ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΑΥΤΑΠΑΤΩΝ!!!!!

Το πράμα έχει μπλεχτεί με το κράτος, το σύστημα και την κυβέρνηση, να σχεδιάζουν να ελέγξουν κάθε πτυχή της ζωής μας. Θεωρώντας μας λίγο, πολύ, όλους ένοχους , που κάθε στιγμή, θα πρέπει να επιβεβαιώνουμε την υποταγή μας στους ηγεμόνες, στην αυτοκρατορία και στους αυτοκράτορες.

Αχ πως κατάντησε η πολιτεία της ισότητας, της ελευθερίας και της αδελφότητας; Τι δημοκρατία είναι αυτή που αντιμετωπίζει τους πολίτες ως υπηκόους της; Και που πήγε ο Ορθός Λόγος, που θα χειραφετούσε τα ήθη , τις δομές και τους πολίτες.

Εν τέλει αυτό ήταν το διακύβευμα του διαφωτισμό και του φιλελευθερισμού˙ ένα σύστημα που οριζόντια και κάθετα αποικίζει τα πάντα, για να αυτοσυντηρηθεί, διαλύοντας κάθε οργανικό κοινωνικό δεσμό- κατακερματίζοντας τα κοινωνικά υποκείμενα- με στόχο την κυριαρχία του. Ύστερα από το «υπαρκτό σοσιαλισμό», αυτό που μπαίνει σε κρίση, είναι ο ακόμη πιο υπαρκτός ολοκληρωτικός καπιταλισμός και κάθε ιδεολογία και μυθολογία χάνει τις νομιμοποιητικές αρχές.

Και όμως δεν ήταν πάντα έτσι: Πριν από εκατοντάδες χρόνια η κυριαρχία των ισχυρών , εκφραζόταν με δυο αρχες˙ τον βασιλιά σε όλες τις παραλλαγές του και τον θεό σε όλες πάλι τις παραλλαγές του. Έχοντας ως βάση την μυθολογία που «καρπώνονταν» για λογαριασμό των εξουσιών την παιδευτική λειτουργία και αξία των μύθων.

Μύθοι που αναδείκνυαν ένα αρχετυπικό Λόγο που λειτουργούσε με βάση την μέριμνα και την επιβίωση της κοινότητας. Αρχετυπικός Λόγος που μετατρεπόταν σε ιδεολογία στα χέρια των κυρίαρχων εκείνης της εποχής, «καθοδηγώντας» εξουσιαστικά τις σχέσεις των ανθρώπων.

Σιγά , σιγά και με ένα άκρως αντιφατικό και συγκρουσιακό τρόπο, ο Λόγος, ο Ορθός Λόγος αυτονομείται, τοποθετώντας τα ζητούμενα από την πλευρά των ανθρώπινων πραγμάτων, ανθρωποκεντρικά θα λέγανε κάποιοι.

Με κορυφαία στιγμή κατά την αρχαιότητα την αρχαία Ελλάδα, την Άμεση Δημοκρατία, την Ελληνική Φιλοσοφία. Αυτό τον κοντά ένα αιώνα- τον χρυσό αιώνα- που επικαθόρισε το ρου των εξελίξεων από κει και εντεύθεν. Αποδεικνύοντας πως υπάρχουν ιστορικές στιγμές που ο χρόνος πυκνώνει και οι εξελίξεις τρέχουν με ταχύτητες που λίγοι μπορούν να κατανοήσουν.

Έπρεπε να περάσουν πάνω από 1000 χρόνια για να ξαναβγεί το κλασικό ιδεώδες καθαρό και αυτόνομο στο ιστορικό γίγνεσθαι Με δυο ίσως διαφοροποιήσεις˙ κάποιες στιγμές του Βυζαντίου και του Μεσαιωνικού Ισλάμ που ετοίμασαν την επιστροφή του κλασικού ιδεώδους.

Το κλασικό ιδεώδες έγινε Αναγέννηση, έγινε διαφωτισμός , που πατώντας πάνω στην κυριαρχία ενός νέου τρόπου παραγωγής, του Κ.Τ.Π, έγινε ο νέο ιδεολογικός χάρτης του νέου κόσμου.

Όχι όμως δίχως συγκρούσεις, ανταγωνισμούς, πόλεμους και επαναστάσεις. Η κυριαρχία του Ορθού Λόγου , η ισότητα, η ελευθερία και η αδελφότητα, πέρασε μέσα από την πληβειακή Γαλλική Επανάσταση, μέσα από τον επαναστατικό τρόμο του Ροβεσπιέρου - Σαιν Ζυστ. Αρχίζοντας να βαλτώνει, με την συμμαχία των αστών με τους φεουδάρχες, χορεύοντας πάνω στα κομμένα κεφάλια του Ροβεσπιέρου και του Σαιν Ζυστ. Για να ολοκληρωθεί στα ματωμένα σώματα των κομμουνάρων και στην σκλαβιά που έφερε στο τρίτο κόσμο ο Διαφωτισμός της Δύσης. Επιβεβαιώνοντας πως εν πολλοίς τα πράματα και τα γεγονότα διαμεσολαβουνται με βάση την ισχύ και όχι την ηθική.

Ο Ορθός Λόγος, ο φιλελευθερισμός στα χέρια των νέων κυρίαρχων πολύ γλήγορα έγινε η νέα ιδεολογία, η νέα μυθολογία της νέα αστικής τάξης, που θεοποιούσε το άτομο απέναντι στην συλογικότητα και την κοινότητα. Βάζοντας το κράτος , είτε στην Χομπιανή του εκδοχή, είτε στην Ρουσωική του εκδοχή, ως διαιτητές των πραγμάτων. Ένα μηχανισμό που έλυνε τις διενέξεις των ιδιωτών. Εξάλλου σε σύντομο χρονικό διάστημα ο ιδιώτης – δηλαδή ο ηλίθιος κατά τους αρχαίους Έλληνες – απέκτησε μεγαλύτερη αξία από τον πολίτη. Ο πολίτης που δεν ήταν απλώς ο κάτοικος μιας πόλης, αλλά ο φορέας της εξουσίας της δημοκρατίας. Το ενεργό υποκείμενο που πάνω του η πολιτεία βασίζει την ισότητα, την Ελευθερία, την Αδελφότητα.

Όλα αυτά όμως πολύ γλήγορα μετετράπησαν σε ένα ιδεολογικό μηχανισμό μιας οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που είχε ως στόχο την παραγωγή κέρδους των πιο ικανών, και καπάτσων εγκληματιών απέναντι στην μεγάλη πλειοψηφία, όπως δείχνει και Μ Μπρεχτ στην καταπληκτική «Όπερα της Πεντάρας».

Καπάτσοι απατεώνες και εγκληματίες που νομιμοποίησαν και νομιμοποιήθηκαν από την παλαιά και νέα εξουσία , μετατρέποντας το Ορθό Λόγο σε εργαλείο, για την ισχυροποιήσει της εξουσίας τους.

Φυσικά τα ίδια ιδεολογικά πλαίσια και οι μεταλλάξεις αυτών -όπως γινόταν και παλιότερα με τις θρησκείες- χρησιμοποιήθηκαν και για την αμφισβήτηση του συστήματος από την πλευρά των καταπιεσμένων, δίχως ιδιαίτερη επιτυχία για τα συμφέροντα τους. Πλην όμως κρατούσαν άσβεστη- μέχρι και πρόσφατα- την φλόγα των απελευθερωτικών μαγμάτων της ισότητας- ελευθερίας- Αδελφότητας.

Για να έχει κάτι επιτυχία θα πρέπει να κινείται σε ένα κοινότοπο νέο και ριζικά διαφορετικό πλαίσιο, απαντώντας σε ανάγκες και αναγκαιότητες της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου. Ο Διαφωτισμός σε σχέση με τις παλαιότερες αντιλήψεις ήταν ακριβώς αυτό το πράγμα. Έβαζε τα πράγματα σε μια τελείως διαφορετική μεθοδολογική , πολιτική και φιλοσοφική βάση. Κατέβαζε τα πράγματα από το θεό στον άνθρωπο , θεοποιώντας τον άνθρωπο. Έναν άνθρωπο βέβαια που μάλλον ήταν ανώριμος να αντέξει κάτι τέτοιο.

Με αποτέλεσμα σε ένα φιλοσοφικό και πολιτικό επίπεδο να ξανατοποθετήσει την ισότητα, την ελευθερία και την αδελφότητα˙ τον Ορθό Λόγο, τόσο ψηλά , που από κει να τα θαιάτε ως ηθικές κατηγορικές προσταγές. Συνεχίζοντας να κουβαλά σιωπηλός τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης, δίχως καν το όπιο που του έδινε η θρησκεία. Όπιο που τον κοίμιζε αλλά και τον χαλάρωνε από τον βάρος των αλυσίδων.

Η απομάγευση του κόσμου, δεν οδήγησε στην χειραφέτηση του, αλλά στην οικοδόμηση νέων θεών, νέων φετίχ και τοτέμ, που μοιάζουν με το «χρυσό βόδι» των άπιστων ισραηλινών στην έρημο. Ένας πολυθεϊσμός με βάση την ύλη˙ χρήμα, εμπορεύματα, θέαμα, τεχνική…κυβερνάνε την ζωή μας τις τελευταίες δεκαετίες , επιτείνοντας την πολύμορφη αποξένωση από την κοινότητα, τους άλλους και στο τέλος από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Οδηγώντας στον πλήρη αποικισμό των πάντων από το κεφάλαιο και το εμπόρευμα , ύστερα και από την ήττα των επαναστάσεων του 20ού αιώνα. Με αποτέλεσμα την εξαφάνιση της επαναστατικής προοπτικής που είχε ως στόχο να μας βγάλει από την έρημο και θα μας πήγαινε στην γη της απαγγελίας. Με αποτέλεσμα και την πιο βαθιά κρίση του ίδιου του συστήματος που από δω και πέρα θα τρώει τις σάρκες της για να επιβιώσει, ελλείψει ίσως βαρβάρων, εξω από αυτό.

Το ερώτημα που πλανάτε είναι καθοριστικό: Τα επαναστατικά προταγματα που καθόρισαν τον 20ό αιώνα - ιδιαίτερα ο Μαρξισμός - είναι το ριζικά καινούργιο που θα λύσει- σε θετική κατευνθυση- τις αντιφάσεις του καθεστωτικού πλέον διαφωτισμού; Και που σήμερα βρίσκεται σε μια πρόσκαιρη υποχώρηση , κάτω από το βάρος λανθασμένων πολιτικών στα συστήματα του υπαρκτού σοσιαλισμού;

Ήταν μια ριζοσπαστική εκδοχή τους που ανανέωσαν τον υπάρχον κυρίαρχο διακύβευμα, προτού χαθεί -εν τω σύνολο- στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εργασίας του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και του ολοκληρωτικού καπιταλισμού;

Ή ήταν και είναι ένα μεταβατικό ιδεολογικό , πολιτικό σύμπαν - ιστορικά αναγκαίο για τον 20ό αιώνα- που θα διαμορφώσει το επόμενο διάστημα, τους όρους μιας πολύμορφα επαναστατικής επαναθεμελίωσης στο 21ό αιώνα; Όπως αντίστοιχα παραδείγματα υπήρχαν από τις αρχές του Μεσαίωνα, εκφράζοντας τον συνεχή πόθο και πάθος του πλήθους για απελευθέρωση;

Το μέλλον θα απαντήσει ,προς το παρόν , καλό καλοκαίρι!!!!!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ