Η ΝΙΚΗ ΤΗΣ «ΟΑΣΗΣ», ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΜΑΧΟΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ !!!!!

Η απόφαση του δημάρχου Ιωαννίνων να αποκατασταθεί η «Όαση» όπως ήταν και να μεταφερθεί εκεί η δημοτική πινακοθήκη, λειτουργώντας λαϊκό, παραδοσιακό καφενείο, εξέπληξε ευχάριστα το σύνολο των Γιαννιωτών. Παραμένοντας με αυτό τον τρόπο η «Όαση» στο δημόσιο χώρο και δημόσια σφαίρα, δίχως να ιδιωτικοποιηθεί, όπως συνέβη π.χ με την πλατεία και το «Ξενία» , με ευθύνη της ίδιας δημοτικής αρχής. Για αυτό άλλωστε η απόφαση του Δημάρχου αποτελεί ανατροπή όσων μέχρι τα τώρα μας είχε συνηθίσει.
Η απόφαση του Δημάρχου Ιωαννίνων είναι μια σημαντική συμβολική και υλική νίκη των δυνάμεων του κινήματος των μαχόμενων πολιτών για την υπεράσπιση των ελεύθερων – δημοσίων χώρων. Ενός κινήματος που εδώ και 9 χρόνια έδωσε και δίνει με αυταπάρνηση και συνέπεια την μάχη να μην «αποικιστούν» από το κεφάλαιο οι δημόσιοι χώροι και η φύση.

Να μην ιδιωτικοποιηθεί η δημοτική και δημόσια περιουσία και να αναπτυχθεί η «δημόσια σφαίρα», όπου οι ενεργοί πολίτες αυτοκαθορίζονται πολιτικά και συλλογικά σε αντιπαράθεση με τα ιδιωτικά συμφέροντα και το κυρίαρχο, αλλά όχι πλέον ηγεμονικό ρεύμα της εμπορευματοποίησης.

Πριν από 9 χρόνια, όταν το κίνημα της υπεράσπισης των ελεύθερων χώρων, ξεκινούσε τον αγώνα, είχε να αντιμετωπίσει ένα κυρίαρχο ρεύμα της ιδιωτικοποίησης και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Απότοκο της κυρίαρχης και ηγεμονικής τότε νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, που κάλυπτε ένα πολύ ευρύ δυναμικό κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, από την ακροδεξιά έως την αριστερά.

Μέσα σε αυτό το δυσμενές κλίμα, το κίνημα των μαχόμενων και ενεργών πολιτών, άνοιξε μια συζήτηση που πρώτη φορά άνοιγε στην πόλη με αυτούς τους όρους. Αλλά δεν έμεινε μόνο στην συζήτηση, άνοιξε μέτωπο αντίστασης ενάντια στην μετατροπή της πλατείας σε πάρκινκ. Ένα μέτωπο αντίστασης στο να μετατραπεί η πλατεία σε «ταράτσα» του πάρκινγκ, όπως δυστυχώς συνέβη.

Ένα μέτωπο πάλης και αντίστασης ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του «Ξενία». Για να μην δοθεί το καλύτερο φιλέτο του κέντρου σε ιδιώτη. Ένας αγώνας , ένας ηρωικός και σκληρός αγώνας που προκάλεσε την βίαιη αντίδραση και την καταστολή των δυνάμεων της τάξης και των τραμπούκων.

Και όμως παρότι το «Ξενία» των Ιωαννίνων γκρεμίστηκε , η δημοσιότητα που πήρε ο αγώνας της επιτροπής αγώνα πολιτών και των μαχόμενων νεολαίων στα Γιάννενα, ανάγκασε την ηγεσία του υπουργείου πολιτισμού να περισώσει τα υπόλοιπα «Ξενία».

Το κίνημα της υπεράσπισης των δημοσίων και ελεύθερων χώρων- ανεξάρτητα από τις αδυναμίες, τις παραλήψεις και τα λάθη του- ήταν και ως ένα σημείο είναι, ένα πραγματικό κίνημα που ανέτρεψε ως ένα σημείο την λογική των πραγμάτων. Σπάζοντας εν τέλει σε σημαντικό βαθμό την καταθλιπτική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού και της υπερεμπορευματοποιήσης Ανέδειξε δε, ένα άλλο δρόμο, πέρα από τα καθιερωμένα, τους κομφορμισμούς και τους μικροαστικούς συμβιβασμούς. Για αυτό πόνεσε και ως ένα σημείο πονάει πολλούς που θέλουν να είναι διαχειριστές των πραγμάτων.

Η πολύμορφη και πέρα από τα πολιτικάντικα στάνταρ, συζήτηση, ενίσχυσε και αστικές δυνάμεις που υπερασπίζονται τους ελεύθερους χώρους , την φύση και την Λίμνη. Δίχως φυσικά να επιδιώκουν την ανατροπή της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων. Εκπέμποντας ένα διαφορετικό αστικό πολιτισμό που η επιθετικές και αδηφάγες αστικές ελίτ, είχαν περιθωριοποιήσει. Επιθετικές και αδηφάγες ελίτ που κινούνται με γνώμονα το προσωπικό τους κέρδος, ενάντια και στα στρατηγικά συμφέροντα της αστικής τάξης που δεν επιθυμεί να ζει σε καταστραμμένες και μολυσμένες πόλεις.

Ένα κίνημα, που μέσα από την μάχη του «Ξενία», ανέδειξε ένα μαχόμενο ριζοσπαστικό «κοινό»- όπως το τοποθετεί ο Νεγκρι – δηλαδή ως ένα προλεταριακό δυναμικό στην καρδιά των σύγχρονων πόλεων και μητροπόλεων. Που λειτουργεί με βάση την άμεση δημοκρατία, τις γενικές συνελεύσεις και όχι με βάση αρχηγίσκους, αρχηγούς, γραφεία και «γραφεία», κομμάτων και «κομμάτων» , οργανώσεων και κινήσεων. Ένα «κοινό» που το είδαμε και στις μάχες της εκπαίδευσης και στα «Δεκεμβριανά». «Δεκεμβριανά» που με ένα έμμεσο τρόπο έπαιξαν και αυτό τον ρόλο τους στην απόφαση του δημάρχου. Βλέπετε ο φόβος φυλάει τα έρμα, και όπως συνεχίζει πάλι να λέει ο λαός, «φοβάται ο Γιάννης το θηρίο και το θηρίο τον Γιάννη».

Επίσης στην απόφαση του Δημάρχου πρέπει να συνυπολογιστεί η αλλαγή του οικονομικού κλίματος, το τέλος του νεοφιλελεύθερου κύκλου. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, απόρροια εκτός των άλλων , και του μεγάλου φαγοποτιού σε καθολική κλίμακα, έχει προκαλέσει τον φόβο των ελίτ να αναλάβουν οικονομικά ρίσκα. Και η υπόθεση της «Όασης» έχει αποδειχτεί μεγάλο ρίσκο για τους επιχειρηματίες. Όποτε σε τέτοιες οικονομικές συγκυρίες η αγκαλιά του δήμου και του κράτους φαντάζει και είναι διέξοδος και για τους «πάνω» και για τους «κάτω». Έτσι κατά μια έννοια, η οικονομική κρίση του συστήματος, σώζει την «Όαση» από την ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίηση.

Η απόφαση του δημάρχου μπορούμε να τολμήσουμε να πούμε πως δείχνει την «δύση» της Βασιλείας του, καθώς και τα αδιέξοδα που βρίσκονται όσοι μας κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια. Δείχνει όμως και το δρόμο που πρέπει να παίρνουν οι δυνάμεις που λένε όχι στην καταστροφή της πόλης από το «εμπόρευμα».

Ένας δρόμος μάχης, σύγκρουσης , ανατροπής. Και όχι απλώς μιας άλλης διαχείρισης του δήμου, όπως π.χ είναι το πρόγραμμα της ενωμένης κεντροαριστεράς. Είναι ειρωνικό, αλλά η πρόταση του δημάρχου για την αξιοποίηση της «Όασης», «αδειάζει» από τα «αριστερά», την παράταξη Μελανίδη και μερίδα της παράταξης Φίλιου, που βλέπανε μια «προσεκτική» ιδιωτικοποίηση της «‘Όασης».

Σε κάθε περίπτωση αυτό που περιγράφει η νίκη της «Όασης» είναι η επιστροφή της πολιτικής πάνω στην οικονομία , την λογιστική, τις «ρεμούλες και τις απάτες». Τώρα εάν αυτή η τάση αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά και ανατρεπτικό περιεχόμενο ή νικηθεί -για μια ακόμη φορά- από τις δυνάμεις της δημιουργικής ή μη λογιστικής και του «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω», είναι ένα ανοικτό στοίχημα. Σε κάθε περίπτωση , όπως και στην «Όαση», θα είμαστε παρών!!!!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ