«Πλέκω μαλακίαν»
Έχει (ξανα) αρχίσει τελευταία, εξαιτίας της κρίσης, ένας ιδεολογικός
πόλεμος υπέρ της ανταγωνιστικότητας και της σκληρής εργασίας (για εμάς).
Δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, συνδικαλιστές, διανοητές,
επιχειρηματίες, χρηματιστές, τραπεζίτες, βουλευτές και παπάδες έχουν
βαλθεί να μας αποδείξουν ότι για την (γενική) κρίση δε φταίνε οι «αρχές»
αυτού του τόπου αλλά όλοι. Ο Πάγκαλος το είπε ξεκάθαρα: «Τι σου φταίει ο
βουλευτής, αφού εσύ θέλεις να διορίσεις το παιδί σου για να είναι
αραχτό».
Η λογική της επίθεσης (γιατί περί πολέμου πρόκειται) είναι δοκιμασμένη από παλιά. Αρχικά να σπείρεις σύγχυση στον «εχθρό», δηλαδή σε όσους παράγουν αξία σε αυτή τη χώρα, ότι φταίει αυτός που δεν παράγει αρκετά και όχι όσοι νέμονται την «υπεραξία». Μετά, να πείσεις τον «εχθρό» ότι όλα τα προνόμια (συντάξεις, μεροκάματα, δημοκρατία, ασφάλεια, παιδεία) που είχε ως τώρα, είναι η αιτία των προβλημάτων.
Στο τέλος, χτυπώντας μας φιλικά την πλάτη, μόνο όλοι μαζί – εσύ με τις «αρχές» – μπορούμε να ξεπεράσουμε τη κρίση που μας έκανε νωθρούς, άεργους, αντιπαραγωγικούς, τεμπέληδες, τρυφηλούς δηλαδή: Μαλάκες.
Έτσι κερδίζουν ένα πόλεμο χωρίς να χρειαστεί να δώσουν ούτε μια μάχη.
Η ιστορία του ορισμού του μαλάκα, είναι η ιστορία των αξιών μας στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Στις αρχαίες κοινωνίες δεν υπήρχε εργασία. Υπήρχαν μόνο από τη μία οι πλούσιοι και δυνατοί και από την άλλη οι δούλοι. Οι πρώτοι (αν ήθελαν) αθλούνταν, σπούδαζαν, φιλοσοφούσαν και εξασκούνταν στην πολεμική τέχνη και οι δεύτεροι (αναγκαστικά) έκαναν όλα τα άλλα.
Οι «αρχές» της εποχής έλεγχαν τους παραγωγούς για να μην ξεσηκωθούν. Το μόνο που φοβόταν ήταν μήπως από τα υπερβολικά προνόμια που είχαν, γίνουν τελικά μαλθακοί-αδύναμοι και δεν μπορούν πια να φοβίζουν τους από κάτω. Η λέξη μαλακία ως και τη πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σήμαινε ακριβώς αυτό: Τη μαλθακότητα.
Και όταν δεν είχαν όρεξη για όργια και ήθελαν να χαλαρώσουν μόνοι τους, μπορούσαν απλά να ασκούν, χωρίς φόβο και πάθος, το δέφεσθαι: «αντί του αποδέρων το αιδοίον, οι γαρ απτόμενοι των αιδοίων…κινούσιν εκπυρούμενοι τη συνεχεία της κινήσεως, προς τη της γονής εκρύσει», σύμφωνα με τον ορισμό του Αριστοφάνη.
Οι κοινωνίες προχωράνε και σιγά-σιγά μετά τον 4ο αιώνα μ.Χ., δηλαδή με την ίδρυση της (χριστιανικής) βυζαντινής αυτοκρατορίας, αρχίζει να εμφανίζεται σε μαζική κλίμακα η έννοια της εργασίας (και της μαλακίας), όπως την εννοούμε σήμερα.
Η εμφάνιση μιας νέας ομάδας ανθρώπων που «πιάνουν τα χέρια τους» – βιοτέχνες και τεχνίτες – και «κόβει το μυαλό τους» – έμποροι, θέτει σε αμφισβήτηση το κληρονομικό δικαίωμα των «αρχών» του τόπου. Ο άνθρωπος έχει χέρια (και τα κινεί) και μυαλό (που σκέφτεται), δεν μπορεί να γεννιέται άρχοντας ή δούλος.
Αυτή την «απελευθέρωση» από τη δουλεία την εκφράζει καλύτερα ο χριστιανισμός. Ναι, όλοι είμαστε ίσοι (και με μικρά γράμματα) ενώπιον του θεού. Δούλοι, όχι ανθρώπων, αλλά (βέβαια) του θεού. Και βέβαια οι «ελέω θεού» βασιλιάδες, συνεχίζουν να φοβούνται τους σύγχρονους δούλους, τους εργάτες.
Επειδή δεν μπορούν πια, να τους αναγκάσουν να δουλεύουν με το μαστίγιο, εφευρίσκουν την έννοια της αμαρτίας. Η εργασία καθαγιάζεται και η αεργία επιτιμάται.
Και επειδή μιλάμε για χέρι και μυαλό αλλάζει και η έννοια της μαλακίας.
Ο Ματθαίος έγραφε ότι «ο Ιησούς θεραπεύει πάσα νόσο και μαλακία», όχι βέβαια με την αριστοφανική έννοια. Οι λατίνοι μεταφραστές από τον 5ο αιώνα μ.Χ. θα μεταφράζουν στα λατινικά τη μαλακία ως maladie και θα επεξηγούν ότι πρόκειται για μια (περίεργη) ασθένεια του σώματος και της ψυχής.
Θα συνεχίσουν με τον (μισογύνη) Απόστολο Παύλο, στην επιστολή Προς Κορίνθιους, που λέει για τους πιστούς ότι δεν πρέπει να είναι «ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται) και ξανά μεταφράζουν τις δυο έννοιες, με όρους αμαρτίας (μαλάκες και ομοφυλόφιλοι).
Βέβαια δεν αναφέρουν τίποτα για τον Αυνάν αφού στη Παλαιά διαθήκη τιμωρήθηκε μόνο γιατί δεν τεκνοποιούσε και όχι ότι χαζέψει και αρρωστήσει.
Στα ίδια κείμενα εμφανίζεται και η λέξη Masturbation/μαλακίζομαι (λατ. Per manus stupratio, δια χειρός ασχρουργία)
Εκτός από τη Δύση την ίδια εποχή αρχίζει και στην Ανατολή η (σημερινή) έννοια της μαλακίας (ως αμαρτία).
Ο Ιωάννης ο νηστευτής- χρίστηκε πατριάρχης το 542 μ.Χ. και ήταν ο πρώτος που πήρε τον τίτλο του «Οικουμενικού», προκαλώντας τη πρώτη διαμάχη με τον Πάπα της Ρώμης- έγραψε τον πρώτο πλήρη κατάλογο των αμαρτιών (ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ).
Στο Περί Μαλακίας, διαβάζουμε:
Ο μαλακίαν διαπραξάμενος, τεσσαράκοντα ημέρας επιτιμάται, ξηροφαγία διαιτώμενος, και μετανοίας εκάστης ποιών εκατόν.
Η δε είς αλλήλους, οία διπλήν εργαζομένη την μαλακίαν, μέχρις ογδοήκοντα ημερών το δηλωθέν επιτίμιον δέχεται.
…και για τους μοναχούς ισχύει το ίδιο εκτός αν:
Εί δε μετά την επίγνωσιν της αμαρτίας, δίς, ή τρίς τούτο εργάσαιτο, της ιερωσύνης παυσάμενος….το αμάρτημά του είναι χειρότερον και της αυτοχειρίας αυτής.
(είναι επίσης και ο πρώτος που θα αναφέρει και την αυτοκτονία ως αμαρτία)
Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι την ίδια εποχή best seller στη φιλοσοφία είναι το πόνημα του Ιωάννη του Στοβαίου Ανθολόγιο, που στο κεφάλαιο Περί γεωργίας, θα αναφέρει ξεκάθαρα ότι όποιος δεν δουλεύει σκληρά (θα) χρησιμοποιεί τα χέρια του για αλλότριους σκοπούς και (θα) καταντήσει… μαλάκας.
Η μαλακία, λοιπόν, χρίζεται αμαρτία και καταφέρνει να φοβίσει την τεμπελιά, την ηδονή, την αυτονομία του ανθρώπου στην κοινωνία.
Από τον 10ο αιώνα μ.Χ. που έχουμε την εμφάνιση των μεγάλων εκκλησιαστικών γαιών εμφανίζονται και τα πρώτα κείμενα που δείχνουν ποιους «χτυπάει» η ασθένεια.
Οι ηγούμενοι διαμαρτύρονται, σε Ανατολή και Δύση, ότι οι «αγιοδούλοι» αντί να εργάζονται όλο χαρά για την αύξηση της παραγωγής στα χωράφια του Κυρίου, προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποφύγουν την (ιερή) δουλειά, τεμπελιάζουν, γελάνε, ερωτεύονται, συχνά πυκνά επαναστατούν και τους πιάνουν επ’ αυτοφώρω να….
Στο Άγιο όρος (το περιβόλι της Παναγιάς είχε και αγριόχορτα – αγρότες και αγρότισσες, που έπρεπε να ξεριζωθούν) λίγο πριν αδειάσει από «κοσμικούς» και μείνουν μόνο μοναχοί, ξεσπάει τον 10ο αιώνα μ.Χ. μια επανάσταση στην Ουρανούπολη (θα ακολουθήσουν και άλλες δυο). Επειδή ο ηγούμενος κατηγορούσε τους κατοίκους ότι αντί να δουλεύουν παίζουν τα αχαμνά τους, τον βάζουν γυμνό στο μύλο και του κόβουν με τη μυλόπετρα…
Λίγο αργότερα στα Μετέωρα (12ος μ.Χ.) επειδή ο ηγούμενος (Ιωάννης ο οικιστής) κατηγορεί τους αγρότες ότι όλη μέρα… ενώ οι μοναχοί για να μην περιπέσουν στην αμαρτία, φτιάχνουν συνέχεια καλάθια για να απασχολούν τα χέρια τους και για να ανεβοκατεβαίνουν στις σκήτες τους. Οι αγρότες κοροϊδεύουν τους μοναχούς ότι …«πλέκουν μαλακίαν» (μια έκφραση που έμεινε ως τις μέρες μας)
Ο (άγιος) Νικόδημος ο Αγιορείτης θα συγκεντρώσει (τέλη του 18ου αιώνα) τις συνέπειες τις ασθένειας:
Α΄ κιτρινίζουσι,
Β΄ αδυνατεί ο στόμαχός των και να χωνεύσουν δεν ημπορούν,
Γ΄ ασθενεί η όρασις των οφθαλμών τους,
Δ΄ χάνουσι την φωνήν,
Ε΄ χάνουσι την ευφυΐαν και οξύτητα του νοός,
ΣΤ΄ χάνουσι την μνήμην,
Ζ΄ χάνουσι τον ύπνον, με κάποια ταραχώδη ενύπνια,
Η΄ τρέμει το σώμα των,
Θ΄ χάνουσιν όλην την ανδρείαν του σώματος και της ψυχής και γίνονται άνανδροι ωσάν γυναίκες,
Ι΄ ακολουθεί εις αυτούς η αποπληξία, ήτοι ο ταμπλάς,
ΙΑ΄ ακολουθεί εις αυτούς συχνάκις η καθ’ ύπνους ρεύσις, πολλάκις δε και όταν είναι έξυπνοι διά το πολύ άνοιγμα των σπερματικών τους πόρων, και
ΙΒ΄ τέλος πάντων γηράσκουσιν ογλίγωρα και αποθνήσκουσι κακώς.»
(Πάντως, πολλά από τα συμπτώματα της ασθένειας βλέπουμε στον Πάγκαλο)
Και λίγο αργότερα (έχει αρχίσει και ο τρισκατάρατος διαφωτισμός) θα συμπληρώσει την χειρότερη συνέπεια: Η μαλακίαν οδηγεί στη μελέτη της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας.
Με αυτά και με αυτά, μπήκαμε στον 20ο αιώνα. Ο κόσμος της εργασίας θα απορρίψει τον χριστιανισμό και θα ψάξει άλλες ιδέες απελευθέρωσης. Η μαλακία όμως δε θα αλλάξει ρότα.
Ο κομμουνισμός θα θεοποιήσει την εργασία. Ο προλετάριος (λατ. Proletarius, ο φτωχός που κάνει πολλά αγόρια και τα δίνει στο κράτος για να γίνουν στρατιώτες), δεν μπορεί να αυτομορφώνεται με το σώμα του. Ανήκει στο λαό. Οι αναρχικοί που αρνούνται την εργασία είναι μικροαστοί αλλά και διεφθαρμένοι. Ο Μάο θα αναγκάσει όλους τους Κινέζους να φοράνε βαριά πανωφόρια στον ύπνο, για να μην εξασκούνται στη μικροαστική συνήθεια.
Αυτός όμως που θα θεοποιήσει την εργασία (και θα πάρει δραστικά μέσα για τους «μαλάκες») ήταν ο Χίτλερ.
Το 1934 θα ανοίξει το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης για να διδάξει σε όλους ότι «Η εργασία απελευθερώνει», όπως αναφέρει στην Πύλη. Από εκεί θα μπουν και δεν θα ξαναβγούν οι τρυφηλοί ομοφυλόφιλοι, οι τεμπέληδες τσιγγάνοι, οι διεφθαρμένοι καλλλιτέχνες, οι κιτρινισμένοι άρρωστοι, οι νωθροί δημοκράτες και βέβαια οι βδελυροί Εβραίοι που δεν ξέρουν την αξία της σκληρής σωματικής εργασίας.
Δηλαδή όλοι όσοι έχουν τα συμπτώματα της αρρώστιας…
Για αυτό, την επόμενη φορά που θα μας πουν ότι φταίμε για την κρίση, μπορούμε να απαντήσουμε:
Κόψε τη μαλακία!
Τυφλώθηκες
Π.
Η λογική της επίθεσης (γιατί περί πολέμου πρόκειται) είναι δοκιμασμένη από παλιά. Αρχικά να σπείρεις σύγχυση στον «εχθρό», δηλαδή σε όσους παράγουν αξία σε αυτή τη χώρα, ότι φταίει αυτός που δεν παράγει αρκετά και όχι όσοι νέμονται την «υπεραξία». Μετά, να πείσεις τον «εχθρό» ότι όλα τα προνόμια (συντάξεις, μεροκάματα, δημοκρατία, ασφάλεια, παιδεία) που είχε ως τώρα, είναι η αιτία των προβλημάτων.
Στο τέλος, χτυπώντας μας φιλικά την πλάτη, μόνο όλοι μαζί – εσύ με τις «αρχές» – μπορούμε να ξεπεράσουμε τη κρίση που μας έκανε νωθρούς, άεργους, αντιπαραγωγικούς, τεμπέληδες, τρυφηλούς δηλαδή: Μαλάκες.
Έτσι κερδίζουν ένα πόλεμο χωρίς να χρειαστεί να δώσουν ούτε μια μάχη.
Η ιστορία του ορισμού του μαλάκα, είναι η ιστορία των αξιών μας στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Στις αρχαίες κοινωνίες δεν υπήρχε εργασία. Υπήρχαν μόνο από τη μία οι πλούσιοι και δυνατοί και από την άλλη οι δούλοι. Οι πρώτοι (αν ήθελαν) αθλούνταν, σπούδαζαν, φιλοσοφούσαν και εξασκούνταν στην πολεμική τέχνη και οι δεύτεροι (αναγκαστικά) έκαναν όλα τα άλλα.
Οι «αρχές» της εποχής έλεγχαν τους παραγωγούς για να μην ξεσηκωθούν. Το μόνο που φοβόταν ήταν μήπως από τα υπερβολικά προνόμια που είχαν, γίνουν τελικά μαλθακοί-αδύναμοι και δεν μπορούν πια να φοβίζουν τους από κάτω. Η λέξη μαλακία ως και τη πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σήμαινε ακριβώς αυτό: Τη μαλθακότητα.
Και όταν δεν είχαν όρεξη για όργια και ήθελαν να χαλαρώσουν μόνοι τους, μπορούσαν απλά να ασκούν, χωρίς φόβο και πάθος, το δέφεσθαι: «αντί του αποδέρων το αιδοίον, οι γαρ απτόμενοι των αιδοίων…κινούσιν εκπυρούμενοι τη συνεχεία της κινήσεως, προς τη της γονής εκρύσει», σύμφωνα με τον ορισμό του Αριστοφάνη.
Οι κοινωνίες προχωράνε και σιγά-σιγά μετά τον 4ο αιώνα μ.Χ., δηλαδή με την ίδρυση της (χριστιανικής) βυζαντινής αυτοκρατορίας, αρχίζει να εμφανίζεται σε μαζική κλίμακα η έννοια της εργασίας (και της μαλακίας), όπως την εννοούμε σήμερα.
Η εμφάνιση μιας νέας ομάδας ανθρώπων που «πιάνουν τα χέρια τους» – βιοτέχνες και τεχνίτες – και «κόβει το μυαλό τους» – έμποροι, θέτει σε αμφισβήτηση το κληρονομικό δικαίωμα των «αρχών» του τόπου. Ο άνθρωπος έχει χέρια (και τα κινεί) και μυαλό (που σκέφτεται), δεν μπορεί να γεννιέται άρχοντας ή δούλος.
Αυτή την «απελευθέρωση» από τη δουλεία την εκφράζει καλύτερα ο χριστιανισμός. Ναι, όλοι είμαστε ίσοι (και με μικρά γράμματα) ενώπιον του θεού. Δούλοι, όχι ανθρώπων, αλλά (βέβαια) του θεού. Και βέβαια οι «ελέω θεού» βασιλιάδες, συνεχίζουν να φοβούνται τους σύγχρονους δούλους, τους εργάτες.
Επειδή δεν μπορούν πια, να τους αναγκάσουν να δουλεύουν με το μαστίγιο, εφευρίσκουν την έννοια της αμαρτίας. Η εργασία καθαγιάζεται και η αεργία επιτιμάται.
Και επειδή μιλάμε για χέρι και μυαλό αλλάζει και η έννοια της μαλακίας.
Ο Ματθαίος έγραφε ότι «ο Ιησούς θεραπεύει πάσα νόσο και μαλακία», όχι βέβαια με την αριστοφανική έννοια. Οι λατίνοι μεταφραστές από τον 5ο αιώνα μ.Χ. θα μεταφράζουν στα λατινικά τη μαλακία ως maladie και θα επεξηγούν ότι πρόκειται για μια (περίεργη) ασθένεια του σώματος και της ψυχής.
Θα συνεχίσουν με τον (μισογύνη) Απόστολο Παύλο, στην επιστολή Προς Κορίνθιους, που λέει για τους πιστούς ότι δεν πρέπει να είναι «ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται) και ξανά μεταφράζουν τις δυο έννοιες, με όρους αμαρτίας (μαλάκες και ομοφυλόφιλοι).
Βέβαια δεν αναφέρουν τίποτα για τον Αυνάν αφού στη Παλαιά διαθήκη τιμωρήθηκε μόνο γιατί δεν τεκνοποιούσε και όχι ότι χαζέψει και αρρωστήσει.
Στα ίδια κείμενα εμφανίζεται και η λέξη Masturbation/μαλακίζομαι (λατ. Per manus stupratio, δια χειρός ασχρουργία)
Εκτός από τη Δύση την ίδια εποχή αρχίζει και στην Ανατολή η (σημερινή) έννοια της μαλακίας (ως αμαρτία).
Ο Ιωάννης ο νηστευτής- χρίστηκε πατριάρχης το 542 μ.Χ. και ήταν ο πρώτος που πήρε τον τίτλο του «Οικουμενικού», προκαλώντας τη πρώτη διαμάχη με τον Πάπα της Ρώμης- έγραψε τον πρώτο πλήρη κατάλογο των αμαρτιών (ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ).
Στο Περί Μαλακίας, διαβάζουμε:
Ο μαλακίαν διαπραξάμενος, τεσσαράκοντα ημέρας επιτιμάται, ξηροφαγία διαιτώμενος, και μετανοίας εκάστης ποιών εκατόν.
Η δε είς αλλήλους, οία διπλήν εργαζομένη την μαλακίαν, μέχρις ογδοήκοντα ημερών το δηλωθέν επιτίμιον δέχεται.
…και για τους μοναχούς ισχύει το ίδιο εκτός αν:
Εί δε μετά την επίγνωσιν της αμαρτίας, δίς, ή τρίς τούτο εργάσαιτο, της ιερωσύνης παυσάμενος….το αμάρτημά του είναι χειρότερον και της αυτοχειρίας αυτής.
(είναι επίσης και ο πρώτος που θα αναφέρει και την αυτοκτονία ως αμαρτία)
Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι την ίδια εποχή best seller στη φιλοσοφία είναι το πόνημα του Ιωάννη του Στοβαίου Ανθολόγιο, που στο κεφάλαιο Περί γεωργίας, θα αναφέρει ξεκάθαρα ότι όποιος δεν δουλεύει σκληρά (θα) χρησιμοποιεί τα χέρια του για αλλότριους σκοπούς και (θα) καταντήσει… μαλάκας.
Η μαλακία, λοιπόν, χρίζεται αμαρτία και καταφέρνει να φοβίσει την τεμπελιά, την ηδονή, την αυτονομία του ανθρώπου στην κοινωνία.
Από τον 10ο αιώνα μ.Χ. που έχουμε την εμφάνιση των μεγάλων εκκλησιαστικών γαιών εμφανίζονται και τα πρώτα κείμενα που δείχνουν ποιους «χτυπάει» η ασθένεια.
Οι ηγούμενοι διαμαρτύρονται, σε Ανατολή και Δύση, ότι οι «αγιοδούλοι» αντί να εργάζονται όλο χαρά για την αύξηση της παραγωγής στα χωράφια του Κυρίου, προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποφύγουν την (ιερή) δουλειά, τεμπελιάζουν, γελάνε, ερωτεύονται, συχνά πυκνά επαναστατούν και τους πιάνουν επ’ αυτοφώρω να….
Στο Άγιο όρος (το περιβόλι της Παναγιάς είχε και αγριόχορτα – αγρότες και αγρότισσες, που έπρεπε να ξεριζωθούν) λίγο πριν αδειάσει από «κοσμικούς» και μείνουν μόνο μοναχοί, ξεσπάει τον 10ο αιώνα μ.Χ. μια επανάσταση στην Ουρανούπολη (θα ακολουθήσουν και άλλες δυο). Επειδή ο ηγούμενος κατηγορούσε τους κατοίκους ότι αντί να δουλεύουν παίζουν τα αχαμνά τους, τον βάζουν γυμνό στο μύλο και του κόβουν με τη μυλόπετρα…
Λίγο αργότερα στα Μετέωρα (12ος μ.Χ.) επειδή ο ηγούμενος (Ιωάννης ο οικιστής) κατηγορεί τους αγρότες ότι όλη μέρα… ενώ οι μοναχοί για να μην περιπέσουν στην αμαρτία, φτιάχνουν συνέχεια καλάθια για να απασχολούν τα χέρια τους και για να ανεβοκατεβαίνουν στις σκήτες τους. Οι αγρότες κοροϊδεύουν τους μοναχούς ότι …«πλέκουν μαλακίαν» (μια έκφραση που έμεινε ως τις μέρες μας)
Ο (άγιος) Νικόδημος ο Αγιορείτης θα συγκεντρώσει (τέλη του 18ου αιώνα) τις συνέπειες τις ασθένειας:
Α΄ κιτρινίζουσι,
Β΄ αδυνατεί ο στόμαχός των και να χωνεύσουν δεν ημπορούν,
Γ΄ ασθενεί η όρασις των οφθαλμών τους,
Δ΄ χάνουσι την φωνήν,
Ε΄ χάνουσι την ευφυΐαν και οξύτητα του νοός,
ΣΤ΄ χάνουσι την μνήμην,
Ζ΄ χάνουσι τον ύπνον, με κάποια ταραχώδη ενύπνια,
Η΄ τρέμει το σώμα των,
Θ΄ χάνουσιν όλην την ανδρείαν του σώματος και της ψυχής και γίνονται άνανδροι ωσάν γυναίκες,
Ι΄ ακολουθεί εις αυτούς η αποπληξία, ήτοι ο ταμπλάς,
ΙΑ΄ ακολουθεί εις αυτούς συχνάκις η καθ’ ύπνους ρεύσις, πολλάκις δε και όταν είναι έξυπνοι διά το πολύ άνοιγμα των σπερματικών τους πόρων, και
ΙΒ΄ τέλος πάντων γηράσκουσιν ογλίγωρα και αποθνήσκουσι κακώς.»
(Πάντως, πολλά από τα συμπτώματα της ασθένειας βλέπουμε στον Πάγκαλο)
Και λίγο αργότερα (έχει αρχίσει και ο τρισκατάρατος διαφωτισμός) θα συμπληρώσει την χειρότερη συνέπεια: Η μαλακίαν οδηγεί στη μελέτη της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας.
Με αυτά και με αυτά, μπήκαμε στον 20ο αιώνα. Ο κόσμος της εργασίας θα απορρίψει τον χριστιανισμό και θα ψάξει άλλες ιδέες απελευθέρωσης. Η μαλακία όμως δε θα αλλάξει ρότα.
Ο κομμουνισμός θα θεοποιήσει την εργασία. Ο προλετάριος (λατ. Proletarius, ο φτωχός που κάνει πολλά αγόρια και τα δίνει στο κράτος για να γίνουν στρατιώτες), δεν μπορεί να αυτομορφώνεται με το σώμα του. Ανήκει στο λαό. Οι αναρχικοί που αρνούνται την εργασία είναι μικροαστοί αλλά και διεφθαρμένοι. Ο Μάο θα αναγκάσει όλους τους Κινέζους να φοράνε βαριά πανωφόρια στον ύπνο, για να μην εξασκούνται στη μικροαστική συνήθεια.
Αυτός όμως που θα θεοποιήσει την εργασία (και θα πάρει δραστικά μέσα για τους «μαλάκες») ήταν ο Χίτλερ.
Το 1934 θα ανοίξει το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης για να διδάξει σε όλους ότι «Η εργασία απελευθερώνει», όπως αναφέρει στην Πύλη. Από εκεί θα μπουν και δεν θα ξαναβγούν οι τρυφηλοί ομοφυλόφιλοι, οι τεμπέληδες τσιγγάνοι, οι διεφθαρμένοι καλλλιτέχνες, οι κιτρινισμένοι άρρωστοι, οι νωθροί δημοκράτες και βέβαια οι βδελυροί Εβραίοι που δεν ξέρουν την αξία της σκληρής σωματικής εργασίας.
Δηλαδή όλοι όσοι έχουν τα συμπτώματα της αρρώστιας…
Για αυτό, την επόμενη φορά που θα μας πουν ότι φταίμε για την κρίση, μπορούμε να απαντήσουμε:
Κόψε τη μαλακία!
Τυφλώθηκες
Π.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου