ΑΜΕΑ και εργασία!!!!!!!
Καταρχήν ας ξεκινήσουμε από το συγκεκριμένο γεγονός: Οι προσλήψεις αυτών των εργαζόμενων, όπως και άλλες που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια έγιναν στο Δήμο με προγράμματα που είχαν ημερομηνία λήξης. Κατά συνέπεια όλοι πάνω, κάτω γνώριζαν πως η σύμβαση όταν λήξει μπορεί να μην ανανεωθεί.
Είναι ένα άλλο πολιτικό και ηθικό ζήτημα πως τα άτομα με ειδικές ανάγκες θα πρέπει η πολιτεία να τους εξασφαλίζει μια μόνιμη εργασία ή ένα εισόδημα που θα του επιτρέπει να ζει. Από αυτή την άποψη ο Δήμος έχει ένα μικρό δίκαιο όταν μίλαγε για λήξη των συμβάσεων. Φυσικά ο ίδιος ο Δήμος έπρεπε καιρό πριν να “τρέξει” την μονιμοποίηση αυτών των εργαζόμενων και όχι να παίζει με το πόνο τους ή να απαιτεί συγνώμη από τις δυνάμεις που ανέδειξαν το θέμα.
Έξαλλου η ευτυχής ανανέωση για ακόμη 4 χρόνια των συμβάσεων σε 70 άτομα με αναπηρία είναι αποτέλεσμα της δημοσιότητας που πήρε το θέμα. Με σημαίνοντα ρόλο να παίζει το σωματείου εργαζομένων στους ΟΤΑ,το ΠΑΜΕ, το ΕΚΙ, η αντιπολίτευση στο Δήμο και το σύνολο των δυνάμεων της αριστεράς, το ΠΑΣΟΚ δεν μου έπεσε στην αντίληψη μου να σηκώνει το θέμα.
Θεωρώ πως κάτω απο άλλες συνθήκες ήταν αβέβαιο αν και για ποιους θα ανανεωνόταν η σύμβαση. Άλλωστε ο Δήμος Ιωαννιτών δεν φημίζεται για την διαφάνεια και την δημοκρατικότητα του. Ενώ είναι ιδιαίτερα σημαντική η καταγγελία του σωματείου εργαζομένων των ΟΤΑ πως ανάμεσα σε αυτούς που δεν επαναπροσλήφθηκαν ακόμη είναι κάποιοι εργαζόμενοι με αναπηρίες που συμμετείχαν στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας του σωματείου για τις απολύσεις.
Ένα γεγονός που αν συμβαίνει ακόμη δημιουργεί ένα τεράστιο ηθικό και πολιτικό πρόβλημα που έπρεπε να ξεσηκώσει τις δημοκρατικές δυνάμεις αυτού του τόπου. Είναι μια συνειδητή τρομοκρατική απόπειρα εκφοβισμού εργαζόμενων και ατόμων με ειδικές ανάγκες που τολμούν να σηκώνουν το κεφάλι τους. Βλέπετε σ’ αυτό τον τόπο, σ’ αυτό το χρόνο τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν “επιτρέπετε” να έχουν πολιτικές και συνδικαλιστικές ανησυχίες ιδιαίτερα αν αυτές συγκρούονται με τις κυρίαρχες αντιλήψεις. Έχω ιδία πικρή εμπειρία περί αυτού, τόσο κατά την διάρκεια της ανεργίας μου- παραμένοντας όμως πολιτικά ενεργός- όσο και στην περίπτωση του Ξενία Φυσικά κακά τα ψέματα η εξουσία και οι ελίτ κάπως έτσι θέλουν να είναι το σύνολο των εργαζόμενων και όχι μόνο τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Το σωματείο εργαζομένων στους ΟΤΑ επίσης κατάγγειλε πως κάποιοι που προσελήφθησαν είναι νέοι άνεργοι ΑΜΕΑ. Εδώ όμως χρειάζεται μια προσοχή˙ κανείς δεν επιτρέπεται να υποστηρίξει πως δεν πρέπει να βρουν εργασία και αυτά τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Μόνο που πρέπει ξαναβρούν εργασία όλοι οι εργαζόμενοι άτομα με ειδικές ανάγκες που απολύθηκαν.
Όπως εξίσου χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή κάποιες ανακοινώσεις σωματείων που φαίνεται να στέκονται απέναντι σε προσλήψεις ατόμων με ειδικές ανάγκες που θα επιβάρυναν την επιχείρηση.
Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η ανακοίνωση του σωματείου της ΔΕΥΑΙ που ναι μεν συμφωνεί να γίνουν μόνιμοι εργαζόμενοι τα ΑΜΕΑ αλλά όχι στην ΔΕΥΑΙ. Ως εργαζόμενος, συνδικαλιστής και άτομο με αναπηρία- έχοντας μια ανάλογη εμπειρία με το δικό μου σωματείο πριν 12 χρόνια όταν πρωτοπήγα να πιάσω δουλειά- εύχομαι να διάβαζα λάθος ή να μην κατανόησα επαρκώς την ανακοίνωση. Διαφορετικά υφίσταται ένα μεγάλο πολιτικό και συνδικαλιστικό πρόβλημα. Που δεν συσχετίζεται μόνο με τους συγκεκριμένους εργαζόμενους αλλά με ένα συνολικότερο ζήτημα ταξικής και εργατικής αλληλεγγύης.
Γιατί όμως Δήμοι και κράτος πλέον χρησιμοποιούν επιδοτούμενα προγράμματα 4ετούς διάρκειας; Γιατί ΑΜΕΑ δεν προσλαμβάνονται σε μόνιμες θέσεις αφού υπάρχει το νομικό πλαίσιο; Γιατί δεν μετατράπηκαν οι 4χρονες συμβάσεις σε αορίστου χρόνου; Γιατί το κράτος δεν αυξάνει τα επιδόματα στα ΑΜΕΑ για να αντιμετωπίσουν με αξιοπρέπεια τα βιοτικά προβλήματα τους στο βαθμό που αδυνατεί να τους εξασφαλίσει μόνιμη και σταθερή εργασία; Γιατί δεν θεσπίζει ένα ευρύτερο κοινωνικό μισθό σε χρήμα και σε υπηρεσίες για τα κοινωνικά στρώματα που περιθωριοποιούνται;
Είναι μάλλον κοινότοπη διαπίστωση πως-όπως και οι υπόλοιποι συμβασιούχοι εργαζόμενοι- έτσι και τα ΑΜΕΑ για να βρουν εργασία αλλά και για να ανανεωθεί η σύμβαση τους πέφτουν θύματα πελατειακών σχέσεων, απίστευτων πιέσεων και εκβιασμών, θύματα μιας πολιτικής και γραφειοκρατικής δυσωδίας και παρακμής που έχει καθίσει σαν βάρος πάνω στο κοινωνικό σώμα.
Και όμως το μέτρο μιας πολιτισμένης κοινωνίας είναι το πως συμπεριφέρεται στις μειονότητες και στις ειδικές κοινωνικές κατηγορίες. Και σε αυτό έχουμε τεράστιο έλλειμμα ως κοινωνία, πολιτεία και κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Για μην πω πως έχουμε τεράστια υποχώρηση, καθώς αυτή η σχεδόν ρατσιστική στάση συσχετίζεται αμεσότητα με μια πολιτική κατάσταση που υποβαθμίζει την ζωντανή εργασία σε βάρος του κεφαλαίου.
Η οποία μέσα μέσα σε περίοδο οικονομικής και όχι μόνο κρίσης μπορεί να προσλάβει απίστευτα βάρβαρα χαρακτηριστικά. Πολύ φοβάμαι πως το πρόγραμμα σταθερότητας, αυτό το διευρυμένο πρόγραμμα λιτότητας και αντιλαϊκών μέτρων το πρώτο που θα πλήξει είναι τα δικαιώματα και τις ανάγκες των πιο αδύνατων κοινωνικών τμημάτων, όπως λόγου χάρη τα ΑΜΕΑ. Δυστυχώς σε κάθε πόλεμο, όπως και στο ταξικό που ζούμε, τα πρώτα θύματα είναι οι άμαχοι και τα πιο αδύνατα τμήματα του στρατεύματος. Γεγονότα και καταστάσεις που δεν αφήνουν χώρο στα όποια υπολείμματα της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και της αλληλοβοηθείας να επιδράσουν, με συνέπειες που δεν μπορούν άμεσα να διερευνηθούν.
Δεν θα κουραστώ να το γράφω: Το μόνο που μένει είναι ο δρόμος του αγώνα των εργαζομένων. και των ΑΜΕΑ για την άμεση και δίχως όρους εξασφάλισης μιας μάχιμης αξιοπρέπειας στην ζωή και στην εργασία. Μόνο μέσω του αγώνα μπορεί να αντιστραφούν οι όροι του παιχνιδιού και να ξαναλάμψει ο ήλιος της ισότητας και της δικαιοσύνης, ο πολιτισμός της ανθρωπιάς της αλληλεγγύης και της αλληλοβοηθείας
.
Δημήτρης Αργυρός
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου