Η φωτιά ας γίνει όραμα, δράση, πράξη…

Αυτοί που δεν έχουν «αποθέματα», η οργισμένη γενιά των 400€, οι μετανάστες , οι βαριά εργαζόμενοι μαθητές βγήκαν στο δρόμο , πυρπολώντας τα εμπορευματικά σύμβολα του ύστερου καπιταλισμού. Ενός συστήματος που όλο και πιο πολύ είναι ολοφάνερο πως δεν μεταρρυθμίζεται αλλά ανατρέπεται, αφού πρώτα καταστραφούν εκ θεμελίων όλες οι δομές του. Και από αυτή την στιγμή της άρνησης πρέπει να ξεκινήσουμε για να συναντηθούμε με την συγκεκριμένη ουτοπία της καθολικής ελευθέριας. Αλλά ας πάμε λίγο πιο πίσω:

«…Αμέσως αισθάνομαι την θερμότητα της εργατικής κοινότητας κάθε φορά που κατεβάζω την κουκούλα για να κρύψω το πρόσωπο μου. Αυτή η μοναξιά μου είναι δημιουργική , αυτή η αποξένωση είναι η μόνη συλλλογικότητα που γνωρίζω… κάθε καταστρεπτική πράξη και κάθε σαμποτάζ απηχεί πάνω μου σαν σινιάλο ταξικής συναδέλφωσης…».

Αυτά έγραφε ο Α. Νεγκρι για να υπερασπιστεί πολιτικά το κίνημα των εξεγερμένων νεαρών εργατών της αλυσίδας παραγωγής που αρνιόταν τα παραμείνουν γρανάζι στην καπιταλιστική μεγαλομηχανή στην εξεγερμένη Ιταλία της δεκαετίας του 1970. Ένα κίνημα που έχασε και νίκησε ταυτόχρονα. Νίκησε γιατί ανάγκασε το κεφάλαιο να απαντήσει με μια τεχνολογική αναδιάρθρωση που είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί η ανάγκη για εργασία, επεκτείνοντας όμως το εργοστάσιο σε όλη την κοινωνία, σε όλο τον κόσμο. Αναπτύσσοντας και δυναμώνοντας την γενική διανοητική παραγωγική ικανότητα της ζωντανής εργασίας(την generall intelegt), που τείνει να υπερβεί την διάκριση χειρονακτικής και διανοητικής εργασίας , φέρνοντας την κομμουνιστική απελευθέρωση πιο κοντά.

Έχασε γιατί μια ολόκληρη γενιά αγωνιστών έζησε στο σώμα της την καταστολή και την κρατική τρομοκρατία. Γιατί δεν είχε τα φόντα να απαντήσει πολιτικά και όχι στρατιωτικά στην επίθεση του κεφαλαίου. Μια επίθεση που είχε ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική ενσωμάτωση της generall intelegt στα κελεύσματα του κεφαλαίου. Και την είσοδο του καπιταλισμού σε ένα νέο στάδιο, αυτό του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.

Το παραπάνω κείμενο του Α. Νεγκρι απηχεί και την ψυχολογία και του σημερινού ευέλικτου κοινωνικού προλετάριου την ώρα που κτυπάει το σύστημα. Το κτυπάει, καταστρέφοντας -συμβολικά και πραγματικά- τα εμπορεύματα που του καταστρέφουν την ζωή ή που δεν αδυνατεί να τα αποκτήσει.

Πόσο όμως αυτή η συμβολική ή και πραγματική ανάλωση της εμπορευματικής μας κοινωνίας αποτελεί μια διέξοδο; Το ζήτημα δεν είναι να καταδικάσουμε τα φαινόμενα αλλά να τα κατανοήσουμε. Και αφού τα κατανοήσουμε να ερευνήσουμε πως θα υπερβούμε διαλεκτικά αυτή την δύναμη αρνητικότητας, καταστρέφοντας την μηχανή του καπιταλιστικού κράτους- οικονομίας – κοινωνίας. Οικοδομώντας μια παγκόσμια κοινωνία των «ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών», μια κοινότητα ελευθερίας και ισότητας.

Εάν στην δεκαετία του 1970 ο προλετάριος ήταν προέκταση του εργοστάσιου, σήμερα είμαστε προέκταση των μηχανισμών του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που κάθε πεδίο είναι ένας τόπος εκμετάλλευσης και εξόδου. Εάν τότε μπορούσαμε να μιλάμε για μια διέξοδο από την μισθωτή εργασία , τώρα η εκμετάλλευση είναι καθολική και βιοπολιτική. Άρα και η απελευθέρωση δεν μπορεί να έχει ανάλογα χαρακτηριστικά. Καθολικά και βιοπολιτικά και σε αυτή την προοπτική δεν φτάνει η ανάλωση και η καταστροφή. Σε αυτό το στάδιο θέλει να οικοδομήσεις δυνητικά και πραγματικά ένα άλλο κόσμο από τώρα.

Ένα κόσμο που το πρώτο και τον τελευταίο λόγο θα τον έχουν τα ίδια τα δρώντα υποκείμενα, που θα κάνουν πολιτική στο όνομα των συλλογικών δικαιωμάτων και αναγκών τους. Αλλά μια πολιτική που θα δίνει πραγματικά το λόγο στο ίδιο τον εργαζόμενο – μέσω των γενικών συνελεύσεων -να μπαίνει μπροστά, μια πολιτική που θα τον μετατρέπει σε «τάξη για τον εαυτό του». Μια δημοκρατία των μαζών, μια «απόλυτη δημοκρατία» του προλεταριακού πλήθους, οπου κανείς δεν θα αναθέτει σε κάποιον άλλο την πολύμορφη πολιτική και παραγωγική του δύναμη. Αυτό όμως από την άλλη δεν συνεπάγεται μια ετσιθελική– βουλησιαρχική κατάργηση ή και απαγόρευση των πολιτικών υποκειμένων και συλλογικοτήτων στο όνομα της αμεσοδημοκρατίας. Ένα γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να μεταφέρει την πραγματική εξουσία σε παράλληλους μηχανισμούς, εξουσίες και γραφειοκρατίες.

Στοχεύοντας στην συγκρότηση αντι-«κρατικών» δομών εργατικής εξουσίας-δημοκρατίας που θα εκβιάζουν το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, αποσπώντας μικρές και μεγάλες νίκες. Ένα ανατρεπτικό και επαναστατικό κίνημα που δεν θα μένει στο να «αδειάζει» υπάρχον σύστημα, αλλά θα καταργεί την υπάρχουσα πραγματικότητα. Στοχεύοντας σε ένα κομμουνισμό της ελευθερίας, της κοινότητας, της μοναδικότητας.

Δεν θα νικήσουμε εάν παραμείνουμε οργισμένοι, θα νικήσουμε εάν η οργή μετατραπεί σε ελπίδα. Θα νικήσουμε με την μεταμόρφωση της «θεϊκής βίας»(Μπένγιαμιν)- που θα καταστρέψει τον πολιτισμό της κυριαρχίας- σε ποίηση, φιλοσοφία, έρωτας. Μια μεταμόρφωση που θα αποτρέψει η «θεϊκή βία» να μεταλλαχτεί σε «μυθική βία»(Μπένγιαμιν) που θα αναπαράγει την κυριαρχία , τον διαχωρισμό και την ιεραρχία.

Στους μέρες του Αλέξη το πρώτο βήμα έγινε, αφήσαμε την μοναξιά μας και ξαναπήραμε τον δρόμο της φωτιάς. Τώρα προχωρώντας και ρωτώντας τις ίδιες τις μάζες, ας αρχίσουμε να ιχνηλατούμε τους μικρούς και μεγάλους δρόμους που θα περάσουν οι ορδές της συγκεκριμένης ουτοπίας.
Δίχως να ξεχνάμε αυτό που ο sub Μάρκος έγραψε: «..Η ιστορία δεν μεταβάλλεται ξεκινώντας από τις γεμάτες πλατείες ή τον αναξιοπρεπή όχλο χωρίς…να ξεκινήσει από την οργανωμένη συνείδηση ομάδων και συλλογικοτήτων που γνωρίζονται και αναγνωρίζονται αμοιβαία εκ των κάτω και από αριστερά και οι οποίες δημιουργούν μια άλλη πολιτική.»


Δημήτρης Αργυρός