1η ΜΑΗ 2009 – 123 ΧΡΟΝΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ του 1886, ο αγώνας των εργατών για 8ωρη δουλειά, έγινε το ορόσημο που καθόρισε μια ολόκληρη εποχή ταξικών αγώνων. Το σύμβολο του αγώνα της εργατικής τάξης για την απελευθέρωση της από τα δεσμά του κεφαλαίου. Αγώνες που είχαν ως αποτέλεσμα την κατάκτηση ιστορικά πρωτόγνωρων δικαιωμάτων για τους εργαζόμενους και συνολικότερα για την κοινωνία. Ύστερα όμως από 123 χρόνια, σε συνθήκες ιστορικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου επιχειρούν να βαθύνουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Λεηλατώντας τα εργατικά δικαιώματα, τον κοινωνικό πλούτο, την φύση και την πολιτιστική παράδοση και πλούτο, με στόχο να υπερβούν για μια ακόμη φορά την κρίση του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα 123 χρόνια από την πρώτη πρωτομαγιά τα αιτήματα του εργατικού κινήματος να μοιάζουν τόσο πολύ με τα αιτήματα εκείνης της πρώτης πρωτομαγιάς. Ο «Δεκέμβρης» όμως απέδειξε πως κάτι έχει αλλάξει , πως ένα κλίμα ανταρσίας κυκλοφορεί στο αγέρα.

ΑΝΙΣΗ ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ

Και όλα αυτά σε μια εποχή πρωτόγνωρων κατακτήσεων της επιστήμης, της τεχνολογίας, του ανθρώπινου πολιτισμού. Που κάτω από ένα άλλο πολιτικο-κοινωνικό σύστημα παραγωγής, διανομής και διάχυσης της εξουσίας θα επέτρεπε- σε μια ισότιμη βάση- και στα 6 δισεκατομμύρια της γης να χαρούν στις κατακτήσεις του πολιτισμού, της παραγωγής και της επιστήμης. Και όμως το 5% του πλανήτη κατέχει το 55% του πλούτου και το 20% καταναλώνει όσο το υπόλοιπο 80%. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα εκατοντάδες άνθρωποι στο τρίτο κόσμο, να πεθαίνουν από αρρώστιες που η «αναπτυγμένη» Δύση έχει αντιμετωπίσει και οι χορτασμένοι Ευρωπαίοι και Βορειοαμερικάνοι να πεθαίνουν από αρρώστιες των πλουσίων. Βλέπεται σε μια κοινωνία πραγμάτων , μόνο μέσω της σχέσης των πραγμάτων αναγνωριζόμαστε. Φυσικά η κρίση δημιουργεί τριτοκοσμικές εστίες εντός των καπιταλιστικών μητροπόλεων, αυξάνοντας την φτώχια και την εξαθλίωση στην «αναπτυγμένη» Δύση. Στην χώρα μας το 22% του πληθυσμού είναι κάτω από το όριο της φτώχιας. Και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά: Για το 2008 το κόστος ζωής μιας τετραμελούς οικογένειας έφτασε στα 3200 € το μήνα. Δηλαδή σε μια τετραμελή οικογένεια εάν εργάζονται δυο , ο μισθός θα πρέπει να φτάνει στα 1600 €. Μόνο που ο βασικός μισθός εν Ελλάδι είναι 600€, ενώ ο μέσος μισθός, της πλειοψηφίας των εργαζόμενων δεν ξεπερνά τα 1000€. Ετσι αυτό που σώζει κάπως την κατάσταση είναι το σύστημα των 14 μισθών. Αν τώρα υπολογίσουμε την ανεργία που επίσημα φτάνει στο 9% του ενεργού πληθυσμού˙ αν υπολογίσουμε την μερική απασχόληση, την πληρωμή κάτω από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας˙ αν υπολογίσουμε τους συνταξιούχους που η σύνταξη τους δεν υπερβαίνει τα 700€, τότε πως αλήθεια ζουν οι Έλληνες; Είναι κοινό μυστικό πως εάν δεν υπήρχαν οι διάφοροι άδηλοι πόροι, η μαύρη εργασία, το οικογενειακό «κράτος πρόνοιας», στην χώρα μας θα έπεφτε πείνα και εξαθλίωση. Οι οικονομικές ανισομέρειες και σχετικές καθυστερήσεις της χώρας, μετατρέπονται σε σωτήριο πλεονέκτημα σε αυτή την φάση της κρίσης και δεν μετατρεπόμαστε σε Αργεντινή.

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΒΑΘΑΙΝΕΙ

Είναι τόσο μεγάλη, βαθιά και πολύμορφη η κρίση του κεφαλαίου που αποπειράται να μεταφέρει ολόκληρη την κρίση του στις πλάτες των εργαζόμενων. Και αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν αποδομηθεί η έννοια της εργατικής τάξης. Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις στοχεύουν να μετατρέπουν οι εργαζόμενοι σε ένα μισοεφεδρικό–μισοεργαζόμενο στρατό παραγωγών του κοινωνικού πλούτου με οριακή ή και καμία συλλογική προστασία, κατακερματισμένο και σκληρά εκμεταλλευόμενο. Οι πολιτικές της «ενεργούς απασχόλησης», τα κίνητρα στις επιχειρήσεις, οι μαζικές απολύσεις, οι δηλώσεις Μίχαλου και οι ρυθμίσεις της Κομισιόν για την «εβδομάδα» δύο ή τριών ημερών, οι ιδιωτικοποιήσεις, αναδομούν συνολικά τις εργασιακές σχέσεις, το μέτρο του εργάσιμου χρόνου και την έννοια της θέσης εργασίας. Θέλουν το πάγωμα όχι μόνο των μισθών αλλά και κάθε φωνής συλλογικής αντίστασης των εργαζόμενων. Ενώ και με αφορμή την διαχείριση της ανασφάλειας και την κοινωνική βία – ιδιώνυμο περί «κουκούλων»- τυλίγουν την κοινωνία με ένα αυταρχικό δίχτυ τρόμου, παρακολούθησης, καμεροχαφιεδισμού και αστυνομοκρατίας. Αφήνουν ανεξέλεγκτη την εργοδοτική τρομοκρατία, όπως έδειξε η δολοφονική επίθεση ενάντια στην Κωνσταντίνα Κούνεβα. Ενισχύοντας το «δουλεμπόριο» με τις «εργολαβίες» εργασίας, όπως στην περιοχή μας με τους Πακιστανούς(π.χ πίσω από τα τελευταία επεισόδια στα Γιάννενα μεταξύ Πακιστανών βρίσκεται η εκμετάλλευση των Πακιστανών εργατών από δικούς του εργολάβους).

ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ

Η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, η πλειοψηφία των ομοσπονδιών αρνείται να οργανώσει και να ενώσει την εργατική τάξη. Το ΕΚΑ, η ΟΤΑ, η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ αρνούνται να κάνουν μέλη τους εργαζόμενους με νέες ευέλικτες εργασιακές σχέσεις. Και όμως σε σύντομο χρονικό διάστημα αυτές οι εργασιακές σχέσεις θα είναι η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, ενώ αυτή την στιγμή φτάνουν στα 1000000 εργαζόμενους ή το 22% περίπου της εργατικής τάξης. Η ενσωμάτωση της ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ στις αστικές επιδιώξεις και συμφέροντα ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Όχι μόνο υπέγραψε συμβάσεις «εργασιακής ειρήνης» με τους εργοδότες, όχι μόνο στάθηκε εχθρικά απέναντι στην εξέγερση του Δεκέμβρη αλλά και σε κάθε σοβαρή κλαδική κινητοποίηση των τελευταίων ετών, όχι μόνο δεν ανοίγει μέτωπο κατά των ιδιωτικοποιήσεων, όχι μόνο αποδέχεται το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο για την ελαστική εργασία (δηλ. νομιμοποιεί το δουλεμπόριο) και καταγγέλλει τις κινητοποιήσεις για την Κούνεβα, αλλά, σε περίοδο μαζικών απολύσεων, προτάσσει κοινό μέτωπο με τον ΣΕΒ/ κυβέρνηση για την «οικονομική στήριξη και επανένταξη των απολυθέντων». Κάτω από αυτές τις συνθήκες το διαζύγιο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας με τους εργαζόμενους που «εκπροσωπεί» είναι πλέον μη αντιστρεπτό. Ετσι δεν προκαλεί έκπληξη η ματαίωση της πρωτομαγιάτικης διαδήλωσης από την ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Η εργατική τάξη έχει κατανοήσει πως αυτό το εργατικό κίνημα δεν του κάνει, αυτό που δεν έχει κατανοήσει είναι πως στα χέρια του βρίσκεται το μέλλον του κινήματος του. Μετα από 10 χρόνια ζωής το ΠΑΜΕ απέδειξε πως ούτε μπορεί , ούτε ίσως και να θέλει να ανασυγκροτήσει το εργατικό κίνημα σε μια μαχητική, ταξική και νικηφόρα κατεύθυνση. Το κομματικοποιημένο πλαίσιο του δεν μπορεί να δημιουργήσει όρους υπέρβασης του αστικοποιημένου συνδικαλισμού, να ξεπεράσει τα όρια μιας στενής συσπείρωσης των παραταξιακών του δυνάμεων, να συνδεθεί με τα αυθεντικά γεγονότα της ταξικής πάλης. Αποφεύγει να οργανώσει τον άμεσο πολιτικό αγώνα για την ανατροπή των επιλογών του κεφαλαίου, στο όνομα μιας γενικής ζύμωσης και διαμαρτυρίας. Για αυτό οι πλειοψηφούσες δυνάμεις του στα σωματεία υπογράφουν τις ίδιες πάνω-κάτω συμβάσεις με την κατάπτυστη ΕΓΣΣΕ εργασιακής ειρήνης της ΓΣΕΕ, χωρίς να δίνει μάχη για κάτι καλύτερο. Είναι πλέον ώριμο αίτημα η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση. Η αναγέννηση ενός νέου εργατικού κινήματος. Ενός εργατικού κινήματος που θα ενώνει ειδικευμένους και ανειδίκευτους, Έλληνες και ξένους, σταθερά και ελαστικά εργαζόμενους και άνεργους. Για ένα εργατικό κίνημα που υπολογίζοντας τις νέες δυνατότητες και ανάγκες, θα βάζει ως στόχο την εργατική απελευθέρωση, την κατάργηση της μισθωτής εκμετάλλευσης και του καπιταλιστικού συστήματος. Μια ταξική αγωνιστική ενότητα σε αντίθεση με την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και την ΕΕ. Το στοίχημα για τις συνεπείς ταξικές, αγωνιστικές δυνάμεις, που βρίσκονται στην "ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή ΣΥνεργασία για την Ανατροπή"(ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και όχι μόνο σε αυτήν, είναι να συνεισφέρουν: 1) στην οικοδόμηση μιας ταξικής αγωνιστικής πτέρυγας, 2) στην μαζικοποίηση και δημιουργία συνδικάτων, 3) στην δημιουργία μιας μάχιμης «από τα κάτω» ενότητας, στοχεύοντας στην εμφάνισης ενός νέου εργατικού κινήματος.

Δ. ΑΡΓΥΡΟΣ