Πολιτική υβριδοποίηση στο ΝΑΖΙΣΜΟ και τον ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ

Στο κόσμο των ιδεών, των πολιτικών αντιλήψεων και των κοσμοθεωριών και της σύγκρουσης των πολιτικών ρευμάτων η υβριδοποίηση είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Μέσα από αυτή την λογική

τα SA και οι αδερφοί ΣΤΡΑΣΕΡ θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως ήταν η μπερδεμένη και αντιφατική "αντικαπιταλιστική" πτέρυγα των ΝΑΖΙ - Μια πτέρυγα που νίκησε στο δρόμο τις εργατικές - αριστερές -κομμουνιστικές – σοσιαλδημοκρατικές ενώσεις και οργανώσεις στο δρόμο(γιατί πέρα από τον τρόμο που προκαλούσαν, εκφράζανε καλύτερα από τον καθένα αυτόν τον λαϊκό αντιφατικό αντικαπιταλισμό των μικροαστών)- εκ του αποτελέσματος μιλάω- και έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία. Στην συνέχεια αυτούς τους λουμπεν συγκρουσιακούς του δρόμου δεν τους χρειαζόταν και αφού δεν μπορούσε να τους μαντρώσει τους εξόντωσε, προτού τα κάνουν πάλι λαμπόγιαλο.

Αυτοί οι λούμπεν προβοκάτορες ήταν που έδωσαν έμπνευση και στον Χάιντεγκερ να δει στο χιτλερισμό το αυθεντικό κίνημα που πάλευε την κυριαρχία της τεχνικής- αναδεικνύοντας την δύναμη των τευτονικών μύθων σε συνάρτηση με ένα πρώιμο οικολογισμό(αυτό που ο Ε. Μπλοχ ανάδειξε ως νίκη των ΝΑΖΙ πάνω στις μη-σύγχρονες αντιθέσεις).

Ένα κίνημα που νικήθηκε από την τεχνική- κατά τον Χάιντεγκερ- που όμως κατά αυτόν πάντα αποτέλεσε ένα κίνημα πρόδομος αυθεντικών κινημάτων του μέλλοντος που θα αναζητούνε και θα αναδεικνύουν το ξεχασμένο «είναι» πάνω στην ύπαρξη. Ένας πολιτικός προσωκρατισμός που συναντάει την προνεωτερικότητα και την μετανεωτερικότητα των καπιταλιστικών αδιέξοδων αντιφάσεων.

Αυτό όμως δεν μας κάνει να αγνοούμε πως οι ΝΑΖΙ είναι η πλέον αντιδραστική μικροαστική πολιτική έκφραση της καπιταλιστικής , ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας που πάτησε πάνω στην ήττα του εργατικού κινήματος, της Ευρωπαϊκής Σοσιαλιστικής επανάστασης και του μπλοκαρίσματος της σοσιαλιστικής μετάβασης στην ΕΣΣΔ με τον σταλινισμό. Αλλά και στην αδυναμία της αριστεράς- κομμουνιστικής και σοσιαλδημοκρατικής να δημιουργήσει ένα αντιφασιστικό εργατικό μέτωπο.

Ο Σταλινισμός ταυτίστηκε με τον μεγαλορώσικο σωβινισμό και αντισημιτισμό για να νικήσει την διεθνιστική πτέρυγα των μπολσεβίκων. Για να παγιοποιήσει την αντεπαναστατική στροφή της ΕΣΣΔ. Σίγουρα ο μεγαλορώσικος σοβινισμός δεν βγήκε από το πουθενά- υπήρξε και υπάρχει μέσα στην ανισομερή ρώσικη ψυχή που ψάχνει τσάρους, άγιους και ήρωες. Ένας δυνάμει αντικαπιταλιστικός λαϊκισμός που πατούσε πάνω στο ηρωικό – και εν πολλοίς μεταφυσικό και ανορθόλογο - ρώσικο βολονταρισμό που αγιοποιούσε με την ίδια ευκολία τον Ρασπούτιν αλλά και τους τρομοκράτες των εσέρων. Και από κει είναι βγαλμένος ο λαϊκισμός, η σλαβοφιλία και ο αντισημιτισμός του Μπακούνιν που έψαχνε μυστικές και αόρατες επαναστατικές χούντες που θα καθοδηγούσαν την λαϊκή επανάσταση. Και πάλι ο Ε. Μπλοχ μας δείχνει ένα δρόμο ερμηνείας για τα φαινόμενα της υβριδοποίησης. Οι μπολσεβίκοι στην επαναστατική τους φάση προσπάθησαν – στην γραμμή της ανισομερής και συνδυασμένης ανάπτυξης – να συνδυάσουν τον διαλεκτικό ορθολογισμό της μαρξιστικής επαναστατικής κοσμοθεωρίας με τον σχετικά ανορθόλογο ηρωισμό των επαναστατών λαϊκιστών. Και για αυτό τιμούσαν τον ηρωισμό των τρομοκρατών , κρατώντας αποστάσεις από την μανιχαϊκή και μεσσιανική ιδεολογία και πρακτική τους. Στην συνέχεια βέβαια ο ανισόμετρος Ρώσικος μεσσιανισμός και μανιχαϊσμός πήρε κεφάλι μέσω της κυριαρχίας της αντεπαναστατικής τάσης του Σταλινισμού.

Η υβριδοποίηση δε στην εποχή των της κυριαρχίας της μεγάλης αφήγησης “του τέλους των μεγάλων αφηγήσεων” παίρνει πρωτόγνωρα στην καλύτερη των περιπτώσεων αντιφατικά χαρακτηριστικά. π.χ η συνάντηση ΝΑΖΙΣΜΟΥ με ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ. Δηλαδή η συνάντηση του φυλετικού εθνικισμού και του εθνοσοσιαλισμού του “σοσιαλισμού σε μόνο μια χώρα”. Όπως είναι το «Εθνικιστικό Μπολσεβίκικο Κόμμα» του Λιμόνοφ ( Αντικαθεστωτικός ποιητής επί Μπρέζνιεφ ). Ή στα κάθε μας ο εναλλακτικός και αριστερός εθνοκεντρισμός του “ΑΡΔΗΝ”..κτλ .

Κακά τα ψέματα όμως την υβριδοποίηση την συναντάμε σε κάθε επαναστατικό κίνημα. Είναι έκφραση της επαναστατημένης ψυχής που ψάχνει να βρει τον λογισμό της επαναστατικής θεώρησης. Είναι διαφορετικό να αναγνωρίζεις τον ηρωισμό των μαζών ή των ατόμων που βάζουν το «κεφάλι τους στο ντορβά» για μια μεγάλη ιδέα, για ένα μεσσιανισμό δίχως μεταφυσική, και διαφορετικό να υποτάσσεσαι σε αυτόν…Είναι διαφορετικό π.χ να αναγνωρίζεις τον μεγαλειώδη ηρωισμό των ανταρτών του ΕΑΜ που πάλευαν για λευτεριά και κοινωνική δικαιοσύνη και διαφορετικό να ταυτίζεσαι με τον σταλινισμό. Είναι διαφορετικό να αναγνωρίζεις τον ηρωισμό των μελών της «17Ν» , ένας ηρωισμός που φαίνεται να εκφυλίζεται με τις απολογίες και τα καρφώματα- ας μην ξεχνάμε όμως και την «εξομολόγηση»του Μπακούνιν , και ας κατανοούνε κάποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά και διαφορετικό να το θεωρείς μια επαναστατική αντίληψη , άποψη , στάση και θεωρία που βοηθάει την απελευθέρωση των καταπιεσμένων.

Που η απελευθέρωση της είναι έργο αυτής της ίδιας και κανενός άλλου. Μια τέτοια σχέση ανάμεσα στην μεσσιανική, ανατρεπτική , επαναστατημένη ψυχή που εμπνέετε από τους προκαπιταλιστικούς μύθους και τις μη- σύγχρονες αντιθέσεις και συναντάει την αναζήτηση μιας σύγχρονης επαναστατικής θεώρησης είναι το κίνημα των Ζαπατίστας…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ