ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η κρίση έχει ξεπεράσει προ πολλού την δήθεν ανεξάρτητη περιοχή των «χρηματοπιστωτικών» πράξεων. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ως πότε το σύστημα του κεφαλαίου θα δούλευε με χρέη, φουσκώνοντας το πλασματικό πλούτο που παρήγαγε.

Κάποτε αυτή η εικονική πραγματικότητα θα έπρεπε να τραβήξει προς τα κάτω και να γειωθεί με την πραγματική οικονομία που παράγονται τα εμπόρευμα και μένουν απούλητα. Και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν οι μισθοί των εργαζόμενων μειώνονται σε σχέση με το συνολικό πλούτο που παράγεται αντι να αυξάνεται.

Μόνο που τα πράγματα δεν είναι απλά και μια αύξηση των μισθών, ένα αντινεοφιλελεύθερο πρόγραμμα θα έριχνε το ποσοστό κέρδους και θα μείωνε την υπεράξια. Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο ενός συστήματος που δεν κάνει τίποτε άλλο από το προσπαθεί να διευρύνει διαρκώς τα κέρδη των επιχειρηματιών σε βάρος των αναγκών, των δικαιωμάτων και της φύσης.

Η απάντηση του κεφαλαίου είναι να προστρέξει στο καλό δικό του κράτος και να το ενισχύσει για να ξεπεράσει την κρίση. Ετσι ώστε ο κύκλος της ύφεσης να περάσει και αφού τα πιο αδύνατα κεφάλαια καταστραφούν και η εργατική τάξη συνηθίσει στα λίγα, να ξαναβάλει πλώρη για νέες επεκτάσεις, για νέες σταυροφορίες κερδοφορίας.

Στην παρούσα φάση το κράτος και μια ισχυρή κυβέρνηση θα έκαναν, θα κάνουν δυο πράγματα: 1) με το μαστίγιο , αλλά και το καρότο να επιβάλουν μια πειθαρχία στην ελληνική κοινωνία και στους εργαζόμενους. Μια κοινωνία και εργαζόμενοι που διεκδικούν ή θα διεκδικήσουν μια πιο αξιοπρεπή ζωή. Η συνειδητή ενίσχυση της άκρας δεξιάς, του ρατσιστικού αντιμεταναστευτικού λόγου˙ η προβολή ενός βιοπολιτικού φοβικού πλαισίου- γρίπη- είναι μέθοδοι να σπείρουν την κατατονία στην ελληνική κοινωνία και να προστρέξει στην αγκαλιά ενός κράτους. Δυναμώνοντας τα πεδία της αλλοτρίωσης. 2) συνειδητή υποθήκευση όχι μόνο της σημερινής αλλά και της μελλοντικής εργασίας στις ανάγκες της κερδοφορίας του κεφαλαίου, τα 28 δισεκατομμύρια στις τράπεζες και όχι στο λαό. Ένας κευσιανισμός για το κεφάλαιο και νεοφιλελευθερισμό για τον λαό , την εργατική τάξη και την νεολαία, με μπόλικη αστυνομία και εσωτερίκευση ενός φόβου για το λαό.

Μένοντας μετέωρη η υπόσχεση για ένα πράσινο new deal ή για ένα new deal στο τομέα των τεχνολογιών ή της επικοινωνίας ή της κοινωνικής οικονομίας ή γενικότερα στο τομέα των υπηρεσιών για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Όπως π.χ υποστηρίζει μια νέα σοσιαλδημοκρατία , όπως υποστηρίζει το ΠΑΣΟΚ, οι Οικολόγοι- Πράσινοι και τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Με το ΚΚΕ να μένει μόνο σε ένα παραδοσιακό κευνσιανικού τύπου δρόμο, άσχετα με το αν το μολογά ή όχι, με την λαϊκή οικονομία-εξουσία.

Μόνο που πρέπει να έχουνε υπόψιν μας πως το new deal ήταν μια μεταβατική φάση που οδήγησε στην στρατικοποίηση της οικονομίας, οδήγησε στο β’ παγκόσμιο πόλεμο˙ σε μια πρωτόγνωρη καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων. Οδήγησε στην επικράτηση ενός νέου παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου και σε μια ισορροπία δυνάμεων παγκόσμια.

Σήμερα αλήθεια οδηγούμαστε προς τα εκεί; Σε μια καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Οδηγούμαστε σε ένα γ’ παγκόσμιο πόλεμο ή όπως λένε πολλοί, βρισκόμαστε ήδη σε ένα εν εξελίξει γ’ ιμπεριαλιστικό παγκόσμιο πόλεμο ;

Σε κάθε περίπτωση η βαρβαρότητα είναι μπροστά μας και βάζει σε κίνδυνο το σύνολο του πλανήτη, το σύνολο του κοινωνικού ιστού, το σύνολο της φυσικής βιοποικιλότητας. Η βαρβαρότητα στα πλαίσια των εργασιακών σχέσεων, των κοινωνικών συνθηκών των διακρατικών, ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών που ήταν στην ημερήσια διάταξη στις αρχές του 20ου αιώνα, είναι χίλιες φορές πιο επίκαιρες ξανά.

Η μοιρασιά του πλανήτη με στόχο την εκ νέου συσσώρευση του κεφαλαίου, το βάθεμα της εκμετάλλευσης της εργασίας, της φύσης και του κοινωνικού είναι - με την χρησιμοποίηση και της νέας τεχνολογίας - αποτελεί την μοναδική λύση για το κεφάλαιο, σε τοπικό/ εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.

Σε άλλες εποχές αυτές οι στιγμές θα φάνταζαν και θα ήταν επαναστατικές, που θα έβαζαν ζήτημα να πάρουν την εξουσία οι ίδιοι οι προλετάριοι. Μόνο που σήμερα αυτό φαντάζει και ίσως και να είναι ανέκδοτο. Η άρνηση του Δεκέμβρη θέλει πολύ δρόμο ακόμα να συναντήσει την άρνηση της άρνησης. Ένα νέο σχέδιο για μια κοινωνία πέρα απο την αναρχία της αγοράς, πέρα από την βαρβαρότητα του καπιταλισμού συστήματος.

Αυτό το σχέδιο υπερασπίζονται με αντιφάσεις και ανεπάρκειες ακόμη, μια σειρά δυνάμεις που βρίσκονται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή. Και δεν το υπερασπίζονται αφηρημένα˙ απεναντίας το βάζουν μέσα στην ζωή , στους μαζικούς χώρους , στις κινηματικές διαδικασίες, με στόχο να νικήσουν οι αγώνες των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας.

Η Στήριξη και η ενίσχυση αυτών των δυνάμεων της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελούν την αναγκαία , αλλά όχι ακόμη δυνατή συνθήκη για την συγκρότηση ενός μετώπου αντίστασης και στην συνέχεια αντεπίθεσης του λαού, της εργατικής τάξης και της νεολαίας.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ