ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΝΕΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ


Τα στοιχεία από μια άποψη είναι εντυπωσιακά και απογοητευτικά. Η ΓΣΕΕ μιλάει για 12000 απολύσεις μέσα σε 4 μήνες , ενώ η “SPIDER” προαναγγέλλει τριήμερη εργασία ή μαζικές απολύσεις, ενώ ήδη έχει απολύσει συμβασιούχους, παρόλο που έχει δουλεία και παραγγελίες. Επικαλείται δε χρέη οφειλετών και κατά βάση δήμων, επικαλείται δηλαδή την κρίση ρευστότητας στην αγορά.

Ο «Καρυπίδης» , αφού με την βοήθεια της «ταξικής γραφειοκρατίας» - του «νικηφόρου» αγώνα του σ. Βαμβέτσου – ξεμπλόκαρε εμπόρευμα αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, οδεύει προς την χρεοκοπία , αφήνοντας απλήρωτους τους εργαζόμενους.

Φυσικά κορμιά εργατών, μεταναστών και προλεταρίων συνεχίζουν να πέφτουν στα εργασιακά Νταχάου των 12ωρων ωραρίων της Εγνατίας στο όνομα της οικονομίας και της ανάπτυξης.

Το «τέλος» του υπαρκτού καπιταλισμού

Ένδειξη και αυτό πως η κρίση που βιώνουμε δεν είναι μόνο κρίση κερδών, αλλά πολύπλευρη και πολύμορφη κρίση που έχει όμως ως βάση της την ιστορική κρίση του νόμου της αξίας. Το υπάρχον σύστημα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού έχει φτάσει σε ένα σημείο ανάπτυξης και κρίσης – αυτά τα δύο πάνε πάντα μαζί- που «ξερνάει» την ζωντανή εργασία , ενσωματώνοντας την ως συλλογικής νοημοσύνης- generall intellect- στο πάγιο κεφάλαιο. Την ίδια στιγμή βέβαια είναι ένα σύστημα που συνεχίζει να στηρίζει την «βασίλεια» του στην εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας ως εργατική δύναμη, για την παραγωγή υπεραξίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το μέσο ποσοστό κέρδους του κεφαλαίου να πέφτει και η παραγόμενη υπεραξία να μειώνεται.

Πρόκειται για μια ιστορική αντίφαση που είναι απόρροια του κοινωνικού ανταγωνισμού και της ταξικής πάλης και όχι απλώς της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Και αυτό συσχετίζεται τόσο με τις περιόδους κρίσης , έντασης της ταξικής πάλης, όσο και της αλλαγής των παραγωγικών μοντέλων, στην περίπτωση μας από φορντικό σε μετα/φορντικό ή ηλεκτρονικά και παγκόσμια διαρθρωμένο φορντικό – τεηλορικό.

Ταυτόχρονα πρόκειται για την πρώτη έκρηξη των παγκόσμιων αντιφάσεων του παγκόσμιου ολοκληρωτικού καπιταλισμού που για να απαντήσει στην ανάπτυξη-κρίση των παραγωγικών δυνάμεων, στην ταξική πάλη και το ανταγωνιστικό προλεταριακό κίνημα έχει προχωρήσει σε μια συνολικοποίηση της υπερεκμετάλλευσης στο χρόνο, ως ένα πεδίο σχέσεων και διαμεσολαβήσεων.
Ταυτίζοντας την διάρθρωση της κοινωνίας με αυτό της βιοπολιτικής ταξικής παραγωγικής διάρθρωσης.

Σε κάθε περίπτωση αυτό που διαφαίνεται να προηγείται είναι η αντίσταση του σώματος της ζωντανής εργασίας που κατά κάποιο τρόπο επικαθορίζει και θα επικαθορίσει και αυτή την φορά τις εξελίξεις στην ταξική πάλη στην χώρα μας και παγκόσμια.

Η προλεταριακή απάντηση

Σίγουρα αυτό που κυριαρχεί στο σώμα της ζωντανής εργασίας είναι ο φόβος για το αύριο, ο φόβος της απόλυσης. Ένα σώμα που γαλουχήθηκε εργασιακά σε ένα περιβάλλον που υφίστατο κορπορατικές συμβάσεις – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- βλέποντας όμως τώρα τα πλαίσια είτε να αλλάζουν, είτε να καταρρέουν και να βρίσκονται στο αέρα

Έχοντας ένα εργατικό κίνημα που ούτε μπορεί, ούτε θέλει να δώσει απαντήσεις στην καταιγίδα που πλησιάζει, όπως δεν έδωσε λύση στο πολύπλευρο κατακερματισμό της εργατικής τάξης. Τα φαινόμενα τύπου Κούνεβα και του δουλεμπορίου- ας θυμηθούμε και τους Πακιστανούς και Ινδούς εργάτες στην περιοχή μας- είναι αποτέλεσμα αυτό του κατακερματισμού του προλεταριακού σώματος.

Την ίδια στιγμή βέβαια μια νέα εργατική φουρνιά, πιο μορφωμένη αλλά και πιο κατακερματισμένη όσο ποτέ - μαθημένη στα ευέλικτα σχήματα και στις νομαδικές πορείες – με την εξέγερση του Δεκέμβρη πήρε το δρόμο του αγώνα. Αμφισβητώντας ένα σύστημα που τους ζητάει τα πάντα και δεν δίνει τίποτε. Αμφισβητώντας με ένα τρόπο πολύμορφο και δημιουργικό το μονοπώλιο της βίας από το κράτος και τους μηχανισμούς του. Εμφανίζοντας τα σπέρματα ενός νέου και αντιφατικού ανατρεπτικού πολιτισμού, με βαθιά και πολύμορφα προλεταριακά χαρακτηριστικά.

Από αυτό το σημείο πρέπει να ξεκινήσουν οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, διεκδικώντας να λειτουργήσουν ως θρυαλλίδα των ανατρεπτικών γεγονότων, βγάζοντας μπροστά το ίδιο το εξεγερμένο σώμα του προλεταριακού πλήθους που επιθυμεί να ζήσει με αξιοπρέπεια και να απελευθερωθεί από τα δεσμά της εργασίας.

Μια αντίληψη που έρχεται σε σύγκρουση με την παραδοσιακή αριστερή αντίληψη περί ηγεμονίας διαμέσου της καθοδήγησης των αγώνων από ένα στιβαρό κόμμα και ένα συνδικάτο που θα λειτουργεί ως ένας ιμάντας μεταβίβασης των κομματικών εντολών. Και με την αντίληψη μιας εργατικής τάξης ολιστικά πειθαρχημένης στα φορντικά εργοστάσια.

Και αυτό δεν είναι άσχετο με τις αλλαγές στην παραγωγική δομή των τελευταίων χρόνων. Αλλαγές που διαμορφώνουν ένα πολυεπίπεδο μεταφορντικό εργαστήρι που σχετικοποιεί τις παλιές εργατικές φιγούρες του βιομηχανικού εργάτη, αυξάνοντας ποσοτικά και δυναμώνοντας ποιοτικά τα πληθυντικά προλεταριακά πεδία.

Εργατικό μέτωπο αντικαπιταλιστικής προοπτικής

Συνεχίζει να αποτελεί αναγκαιότητα ένα νέο εργατικό κίνημα που δεν θα μένει στις παραδοσιακές φόρμες αλλά θα συνδυάζει με ένα νέο πολυδιάστατο τρόπο τις διαφορετικές μορφές οργάνωσης του προλεταριακού πλήθους.
Στοχεύοντας στην ενοποίηση των κατακερματισμένων πεδίων της ζωντανής εργασίας. Η σημαία αυτού του νέου εργατικού κινήματος δεν θα είναι άλλη από το σύνθημα: η χειραφέτηση των εργαζόμενων είναι έργο αυτών των ίδιων των εργαζόμενων.

Ενώ καθοριστικό ρόλο θα παίζει ο συντονισμός των σωματείων , των συνδικάτων , των εργατικών συσπειρώσεων , των κοινωνικών στεκιών και νέων προλεταριακών συλλογικοτήτων που η ίδια η ταξική πάλη θα γεννήσει. Καθοριστικό ρόλο θα παίζει επίσης η ίδια η γενική συνέλευση των εργαζόμενων και όχι το διοικητικό συμβούλιο που είτε δεν θα υπάρχει , είτε θα παίζει μόνο ένα συντονιστικό ρόλο.

Η όποια ηγεμονία των δυνάμεων της εξεγερμένης ζωντανής εργασίας θα προκύψει μέσα από την επαναστατική ενότητα των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και των αγωνιστών που βάζοντας μπροστά τα σώματα τους, πυρπολούν την κοινωνία του εμπορεύματος και του θεάματος. Μια επαναστατική ενότητα που θα υπερβαίνει τις υπάρχουσες δομές και συνιστώσες της. Στοχεύοντας στην οικοδόμηση πεδίων άμεσου επαναστατικού αγώνα με κέντρο τους ίδιους τους αγωνιστές και τους μαχόμενους εργάτες.

Ένας συνδυασμός κινηματικού και πολιτικού αγώνα που δίχως να μπερδεύει τα επίπεδα θα δρα πολύμορφα , ανατρεπτικά, διεθνιστικά , παράγωντας ένα νέο επαναστατικό πολιτισμό που θα ανατρέπει την ηγεμονία του κυρίαρχου καπιταλιστικού πολιτιστικού μοντέλου. Στοχεύοντας στην κατάργηση κάθε μορφή κράτους, εξουσίας και διαχωρισμού, αντιπροτάσσοντας δομές άμεσης δημοκρατίας της ζωντανής εργασίας.

Οικοδομώντας την επαναστατική ηγεμονία του εξεγερμένου προλεταριακού πλήθους που θα διασαλεύει καθοριστικά αυτή την φορά την καπιταλιστική κανονικότητα , συντάσσοντας μια νέα γλώσσα της συλλογικής νοημοσύνης , της generall intellect. Της μόνης ανατρεπτικής γλώσσας που ενοποιεί σε ένα ανώτερο επίπεδο τις νέες και παλιές εργατικές φιγούρες, υπερβαίνοντας δημιουργικά τους διαχωρισμούς των εργαζόμενων.

Να λοιπόν ένας δρόμος για τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς να παρέμβουν παραγωγικά στην πολιτική πραγματικότητα , τρομοκρατώντας τους τρομοκράτες των ζωών μας , τους διαμεσολαβητές των αγώνων μας , τους έμπορους των ονείρων μας.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις