Μια ακόμη ευκαιρία για να ειπωθούν τα πράγματα όπως είναι….

 Μα αλήθεια τι εμποδίζει το πλήθος να αναλάβει να αυτοκυβερνηθεί στο βαθμό που κατέχει, αν κατέχει, την συλλογική διανοητικότητα, που δεν είναι τίποτε άλλο από το παραγωγικό πλεόνασμα των μορφών της ζωντανής εργασίας;



Παραγωγικό πλεόνασμα που απορρέει από την σύνδεση της νέας τεχνολογίας με την σωματικότητα η όποια μετατρέπει σε παραγωγικό κάθε έκφραση της ζωής και του ανθρώπινου πολιτισμού.   Και στην βάση αυτή γεννιέται η εικόνα ενός κόσμου που τείνει να μειώσει ή να καταργήσει την μισθωτή εργασία και να υπερβεί τον παραδοσιακό καταμερισμό εργασίας. Προσφέροντας αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και ζωής στην πλειοψηφία της κοινωνίας.

Αυτό από μόνο μετατρέπει το καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής σε μια παρασιτική απόφυση που επιβιώνει χάρη στην τεράστια κατασταλτική δύναμη που έχει. Κατασταλτική δύναμη που χρησιμοποιεί τόσο την δύναμη του «λιονταριού», δηλαδή τα ΜΑΤ, στρατός, αστυνομία, φυλακές, τρελάδικα, όσο και την πονηρία της «αλεπούς», δηλαδή τα ΜΜΕ, την θρησκεία, την ιδεολογία.

Μετατρέποντας σε αρνητική ενέργεια τις απελευθερωτικές δυνατότητες που αναδεικνύονται από την 

παραγωγικότητα της ζωντανής εργασίας, από την παραγωγικότατα του πλήθους. Να ένα παράδειγμα που συσχετίζεται και με την συγκυρία: Η νέα τεχνολογία επιτρέπει την διάχυση των δομών εξουσίας και την πλέρια  αποκέντρωση σε βαθμό κατάργησης του κεντρικού κράτους. Με τον «Καλλικράτη» επιτυγχάνεται η αποκέντρωση, δίχως να έχουμε όμως διασπορά των δόμων εξουσίας στο πλήθος, ούτε η συγκρότηση μορφών-ζωής που θα λειτουργούν με βάση την περιεκτική δημοκρατία όπως θα έλεγε και ο Τ. Φωτόπουλος. 

Δηλαδή όχι μόνο μια πολιτική δημοκρατία, κοινοβουλευτικού τύπου, αλλά μια πολιτική, κοινωνική και το κυριότερο οικονομική δημοκρατία, που ο πλούτος θα μοιράζεται άμεσα στους αμέσους παραγωγούς του. Με βάση την άμεση δημοκρατία των ίδιων των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου, την απόλυτη δημοκρατία του πλήθους, όπως θα λέγε και ο Α. Νέγκρι.

Αντίθετα αυτό που επιτυγχάνει ο «Καλλικράτης» είναι να μεταβιβάζει τις οικονομικές και κοινωνικές λειτουργίες του κράτους στα τοπικά- περιφερειακά κρατίδια, δίχως την αντίστοιχη χρηματοδότηση κρατώντας για το κεντρικό κράτος το σκληρό κατασταλτικό μηχανισμό του. Έτσι επιτυγχάνεται η ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών λειτουργιών που καλούνται άμεσα να τους πληρώνουν οι ίδιοι οι πολίτες- πελάτες και αντίστοιχα μεταλλάσσεται σε ολιγαρχικότερο το κεντρικό κράτος, θυμίζοντας το κράτος νυκτοφύλακα της καπιταλιστικού κράτους της πρωταρχικής κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης. 

Ή  μήπως έχουν και κάποιο δίκαιο οι απόψεις που υποστηρίζουν πως η  πρωταρχική συσσώρευση διαρκώς αναπαράγεται στην λογική της «περίφραξης» του κοινωνικού πλούτου και των δημόσιων αγαθών. Μια διαδικασία που επιταχύνεται από κάθε φορά δομική κρίση του συστήματος στο βαθμό που αποτυγχάνει το πλήθος να προτείνει ένα νικηφόρο δρόμο εξόδου.       

Να λοιπόν μια θετική δυνατότητα μεταλλάσσεται σε κάτι αντίθετο δίνοντας παράταση ζωής στο καπιταλιστικό παράσιτο. Το αρχικό ερώτημα παραμένει, γιατί αδυνατεί το πλήθος, οι εργαζόμενοι, οι άμεσοι παράγωγοι του πλούτου να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους; Γιατί η αριστερά αδυνατεί να εμπνεύσει αυτήν την ενεργή καθολικότητα της ζωντανής εργασίας;

Ίσως γιατί έχει μάθει να σκάφτεται και να δρα με τρόπο αναντίστοιχο με την νέες συνθήκες. Λόγου χάρη ας δούμε δυο παραδείγματα:

 α)για το ζήτημα της εργασίας υπερασπίζεται την πλήρη απασχόληση, δηλαδή την παραμονή των άμεσων παραγωγών του πλούτου στην μισθωτή σχέση. Αντίθετα στο βαθμό που τα πάντα μετατρέπονται σε παραγωγικά ίσως και να έπρεπε να διεκδικεί την χορήγηση κοινωνικού μισθού, ανεξάρτητα αν κάποιος δουλεύει ή όχι. Κοινωνικός μισθός που θα  εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή ζωή και την δημιουργία ορών έκφρασης και ανάδειξης των πολύμορφων ανθρώπινων και κοινωνικών δυνατοτήτων.  Αυτό είναι και μια απάντηση στην κρίση που τείνει να μας οδηγήσει σε μια ζωή,  πολύ μακριά από τον πλούτο των δυνατοτήτων  της κοινωνίας και της εποχής.

Β) η αποκέντρωση πρέπει να γίνει εργαλείο αποδόμησης του κεντρικού κράτους  και συγκρότησης τοπικών κοινοτήτων- κομμούνων με απόλυτη δημοκρατική διάρθρωση, σε πολιτικό,  κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο που η εξουσία θα περάσει άμεσα στους εργαζόμενους   και τους παραγωγούς.  Αντίθετα αυτό που συμβαίνει είναι η αριστερά  είτε να υποτάσσετε στο «Καλλικράτη» και το μνημόνιο, είτε υπερασπίζεται το παλαιό μοντέλο.

Οι δημοτικές-περιφερειακές εκλογές είναι μια ακόμη ευκαιρία η αριστερά να προβάλει ένα σύγχρονο συγκρουσιακό, ανατρεπτικό και επαναστατικό λόγο που θα βλέπει στο σήμερα την δυνατότητα μιας ελεύθερης κοινωνίας, της κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών.                  

    Δημήτρης Αργυρός