ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

Η χρεοκοπία του νεοφιλελευθερισμού αφήνει μια τεράστια «μαύρη τρύπα» στις μορφές διαχείρισης του συστήματος. Αφήνει «μαύρη τρύπα» στο τρόπο που παράγεται και αναπαράγεται η κυρίαρχη ιδεολογία. Αφήνει όμως και μια «μαύρη τρύπα» στην συνοχή μιας κοινωνίας που έχει χάσει προ πολλού τον προσανατολισμό της.

Η εκτίναξη των βασικών και μη αντιθέσεων, απόρροια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης από την μια οξύνει τις αντιθέσεις και από την άλλη αποκαλύπτει σε όλο το εύρος της την σημερινή αδυναμία του συστήματος να δώσει απαντήσεις

Αυτό δεν οδηγεί με βεβαιότητα σε μια σοσιαλιστική ουτοπία. Απεναντίας κάνει το σύστημα ακόμη πιο πολυσύνθετο, με πλευρές που δεν αποδέχονται εύκολες απαντήσεις˙ δεν αποδέχονται κυρίως μασημένες και αυτόνομες απαντήσεις. Με πλευρές και οπτικές που γεννάνε μια απίστευτη βαρβαρότητα, αλλά και αρκετά ελπιδοφόρες εξελίξεις.

Η ΗΠΑ, ως ο πιο αναπτυγμένος καπιταλιστικός κόμβος- δια Ομπάμα- πειραματίζεται νεοκευνσιανικά σε αντίθεση με την Ευρώπη που αναμασά την τροφή του νεοφιλελευθερισμού. Ακόμη και οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, όπως η Ισπανία, απέτυχαν να απαντήσουν αποτελεσματικά στην κρίση και να δώσουν διέξοδο. Ίσως διότι και η σοσιαλδημοκρατία συνεχίζει να θεωρεί την αγορά ως ιερό θέσφατο, ενώ η ΕΕ συνεχίζει να καθοδηγεί τις χώρες της ΕΕ σε μονεταριστικά πλαίσια.

Μέσα όμως σε αυτή την βαθιά οικονομική και όχι μόνο κρίση επανέρχονται λογικές μιας παγκόσμιας ρύθμισης, όπως αυτό που πρότεινε ο συντηρητικός Σαρκοζί με ένα διευρυμένο φόρο Τόμπιν, στα χρηματιστηριακά κεφάλαια. Ημίμετρα θα μου πείτε και έχετε δίκαιο , αλλά φανερώνουν μια προβληματική των κυρίαρχων δυνάμεων και τάξεων για αυτά που αντιμετωπίζουν και για αυτά που έρχονται.

Θα μου πείτε τι νόημα έχουν αυτά σε μια προεκλογική περίοδο; Νομίζω πως αυτό που «παίζεται» σε αυτές τις εκλογές είναι η ανάδειξη ή μη αυτών των πολιτικών δυνάμεων που μπορούν να φέρουν σε πέρας αυτή την αλλαγή του παραδείγματος.

Εξάλλου η κυβέρνηση του Καραμανλή απέτυχε ακριβώς σε αυτό το σημείο. Στο να διαχειριστεί την κρίση του συστήματος προς όφελος των κυρίαρχων τάξεων, ενσωματώνοντας τις λαϊκές αντιδράσεις, που εγκυμονούν το κίνδυνο, απρόβλεπτων για το σύστημα, εξελίξεων. όπως ο «Δεκέμβρης».

Απέτυχε να δώσει πνοή στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας˙ δεν είναι τυχαίο πως η Ελλάδα έπεσε πολύ χαμηλά στο κατάλογο της παραγωγικότητας. Αυτό δεν συνεπάγεται πως έπαψε το Ελληνικό κεφάλαιο να βγάζει κέρδη από το αίμα και τον ιδρώτα των εργαζόμενων, απεναντίας θα λέγαμε˙ μόνο που εν μέσω κρίσης αυτή η κατάσταση δημιουργεί πολύμορφους κινδύνους. Και χρειάζεται μια κυβέρνηση ισχυρή που να δίνει ελπίδα στους πολίτες πως κάτι διαφορετικό μπορεί να συμβεί.

Το ΠΑΣΟΚ τώρα, καλείτε να δώσει αυτή την ελπίδα, να δώσει την αναγκαία αναπτυξιακή πνοή για το κεφάλαιο, και ένα μίνιμουμ κράτος πρόνοιας για τους εργαζόμενους. Με εργαλείο την πράσινη ανάπτυξη, φιλοδοξεί να κάνει την τομή στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης , του χώρου , του χρόνου και εν τέλει της φύσης.

Η πράσινη ανάπτυξη σε συνδυασμό με ένα κράτος πρόνοιας για τους «απ’ εξω», είναι μια πρόταση για την αλλαγή του παραδείγματος. Φυσικά, βλέποντας τα «γράδα» της, στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, φοβάται να μιλήσει για ένα πράσινο «new deal», δηλαδή για πράσινη οικονομία, όπως κάνουν οι οικολόγοι-πράσινοι. Και για τα δεδομένα ενός κόμματος εξουσίας σωστά πράττει. Σε κάθε περίπτωση η πράσινη ανάπτυξη αποτελεί ή μπορεί να αποτελέσει ένας μεταμοντέρνος τρόπος να ξαναβάλεις στο παιχνίδι τα μεσαία στρώματα και την εργατική αριστοκρατία.

Μόνο η κρίση δεν είναι πίσω μας, αλλά μπροστά μας και ήδη τα μεσαία στρώματα, αλλά και οι εργαζόμενοι κτυπιούνται άγρια από αυτήν. Στα Γιάννενα βλέπεις με αύξοντα ρυθμό μαγαζιά να κλείνουν. Αυτό αυξάνει και δεν μειώνει το στρώμα των μη-προνομιούχων , για να θυμηθούμε τον Α. Παπανδρέου. Και το ΠΑΣΟΚ που παρόλο που παραμένει στα αριστερά της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, δεν έχει πλέον να πει και πολλά για αυτό

Στρώματα μη-προνομιούχων που έλκονται από το λαϊκίστικο, ρατσιστικό λόγο του ΛΑΟΣ , απαντώντας με αυτό τον τρόπο στην κοινωνική ανασφάλεια που δημιουργεί ο νεοφιλελευθερισμός και η οικονομική, κοινωνική, πολιτική κρίση. Αυτό δεν συνεπάγεται πως το ΛΑΟΣ δεν έχει τα φόντα να αποκτήσει μαζικά χαρακτηριστικά στο δεξί άκρο του πολιτικού σκηνικού. Ιδιαίτερα εάν μέσα στην κρίση η αλλαγή παραδείγματος αποτύχει να δώσει λύσεις στα προβλήματα που άφησε πίσω της η παγκόσμια κρίση.

Εν κατακλείδι: Αποτελεί στοίχημα για τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας , να ορθώσουν ένα διαφορετικό παραγωγικό και καταναλωτικό παράδειγμα που θα αντιμετωπίσει την κρίση και το νεοφιλελευθερισμό. Εάν θέλετε την προσωπική μου άποψη: η κρίση είναι τόσο βαθιά και δομική που τα πασαλείμματα του νέου σοσιαλδημοκρατικού παραδείγματος δεν θα κρατήσουν για πολύ. Χρειάζονται ριζικές αλλαγές που θα βλέπουν από το σύστημα της αγοράς και του κέρδους.

Και η αριστερά που είναι, τι κάνει; Δεν έπρεπε σαν ο λύκος να χαίρεται από την αντάρα που αφήνει πίσω της η οικονομική κρίση; Δεν το κάνει όμως , γιατί αδυνατεί να εμπνεύσει και να δημιουργήσει γεγονότα. Να στριμώξει το σύστημα , εξασφαλίζοντας κατακτήσεις για το λαό και τους εργαζόμενους.

Ο ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, από την μια αποθεώνει το αυθόρμητο κίνημα του «Δεκέμβρη» , ενώ από την άλλη δίνει ένσημα νομιμοφροσύνης. Από την μια μιλάει για μια ενωμένη ριζοσπαστική Αριστερά, από την άλλη -ένα τμήμα της- ελπίζει στα ξεροκόμματα κυβερνητισμού.

Το ΚΚΕ παλινδρομεί σε παλαιο«Κομμουνιστικές» ρεφορμιστικές λογικές υπεράσπισης του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Απέναντι στο αυθόρμητο κίνημα του «Δεκέμβρη» δίνει πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης, περιχαρακώνοντας κομματικά , ο,τιδήποτε ανήσυχο ταξικό και εργατικό υπάρχει. Ζητώντας κρετινικά και κοινοβουλευτικά να ενισχυθεί το κόμμα στις εκλογές, διότι ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει ισχυρός λαός!!!!

Και οι δυο συνιστώσες για την οικονομική κρίση προτείνουν μέτρα υπεράσπισης των λαϊκών τάξεων, που εν τέλει δεν ξεφεύγουν από ένα παραδοσιακό σοσιαλδημοκρατικό κοινωνικό συμβόλαιο, με πολύ ανάπτυξη και ολίγη από αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορεί καν να μετατραπεί σε πόλος αντίστασης , πόσο μάλλον να μετασχηματιστεί σε δύναμη ανατροπής και επανάστασης, που θα έβλεπε πέρα από το καπιταλιστικό παράδειγμα.

Τι μένει; Μα τίποτε άλλο από μια αριστερά δημοκρατική , οραματική , ανατρεπτική, εργατική, διεθνιστική, σκεπτόμενη ανοιχτόμυαλη και ανοικτόκαρδη και μαχόμενη. Αριστερά της αντικαπιταλιστικής οικολογίας και της πλήρους απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα κοινωνικά δεσμά του καπιταλισμού.

Μια αριστερά που δεν θα βλέπει την αλλαγή του παραδείγματος εντός των καπιταλιστικών πλαισίων, αλλά θα βλέπει την υπέρβαση του καπιταλιστικού παραδείγματος/ μοντέλου/ συστήματος. Υπάρχει αυτή η αριστερά; Υπάρχουν αριστερές συλλογικότητες και αριστεροί πολίτες που κινούνται σε μια τέτοια προοπτική. Σε μια πιο συνολική κλίμακα μια τέτοια ακόμη αντιφατική, μερική ενωτική απόπειρα είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μια τέτοια αριστερά ίσως και να άξιζε τον κόπο να στηριχθεί.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ