ΚΑΠΟΙΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ STAGE….




Η μάχη των παιδιών των stage για να μην απολυθούν και για μόνιμη δουλειά προκάλεσε ένα ευρύ διάλογο ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς και όχι μόνο, για το δίκαιο αυτών των παιδιών..

Το επιχείρημα γνωστό : Αυτοί μπήκαν δίχως αξιοκρατία και διαφάνεια στο δημόσιο , δίχως ΑΣΕΠ. Ξεχνώντας όμως αφελώς ή μη πως μπήκαν ως εκπαιδευόμενοι, πληρωνόταν ως τέτοιοι και δούλευαν πιο σκληρά και απο τους μόνιμους….




Μα τι έχουν πάθει όλοι με την περίφημη αξιοκρατία και διαφάνεια….Σε τι στηρίζεται η αξιοκρατία..? Ποιος είναι ο πιο άξιος εργαζόμενος… μα ο πιο ικανός και ο πιο παραγωγικός εργαζόμενος..ποιος άλλος…

δηλαδή αυτός που παράγει περίσσια υπεραξία…Δηλαδή για καθίστε; αυτοί οι αριστεροί και αυτή η αριστερά υπερασπίζεται την αντίληψη πως οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι παραγωγικοί,…τίμιοι και ικανοί…!!!! και η άποψη πως όλα αυτά περί αξιοκρατίας , ικανότητας, είναι αστικοί μύθοι και ιδεολογήματα για να κάνουν τους εργαζόμενους πιο πειθαρχημένους και να διασπάνε την ολότητα των προλεταριάτων που πήγε , τι έγινε…

Αλίμονο αν αυτό ισχύει τότε έχουμε δεχτεί βαθιά ήττα στο ιδεολογικό τομέα..αλλά ας γυρίσουμε στα stage…
Τα παιδιά των stage δεν είναι οι ρουφιάνοι της δεξιάς..stage χρησιμοποίησαν  και οι δήμαρχοι του ΠΑΣΟΚ, της δεξιάς και της αριστεράς…

Σίγουρα δεν μπήκαν και με το πιο αντικειμενικό και αμερόληπτο τρόπο για δουλειά- αστικά ιδεολογήματα και αυτά- αλλά σε κάθε περίπτωση ήταν και είναι μαϊμού ευνοούμενοι, ευνοούμενοι της λάντζας, που έβγαζαν την πιο πολύ δουλειά, και πληρώνονταν με 400 και 500 ευρώ…δίχως ΙΚΑ.

Το αν αυτοί οι νέοι εργαζόμενοι , δούλευαν ή δουλεύουν φάνηκε και απο το ΙΚΑ και τα ΚΕΠ, που επανδρώνονται από stage, υπολειτούργησαν κατά την απεργία των εργαζόμενων των stage.

Τα παΐδια των stage, τα παιδιά με το μπλοκάκι, και οι άλλες συμβάσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ευέλικτη εργασία στο τομέα του Δημοσίου και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί απο την αριστερά και τους εργαζόμενους…

Επίσης η οπτική της αριστεράς πρέπει να βάζει ως κέντρο της τις κοινωνικές ανάγκες και όχι την λειτουργικότητα της αγοράς, του κράτους και της οικονομίας..χ…με για αυτές…

Kαι μόνο έτσι πρέπει να οργανώσουμε τους όρους μιας πραγματικής κίνησης που καταργεί καθημερινά την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων….

Αν αυτό είναι σοσιαλιστικό, που δεν είναι, ή κομμουνιστικό , που είναι ,..καθώς τι διαφορετικό είναι ο κομμουνισμός από κριτική στην μισθωτή εργασία.., είναι άλλο θέμα…

Η κατάργηση της ευέλικτης εργασίας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και η εξασφάλιση μιας γενικευμένης μόνιμης και αξιοπρεπούς εργασίας για όλους είναι ο μόνος δρόμος ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡA ΚΑΙ ΤΟ Ε.Κ

Η αλληλεγγύη στα παιδιά των stage είναι συστατικό στοιχείο αυτού του αγώνα, όπως θα είναι αύριο στα μπλοκάκια, στους συμβασιούχους ..κτλ
τα υπόλοιπα απλά δίνουν επιχειρήματα στις δυνάμεις που διασπούν το προλεταριάτο ως ολότητα….

Δ. ΑΡΓΥΡΟΣ

Σχόλια

  1. Σύντροφέ μου η Αριστερά οφείλει να βλέπει τα γεγονότα,τις κοινωνικές διεγασίες και τα προβλήματα που προκύπτουν με διαλεκτική αντίληψη και στοχεύοντας όχι μόνο στο άμμεσο,αυτό που κινητοποιεί την τάξη,αλλά τα χαρακτηριστικά αυτής της κίνησης,το περιεχόμενο,την ιστορικότητα αλλά και τη δυνατότητα που έχει (ο κάθε χωριστός αγώνας)να προβάλλει το γενικό αίτημα,να αναδήξει το κεντρικό ζήτημα.
    Αυτό έχει πολλές αναγνώσεις που δέν είναι του παρόντος.
    Ωστόσο πρέπει να δούμε πολλά ζητήματα που έχουν σχέση με το θέμα των STAGE.Όπως πχ, το ρόλο τους στην καθιέρωση-επιβολή των ελαστικών μορφών απασχόλησης,την γενίκευση και θεσμοθέτησης της ποιό εξευτελιστικής και απαράδεκτης μορφής υποδούλωσης στο πολιτικό-κομματικό σύστημα(ρουσφέτι),στην αποδοχή της λογικής της γαλέρας με την προοπτική της καλύτερης μεταχείρησης - μονιμοποίησης.
    Μήν ξεχνάμε το ρόλο και τη λογική των συλλογικών τους οργάνων σε πολλά απο τα stage,που έπαιζαν διασπαστικό ρόλο,δέν απεργούσαν,λειτουργούσαν ώς πρακτικός προπαγανδιστής της κυβερνητικής πολιτικής.
    Το αναγκάιο μέτωπο για προσλήψεις,μόνιμες και σταθερές συνθήκες εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς και δικαιώματα,δέν μπορεί να ταυτίζεται με το αίτημα για μονομοποίηση που προβάλλεται απο τα καθεστωτικά κόμματα της αριστεράς και το σύνολο των stagers.
    Αυτά τα λίγα,όχι ώς καταγγελίες ή "διαφωνίες" στην επίσημη πολιτική του χώρου,αλλά ώς πρωτογεννής προβληματισμός σε μία συζήτηση με εξόχως μεγάλες διαστάσεις στο πολιτικό και θεωριτικό πεδίο.
    Συντοφικά Νίκος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στο γενικό περίγραμμα θα συμφωνήσω, δεν θεοποιώ κανένα εργαζόμενο και ποιό πολύ δεν θεοποιώ την εργατική τάξη. Είναι διαφορετικό πράγμα η εργατική τάξη και διαφορετικό πράγμα το προλεταριατο , ως δύναμη επαναστατικής αρνητικότητας, ως κίνημα άρσης της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, ως μια μαχόμενη ολοτητα.
    ο αγωνας για την μονιμοποιήση όλων των μορφών ελαστικής απασχόλησης και κατα συνέπεια και των stagers είναισυστατικό στοιχείο του αγώνα για μονιμη δουλεια σε ολο τον κόσμο της ζωντανης εργασίας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα.

    Η τοποθέτηση του σ. Νίκου πιστεύω πως αγκαλιάζει την ουσία του ζητήματος, ακριβώς επειδή το αντιμετωπίζει στις αντικειμενικές του διαστάσεις και όχι από μια υποκειμενική πραγματιστική σκοπιά.

    Ο σ. Δημήτρης μάς λέει πως είναι «άλλο πράγμα η εργατική τάξη και άλλο πράγμα το προλεταριάτο», αφού αυτό το τελευταίο είναι η «μαχόμενη ολότητα». Αν το προλεταριάτο είναι η «ολότητα» (μαχόμενη ή μη δεν έχει σημασία), η εργατική τάξη δεν μπορεί να είναι άλλο παρά η αλλοτριωμένη έκφραση της ολότητας, δηλαδή η αλλοτριωμένη έκφραση του προλεταριάτου. Η «ολότητα προλεταριάτο» είναι, άρα, ο «κόσμος των ιδεών» και η εργατική τάξη το γήινο και υλικό κακέκτυπό της. Μια τέτοια προσέγγιση που διασπά την πραγματική ιστορική κίνηση άρνησης του καπιταλισμού σε εργατική τάξη και σε προλεταριάτο, στερείται ουσιαστικής κατανόησης του τι εστί εργατική τάξη και τι όχι, αφού εξοβελίζει το προλεταριάτο σε εξωιστορικούς χρόνους ως αφηρημένη ολότητα. Ο νεοπλατωνισμός είναι και η αναπόφευκτη κατάληξη αυτής της προσέγγισης.

    Το προλεταριάτο είναι η εργατική τάξη, η εργατική τάξη είναι το προλεταριάτο ως τάξη καθ’εαυτή που υπάρχει αντικειμενικά σε ενότητα και πάλη με το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο δημιουργεί την εργατική τάξη στο ίδιο μέτρο που η εργατκή τάξη δημιουργεί το κεφάλαιο. Η εργατική τάξη είναι η μόνη τάξη που παράγει υπεραξία. Ένας μέρος από αυτή την υπεραξία πηγαίνει στη συντήρηση των μεσαίων και μικροαστικών στρωμάτων που είναι αδύνατον να υπάρξουν δίχως το διεθνή καταμερισμό της εργασίας και τη διεθνοποίηση της εργατικής τάξης αφού «τρέφονται» από τα υπερκέρδη του κεφαλαίου και όχι με δαπάνη κεφαλαίου όπως συμβαίνει στην περίπτωση της εργατικής τάξης. Εργαζόμενος είναι και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και μάλιστα μισθωτός αλλά αυτό δεν τον κάνει προλετάριο!

    Η κοινωνική σχέση προλετάριος αναπαράγεται και στα μικροαστικά στρώματα (όχι σε όλα, οι δημόσιοι υπάλληλοι π.χ. είναι αντικειμενικά ένα παρασιτικό στρώμα που οφείλει στο μοίρασμα της υπεραξίας την ύπαρξή του, ανεξάρτητα από την ατομική συνείδηση του καθένα που ανήκει σε αυτό το στρώμα), ακριβώς όπως ο «λουμπενισμός» αναπαράγεται στην «κορυφή» της αστικής τάξης με το χρηματιστικό κεφάλαιο. Όταν η κοινωνική συνθήκη προλετάριος αναπαράγεται και στα μικροαστικά στρώματα όπως, λόγου χάρη, με τα stage και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, αυτό πρέπει να οδηγήσει στη συνειδητοποίηση του κοινού υλικού συμφερόντος με την εργατική τάξη και στην κριτική της εργασίας και της μισθωτής σχέσης.

    Μόνο με αυτόν τον τρόπο το προλεταριάτο από τάξη «καθ’ εαυτή» θα γίνει «τάξη για τον εαυτό του» και θα είναι σε θέση να απειλήσει το κεφάλαιο. Όχι με την πίστη στις μεταφυσικές ολότητες.

    Συντροφικά,
    Σταύρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η Σχέση εργατικής τάξης - προλεταριάτου, δεν ταυτόσημη έννοια με την σχέση κόσμος των ιδεών και πραγματικότητας στο πλάτωνα....και καλό είναι σε ένα φιλοσοφικό επίπεδο να μην μπερδεύουμε τα ζητήματα.
    στην δική σου σελίδα έχεις ένα πολύ παλαιό και καλό άρθρο για την αλλοτρίωση, του Σάββα νομίζω...]

    λοιπόν η εργατική τάξη είναι η τάξη της αλλοτρίωσης, της καθολικής λησμονίας, της πραγμοποιήσης του λουκάτς...ο ένας πόλος μιας βαθιάς αλλοτριωμένης σχέσης..

    το προλεταριάτο είναι η τάξη που σε ενα καθολικό επίπεδο αντιμάχεται τηνν αλλοτριώση, την πραγμοποιηση, ειναι το υποκειμενο- αντικειμενο του Λουκατς και των καταστασιακών. η ολότητα είναι αυτή η καθολική επαναστατική οπτική απέναντι σε μια συνολική αλλοτριωμένη - πραγμοποιημένη πραγματικότητα... η εργατική τάξη δύναται να μετατραπεί σε προλεταριάτο..άλλα φιλοσοφικά δεν φτάνει να λες τάξη για τον εαυτό της , αλλά τάξη καθαυτή - διεαυτή που καταργεί τον εαυτός και κατά συνέπεια αίρει την κυρίαρχη αντίθεση

    αυτή η διαλεκτική της αρνητικότητας που είναι ζωντανή σε όλα τα επαναστατικά ρεύματα δεν έχι τίποτε, με τις πλατωνικές καθολικότητες..θα τις βρείτε στον καντ , στο διαφωτισμό , άλλα οχι στο μαρξ, όχι στον Χέγκελ, όχι στο Λούκατς, στο Μαρκούζε, όχι στους καταστασιακούς...

    όσο αφορά σε αυτά που λέει ο σ νίκος νομίζω απάντησα..η μάχη για μόνιμες σχέσεις εργασίας εμπεριέχει τον αγώνα των stagers για μονιμοποίηση δεν υπάρχει αντίφαση....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αναφέρεστε σ. στον Λούκατς, μετά στους καταστασιακούς κι έπειτα πίσω στον Μαρκούζε και στη σχολή της Φρανκφούρτης. Ο πρώτος, ταύτιζε την εξαντικειμένωση με την αντικειμενοποίηση – πραγμοποίηση και οι υπόλοιποι υπερθεμάτιζαν την άρνηση στη διαλεκτική της ενότητας και πάλης των αντιθέτων σαν «απάντηση» στο σοβιετικό «μαρξισμό» που υπερτόνιζε την ενότητα, εξαλείφοντας την πάλη.

    Από μόνη της η άρνηση, λοιπόν, μπορεί να κομμουνιστικοποιήσει τη ζωή και η δύναμη της διαλεκτικής είναι η «καθαρή» άρνηση. Η πρώτη άρνηση είναι ταυτόχρονα και η δεύτερη άρνηση της άρνησης της άρνησης. Ο Εμπειρισμός είναι ταυτόχρονα Γνώση και η Διάνοια ταυτόχρονα Λόγος. Η συνείδηση γεννιέται «στο κίνημα δια της Πράξης του» και η ιστορική κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων γίνεται από ιστορική κίνηση, «πρακτικό κίνημα».
    Ζήτημα λήψης συνείδησης δεν τίθεται φυσικά, αφού η προλεταριακή συνείδηση είναι μάλλον έμφυτη σε κάθε εξεγερμένο και η εμπειρική αντανάκλαση της πραγματικότητας που οδηγεί στην πράξη, βαπτίζεται επαναστατική συνείδηση.

    Καταρχάς, η εργατική τάξη, που επιμένω πως υπάρχει καθ’ εαυτή ως προλεταριάτο, ακριβως γιατί υπάρχει αντικειμενικά ακόμα και αν το αγνοεί η ίδια, δεν ξεκινάει καθόλου από το αφηρημένο νοερό Καθολικό της αλλοτρίωσης, αλλά από το εμπειρικό και αισθητηριακά συγκεκριμένο και μερικό της αντικειμενικής αλλοτρίωσης. Το προλεταριάτο, στο βαθμό που συνειδητοποιεί την εσωτερική συνάφεια πιά του μερικού (που το εξαναγκάζει να βγεί στο δρόμο και να εξεγερθεί) με το καθολικό, στο βαθμό, δηλαδή, που συνειδητοποιεί το υλικό του συμφέρον ως αντιθετικό με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, στο βαθμό που εμπλουτίζει το μερικό με τον πλούτο του καθολικού, τότε από τάξη καθ’ εαυτή γίνεται τάξη για τον εαυτό της που ξέρει τι θέλει και πως θα το κατακτήσει, που γνωρίζει την ουσιαστική πηγή της φαινομενικής πραγμοποίησης των κοινωνικών σχέσεων και του φετιχισμού του εμπορεύματος.

    Ο προλετάριος κατακτά τη συνείδησή του με τη διαλεκτική άρνηση της πρώτης άρνησης του εμπειρικού. Έτσι η πράξη του είναι συνειδητή και προιόν της διαλεκτικής σχέσης μεταξύ μερικού και καθολικού.

    Πιο πάνω λέτε: «ο αγωνας για την μονιμοποιήση όλων των μορφών ελαστικής απασχόλησης και κατα συνέπεια και των stagers είναι συστατικό στοιχείο του αγώνα για μονιμη δουλεια σε ολο τον κόσμο της ζωντανης εργασίας...»

    Οι μορφές ελαστικής απασχόλησης αναπαράγουν την προλεταριακή σχέση και στα στρώματα της μεσαίας τάξης επειδή η υπεραξία που παράγεται από την εργατική τάξη επενδύεται, ένα μέρος της, στην παραγωγικότητα της ζωντανής εργασίας και όλο και λιγότερο για μισθούς στη μη παραγωγική εργασία, αφού η τιμή της μη παραγωγικής εργασίας καθορίζεται από τα υπερκέρδη του κεφαλαίου συνολικά.

    Ναι μεν και οι δυο εργασίες(παραγωγική και μη) είναι ζωντανή εργασία αλλά η μόνιμη δουλειά του κόσμου της μη παραγωγικής εργασίας καθορίζεται από τα υπερκέρδη που παράγονται από την υπερεκμετάλλευση της παραγωγικής εργασίας.
    Οι μορφές της ελαστικής εργασίας προέρχονται από τη διάλυση της μόνιμης εργασίας και είναι μέσα στη μόνιμη εργασία που προέκυψαν οι προυποθέσεις της ελαστικής αφού πάντα η νεκρή αντικειμενοποιημένη εργασία αναπτύσσεται με το αίμα της ζωντανής και εις βάρος της ζωντανής εργασίας. Μεταξύ μόνιμης και ελαστικής υπάρχει ιστορική διαφορά, πράγμα που κάνει φαιδρό και απατηλό το σύνθημα περί μονιμοποιήσεων. Η κομμουνιστική αριστερά μάλλον δεν πρέπει να καλλιεργεί αυταπάτες αλλά να τις διαλύει.

    Φιλικά,
    Σταύρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Για να μήν ξεφεύγουμε,αλλά και για να έχει ένα ενδιαφέρον ο διάλογος για τους αναγνώστες σου,πρέπει να διευκρυνίσω 2 πράγματα.
    Το πρώτο,ότι οι σκέψεις μου δέν προκύπτουν απο κάποιο θυμό απέναντι σε εκείνους που δέν διστάζουν να ποδοπατούν την αξιοπρέπειά τους προκειμένου να βρούν(εύκολα πολλές φορές)μία (εύκολη πολλές φορές) δουλειά.
    Αυτό είναι σοβαρό αλλά δέν είναι κυρίαρχο.
    Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι η μεθοδολογία που χρησιμοποιεί η αριστερά για να προσεγγίσει το εργατικό ζήτημα,με αποτέλεσμα αντί να διεκδικεί το ρόλο της ταξικής,πολιτικής και ιδεολογικής κυριαρχίας-πρωτοπορίας,του εκφραστή των συλλογικών συμφερόντων της τάξης και προπαγανδιστή των ιστορικών της καθηκόντων(δέ βρήκα άλλη λέξη),να σέρνεται πίσω απο τα ποιό αλλοτριομένα τμήματά της,υιοθετόντας τα ποιό ρηχά,συντεχνιακά και άχρωμα αιτήματά της.
    Ένα μήνα τώρα-πχ- που βρίσκεται στην επικαιρότητα η απεργία στο Λιμάνι,κανένας δέν είπε ούτε για τα χαρακτηριστικά της κουβέντα (κλεισμένη στα όρια του λιμανιού και των υψηλών επαφών),ούτε για τα αιτήματά της,που δέν έβαζαν καν ζήτημα αντροπής της ιδιωτικοποίησης ευθέως,αλλά διεκδικούν αλλαγή των -εργασιακών-όρων-προνομίων που ισχύουν.
    Αντ'αυτού την αναγορεύουμε σε μητέρα των μαχών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού και όχι μόνο.Δέν αναφέρθηκα τυχαία στο Λιμάνι και δέν τα είπα όλα,καθώς δέν είναι καθόλου άσχετα με τη στάση μας στα stage.
    Για να μήν παρεξηγούμαστε:είναι αυτονόητη και δεδομένη η στήριξη,η ενεργή συμπαράσταση και η προπαγάνδιση των αιτημάτων.Αυτό όμως(και στο όνομα της ..."επικοινωνίας" με τη μέση συνείδηση)δέν απαιτεί την άρνηση της κριτικής και της παρέμβασης στην κατεύθυνση της αλλαγής των ιδεολογικών και πολιτικών συσχετισμών με στόχο την οριστική απόσπαση απο το αστικό στρατόπεδο, των εργαζομένων.
    Τέλος,είναι άλλο πράγμα η λογική της μονιμοποίησης έτσι όπως προβάλλεται απο τους STAGERS,και άλλο πράγμα το ενιαίο εργατικό μέτωπο που διεκδικεί μόνιμες,σταθερές,αξιοπρεπείς και ανθρώπινες θέσεις,σχέσεις,μορφές και αποδοχές εργασίας.Άν και πρέπει να εντάσσεται σε ένα τέτοιο μέτωπο ο αγώνας των stagers δέν μπορεί να ταυτίζεται.Προς το παρόν ισχύει το δεύτερο.Σας κούρασα!!?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον κειμενάκι.Αλλά αυτή την στιγμή βολτάρω στην μητρόπολη και δεν έχω χρόνο να το διαβάσω με προσοχή, πόσο μάλλον να απαντήσω...με την πρώτη ευκαιρία όμως υπόσχομαι να συμβάλω στο προβληματισμό των συντρόφων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. και τα δυο κείμενα είναι πολύ καλά..αλλά προς τον παρόν είπαμε να μυρίσουμε λίγο μητρόπολη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν μας κούρασες σ. Νίκο, για να μην πω "και λίγα λες". Συμφωνώ 100% με αυτά που έγραψες και όντως η απεργία στο λιμάνι ήταν "ιδιωτική". (Όλοι απεργούν και ο καθένας για πάρτη του).

    Σ. Δημήτρη όταν λες μητρόπολη, εννοείς Αθήνα;...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ναι στην βαλκάνια μητρόπολη και δη στα ανυποτάκτα τμήματα της της στο ελεύθερο μεσσολόγγι..αλλά τώρα στην ελεύθερη δημοκρατία της Παγουρίας.... χα, χα,
    Μπορείς να μου αναλύσεις καλύτερα σ Σταύρο αυτό που γράφεις για την σχέση μόνιμης- ελαστικής εργασίας σε συνάρτηση με την σχέση παραγωγικής και μη παραγωγικής...κατα εμέ σήμερα τα πάντα είναι παραγωγική εργασία..κάθως ακόμη και η επικοινωνια και το συναίσθημα είναι πεδίο της κερδοφορίας του βιοπολιτικού κεφαλαίου....αλλα για εξηγησέ μου τι εννοείς αν μπορείς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις