ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Η κρίση που βιώνουμε με μια πρωτόγνωρη-για τις τελευταίες δεκαετίες- ένταση, δεν είναι μια απλή κυκλική κρίση που σχετικά σύντομα ή μη θα ξεπεραστεί, ξανανοίγοντας τις κάνουλες της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Όλα τα στοιχεία συνηγορούν πως πρόκειται για μια  ιστορική κρίση που για να ξεπεραστεί θα πρέπει να αλλάξει άρδην το παραγωγικό-οικονομικό- κοινωνικό και εν τέλει πολιτικό τοπίο. Μια κρίση που περικλείει το σύνολο του κοινωνικού, οικονομικού, πολιτικού και ηθικού «είναι» και «γίγνεσθαι».


Κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού

Πρόκειται για την πρώτη δομική κρίση του νέου καπιταλιστικού σταδίου, του σταδίου του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Ενός νέου καπιταλιστικού σταδίου που μεταλλάσσει τα πάντα σε εμπορεύματα, με κυρίαρχα εμπορεύματα, το θέαμα, την επικοινωνία και την πληροφορία
Ένα στάδιο που η αλληλοεπίδραση των νέων παραγωγικών δυνάμεων και δυνατοτήτων- φορντικής και μεταφορντικής παραγωγής- και των καπιταλιστικών- βαρβάρων και εκλεπτυσμένων- μέσων παραγωγής δένονται οργανικά, μεταλλάσσοντας κάθε απελευθερωτική τάση σε βαθιά αντιδραστική.
Όπως συνέβη λόγου χάρη με την δυνατότητα κατάργησης της εργασίας που μετέτρεψε σε άνεργους πάνω από το 1,5 δις του παγκόσμιου προλεταριάτου, το 50% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού(στοιχεία παγκόσμιο γραφείο εργασίας) και σε δουλοπάροικους ή δούλους εκατοντάδες εκατομμύρια εργάτες σε ολάκερο τον πλανήτη.
Ή όπως συνέβη με την δυνατότητα ο υλικός και άϋλος πλούτος να μοιράζεται δωρεάν- καθώς είναι πλέον υπεραρκετός- που μετατράπηκε σε καταναλωτικό ντελίριουμ με αποτελέσματα την απαξίωση των αξιών χρήσης και την κυριαρχία ανταλλακτικών αξιών, συχνά μη χρήσιμων στις κοινωνικές ανάγκες.
Και όμως αυτό το ολοκληρωτικά καπιταλιστικό σύστημα δεν κατάφερε να αποτρέψει, ούτε καν να επιβραδύνει την ιστορική κρίση του νόμου της αξίας. Οι νέες πρωτοπόρες παραγωγικές δυνάμεις έχοντας ως βάση τους την πληροφορία, την επικοινωνία, τα δίκτυα της γενικής διανοητικότητας του συλλογικού εργαζόμενου- ενσωματώνοντας στο εσωτερικό τους τεράστιο όγκο «νεκρής εργασίας»- παράγουν ένα πρωτόγνωρα τεράστιο πλούτο. Το παραπάνω έχει ως αποτέλεσμα να μην αυξάνεται η παραγόμενη υπεραξία, ούτε να είναι δυνατή η μέτρηση της εργασίας με βάση το χρόνο της αφηρημένης εργασίας, όπως συμβαίνει με τον εργάτη στην αλυσίδα παραγωγής.. Με αποτέλεσμα ο νόμος της αξίας να μπαίνει σε κρίση, η υπεραξία να μειώνεται και το ποσοστό κέρδους να πέφτει και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής να μπαίνει σε μια τελική(;;) ιστορική κρίση. Δίχως αυτό να συνεπάγεται πως με ένα αυτόματο τρόπο θα καταρρεύσει, απεναντίας μπορεί το σάπισμα του θα τραβήξει στο βούρκο ολόκληρη την ανθρωπότητας αν δεν πάρει η τελευταία την υπόθεση στα χέρια της.
Αυτή είναι και η βάση της σημερινής πολύμορφης και πολυεπίπεδης κρίσης που ούτε η κυριαρχία του παρασιτικού χρηματιστηριακού κεφαλαίου με τα περίεργα μοντέλα και τρόπους κερδοφορίας και τα παιχνίδια με τον κοινωνικό πλούτο που μετατρέπεται σε δημόσιο χρέος και ιδιωτική κερδοσκοπία δεν μπόρεσε να αποτρέψει.
Απεναντίας το χρηματιστηριακό σκάσιμο της φούσκας των ακινήτων στις ΗΠΑ ήταν το σημείο καμπής έτσι ώστε τα ποσοτικά δεδομένα να μετατραπούν σε ποιοτικά και να εκραγεί όλο το σύστημα στο αέρα με ανυπολόγιστες ακόμη συνέπειες για το ίδιο και για μας.
Συνέπειες όχι μόνο οικονομικές άλλα και οικολογικές, κοινωνικές, ιδεολογικές και πολιτικές καθώς πρόκειται για συνολική κρίση αναπαραγωγής του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Βαθαίνοντας το χάσμα ανάμεσα στο κόσμο της εργασίας και τον κόσμο του κεφαλαίου, καταστρέφοντας τις όποιες γέφυρες που συγκροτούσαν την έως τα τώρα κυρίαρχη ιδεολογία.

Βαρβαρότητα η απάντηση…

Το κεφαλαίο για να υπερβεί την κρίση δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να βαθύνει την εκμετάλλευση της εργασίας, «κινεζοποιώντας» σε παγκόσμια κλίμακα τις εργασιακές σχέσεις Η Γερμανία πριν 10 χρόνια έδειξε το δρόμο, μειώνοντας το υψηλό εργατικό κόστος, καταφέρνοντας ο καπιταλισμός της να αγοράσει όλη την Ευρώπη, διαμορφώνοντας μια ΟΝΕ, μια ΕΕ στα μέτρα της.
Αυτό πράττει και σήμερα ο Ελληνικός καπιταλισμός, ένας αναπτυγμένος καπιταλισμός και όχι ένας καθυστερημένος εξαρτημένος καπιταλισμός όπως τον θέλει μερίδα της αριστεράς, παίρνοντας ανάλογα μέτρα για να ξεμπλοκάρει τον μηχανισμό απόστασης υπεραξίας. Αυτό είναι και το νόημα του αντεργατικών και αντιασφαλιστικών πραξικοπημάτων. Η ιστορία του χρέους, απόλυτα υπαρκτή, υποβοηθά την συνολική αλλαγή των συσχετισμών μεταξύ κεφαλαίου- εργασίας με στόχο την διάλυση της εργατικής κοινότητας και την μετατροπή της σε μια άβουλη εργατική μάζα.
Μόνο που έτσι πλήττοντας συνολικά το κοινωνικό ιστό ανοίγει το κουτί της Πανδώρας και για το ίδιο το κεφάλαιο αλλά και για τον τρόπο που θα περιφρουρεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων˙ τόσο από οργανωμένες εξεγέρσεις, όσο και από αυθόρμητες και άναρχες εκδηλώσεις βίας που θα έχουν ως στόχο να σπείρουν μόνο το χάος και την καταστροφή.

..στην επανάσταση η ελπίδα

Ζούμε συνθήκες που συμβαίνουν κάθε 100 χρόνια, συνθήκες που καθορίζουν την κοινωνική εξέλιξη για πολλά, πολλά χρόνια. Συνθήκες που ομαδοποιούν δυο ειδών αντιθετικών επιλογών:
Α) η πρώτη οδηγεί σε μια αντιδραστική εξέλιξη, όπου το κεφάλαιο καταστέλλει τις όποιες λαϊκές αντιδράσεις, οικοδομώντας ένα νεοφασιστικό καθεστώς/ σύστημα, δίχως όμως να καταφέρει να υπερβεί τόσο τις εσωτερικές αντιφάσεις του, όσο και τις αντιθέσεις ανάμεσα στα ανταγωνιστικά συμφέροντα. Αντιφάσεις και συμφέροντα που μπορούν να το οδηγήσουν σε ένα νέο παγκόσμιο- πυρηνικό αυτή την φορά- πόλεμο ή να οδηγήσουν την φύση και το πλανήτη γη σε οικολογική αυτή την φορά κατάρρευση. Και στις δυο περιπτώσεις ο πλανήτης μας , η ανθρωπότητα, θα ζήσει μια απερίγραπτη καταστροφή και βαρβαρότητα που θα πάρει πολλές εκατοντάδες χρόνια να συνέλθει, αν συνέλθει ποτέ.
Β) Η δεύτερη είναι μια εξέλιξη σε ανατρεπτική και προοδευτική κατεύθυνση. Είναι η επαναστατική απάντηση στην κρίση που θα επιχειρήσει να καταστρέψει το σύστημα, οικοδομώντας ένα ανώτερο κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό σύστημα. Είναι το να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους οι απλοί άνθρωποι, ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου.
Κομμουνισμός εξάλλου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η παγκόσμια κοινότητα αυτών των απελευθερωμένων ανθρώπων, παραγωγών, ατομικότητων. Μια κοινότητα που με ένα δημοκρατικό και συνειδητό τρόπο λειτουργεί έχοντας ως βάση την ικανοποίηση των συλλογικών κοινωνικών αναγκών, δίχως να καταπιέζονται οι ατομικές βουλήσεις παρά μόνο αν καταπιέζουν άλλες.
Θεωρώ πως μόνο ο αγώνας για την συγκρότηση από τα σήμερα αυτής της κοινότητας είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για να τελειώνουμε με την κρίση και με το καπιταλισμό. Εξάλλου αυτό που λείπει σήμερα δεν είναι η αγωνιά για το αύριο και η οργή για ότι γίνεται˙ είναι το όραμα που θα στρατεύσει τον κόσμο για να αγωνιστεί, έτσι ώστε να υπερασπίσει αυτά που έχει και να κατακτήσει αυτά που δικαιούται.
Είναι νομίζω άτοπο και επικίνδυνο να δίνουμε ελπίδες που θα βλέπουν εντός του υπάρχοντος συστήματος. Αυτό το σύστημα δεν παίρνει διορθώσεις, μόνο ανατροπή. Αυτό δεν συνεπάγεται πως πρέπει να κλείνουμε την επανάσταση σε όλες της τις κλίσεις.
Είναι αναγκαιότητα να συναποφασίσουμε μαζί με τον κόσμο της εργασίας ένα πρόγραμμα αγώνα που θα διεκδικήσει άμεσα να μην πεινάσει, να μην διψάσει, να μην μείνει άστεγος ή άνεργος ο λαός. Ή αν μείνει άνεργος να έχει δωρεάν πρόσβαση στις βασικές του βιοτικές ανάγκες.
Πρόγραμμα που θα συνδέεται διαλεκτικά και δυναμικά με τον αγώνα για την οικοδόμηση του κομμουνιστικού προγράμματος –κινήματος -κόμματος-κοινότητας. Με τον αγώνα να πάρει από τα τώρα την εξουσία ο λαός, η εργατική τάξη, οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ