ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΑ ΜΙΣΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Πολλοί ήταν αυτοί που έλπίζαν πως η άνοδος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ θα σημάνει και το οριστικό τέλος των νεοφιλελεύθερων πειραματισμών, θα σημάνει την δημιουργία ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου με τον λαό. Γλήγορα όμως οι αυταπάτες κατέρρευσαν και ο νεοφιλελεύθερος, ως ένας ελεγχόμενος κευσιανισμός υπερ του κεφαλαίου ξεπρόβαλε καθάριος., για να μας ζητήσει και τα ρέστα. Αυτό φάνηκε τάχιστα από την εισοδηματική πολιτική της νέας κυβέρνησης.

Το ταμείο του Δρακουμέλ 

Εισοδηματική πολιτική του father Μητσοτάκη(0+0=17% αύξηση μισθών)θυμίζει η πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Δίνει 1,5% αυξήσεις στους δημόσιους υπάλληλους και μειώνει το λιγότερο 10% τα επιδόματα τους, που αποτελούν σημαντικότατο ποσοστό στην μισθοδοσία τους.

Δηλαδή πρακτικά μιλάμε για μια  πραγματική, ουσιαστική και  τυπική  μείωση του εισοδήματος στους δημόσιους υπάλληλους  που ανέρχεται το λιγότερο στο 8,5%. Μείωση που θα γίνει πιο αισθητή στα πιο υψηλά μισθολογικά στρώματα των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτών των δημοσίων υπαλλήλων που έτυχε να   πληρώνονται κάπως αξιοπρεπώς. Είναι κάπως υποκριτικό να βαφτίζουμε υψηλό ένα μικτό μηνιαίο εισόδημα των 2000 €, δηλαδή  γύρω στα 1400 με 1500 ευρώ το μήνα καθαρά. Παίρνοντας υπόψη πως σύμφωνα με μελέτη του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ το πραγματικό όριο της φτώχειας ανά άτομο υπολογίζεται στα 1400 € το μήνα. Τώρα θα μου πείτε πως στο ιδιωτικό τομέα έχουμε μισθούς πείνας των 500€. Μόνο που αυτό από μόνο μας υποδεικνύει  την πορεία που πρέπει να πάρουν τα πράγματα και που είναι αντίστροφη από αυτή που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις.

  

Η κυβέρνηση με πρόσχημα την φοροδιαφυγή μειώνει το αφορολόγητο των εργαζόμενων, των συνταξιούχων και των ελεύθερων επαγγελματικών. Πρακτικά αυτό συνεπάγεται για τους μισθωτούς του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα αύξηση της παρακράτησης φόρου και μετατροπή τους σε «εργαλεία» της φορολογικής πολιτικής της κυβέρνησης. Δηλαδή συνεπάγεται την μείωση του μηνιαίου μισθού για τους μισθωτούς του  ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα Την ίδια στιγμή έχουμε την αύξηση της έμμεσης φορολογίας, της πλέον άδικης μορφής φορολογίας, που  θα πλήξει εκ νέου τα λαϊκά στρώματα.

Η εισπρακτική μανία της νέας σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης δεν κρύβεται, όσο κι αν στο εσωτερικό της εμφανίζονται σημεία διαφοροποίησης που όμως εξυπηρετούνε τις μορφές ενσωμάτωσης των λαϊκών και εργατικών  μαζών.  Μόνο που ο λαός και η εργατική τάξη θέλει να φάει και δεν ζει με διαφορετικές προσεγγίσεις εντός και εκτός  του ΠΑΣΟΚ. Πόσο μάλλον που και αυτές, όπως και οι άλλες βάζουν ως όριο τις ανάγκες της αγοράς,  του ανταγωνισμού και τα συμφωνηθέντα στην ΕΕ.  

Η 21ή Απρίλη της αγοράς

Από την άλλη ο  father Μητσοτάκη, δικαιωμένος από την πολιτική που θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου προτείνει μια «χούντα» τεχνοκρατών και φαντασμάτων που θα επιβάλει δίχως παρέκκλιση που προτείνει η πραγματική οικονομική δικτατορία της ΕΕ. Με το καλημέρα του 2010 «ταγματασφαλίτες» της ΕΕ ήρθαν να μας ελέγξουν για να δούνε αν γίναμε καλά παιδιά ή όχι , όποτε θα μας πιέσουν για πιο άγρια μέτρα λιτότητας.

 Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την διαμόρφωση ενός κλίματος συναίνεσης του συνόλου των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων, υπο την καθοδήγηση της ΕΕ και του κεφαλαίου. Τούτο έχει ως αποτέλεσμα από την μια  να σκορπά απογοήτευση σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα, στρέφοντας τους και προς την ακροδεξιά ή την παραίτηση, από την άλλη δε- δυνητικά- απελευθερώνει δυνάμεις που κάτω από προϋποθέσεις μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στα πράγματα που έρχονται το 2010.

Ετσι δεν είναι καθόλου παράξενο που σε μια  παρόμοια γραμμή μηδενικών διεκδικήσεων κινείται και η κυβερνητική και εργοδοτική ΓΣΕΕ, διασπώντας τους εργαζόμενους σε δύο ταχύτητες: Στο πιο φτωχό κομμάτι της εργατικής τάξης για την εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας διεκδικεί ψίχουλα  που θα προσεγγίσουν τα 800€ μικτά, γύρω στα 650 € καθαρά. Στους δε υπόλοιπους προνομιούχους, για γέλια και για κλάματα,  διεκδικεί «αγωνιστικά»το 2% του πλαστού πληθωρισμού, όταν έχουμε αυξήσεις στα αγαθά που ξεπερνάν το 15%. Ενώ αποδέχεται ολοκληρωτικά την ευέλικτη εργασία, ζητώντας έλεγχο της και τις μαζικές απολύσεις, ζητώντας «αιτιολόγηση των απολύσεων».

Από τον συνδικαλισμό στην διεκδίκηση του πλούτου

 Ο κυβερνητικός και φιλοεργοδοτικός συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ δημιουργεί μια τελείως διαφορετική κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Μια κατάσταση που αποκαλύπτει με το πλέον κυνικό τρόπο την αναξιοπιστία του συνδικαλιστικού κινήματος όπως το ζήσαμε στα τελευταία 30 χρόνια. Αποκαλύπτει το  ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος, ως ένα εργαλείο χειραγώγησης των αγώνων των προλεταρίων.  Ένα ρόλο που δεν μπορεί να ανταποκριθεί πλέον. Και αυτό δεν αφορά μόνο την ΠΑΣΚΕ ή την ΓΣΕΕ αλλά αγκαλιάζει αντικειμενικά και δυνάμεις της αριστεράς.  Πως αλλιώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την στάση του ΠΑΜΕ και του σωματείου εμποροϋπάλληλων και λοιπών ιδιωτικών υπαλλήλων στο συνεχιζόμενο δράμα των προλετάριων του «Καριπίδη»;

Το συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα όπως το βιώσαμε τα τελευταία 30 χρόνια υπήρξε στον ηγεμονικό του χαρακτήρα ένα «εργαλείο» του κράτους- ως μια υλική, συμβολική και ιδεολογική συνεσταμενη της πάλης των τάξεων- που στόχευε στο να «παζαρέψει» την εργατική δύναμη. Απαλύνοντας τους κοινωνικούς κραδασμούς, ενσωματώνοντας τις προλεταριακές μάζες και ροές. Αυτό σήμερα σε μια συγκυρία μιας βαθιάς και αδυσώπητης οικονομικής κρίσης, κρίσης υπερπαραγωγής και κρίσης αντιπροσώπευσης των λαϊκών και εργατικών τάξεων στο ,κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας, φαντάζει και είναι αδύνατο.     

Νομίζω πως δεν υπάρχουν πλέον  τα περιθώρια να μείνουμε  στα μισά του δρόμου, για  να έχουμε και την πίττα γιομάτη και τον σκύλο χορτάτο. Οι αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε είναι σκληρές και θα καθορίσουν τα πράγματα για την επόμενη περίοδο.

 Απέναντι σε μια επίθεση που γίνεται συνολική ή θα τα πάρουμε όλα εμείς ή θα μας τα πάρουν όλα.  Ή θα υποταχτούμε στους νόμους της δικτατορίας της αγοράς  της ΕΕ και στον ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου ή θα καταστρέψουμε και την αγορά, την ΕΕ και το κεφάλαιο.  

 Η στιγμή της πιο μεγάλης κρίσης του συστήματος του κεφαλαίου είναι και η στιγμή  των πιο μεγάλων ευκαιριών για το κίνημα των προλεταρίων. Αυτών των πολιτικών/ κοινωνικών  υποκειμένων που παράγουν με ένα πολύμορφο τρόπο το πλούτο. Κάθε ιστορική εποχή αυτό απέδειξε και τώρα αισιοδοξώ πως το ίδιο και πάλι θα κάνει

 Ένα προλεταριακό κίνημα είναι δυνατό και αναγκαίο. Ένα προλεταριακό κίνημα που δεν θα παζαρεύει τους όρους της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης των εργατών. Θα διεκδικεί το πλούτο όλο και την καταστροφή της κεφαλαιακής σχέσης. Θα διεκδικεί την αναίρεση του ρόλου του στην παραγωγή, θα διεκδικεί την πραγματική ανθρώπινη ελεύθερη κομμουνιστική κοινότητα

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ