ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ- ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ


Δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε πως ζούμε σε μια εποχή όπου αναπτύσσονται νέες και πρωτόγνωρες παραγωγικές δυνάμεις ικανές να απελευθερώσουν ή να καταστρέψουν το ανθρώπινο είδος. Mια εποχή που ο καπιταλισμός διαρκώς αναπτύσσεται στο χώρο και στο χρόνο , εντατικά και εκτατικά βαθαίνοντας την εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας και των ενεργειακών ροών. Επαναστατικοποιώντας διαρκώς τις παραγωγικές δυνάμεις. Με αρνητικά αποτελέσματα, π.χ ανεργία, κοινωνικός αποκλεισμός, καταστροφή της φύσης αλλά και θετικά στοιχεία, π.χ σύμφωνα με μια μελέτη από την ΙΝΕ της ΓΣΕΕ σε δέκα χρόνια στην Ελλάδα το 50% των εργαζόμενων θα είναι απόφοιτοι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Γεγονός που αντανακλά την δυνατότητα υπέρβασης της αντίθεσης χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας.

Για αυτό και από το κεφάλαιο επιδιώκεται η ολοκληρωτική εργοστασικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Θέλουμε δεν θέλουμε όλο και πιο στενά και καθολικά ενοποιείται η εκπαίδευση με την παραγωγή. Και αυτό σε ένα σημαντικό βαθμό είναι θετικό καθώς διαμορφώνει τις συνθήκες να υπερβούμε τις διαιρέσεις της παραγωγής, της διαχείρισης και της κατανάλωσης.

Έτσι παρόλο τον κατακερματισμό των προλεταριακών μαζών από τον φετιχισμό του εμπορεύματος και την κυρίαρχη ιδεολογία εμφανίζεται και μια αντίστροφη τάση ενοποίησης τους στο επίπεδο της γενικής διανοητικότητας – γενικής παραγωγικής ικανότητας(general intellect).

Να τι συμβαίνει: «Το κεφάλαιο από την μια, «εκτοπίζει» την άμεση ζωντανή εργασία , από την άλλη όμως την έχει ανάγκη για να του παράγει υπεραξία, από την μία την κατακερματίζει στο επίπεδο του κάθε εργαζόμενου ξεχωριστά , από την άλλη την συνενώνει στο επίπεδο του συλλογικού εργαζόμενου. συνενώνοντας την χειρονακτική και διανοητική εργασία». Αυτό που ο Κ.Μαρξ ονόμασε «γενική διάνοια»: « Η ανάπτυξη του σταθερού κεφαλαίου δείχνει μέχρι ποιο βαθμό η γενική κοινωνική μάθηση η connaissance(γνώση) εξελίχθηκε σε άμεση παραγωγική δύναμη , και στη συνέχεια μέχρι ποιο σημείο οι συνθήκες της ζωτικής διαδικασίας της κοινωνίας πέρασαν οι ίδιες υπό τον έλεγχο του intellect general[της γενικής διάνοιας] και αναδιοργανώνεται σε αντιστοιχία με αυτή». Αυτή η συνένωση της χειρονακτικής και της διανοητικής εργασίας στο επίπεδο της «γενικής διανοίας» οδηγεί αντικειμενικά σε αυτοαναίρεση και τους δυο πόλους της αντίθεσης κεφάλαιο-εργασία. Η ζωντανή εργασία που
εξορίζεται από το κεφάλαιο αντικαθίσταται αντικειμενικά από την συλλογική παραγωγική δύναμη.

«Η σύγχρονη λοιπόν ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων με τις δυνατότητες απελευθέρωσης του χρόνου που προσφέρει, η τάση ενοποίησης χειρονακτικής και διανοητικής εργασίας, με την αντίστοιχη κοινωνικοποίηση της παραγωγής μέσω της γενικής διάνοιας του συλλογικού εργαζόμενου αποτελεί την βάση της κοινωνίας των«ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών». Την βάση του κομμουνισμού».

Αυτό δεν συνεπάγεται το άμεσο πέρασμα στο κομμουνισμό. Απεναντίας κάνει ακόμη πιο εκρηκτική την αντίθεση παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων. Καθώς η ίδια αυτή η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων μπορεί να χρησιμοποιεί για την υπερεκμετάλλευση των εργασιακών σχέσεων , της φύσης και του ανθρώπου ως βιοπολιτικού όντος.

Γεγονότα και συμβάντα που πρέπει να αφυπνίσουν τις δυνάμεις που μιλάνε στο όνομα της κοινωνικής χειραφέτησης. Αλήθεια ποίες είναι οι δυνατότητες και οι προοπτικές αυτών των δυνάμεων να παίξουν ένα σημαντικό ρόλο σε μια κατεύθυνση συνειδητοποίησης των δυνατοτήτων και των δυσκολιών της εποχής μας; Πια η στρατηγική όσων δυνάμεων έχουν ως στόχο την κοινωνική απελευθέρωσης μέσα σε ένα πολιτικό κλίμα γενικότερης αμφισβήτησης αλλά και απουσίας οραματικών κοινωνικών προοπτικών;

Οι όποιες αγωνιστικές και κινηματικές ανατάσεις αλλά και το ανοικτό πλαίσιο που διαμορφώνει η ίδια η ανάπτυξη της γενικής παραγωγικής ικανότητας(general intellect)επιτάσσει η λεγόμενη επαναστατική «πρωτοπορία» να μεταβιβάζει στα ίδια τα ενεργά υποκείμενα τις διαδικασίες δράσης. Η κοινωνική απελευθέρωση δεν είναι έργο κάποιων φωτισμένων πρωτοποριών αλλά των ίδιων των ανθρώπων ως βιοπολιτικά υποκείμενα και όχι απλώς μόνο ως εργαζόμενοι.

Η νικηφόρα ανατρεπτική προοπτική οικοδομείται μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες(γενικές συνελεύσεις-συντονιστικά- επιτροπές αγώνα), εντός κοινών πλαισίων δράσης και πολιτικής παρέμβασης - από τα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας έως τους αντιεξουσιαστικούς κύκλους- και όχι μέσα από λογικές μικροϊδιοκτησίας και ηγεμονισμού. Μια ανοικτή και αμεσοδημοκρατική διαδικασία σε διεθνές-εθνικό και τοπικό επίπεδο όπου πολιτικές δυνάμεις και ρεύματα σε διαλεκτική αλληλεπίδραση,
συγκροτούνται σε πολιτικό σώμα με στόχο να ισχυροποιήσουν την τάση εξόδου του κόσμου της ζωντανής εργασίας από τον κόσμο της βιωμένης αλλοτρίωσης και εκμετάλλευσης.
Φυσικά μέσα σε αυτή την διαρκώς εξελισσόμενη διαλεκτική σπείρα, επαναστατική πρωτοπορία
κάθε φορά θα είναι οι οργανωμένες δυνάμεις που δυναμώνουν την τάση χειραφέτησης με στόχο τον διαρκή επαναστατικό μετασχηματισμό.

Μέσα από αυτό το ανοικτό και υβριδικό τοπίο θα γεννηθούν οι δυνάμεις της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης που θα συνδεθούν με τους υλικούς όρους της εποχής μας, απελευθερώνοντας με αυτό τον τρόπο τις επαναστατικές παραδόσεις των καταπιεσμένων από τις «παραδόσεις των νεκρών» που τις εκφύλισαν. Υπερβαίνοντας διαλεκτικά τον μαρξισμό και τον λενινισμό. Οικοδομώντας την κομμουνιστική- απελευθερωτική στρατηγική του 21ου αιώνα.

Μια κομμουνιστική επαναθεμελίωση και προοπτική που εμπεριέχει δυο διαλεκτικά αλληλεξαρτούμενες πορείες:1)Ένα πραγματικό κίνημα που καταργεί την υπάρχουσα τάξη
πραγμάτων: Που συνεπάγεται την παραγωγή συλλογικών χώρων, όπου θα οικοδομούνται κοινότητες άρνησης και σύγκρουσης με τον άκαρδο κόσμο του κεφαλαίου, άλλα και θετικής υπέρβασης του υπάρχοντος κόσμου. Μια μακροχρόνια και πολλές φορές επίπονη διαδικασία που είναι δυνατό να οδηγηθεί στην συνολική επαναστατική ρήξη σε μια σειρά από χώρες ή και σε όλο το κόσμο.

Που μπορεί να οδηγήσει στην οικοδόμηση μισο-«κρατικών» μεταβατικών μορφωμάτων σε εθνικό/ διεθνικό επίπεδο. Μορφώματα όπου η πολιτική οικονομική και εξουσία θα την κατέχουν συλλογικά οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, ανοίγοντας το δρόμο στην αταξική κοινωνία. 2) Την οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας: Φυσικά η θετική υπέρβαση του υπάρχοντος κόσμου σε παγκόσμια κλίμακα δεν θα είναι μια γραμμική διαδικασία από το κατώτερο στο ανώτερο. Τα πράγματα και εδώ θα κινούνται διαλεκτικά. Ο κομμουνισμός θα έχει και αυτός φάσεις- μια κατώτερη και μια ανώτερη- ποιοτικά άλματα, ρήξεις μπορεί και υποχωρήσεις μπροστά στο μεγαλείο του σκοπού της καθολικής κοινωνικής απελευθέρωσης.

Το μέλλον είναι ανοικτό και απρόβλεπτο και δεν γνωρίζουμε ποτέ και εάν φτάσουμε σε αυτή την ανώτερη φάση ιστορικής εξέλιξης ή εάν η καπιταλιστική βαρβαρότητα καταστρέψει τον πλανήτη. Ούτε να δίνουμε έτοιμες συνταγές για τους μαγείρους του μέλλοντος.

Εξάλλου όσο καλά και εάν ξέρουμε τις αρχικές συνθήκες δεν μπορούμε να προβλέψουμε την εξέλιξη των πραγμάτων καθώς είναι η διαρκή πάλη των αντίθετων που καθορίζει την εξέλιξη τους
και όχι οι νομοτέλειες των ντετερμινιστικών συμπάντων.

Όλα λοιπόν ανοικτά και όπως έχουμε ξαναπεί, ας το γλεντήσουμε , αφού μπήκαμε στο χορό θα χορέψουμε και καλό είναι να σύρουμε και το χορό.


ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις