Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ…

Δεν έχει και πολύ νόημα στις σημερινές συνθήκες της απαξίωσης κάθε συλλογικής διαδικασίας και οράματος που θα «βλέπει» πέρα από τον σημερινό κοινωνικό σύστημα η κάθε αριστερή δύναμη να κατηγορεί την άλλη για προδοσία και οπορτουνισμό.

Η ανάγνωση της ιστορίας έτσι κι αλλιώς είναι γεμάτη από τέτοια γεγονότα , απόρροια όχι μόνο της συνειδητής δράσης «πρακτόρων» του ταξικού εχθρού- όπως θα λέγανε οι παλιοί αριστεροί- αλλά κύρια της αδυναμίας των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που αγωνιζότανε για την ριζική αλλαγή, να αντιμετωπίσουν τα αυξημένα καθήκοντα που βάζει η ίδια η ιστορία.

Από την άλλη, η όποια αποτυχημένη κατάληξη κοινωνικών πειραμάτων, - όπως η Οκτωβριανή Επανάσταση- δεν μηδενίζει την δράση των ζωντανών σωμάτων που θυσίασαν τις ζωές τους για την μεγαλοσύνη των σκοπών της κοινωνικής απελευθέρωσης:

Η ανθρώπινη πρόοδος σε κάθε διάβα της είναι γεμάτη από ανθρώπινες θυσίες σε βωμούς ανώτερων σκοπών και ουτοπιών. Άσχετα με το την ιστορική κατάληξη αυτών των ανώτερων σκοπών και των ουτοπιών η ανθρώπινη ιστορία και πολιτισμός εξελίχθηκε , εξαιτίας αυτών των θυσιών. Είναι σαν αυτό που λέει ο Μακιαβέλι στο «Ηγεμόνα»: ο καλός τοξότης στοχεύει ψηλότερα από τον στόχο. Ετσι και οι ανώτεροι σκοποί και οι ουτοπίες διαμορφώνουν τα θεωρητικά πλαίσια που οι πραγματικές δυνατότητες εκπληρώνονται ιστορικά

Η εξέγερση των δούλων του Σπαρτάκου αποδείχθηκε για την εποχή της μια χίμαιρα, μόνο που «τοποθέτησε» στην ιστορική μήτρα το σπέρμα της απελευθέρωσης των δούλων που καρποφόρησε πολύ αργότερα.

Επομένως η αποτυχία ενός κοινωνικού πειράματος δεν καταδικάζει το θεωρητικό και πολιτικό πλαίσιο που πάνω του στηρίχθηκε αυτό το κοινωνικό και πολιτικό πείραμα. Διαφορετικά ο περίοδος της τρομοκρατίας στην Γαλλική Επανάσταση θα είχε καταδικάσει τα οράματα του Διαφωτισμού στην λήθη. Και όμως ακόμη και σήμερα σε αυτή την φάση της ύστερης κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας σημαντική μερίδα διανοούμενων ερευνούνε σύγχρονες μορφές έκφρασης του διαφωτιστικού παραδείγματος που θα απαντήσει αποτελεσματικά στο μεταμοντέρνο σχετικισμό.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να μένουμε δογματικά προσκολλημένοι στα θεωρητικά και πολιτικά παραδείγματα λες και είναι ιερά κείμενα, θρησκειών και ιερατείων που κάθε διαφορετική ανάγνωση αποτελεί αίρεση ή στην γλώσσα της ιστορικής αριστεράς αναθεωρητισμός. Κάθε δογματική προσκόλληση βρωμάει εξουσία και συμφέροντα, όπως π,χ έγινε σε μεγάλο βαθμό στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Κάθε ζωντανή θεωρία – δίχως να μετατρέπεται σε μεταμοντέρνος χυλός που χωράει τα πάντα - διαρκώς και διαλεκτικά εξελίσσεται στο βαθμό που συναντιέται με την πραγματικότητα και τις εξελίξεις στην κοινωνία και την επιστήμη, μέχρι την στιγμή που την θέση της θα πάρει μια νέα θεωρητική προσέγγιση ή επιστημονικό παράδειγμα που θα απαντάει καλύτερα στις συνθήκες που θα έχουν διαμορφωθεί.

Κατά συνέπεια όλες οι συνιστώσες της αριστεράς πρέπει να συζητήσουν και να πειραματιστούν με κάθε καινοτόμα θεώρηση των πραγμάτων στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του σκοπού της καθολικής απελευθέρωσης των ανθρώπων.

Στην κατεύθυνση μιας κοινωνίας όπου οι άνθρωποι δεν θα είναι εργάτες και καταναλωτές αλλά ελεύθερα συνεταιρισμένοι παραγωγοί αγαθών, κοινωνικών σχέσεων και καλλιτεχνημάτων. Μια κοινωνία ολοκληρωμένων ατομικότητων, όπου η ελευθερία του ενός δεν θα σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου, αλλά η ελευθερία του καθενός θα είναι προϋπόθεση της καθολικής ελευθερίας. Όπου η ατομική ελευθερία θα απορρέει μέσα από την ελεύθερη κοινωνική συμβίωση και σχέση με την ελευθερία του αλλού. Η κόλαση δεν θα είναι ο άλλος, που θα μου στερεί την δική μου ελευθερία αλλά η ελευθερία του αλλού θα είναι ο καθρέπτης της δικής μου ελευθερίας.

Μια τέτοια κοινωνία δεν έχει να κάνει με την στρατοπεδική ομοιομορφία των πειραμάτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αλλά έχει να κάνει με την πολυμορφία και το πλουραλισμό του ανθρώπινου πολιτισμού σε αρμονική σχέση με την φυσική και ζωική βιοποικιλότητα.

Πρόκειται για μια μορφή συγκεκριμένης ουτοπίας που δεν θα απελευθερώσει μόνο τους εργάτες και τους καταπιεζόμενους αλλά το σύνολο της ανθρωπότητας από τα δεσμά ενός συστήματος που ο χρόνος είναι χρήμα!!!!

Στο μεγαλείο αυτής συγκεκριμένης ουτοπίας κάθε πειραματισμός είναι επιβεβλημένος, μόνο που κάθε πειραματισμός, αναζήτηση και οραματισμός χρειάζεται μεγαλοκαρδία και ανοικτούς ορίζοντες. Χρειάζεται χώρους διαμόρφωσης κοινών πλαισίων δράσης όπου όσοι επιθυμούν να δούνε τα πράγματα πέρα από τον καπιταλισμό θα συνυπάρχουν, κοινότητες όπου ο ένας θα κατανοήσει τις δυνατότητες και τις αναγκαιότητες του άλλου. Αλίμονο εάν αυτοί οι χώροι δράσης και αναζήτησης , αυτές οι κοινότητες μαχητών και των ακτιβιστών δεν θα μοιάζουν έστω και στο ελάχιστο με την κοινωνία που θέλουν να οικοδομήσουν.

Να λοιπόν ένα πολιτικό πλαίσιο όπου αριστεροί, κομουνιστές, αναρχικοί , αντιεξουσιαστές , ελευθεριακοί και πολλοί άλλοι θα παράγουν συλλογικά και κοινά σε οντολογική , πολιτική και θεωρητική βάση το νέο απελευθερωτικό πρόταγμα.

Μια σύγχρονη συλλογική διανόηση που θα συνδυάζει το πάθος , το μυαλό και την καρδιά. Ένα σύγχρονο πολιτικό υποκείμενο που στο δρόμο και στην θεωρητική αναζήτηση θα βάζει όλο και πιο συνειδητά τις ίδιες της μάζες στο παιχνίδι της παραγωγής πολιτικής.

Και που θα διαμορφώνει ένα μεταβατικό πρόγραμμα που θα βλέπει από τα σήμερα την κοινωνία που θέλει να οικοδομήσει δίχως να έχει αυταπάτες πως θα οικοδομηθεί άμεσα. Δίχως το διάβα μιας μακράς περιόδου μετάβασης από την μια μορφή κοινωνικής συγκρότησης στην άλλη, δίχως τα κοιλοπονήματα της ιστορικής γέννας.

Στοιχεία ενός τέτοιου μεταβατικού προγράμματος μπορεί να είναι: Η δημιουργία ενός κράτους- κομούνα που θα τείνει να απονεκρώνεται, μεταβιβάζοντας τις εξουσίες του στους ίδιους τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου. Ενα κράτος που δεν θα έχει μόνιμους πολιτικούς αντιπρόσωπους αλλά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πολίτες θα αναλαμβάνουν την πολιτική αντιπροσώπευση στο βαθμό που αυτή είναι αναγκαία και δεν είναι δυνατή η αδιαμεσολαβητή συλλογική και ατομική έκφραση των ίδιων των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου.

Σε μια τέτοια μεταβατική κοινωνία οι βασικοί τομείς της παραγωγής θα περάσουν στα χέρια των ίδιων των εργαζόμενων που μέσα από ένα δημοκρατικά καθορισμένο σχέδιο θα ικανοποιούν τις βασικές ανάγκες της κοινωνίας και των ανθρώπων. Συμπληρωματικά είναι αναγκαίο η ύπαρξη μιας μικρής ατομικής ιδιοκτησίας σε κάποιους τομείς του εμπορίου και της παραγωγής . Καθώς και η συνεταιριστικοποίηση των βασικών αγροτικών, κτηνοτροφικών και εμπορικών μονάδων.

Θα επιδιωχθεί μια ριζική μείωση των ωρών εργασίας, στο βαθμό που δεν θα υπάρχει άνεργος και μια ριζική αύξηση των μισθών. Μια τέτοια απελευθέρωση από την εργασία θα αναδείξει ως πραγματικό μέτρο του σύγχρονου κοινωνικού πλούτου τον ελεύθερο χρόνο που θα μοιράζεται στην διασκέδαση , στην ψυχαγωγία, στις ανθρώπινες σχέσεις, στον έρωτα, στην εκπαίδευση , στην παιδεία και στην καθοριστική ασχολία με τις υποθέσεις της πολιτείας.

Ελεύθερη πρόσβαση όλων των εργαζόμενων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με στόχο την πρόσβαση των εργαζόμενων στο νέο κοινωνικό πολιτισμό που παράγεται από την διανοητική- παραγωγική ικανότητα της κοινωνίας(gerenal intellect). Στην ίδια κατεύθυνση μπορεί να κινηθεί μια πολιτική ενίσχυσης της ελεύθερης διακίνησης των μορφών της νέας τεχνολογίας.

Οικοδόμηση πολιτικών συνεργασίας με όλους τους λαούς του κόσμου αλλά και σύγκρουση με τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Που θα έρχεται σε σύγκρουση με το εθνικισμό, τον αμερικανισμό, τον αστικό κοσμοπολιτισμό, τον ιμπεριαλισμό και την ΕΕ. Που θα βγάλει την χώρα από τους παγκόσμιους και ευρωπαϊκούς πολιτικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς οργανισμούς του κεφαλαίου, επιδιώκοντας μια εναλλακτική αντικαπιταλιστική και επαναστατική διεθνοποίηση.

Κλείνοντας αυτό το κείμενο μπορούμε να πούμε πως όντως το μέλλον διαρκεί πολύ αλλά και δεν περιμένει. Η ιστορία προχωράει με ανατροπές και απαιτεί από εμάς , από κάθε ιστορική γενιά, να σταθεί στο ύψος των στιγμών και των περιστάσεων. Οι επόμενες γενιές θα αποφασίσουν εάν εμείς σταθήκαμε στο ιστορικό προσκήνιο ως πρωταγωνιστές συγκλονιστικών εξελίξεων που δημιούργησαν μια νέα Αναγέννηση ή βρεθήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων και γίναμε τα απολειφάδια της ιστορίας που χαθήκανε μέσα στην βαρβαρότητα ενός νέου Μεσαίωνα.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ