κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης!!!!!

Ως βαρόμετρο της διάθεσης της ταξικής πάλης οι ευρωεκλογές δεν μπορούσαν παρά να αποκαλύψουν το καπιταλιστικό χάος, την πολιτική αστάθεια, την κοινωνική πόλωση και μια συντηρητική στροφή, που ευελπιστούμε να μην αποκτήσει δομικά χαρακτηριστικά. Όπως αποκάλυψαν και την αδυναμία της αριστεράς να βάλει την σφραγίδα της στις εξελίξεις. Απόρροια της κραυγαλέας απουσίας ενός πολιτικού υποκείμενου που θα εκφράσει τους «απ’ εξω».

Μια πολιτική αστάθεια που είναι έκφραση της αποτυχίας του μεταφορντικού κοινωνικού συμβολαίου με βάση το νεοφιλελεύθερο πρόταγμα , εν μέσω μιας βαθιάς συστημικής κρίσης. Αλλά και της αδυναμίας των πολιτικών διαμεσολαβήσεων της αστικής τάξης, των μικροαστών και της εργατικής τάξης να εκπροσωπήσουν τα «πλήθη» των εργασιακών συμπεριφορών. Ύστερα από ένα «Δεκέμβρη», που ως συστημικό αντιστάθμισμα, προκάλεσε την αντίδραση των δυνάμεων του «νόμου και της τάξης», με στόχο τους μετανάστες και τους κοινωνικά αντιδρώντες. Με βαθύτατη επιδίωξη την περαιτέρω πειθάρχηση των εργαζόμενων, εν όψει της Σεπτεμβριανής επίθεσης της κυβέρνησης στα εργασιακά και άλλα δικαιώματα Ανοίγοντας τις κερκόπορτες του ρατσισμού και του «εμφυλίου» μεταξύ των εργαζόμενων.

ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΜΠΛΟΚ ΣΕ ΚΡΙΣΗ

Η δυσαρέσκεια του ελληνικού λαού εκφράστηκε πρώτιστα ενάντια στην κυβέρνηση της δεξιάς.

Η κυβέρνηση της ΝΔ χάνει 1.339343 ψήφους από τις βουλευτικές εκλογές και 977938 από τις ευρωεκλογές. Οι 1.655.636 ψήφοι που πήρε η ΝΔ αντιπροσωπεύει το 16% του πληθυσμού της χώρας και περίπου το 20% του πληθυσμού που είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς κατάλογους. Αντίστοιχα οι 1878859 που πήρε το ΠΑΣΟΚ με 848.420 λιγότερους από το 2007 και 205000 από το 2004, δεν αντιπροσωπεύει πάνω από το 19% του ελληνικού λαού και το 23% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους.

Δηλαδή με πιο απλά λόγια αυτή την στιγμή έχουμε μια κυβέρνηση αισχρής μειοψηφίας και μια αξιωματική αντιπολίτευση που δεν αντιπροσωπεύει παρά ένα πολύ μικρο μέρος του ελληνικού λαού. Κατά συνέπεια δεν έχουν καμία πολιτική νομιμοποίηση να κυβερνήσουν την χώρα.

Και όμως αυτές οι δυο πολιτικές δυνάμεις , μόνες ή με «τσόντα» άλλες δυνάμεις, στα δεξιά ή στα αριστερά τους, είναι που θα λάβουν μέτρα για να υπερβούμε την κρίση. Όπως προστάζει --η απονομιμοποιημένη στην συνείδηση των εργαζομένων- ΕΕ. Μέτρα που θα πλήξουν τα θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζόμενων πολιτών.

Η συγκεκριμένη κρίση αντιπροσώπευσης και κρίση πολιτικής νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος αποτελεί μια ολοφάνερη απόδειξη της αποτυχίας της «αποχής» ως μέθοδο διαμαρτυρίας. Η «παραλία», ο «φράπες» και το «δεν βαριέσαι αδερφέ», δεν μας γλιτώνει από την τσιμπίδα των μέτρων που θα καλεστούμε να πληρώσουμε.

Το μόνο που κάνει είναι να βγάζει στο προσκήνιο ένα μετα-πολιτικό «ιδιώτη», δηλαδή κατά τους αρχαίους φιλοσόφους, έναν «ηλίθιο» άνθρωπο, που αρνείται να πάρει πολιτική θέση για αυτά που τον αφορούν. Και που στην μεγάλη πλειοψηφία τους σπάνία θα τους συναντήσουμε στην πολιτική των κινημάτων, στην πολιτική του «δημοσίου χώρου», στην πολιτική υπεράσπισης και διεύρυνσης της «δημόσιας σφαίρας».

ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΞΙΑ

Η κρίση του αστικού μπλοκ εξουσίας βρίσκει ως στήριγμα το ΛΑΟΣ και τις φασιστικές περικοκλάδες. ΛΑΟΣ και φασιστικές περικοκλάδες που βρήκαν περίσσια υποστήριξη από τα ΜΜΕ και ειδικότερα από την τηλεόραση, πριν , κατά την διάρκεια και ύστερα από τις εκλογές. Φαίνεται πως τα ΜΜΕ ήξεραν τι έπρατταν˙ η πολιτική του «νόμου και της τάξης» με την στήριξη του ΠΑΣΟΚ της «μηδενικής ανοχής» στην λαθρομετανάστευση, αποτελεί διέξοδο στην κρίση. Ένα φαινόμενο που το συναντάμε σε όλη την Ευρώπη με την εκλογική εκτίναξη των ακροδεξιών , ξενοφοβικών και ανοικτά φασιστικών δυνάμεων.

Μια δεξιά στροφή που παίρνει δυο εκφράσεις: α) την σύμπραξη δεξιών, συντηρητικών και ακροδεξιών σχηματισμών σε κυβερνήσεις , όπως στην Ιταλία με το Μπερλουσκόνι β) τη ενσωμάτωση της πολιτικής της ακροδεξιάς από τις κεντροδεξιές και συντηρητικές κυβερνήσεις με αποτέλεσμα το «άδειασμα» των ακροδεξιών σχηματισμών, όπως στην Γαλλία του Σαρκοζί.

Στην Ελλάδα ο πληγωμένος και κουρασμένος πρωθυπουργός μας φαίνεται να ακολουθεί την πολιτική Σαρκοζί, φοβούμενος πως εάν συμπράξει ανοικτά με το ΛΑΟΣ, θα χάσει το κέντρο, αλλά και ακροδεξιούς κύκλους που μπορεί να επανδρώσουν την «Χ.Α», δυναμώντας την «αντισυστημική και εξωθεσμική ακροδεξιά.

Φυσικά δεν μηδενίζεται ο κίνδυνος άμεσης σύμπραξης ΝΔ και ΛΑΟΣ , μόνο που αυτό νομίζουμε προϋποθέτει εκτίναξη της ταξικής πόλωση και αύξηση της ταξικής πάλης.

Σε κάθε περίπτωση το ερώτημα είναι ξεκάθαρο: Δεκαετία του 30 στο πιο μεταμοντέρνο ή απλώς μια παρωδία ακροδεξιάς προσαρμογής ενός βαθύτατα παρακμασμένου συστήματος;;

Αυτό βέβαια δεν συνεπάγεται πως δεν υπάρχει πρόβλημα μετανάστευσης, απόρροια όμως των ίδιων ιμπεριαλιστικών – καπιταλιστικών πολιτικών που τους μετατρέπουν σε ξενιτεμένους και σκλάβους στις πατρίδες τους και εδώ. Κατά συνέπεια μόνο μια πολιτική που ταξικά θα ενοποιούσε την παγκόσμια εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους σε μια εθνική/ διεθνική βάση, θα μπορούσε να δώσει απαντήσεις. Μια ταξική γραμμή με βάση την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και την κοινωνική και πολιτική ενσωμάτωσης τους.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ

Η αριστερά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αδυνατεί να εκφράσει την θιγόμενη εργαζόμενη πλειοψηφία. Αδυνατώντας να μετατραπεί σε μια βαθιά και πολύμορφη δύναμη ανατροπής και επανάστασης. Εκεί που επιχείρησε με αντιφάσεις και με σχετική ανεξαρτησία να εκφράσει την ανατρεπτική πνοή κράτησε ή και αύξησε τις δυνάμεις της.

Σε Πορτογαλία, Γαλλία και Ελλάδα, που η αριστερά στάθηκε σχετικά μακριά από λογικές διαχείρισης και κυβερνητισμού η αριστερά κρατήθηκε με αξιοπρέπεια σε καλά ποσοστά. Σε Ελλάδα και Πορτογαλία τα παραδοσιακά κομμουνιστικά κόμματα πήραν ένα 8,30% και 10, 5% αντίστοιχα. Ενώ σε Ελλάδα και Γαλλία τα υβριδικά(κινηματισμός, διαχείριση και κυβερνητισμός) ΣΥΡΙΖΑ και Αριστερό μέτωπο παίρνουν ένα 4, 7% και 6% αντίστοιχα.

Τα πολιτικά σχήματα της ανασύνθεσης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε Πορτογαλία, Γαλλία, Ιρλανδία και Ελλάδα εμφάνισαν αξιοσημείωτα αποτελέσματα. Στην Πορτογαλία το «Μπλόκο της Αριστεράς» βγήκε τρίτη δύναμη με 10,7% , στην Γαλλία το «Νέο Αντικαπιταλιστικό κόμμα» προσέγγισε το 5% και στην Ελλάδα, το Σοσιαλιστικό κόμμα στην Ιρλανδία πήρε το 2,75 και εξέλιξε ευρωβουλευτή, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε πήρε ένα από τα καλύτερα ποσοστά που πήρε ποτέ σχήμα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, 22000 ψήφοι και 0,43%. Πρόκειται για πολιτικούς σχηματισμούς που βρέθηκαν μέσα και πολλές φορές πρωταγωνιστικά σε μεγάλα πολιτικά και κινηματικά γεγονότα.

Αντίθετα πολιτικά ρεύματα και κόμματα που κινούνται στην λογική ή στα πέριξ της σοσιαλδημοκρατίας σχεδόν εξαφανίστηκαν και το κενό καλύφτηκε από την πιο δεξιόστροφη πολιτική οικολογία που εμφανίσθηκε ποτέ. Μια πολιτική οικολογία που μπορεί άνετα να συνεργαστεί τόσο με την κεντροδεξιά , όσο και με την κεντροαριστερά, προς ένα πράσινο καπιταλισμό. .

Και αυτά νομίζουμε πρέπει να προσέξουν στο ΣΥΡΙΖΑ και όχι να «τσιμπήσουν» από την «ακροδεξιά» κριτική που τους κάνει η ανανεωτική πτέρυγα και ο Λ. Κύρκος. Με στόχο την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ ή την μετατροπή του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτική «τσόντα» μιας σοσιαλφιλελευθερης κεντροαριστεράς, μαζί με ΠΑΣΟΚ και ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ- ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ. Αυτή την καταστροφική πολιτική που ακολουθήθηκε σε Ιταλία και Γαλλία και γέννησε αργότερα- ως αντίδραση στο σοσιαλφιλελευθερισμό- τον Μπερλουσκόνι και τον Σαρκοζί.

Το πρόβλημα με το ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν η ανύπαρκτη «αριστεριστική» πολιτική του, αλλά οι δύο καρδιές που έχει εντός του. Μια στα κινήματα και μια στην καπιταλιστική διαχείριση. Όπως επίσης ο ευρωπαϊσμός που στηρίζει κριτικά το καπιταλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ.

Αντίστοιχα το ΚΚΕ δεν νομίζουμε πως μπορεί να είναι και ιδιαίτερα ευχαριστημένο από τους 150000 ψήφους που έχασε. Οι «νοικοκυραίοι», η νομιμόφρονα στάση του τον «Δεκέμβρη» , η επιστροφή στο Στάλιν, ο άκρατος σεχταρισμός στο κίνημα, παρόλη την «ελεγχόμενη» ΠΑΜίτικη αγωνιστική διαφοροποίηση από την ΓΣΕΕ.

Απέναντι στην οικονομική κρίση, την κοινωνική σήψη και παρακμή. Απέναντι στην δεξιά και ακροδεξιά στροφή, απάντηση δεν είναι ένα λαϊκό μέτωπο ή ένα κυβερνητικό αριστερό μέτωπο. Απάντηση είναι μια πλατιά αριστερή ενωτική δράση στο μαζικό κίνημα, που θα οικοδομήσει ένα νέο εργατικό κίνημα. Απάντηση είναι ένας αντικαπιταλιστικός αριστερός πόλος και η οικοδόμηση μιας σύγχρονης επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς-οργάνωσης- κόμματος.

Οι 22000 ψήφοι της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. το 0,43%, είναι ένα μικρό, αλλά ενθαρρυντικό αποτέλεσμα στην προοπτική ενός μαζικού αντικαπιταλιστικού πόλου- μετώπου. Στην προοπτική μιας νέας ανατρεπτικής , επαναστατικής, κομμουνιστικής αριστεράς. Οι δυνάμεις της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και πριν και μετά τις εκλογές βρέθηκαν μέσα στο κίνημα, στην προοπτική της αριστερής ενότητας στους αγώνες , με στόχο την ενότητα της εργατικής τάξης, με στόχο να νικήσουν οι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

www.argiros.net

μέλος της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ