Από τις δομές αντίστασης στα πεδία απελευθέρωσης

Κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού…
Και άλλοτε έχουμε μιλήσει πως η κρίση που ζούμε είναι η πρώτη δομική κρίση του νέου καπιταλιστικού σταδίου, του σταδίου του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Ενός νέου σταδίου που μεταλλάσσει τα πάντα σε εμπορεύματα, με κυρίαρχα εμπορεύματα, το θέαμα, την επικοινωνία και την πληροφορία. Ένα στάδιο που η αλληλοεπίδραση των νέων παραγωγικών δυνάμεων/ δυνατοτήτων και των καπιταλιστικών- βαρβάρων και εκλεπτυσμένων- μέσων παραγωγής δένονται οργανικά, μεταλλάσσοντας κάθε απελευθερωτική τάση σε βαθιά αντιδραστική.

Κάπως έτσι επιχειρεί το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα να αποφύγει την ιστορική του παρακμή με κυρίαρχο συστατικό την πτώση του ποσοστού κέρδους που αναιρεί με δραματικό τρόπο την σχέση κεφάλαιο- εργασία.

Δίχως φυσικά αυτό να συνεπάγεται μια απελευθέρωση της εργασίας, αντίθετα ηγεμονεύουν τάσεις που μετατρέπουν την μισθωτή εργασία σε δουλοπαροικία. Την στιγμή που οι νέες πρωτοπόρες παραγωγικές δυνάμεις έχοντας ως βάση τους την πληροφορία, την επικοινωνία, τα δίκτυα της γενικής διανοητικότητας του συλλογικού εργαζόμενου παράγουν ένα πρωτόγνωρα τεράστιο πλούτο που θα μπορούσε να μειώσει την εργασία στο ελάχιστο κατακτώντας το δικαίωμα στην τεμπελιά.
Σε αυτές τις θανάσιμες αντιφάσεις εδράζεται η σημερινή δομική κρίση ύστερα από την αποτυχία της υπερμεγέθυνσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος να απαντήσει στην κρίση υπερπαραγωγής.

Η Ελλάδα από την κρίση στην ύφεση
Η κρίση όπως είναι φυσικό παίρνει διαφορετικά χαρακτηριστικά ανά περιοχή αλληλοεπιδρώντας με το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, του πολιτικού συστήματος και της ταξικής πάλης.
Στην χώρα μας λόγου χάρη η κρίση συνδέθηκε με την εκτίναξη του χρέους που ανάγκασε την Ελληνική αστική τάξη- ανήμπορη να τα βγάλει πέρα μόνη της- να προστρέξει σε βοήθεια στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο. Οι αστικές της ΕΕ και των ΗΠΑ κατανοώντας την ευκαιρία για «δουλειές» μέσω υπερεθνικών οργανισμών επέβαλαν την ιδιότυπη δικτατορία των μνημονίων.
Η εν λόγω εξέλιξη είναι απόλυτα φυσιολογική: Πάντα όταν μια αστική τάξη αδυνατεί να επιβάλει την αναγκαία για τα στρατηγικά συμφέροντα της πολιτική, τότε όλες μαζί ενώνονται, ιδιαίτερα αν πρόκειται για ένα αδύνατο κρίκο ενός συστήματος. Όπως συνέβη και μετά τον εμφύλιο με την Αμερικανοκρατία ύστερα από την αδυναμία της Ελληνικής αστικής τάξης να νικήσει το επαναστατικό κίνημα.
Η συγκεκριμένη κατάσταση έχει οδηγήσει σε μια βαθιά ύφεση την ελληνική οικονομία με αποτέλεσμα την υποβάθμιση της στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Με θύματα όχι μόνο τους εργαζόμενους αλλά και την μεσαία τάξη. Έως και τμήματα της Ελληνικής αστικής τάξης πλήττονται ή αναμένετε να πληγούν.
Συνολικότερα όμως η ιδιότυπη δικτατορία του Μνημονίου-ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ ευνοεί τόσο το ξένο πολυεθνικό κεφάλαιο, όσο και το επιθετικό Ελληνικό κεφάλαιο. Όπως όμως ευνοεί και την καθολική κυριαρχία της κεφαλαιακής σχέσης με την περαιτέρω πειθάρχηση του κόσμου της εργασίας. Όπως με ένα τρόπο επιχειρείτε να συμβεί και με την απαγόρευση των τσιγάρων, οι άνθρωποι που κόβουν μεροκάματα από τους εργαζόμενους και τα δίνουν στις τράπεζες δεν με πείθουν πως θέλουν την υγειά μου.
Η απόπειρα πειθάρχησης έχει ως στόχο την πλήρη κατάργηση της έννοιας εργατικά- κοινωνικά δικαιώματα, της έννοιας δημόσιο. Έτσι ώστε να απαλλοτριωθούν και οι τελευταίες εστίες όπου το κοινωνικό ηγεμονεύει πάνω στο ιδιωτικό, παρόλο που το κοινωνικό είναι πιο παραγωγικό από το ιδιωτικό ή μάλλον και για αυτό το λόγο.
Όπως θέλουν να συμβεί και με την «ΔΩΔΩΔΗ», ένας βιοπολιτικός κόμβος που αλληλεπιδρά αρμονικά με το ηπειρωτικό περιβάλλον, ένα πρότυπο παράδειγμα για το πως μπορεί να συνυπάρχει το κοινωνικό με το παραγωγικό, μια ανωμαλία για τον κόσμο του κεφαλαίου που θα πρέπει να καταστραφεί γιατί αποτελεί παράδειγμα μιας άλλης παραγωγικής διαδικασίας.
Παραγωγικό με μια πολυσήμαντη, πολύπλευρη και πολύμορφη σημασία και όχι με την σημασία της παραγωγής της υπεραξίας. Που μας οδηγεί στην παραγωγή των «κοινών», διαμορφώνοντας ένα νέο κόσμο στα σπλάχνα του παλαιού. Την στιγμή που η  μισθωτή εργασία δεν δημιουργεί πλέον κοινότητα, με την τελευταία να συγκροτείτε σε πεδία που ηγεμονεύει η μαζική διανοητικότητα του- η γενική κοινωνική γνώση- της διανοητικής εργασίας.
Η απόπειρα της πειθάρχησης κόσμου της εργασίας έχει όμως αμφίβολα αποτελέσματα διότι η ύφεση αντι να οδηγήσει στην υποταγή μπορεί να οδηγήσει στην εξέγερση. Φυσικά για την εξέλιξη των πραγμάτων πολλά θα κριθούν και από την δράση των κοινωνικών και πολιτικών υποκειμένων, από την δράση της Αριστεράς.

 Σύγχρονη πόλη - καθολικό εργοστάσιο
Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός έχει ως κυρίαρχο συστατικό την καθολική υπαγωγή της φύσης και της εργασίας στο κεφάλαιο. Τούτο έχει ως αποτέλεσμα την μετάλλαξη των σύγχρονων πόλεων, των μεγαλουπόλεων, των μητροπόλεων του καπιταλισμού σε εργοστάσια καθολικής εκμετάλλευσης και κυριαρχίας.
Έτσι κάθε σημείο των αστεακών πεδίων της πόλης είναι είτε σημείο υποταγής στο κεφάλαιο, είτε σημείο σύγκρουσης και εξέγερσης. Τα φαινόμενα τύπου Ξενία, όπως συνέβησαν πριν από 5μιση χρόνια στην πόλη μας, επιβάλλοντας από τότε παντού την παρουσία των ΜΑΤ, ήταν ένα προοίμιο για αυτά που θα ακολουθήσουν.
Αυτό επιτάσσει ένα νέο θεσμικό πεδίο για το κράτος του κεφαλαίου δημιουργίας δήμων- μικρών κρατιδίων, υπερσυγκεντρωμένα και αντιδημοκρατικά για την πλήρη ιδιωτικοποίηση των ελεύθερων χώρων, της δημοτικής περιουσίας και των κοινωνικών λειτουργιών.  Ο Καλλικράτης αυτό το στόχο θέλει να επιτελέσει, ταυτόχρονα όμως πάει γάντι και με την φάση της ιδιότυπης δικτατορίας του Μνημονίου-ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ.
Πρόκειται σαφέστατα για μια αντιδημοκρατική εξέλιξη που μετατρέπει την αστική δημοκρατία και την τοπική αυτοδιοίκηση σε ένα πουκάμισο αδειανό, σε ένα κέλυφος που κρύβει ένα κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό.

Κατάθλιψη ή εξέγερση…..
Σίγουρα οι τοπικές εκλογές του Νοεμβρίου δεν είναι το κατάλληλο πεδίο για να εκφραστεί ένα πνεύμα εξέγερσης ενάντια στον Καλλικράτη και την καπιταλιστική δικτατορία του Μνημονίου-ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ. Παρόλα αυτά οι εκλογές είναι μια ευκαιρία για την καταδίκη των δυνάμεων που έμμεσα ή άμεσα στηρίζουν την πολιτική του Μνημονίου- ΔΝΤ-ΕΕ. Αλλά και αυτό δεν φτάνει: Είναι ευκαιρία για να εμφανιστεί δυνατό ένα πολιτικό ρεύμα που συγκρούεται συνολικά με το καπιταλιστικό σύστημα. Ένα ρεύμα που θα βλέπει πέρα από το καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής που παράγει το θάνατο, στην κατεύθυνση της κοινότητας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών.
Σε μια τέτοια κατεύθυνση κινείται τόσο η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ στις περιφερειακές εκλογές, όσο και η ΔΡΑΣΥ στο δήμο Ιωαννίνων. Μια ανοικτή συνεργασία δυνάμεων της Αντικαπιταλιστικής, Κομμουνιστικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Μάχιμοι σχηματισμοί σύγκρουσης με τον κόσμο του κεφαλαίου, δυνάμεων που όλο το προηγούμενο διάστημα βρέθηκαν μπροστά στους κοινωνικούς αγώνες. Από το Ξενία έως τους αγώνες ενάντια στο Μνημόνιο.
Έχουν δίκαιο αυτοί που λέμε πως το επόμενο διάστημα είτε θα επικρατήσει η κατάθλιψη,  είτε η εξέγερση, δημιουργώντας όρους μιας νέας αρχής. Υπάρχουν δυνάμεις- κοινωνικές και πολιτικές-που μπορούν να αποτρέψουν την κατάθλιψη οικοδομώντας δομές εξέγερσης, δομές παραγωγής του κοινού, δομές απελευθέρωσης. Αυτό δεν απορρίπτει την κατάκτηση της εξουσίας από μπλοκ δυνάμεων της εργασίας, των διανοούμενων και των μεσοστρωμάτων, δεν την φετιχοποιεί όμως.
Η απελευθέρωση δεν βλέπει ένα επέκεινα, αρχίζει από σήμερα από το πως μιλάμε, από το πώς γελάμε, από το πώς κάνουμε έρωτα.

Δ. ΑΡΓΥΡΟΣ

http://argiros.net/?p=1570