«ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ»: Ερώτηση ή απάντηση;

Σε αυτό μας το σημείωμα θα ασχοληθούμε με τον  εξεγερμένο «Δεκέμβρη» του 2008 . Για το συμβάν που τρόμαξε τις ευρωπαϊκές ελίτ και ενθουσίασε τις ανυπότακτες ψυχές, τους  διανοούμενους που αντιστέκονται, την αριστερά που βλέπει πέρα από τον καπιταλισμό. Ο syb Μάρκος των Ζαπατίστας χαιρέτησε και ευχαρίστησε την εξεγερμένη Ελλάδα. Ενώ ο Κ. Πρέβε  έγραψε στο πρόλογο μιας νέας έκδοσης ενός παλαιού καλού βιβλίου του με τίτλο: «Το Ασίγαστο Πάθος»: «Ευτυχώς αυτή η εξέγερση δεν έγινε σε μια «σημαντική» χώρα….Ευτυχώς έγινε σε μια χώρα σχετικά φτωχή και περιθωριακή, όπως η Ελλάδα. Αν συνέβαινε σε μια σημαντική χώρα θα βρισκόμασταν σε ένα γεγονός πιο σημαντικό από το Γαλλικό Μάη.  

Ο «Δεκέμβρης» είναι μια αφορμή να θέσουμε ερωτήματα και να ερευνήσουμε απαντήσεις που μόνο εύκολες δεν είναι σε μια διαρκώς εξελισσόμενη αντιφατική πραγματικότητα.  Ας δούμε μερικά ερωτήματα και ας ερευνήσουμε κάποιες απαντήσεις.

Τι ήταν ο «Δεκέμβρης»; 

Ήταν μια γενικευμένη εξέγερση που αγκάλιασε το σύνολο της νεολαίας και όχι μόνο Μια εξέγερση που τα αιτία της βρίσκονται στην 20ετή και βάλε νεοφιλελεύθερη πολιτική όλων των κυβερνήσεων.

Μια πολιτική απαλλοτρίωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων  που με αγώνες είχαν κατακτήσει λαός, νεολαία και εργαζόμενοι. Με αποτέλεσμα να διαμορφωθεί μια κοινωνία τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων, ενός απερίγραπτου ωχαδερφισμού, κυνισμού, μηδενισμού, διαφθοράς, ανομίας.

 Μια κοινωνία που βλέπει «το δέντρο που έχει ξεραθεί» και χάνει το «δασός που καίγεται». Αποκοιμισμένη και αλλοτριωμένη αρέσκεται να βρίζει τα παιδία της που τα «σπάνε» και να αφήνει τους κομπιναδόρους να κλέβουν τον δημόσιο πλούτο της, βγάζοντας τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν τις οικονομικές δυνάμεις που κερδοσκοπούν στις πλάτες μας. 

Γιατί τόση βία;

Ο «Δεκέμβρης» ήταν μια εξέγερση και στις  εξεγέρσεις είναι συχνό φαινόμενο να σπάνε τζάμια , κάποιες φορές  και κεφάλια.  Οι εξεγερμένοι όμως δεν χρησιμοποιούν βία, βία χρησιμοποιεί το κράτος  για να υπερασπίσει τα αλλότρια συμφέροντα τους.

Τι είναι άραγε η ανεργία, τι είναι οι απολύσεις, τι είναι η ίδια η εργασία σε αυτό σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Τι είναι οι πόλεμοι, τα ΜΑΤ, οι παρακρατικοί που στέλνονται να κτυπήσουν παππούδες και απεργούς; Βία , σκέτη βία , βία του κράτους και του συστήματος. Ό,τι και να λένε, ό,τι και να πούμε η βία σε όλες τις μορφές της είναι το όπλο του συστήματος για να συνεχίζει να κυριαρχεί..

Αντίθετα οι εξεγερμένοι χρησιμοποιούν αντιβία που είναι αμυντική, στοχεύοντας στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων της ζωής, των δικαιωμάτων και των αναγκών μας. Πιο συγκεκριμένα στο περσινό «Δεκέμβρη» η εξεγερμένη αντιβία ήταν κατά βάση στοχευόμενη και συμβολική με στόχο σύμβολα του μοντέρνου καπιταλισμού(τράπεζες, πολυκαταστήματα, δημόσιες υπηρεσίες και αστυνομικά τμήματα).

 Είναι η «θεϊκή βία» του Μπένγιαμιν που καταργεί κάθε δίκαιο και εξουσία σε αντίθεση με την «μυθική βία»- κατά Μπένγιαμιν και πάλι- που οικοδομεί μια νέα εξουσία και δίκαιο. Μια «μυθική βία» , δηλαδή μια διαχωρισμένη βία /εξουσία είναι και η βία αυτών που δράνε στο όνομα των πολλών,  παίρνοντας ένα κουμπούρι και εκτελούνε τα ανθρώπινα σύμβολα του συστήματος(αστυνόμους/ δικαστές/ πολιτικούς/ επιχειρηματίες).

 Μια μορφή «μυθικής βίας» είναι η χρησιμοποίηση του πλήθους ως εργαλείο για την εξυπηρέτηση ενός πολιτικού ή άλλου σχεδίου. Όπως λόγου χάρη η «ελευθεριακή» και όχι μόνο «καθοδήγηση» του πλήθους της νεολαίας στην απογευματινή πορεία της Κυριακής, που μετάβαλε το σπάσιμο των τραπεζών σε μια  προσομοίωση εξέγερσης που ήθελε να μοιάσει με την περσινή έκρηξη. Ή τα εξίσου «ελευθεριακά» γιαουρτώματα σε εκλεγμένους συνδικαλιστές στο όνομα της αυτοοργάνωσης των εργατών.

Για αυτό το λόγο άλλο πράγμα η αντιβία των εξεγερμένων που απελευθερώνει και άλλο η βία των «σωτήρων» των εξεγερμένων που αναπαράγει την κυριαρχία και τελικά  τρέφει τον φόβο των «κάτω».  

Μένει κάτι από την εξέγερση;

Βρισκόμαστε εντός μιας βαθιάς κρίσης και κάθε εξεγερσιακή νότα μπορεί να οδηγήσει στο να ξαναπάρει το χωράφι φωτιά. Αυτό το αντιλήφθηκε η πολιτική ηγεσία της χώρας και με αφορμή την επέτειο από την εξέγερση έπαιξε με επιτυχία το γνωστό παιχνίδι του καρότου και του μαστιγίου. Ετσι  ξαναβγήκε σύσσωμη η πολιτική ηγεσία και ξαναζήτησε συγνώμη από την νεολαία. Κάνοντας ταυτόχρονα  έκκληση για ειρηνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.

Την ίδια στιγμή το δύσκολο ρόλο να αποτρέψει κάθε εξεγερσιακή εκδήλωση το πήρε πάνω του ο υπουργός της «προστασίας του πολίτη», Μιχάλης Χρυσοχοίδης.  Ένας ρόλος που του πάει γάντι και τα αποτελέσματα είναι σε όλους φανερά: ’Όξυνση της κρατικής καταστολής, εκατοντάδες οι προσαγωγές , οι συλλήψεις , το σπάσιμο του ασύλου, τα «ντου» σε στέκια και κοινωνικά κέντρα, όπως συνέβη και στα Γιάννενα. Μια στάση που γενικά δεν προσιδιάζει σε μια στάση ενός προοδευτικού κόμματος, όπως θέλει να λέγεται το ΠΑΣΟΚ. Δεν ξέρω πως νιώθουν τα μέλη του ΠΑΣΟΚ από τα μπράβο που εισπράττουν από άκρα δεξιά για την πολιτική του υπουργού προστασίας του πολίτη. Ας θυμηθούν όμως  αυτό που κάπου έλεγε ο Λένιν: Αν σε χειροκροτεί ο αντίπαλος, σκέψου τι δεν πάει καλά με αυτά που λες και πράττεις. Και εν τι πάση περίπτωση, πόσο σοσιαλιστικό, πόσο δημοκρατικό είναι να βάζεις την ασφάλεια πάνω από την δημοκρατία;

Κατανοούμε όμως τις βαθύτατες αιτίες που αναγκάζουν το ΠΑΣΟΚ να εφαρμόζει μια πολιτική που δικαιώνει τον Καρατζαφέρη. Ο φόβος του «Δεκέμβρη» είναι παρόν και αυτός δεν είναι η «βιτρινολογία». Είναι η  μαζική, μαχητική, αγωνιστική κινητοποίηση των εργαζόμενων και της  νεολαίας Μια κινητοποίηση που πήρε διάφορες μορφές, καταλήψεις χώρων, στεκιών, δημοτικών ραδιοφώνων, δημαρχείων.

 Πήρε την μορφή ενός συντονισμού 90 πρωτοβάθμιων σωματείων με αφορμή την δολοφονική επίθεση στην Κ. Κούνεβα. Μια  εργατική , ταξική συσπείρωση  που πήρε πάνω της την γενική απεργία της 10 Δεκέμβρη του 2008, όταν μπροστά στην δυναμική των γεγονότων,  η ΓΣΕΕ συντάχθηκε με την κυβέρνηση που ήθελε μια επιστροφή στην νομιμότητα και την κανονικότητα.

Εργατικός συντονισμός που ανέδειξε την δυνατότητα ενός αλλού εργατικού κινήματος/ πολιτισμού, με βάση τις γενικές συνελεύσεις που έχουν το πρώτο και το τελευταίο λόγο. Ένα εργατικό κίνημα , μια εργατική δημοκρατία που θα εκλέγει αιρετούς και ανακλητούς  αντιπροσώπους που θα δίνουν λογαριασμούς στην εργατική βάση. Ενός εργατικού κινήματος και πολιτισμού  που υπερβαίνει τις γραφειοκρατικές ηγεσίες που ψάχνουν αφορμή να μην κατεβούν σε πορεία ή να μην κάνουν την απεργία. Καθώς φοβούνται  πως τα πράγματα θα τους ξεφύγουν από τα χέρια τους.

 Αυτό το φάντασμα της εργατικής κινητοποίησης αναγκάζει την ΓΣΕΕ να μην πραγματοποιήσει την σχεδόν επετειακή απεργία εν όψει προϋπολογισμού. Αυτή είναι και η βαθύτατη αιτία της αποχώρησης της τοπικής  ΕΛΜΕ από την πορεία της Δευτέρας και όχι το γιαουρτάκι, που κάκιστα  όπως είπαμε, έπεσε. 

Εν κατακλείδα αυτό που φόβισε και φοβίζει την κυβέρνηση και την εξουσία δεν είναι η «τυφλή βία» των νεαρών- αυτή εξάλλου ήταν μειοψηφική  Αυτό που φοβίζει είναι η δυνατότητα ενός εργατικού «Δεκέμβρη».  

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ   

 

.