Ένα χρόνο μετά στο δρόμο του «Δεκέμβρη».

Ένα χρόνο μετά τι έχει μείνει από το συμβάν του «Δεκέμβρη»; Τι έχει μείνει από το οργισμένο ποτάμι που ξεχύθηκε με αφορμή το άδικο θάνατο του 15χρόνου Αλέξη Γρηγορόπουλου; Ένα χρόνο μετά πως άραγε καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την εξέγερση που συντάραξε την ελληνική κοινωνία;

Μήπως ως  μια προσομοίωση του συμβάντος της εξέγερσης που γλήγορα θα καταλήξει σε μια φάρσα εξέγερσης, μιας «πρωτοπορίας» στο όνομα των όποιων εξεγερμένων; Εξυπηρετώντας τις ανάγκες του θεάματος και των ΜΜΕ. Ή τις πολιτικές  στρατηγικές της όποιας «πρωτοπορίας» που θα βγάλει πολιτική υπεραξία από τα γεγονότα.

Ή θα αντιμετωπίσουμε τον «Δεκέμβρη» ως μια επέτειος «εξεγερσιακών» φαινόμενων της νεολαίας, απόρροια της εγκληματικής ενέργειας, δυο επίορκων  αστυνομικών;  Που έγινε η αφορμή να μετατραπεί η χώρα σε θέατρο  έκνομων ενεργειών περιθωριακών ομάδων ή και πρακτόρων που ήθελαν το κακό της χώρας. Άρα χρειάζεται μια εκδημοκρατικοποίηση των σωμάτων ασφάλειας και ένα κράτος δικαίου.

Ξεκάθαρα νομίζω πως δεν ισχύει ούτε το ένα, ούτε το άλλο, ούτε κάτι αντίστοιχο.  Το συμβάν του «Δεκέμβρη», όπως και κάθε εξεγερσιακό φαινόμενο, δεν μπαίνει εύκολα σε καλούπια.  Πόσο μάλλον ο «Δεκέμβρης» που τα αίτια και οι αφορμές του παραμένουν ζωντανές, καθορίζοντας εν πολλοίς  το κοινωνικό γίγνεσθαι.

Και τα αίτια δεν είναι η εγκληματική ενέργεια των δυο αστυνομικών˙ αυτή στάθηκε η θλιβερή αφορμή για την έκρηξη των πολύμορφων αντιθέσεων της ελληνικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας του όψιμου καπιταλισμού σε βαθιά κρίση , στα όρια του ιλίγγου και της παρακμής.

Κρίση πολύμορφη και πολυεπίπεδη με βάση το κοινωνικό ζήτημα. Με βάση τη τεραστίων  διαστάσεων απαλλοτρίωση των συλλογικών δικαιωμάτων, τη τεραστία αναδιανομή του πλούτου προς τα «πάνω», προς τις ελίτ. Το κλέψιμο των ονείρων σε εκατοντάδες χιλιάδες νεολαίους που γνωρίζουν πως θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους και που κινδυνεύουν από τις αδέσποτες σφαίρες αστυνομικών…

Το αποτέλεσμα   γνωστό:  Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, εργαζόμενοι , νεολαία και για πρώτη φορά ίσως  μετανάστες συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής, «αποδόμησαν»- κατέστρεψαν- σύμβολα του σύγχρονου κόσμου, π,χ τράπεζες. Οικοδομώντας για λίγες μέρες τις δομές μιας άλλης αντιεξουσίας- καταλήψεις χώρων, π,χ δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων, κέντρα αγώνα...κτλ-που ερχόταν σε σύγκρουση με την υπάρχουσα εξουσία.

Αναδεικνύοντας την δυνατότητα μιας δημοκρατικής αυτοοργανωμένης / αυτοδιαχειριστικής σοσιαλιστικής κοινωνίας. Κατά αυτή την έννοια το συμβάν του «Δεκέμβρη», προσιδιάζει με την υπαρξιακή έκφανση της ιδέας του κομμουνισμού στο συμβάν στο Μπαντιού.

Η δικαίωση του  «Δεκέμβρη» περνάει μέσα από την ανάπτυξη λαϊκών και εργατικών αγώνων. Ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία. Ενάντια στην ευέλικτη εργασία, την μαύρη εργασία και την δουλεμπορία. Ενάντια στις απολύσεις στο ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, π,χ stage. Ενάντια σε κυβέρνηση, ΝΔ, ΛΑΟΣ , που ζητάνε από τον λαό να πληρώσει την κρίση τους.

Σημαντικός για αυτό το λόγο ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων στην Αθήνα με αφορμή την επέτειο του «Δεκέμβρη» που συγκρότησε μπλοκ στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη Εργατικός συντονισμός που καλείται να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο εν όψει των απεργιακών κινητοποιήσεων της 17ης Δεκεμβρίου. 

Ένα  χρόνο μετά, η μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου , όπως  και η μνήμη των  εκατοντάδων  άλλων θυμάτων της αστυνομικής, κρατικής,  παρακρατικής και εργοδοτικής  βίας και τρομοκρατίας ζει στους αγώνες του σήμερα και του αύριο. Ζει στους «Μάηδες», στους «Νοέμβρηδες» και στους «Δεκέμβρηδες» του μέλλοντος. Στα χαμογελαστά,  αποφασισμένα βλέμματα που κάνουν κατάληψη στο χώρο και στο χρόνο που έχει αποικίσει το εμπόρευμα. Στα προλεταριακά σώματα που «αναλώνουν» ότι τους καταστρέφει την ζωή.           

Ο Μάο έλεγε πως έχουμε δίκαιο να εξεγειρόμαστε και είχε απόλυτο δίκαιο. Σε ένα κόσμο  αδικίας και εκμετάλλευσης ο μόνος αγώνας, η  μόνη εξέγερση που πάει χαμένη είναι αυτή που δεν γίνεται.  Οι μόνοι χαμένοι είναι αυτοί που κάθονται στα «αυγά τους», που φοβισμένα κάθονται παράμερα , όταν περνάει η πορεία, που καταναλώνουν εικόνες εξεγέρσεων στην τηλεόραση, ακούγοντας για  «κουκουλοφόρους».  Οι μόνοι χαμένοι είναι αυτοί που παραχωρούν τη δύναμη τους σε σωτήρες, που βάζουν άλλους να αγωνίζονται για πάρτη τους 

Οι εξεγέρσεις και  οι επαναστάσεις φέρνουν κοντύτερα ένα άλλο κόσμο που είναι αναγκαίος και δυνατός. Μόνο να, αυτός ο νέος κόσμος, μας θέλει όλους και μας θέλει στο δρόμο , στις επάλξεις του αγώνα. Αν είναι να αναπνεύσουμε καθάριο αγέρα πρέπει να γίνουμε ο δρόμος που θα διαβούμε. Ο «Δεκέμβρης» και κάθε «Δεκέμβρης» δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα νεύμα  για να βαδίσουμε στο δρόμο που από κοινού κατασκευάζουμε.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ