ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΣΟΙ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ

Τρομακτικές διαστάσεις παίρνει το ζήτημα της ανεργίας και των απολύσεων. Στο Λος Άντζελες ένας απολυμένος και καταχρεωμένος εργαζόμενος σκότωσε τη γυναίκα του (που επίσης είχε απολυθεί) και τα πέντε παιδιά του και αυτοκτόνησε. Στην Πάτρα μια επιχείρηση υπέβαλε τους εργαζόμενους στον εξευτελισμό της κλήρωσης, αφήνοντας την «τύχη» να επιλέξει ποιος θα είχε την…ατυχία να απολυθεί. Και είμαστε ακόμη στην αρχή . Ο καπιταλισμός για να σώσει το τομάρι και τα κέρδη δεν θα διστάσει μπροστά σε τίποτε. Μιλάμε για μια πολιτική ακραίας βαρβαρότητας που ακουμπά κάθε εργατική οικογένεια. Για μια τεράστιων διαστάσεων απόπειρα να βαθύνει την εκμετάλλευση των εργαζόμενων με αφορμή την κρίση. Αλλά ας τα δούμε πιο αναλυτικά:

Η αριθμοί τρομάζουν

Το ΙΝΕ/ ΓΣΕΕ ανακοίνωσε πως η ανεργία θα σκαρφαλώσει στα 480.000 από 357000, που είναι σήμερα. Τα στοιχεία της ΕΕ μιλάνε για εκτίναξη της ανεργίας στην χώρα στα 9,3% από 8% που είναι σήμερα. Ήδη στους τελευταίους μήνες του 2008 είχαμε 6.500 νέες απολύσεις και οι εν δυνάμει άνεργοι, με υποχρεωτικές άδειες και διαθεσιμότητα να φτάνουν στους 18000 εργαζόμενους. Ενώ η δικαιοσύνη, συσχετίζοντας τα οικονομικά αποτελέσματα με τις απολύσεις ελαστικοποιεί το 2% των απολύσεων, δίνοντας την ευκαιρία για περαιτέρω μαζικές απολύσεις.

Το δίλημμα προς τους εργαζόμενους μπαίνει εκβιαστικά: Ή συναινείτε να δουλεύεται με χειρότερους όρους ή απλώς δεν θα δουλεύεται. Αυτή την εργασιακή τρομοκρατία ενισχύει το κράτος και οι μηχανισμοί του. Απουσία ελέγχων , σκέψεις για χάρισμα της εισφοροδιαφυγής στο ΙΚΑ, εργασία με μπλοκάκι και stage στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ. Επιδότηση ανεργο«εργασίας» σε συνθήκες ελαστικοασφάλειας στα εργασιακά σκλαβοπάζαρα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα φόβου και υποταγής των εργαζόμενων είναι ανοικτή και απροκάλυπτη η παραβίαση των ελαχίστων για την εργασία προστατευτικών μέτρων, που φτάνει σε ανοικτή και τρομοκρατική επίθεση σε πρωτοπόρους εργάτες. Όπως π.χ συνέβη στο χώρο του εμπορίου στα Τζάμπο, στο Ατλάντικ, στο χώρο της εμπορίας βιβλίου. Όπως συνέβη με την δολοφονική επίθεση στην μετανάστρια- συνδικαλίστρια Κ. Κούνεβα που με τον ηρωικό αγώνα της έβαλε γυαλιά σε πολλούς έλληνες συνδικαλιστές, σώζοντας την τιμή του ελληνικού προλεταριάτου. Ένας ηρωικός ταξικός αγώνας που μας δίδαξε ένα δρόμο που θα αναγκαστούμε να ακολουθήσουμε εάν θέλουμε ως εργατική τάξη να επιβιώσουμε.

Η κρίση του συστήματος!!!!

Προτού ακόμη η οικονομική κρίση κτυπήσει ουσιαστικά την κερδοφορία των ελληνικών επιχειρήσεων, αυτή χρησιμοποιείται από την εργοδοσία για να μεταβάλει τους συσχετισμούς δύναμης με την ζωντανή εργασία. Χρησιμοποιούνται οι απολύσεις ως όπλο ενάντια στην ζωντανή εργασία, για να βαθύνει την κερδοφορία σε μια εποχή που η κερδοφορία και το ποσοστό κέρδους μειώνονται. Τι είναι όμως αυτή η περιβόητη κρίση που όλοι καλούμαστε να πληρώσουμε , όταν την περίοδο των παχιών οικονομικών αγελάδων , αυτοί που τώρα μιλάνε για αυτοσυγκράτηση, έτρωγαν με ολόχρυσα κουτάλια και εμείς δανειζόμασταν με υψηλά επιτόκια το καταναλωτικό όνειρο.

Το υπάρχον σύστημα στηρίζεται στην εντατική και εκτατική εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας, με βάση ένα συνδυασμό ποιοτικών και ποσοτικών χαρακτηριστικών που εξάγουν την αναγκαία υπεραξία. Την ίδια στιγμή όμως η τεράστια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων έχει ως συνέπεια την εκμετάλλευση όλο και λιγότερης ζωντανής ανθρώπινης εργασίας. Αυτό με την σειρά του έχει αποτέλεσμα την μείωση του μέσου ποσοστού κέρδους και την αδυναμία των εργαζόμενων να αγοράσουν τα όλο και αυξανόμενα εμπορεύματα, προκαλώντας αυτό που λέγεται κρίση υποκατανάλωσης και υπερπαραγωγής.

Φυσικά με την υπάρχουσα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων παράγεται- με μια πιο ανοικτή ερμηνεία του όρου παραγωγή- ένας νέος κοινωνικός πολιτισμός με βάση της γενική διάνοια της επιστήμης και του ανθρώπινης επινοητικότητας. Ένας νέος κοινωνικός πολιτισμός που δύναται να πάει την ανθρώπινη κοινωνία πολύ, μα πολύ μπροστά.

Αυτό το πεδίο της γενικής διάνοιας βάζει ως στόχο υπερεκμετάλλευσης το καπιταλιστικό σύστημα. Στοχεύοντας σε μια πολιτική ολοκληρωτικής εκμετάλλευσης της ζωντανής εργασίας , όχι μόνο ως παραγωγική εργασία αλλά και ως ζωντανή παραγωγική διάνοια, ως ένα συνολικό βιοπολιτικό οργανισμό. Στην εκμετάλλευση των συνολικών όρων ζωής και ανάπτυξης της φύσης και του ανθρώπου.

Εν τέλει η τεραστίων διαστάσεων οικονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα είναι απόρροια της άλυτης – μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα- αντίφασης μεταξύ της διαρκώς αυξανόμενης κοινωνικής εργασίας – πολιτισμού- διάνοιας και των απαρχαιωμένων παραγωγικών σχέσεων.

Η απάντηση του συστήματος σε αυτή την φάση της κρίσης κινείται σε δυο επίπεδα:α)στο βάθεμα της εκμετάλλευσης της εργασίας, όπως πιο πάνω περιγράψαμε. β) την χρησιμοποίηση του κρατικού ταμείου για το στήριγμα της αγοράς έτσι ώστε να μην πέσει κι άλλο η κερδοφορία του κεφαλαίου. Δηλαδή να χρησιμοποιηθεί η φορολογία του εργαζόμενου, του αγρότη και του μικρομεσαίου για να στηριχθεί το κεφάλαιο αλλά και ως ένα σημείο και η καταναλωτική πίστη.

Ενώ ανοικτά παραμένουν σε παγκόσμια κλίμακα ακόμη πιο ριζικές επιλογές. α) Ένας παγκόσμιος πόλεμος μεταξύ των καπιταλιστών και ενάντια στην παγκόσμια εργατική τάξη β) μια παγκόσμια- ακόμη πιο ολιστική- επανασύνδεση κεφαλαίου και κράτους , μια ακόμη πιο συνολική επανακρατικοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας για τον ολοκληρωτικό και απόλυτο έλεγχο των εργατικών- προλεταριακών ροών. Εν ολίγοις μια παγκόσμια χούντα ενάντια στην ζωντανή εργασία και την προοπτική μιας παγκόσμιας επανάσταση.

Η απάντηση των εργαζομένων

Είναι στο χέρι της πιο καθολικής κοινωνικής τάξης που δημιούργησε η ιστορία - της εργατικής τάξης- να βάλει τέλος σε αυτό το σύστημα που αδυνατεί να απαντήσει στις αντιφάσεις του. Μόνο η κοινωνική τάξη που με την εργασία της δημιουργεί τον πλούτο είναι ικανή να βάλει τέλος στην καπιταλιστική μιζέρια και εκμετάλλευση. Αρκεί βέβαια να αντιληφθεί πως έχει κοινά συμφέροντα – ως κοινωνική τάξη – που συγκρούονται με τα συμφέροντα των εργοδοτών και αφεντικών τους. Όποτε το καθήκον της αριστερών και επαναστατικών δυνάμεων είναι να βοηθήσει στην πολιτική συνειδητοποίηση της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων και όχι να το «παίζει» σωτήρας ή να γίνεται λύση στα αδιέξοδα του συστήματος.

Απέναντι σε αυτούς που τα θέλουν όλα , το μόνο που πρέπει να διεκδικήσουμε είναι τα πάντα. Το υπάρχον εργατικό κίνημα και δεν μπορεί- λόγω αναντιστοιχίας με τις παραγωγικές δομές-και δεν θέλει- λόγω ηγεσιών- να απαντήσει στην επίθεση. Άμεσος στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία ενός ενιαίου εργατικού μετώπου, εργατικών συσπειρώσεων – σωματείων- παρεμβάσεων, κοινωνικών κέντρων, ταξικών κινήσεων και συλλογικοτήτων. οργανωμένων προλεταριακών ροών που θα συγκρούεται με τις πολιτικές των κυβερνήσεων του κεφαλαίου και της ΕΕ, από την οπτική των εργατικών δικαιωμάτων και των κοινωνικών αναγκών.

Ενός ενιαίου ταξικού κινήματος εργαζόμενων- ανέργων- ελαστικά απασχολούμενων- μεταναστών που θα διεκδικεί: Κοινωνικό μισθό ίσο με το βασικό μισθό του ανειδίκευτου εργάτη. Επίδομα ανεργίας για όσο διαρκεί η ανεργία, ίσο με το μισθό της ειδικότητας του άνεργου και όχι κάτω από το βασικό μισθό. Ριζική αύξηση των μισθών- 1400€ βασικό μισθό. Ριζική μείωση των ωρών εργασίας. Άμεση εφαρμογή του 5μερου- 7ωρου- 35ωρου. Απαγόρευση απολύσεων. Εθνικοποίηση, δίχως αποζημίωση, όσων εργοστασίων, επιχειρήσεων, εταιριών κλείνουν, λειτουργία τους με εργατικό – κοινωνικό έλεγχο.

Δημήτρης Αργυρός