Με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και τις δυνατότητες της εποχής

Μα τι συλλογική παράνοια είναι αυτή; Σε μια εποχή που οι δυνατότητες της κοινωνίας είναι τεράστιες και μπορούν να εξασφαλίσουν λιγότερες ώρες δουλειάς, αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, αύξηση του κοινωνικού πλούτου, διαχείριση και κατανομή του για τις ανάγκες της πλειοψηφίας, η κρίση σπέρνει μιζέρια και φτώχια δεξιά και αριστερά, συγκεντρώνοντας τον πλούτο σε ελάχιστα χέρια.


Και όλα αυτά για να μπορέσει η αστική τάξη της Ελλάδας, οι πάτρωνες της και το πολιτικό της προσωπικό να βγουν από την κρίση που το μπουρδελοσύστημα τους έχει ρίξει όλη την χώρα.
Για να ξαναβάλουν ξανά σε πλήρη λειτουργία το μηχανισμό που παράγει κέρδος και υπεραξία για να ξανανέβουν στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας θα πρέπει η πλειοψηφία της κοινωνίας να καταδικαστεί στην φτώχια και την κακομοιριά, με χαμηλής ποιότητα και ταυτόχρονα πανάκριβη υγεία και παιδεία.

Με δημόσια αγαθά και ελεύθερους χώρους να έχουν απαλλοτριωθεί από ιδιωτικά συμφέροντα, προσφέροντας χαμηλής ποιότητα παροχή υπηρεσιών, πολιτισμό που προσβάλει το άνθρωπο και τις αξίες του, με εργασιακές σχέσεις «γαλέρα», κακοπληρωμένες και αναξιοπρεπείς.

Με μια αναγέννηση της δουλοπαροικίας ηλεκτρονικής και μη, που αλλοιώνει την ανθρώπινη ουσία που δεν είναι άλλη από τον τεράστιο πλούτο των ανθρώπινων σχέσεων. Αποξενώνοντας τον άνθρωπο από τα δημιουργήματα του, από τον υλικό και πνευματικό πλούτο του.

Αυτός είναι ο νέος κόσμος του κεφαλαίου μετα κρίσης που σαφώς έχει το δικό του καταστατικό χάρτη, τον περίφημο «Καλλικράτη» που ενισχύει την κρατική μηχανή, κάνοντας την πιο ευέλικτη, περιφερειακή και αντιδημοκρατική ταυτόχρονα.
Μια κρατική μηχανή για τις σύγχρονες ανάγκες αξιοποίησης του κεφαλαίου ενάντια στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και τις τεράστιες δυνατότητες της εποχής μας.

Με αυτό τον κόσμο του κεφαλαίου, με αυτήν την επικίνδυνη και έμπειρη αστική τάξη που κάλεσε σε βοήθεια την λυκοσυμμαχία της ΕΕ και των ΗΠΑ πρέπει να συγκρουστεί ο κόσμος της εργασίας, πρέπει να συγκρουστεί η αριστερά.
Μπορεί άραγε να το πράξει ή θα αποτελέσει κι αυτή έναν αδύνατο κρίκο που δεν θα αντέξει την πίεση της βαρβαρότητας;

Σε μια στιγμή που ο πρώτος γύρος της αναμέτρησης, που έκλεισε με τη προβοκάτσια- ανοικτή ή μη- της 5η Μάη, να βρίσκει το εργατικό κίνημα παραλυμένο και αφοπλισμένο με μια ηγεσία είτε ανοικτά υπέρ του μνημονίου, είτε έχοντας μετατρέψει το εργατικό κίνημα σε ιμάντα μεταβίβασης κομματικών εντολών.

Με την εργατική τάξη να ετοιμάζεται για τα χειρότερα, δίχως να χει κουράγιο να σηκώσει το αγωνιστικό της ανάστημα. Με τους εργαζόμενους αηδιασμένους με την πολιτική και τους πολιτικούς να αποφεύγουν να παίρνουν θέση για τα πολιτικά τεκταινόμενα, να μην πιστεύουν κανένα και τίποτε και στο τέλος να υποτάσσονται στους εκβιασμούς που είναι σε έξαρση εν όψει εκλογών.

Με μια αριστερή πολύμορφα διασπασμένη αδύνατη να προβάλει ένα νικηφόρο και σύγχρονο ανατρεπτικό κομμουνιστικό και επαναστατικό λόγο που θα δώσει το βήμα στο όραμα μιας λεύτερης κοινωνίας.

Γιατί κακά τα ψέματα δεν φτάνει η αριστερά να ενωθεί, αλλά να μιλήσει, να εμπνεύσει και με βάση αυτό να οργανώσει την αντίσταση. Που στις μέρες δεν είναι τίποτε άλλο από το να παράγει ένα πολύμορφο κοινωνικό/ πολιτικό λόγο και πολιτισμό που δεν θα μένει στο τι θα σώσουμε αλλά στο τι θα οικοδομήσουμε. Που θα εξερευνά τα εργαλεία που θα δουλέψει μαζί με τους πολλούς, το πλήθος, για τους πολλούς για το πλήθος.
.
Η μοίρα των εργαζόμενων δεν θα κριθεί στο αποτέλεσμα των εκλογών που έρχονται αλλά στο αν έχουμε ένα καυτό και αγωνιστικό χειμώνα. Οι εκλογές είναι ένα μικρό τεστ για το πόσο και αν βγουν χαμένες οι δυνάμεις του μνημονίου, του ΔΝΤ, της ΕΕ, των τραπεζών και των μεγαλοβιομήχανων. Για αυτό άλλωστε θα πρέπει να μαυριστούν όλα τα κόμματα του συστήματος.
Μόνο που και αυτό δεν φτάνει: Είναι αναγκαιότητα να ενισχυθούν αυτές οι φωνές, αυτές οι δυνάμεις που προβάλουν ένα συνολικότερο πολιτικό λόγο, που κατανοούν πως ο μοναδικός δρόμος για να βγούμε από την κρίση είναι ο δρόμος της αντικαπιταλιστικής ρήξης και ανατροπής. Μοναδική διέξοδος είναι ο δρόμος της ριζικής αλλαγής αυτού το βάρβαρου συστήματος, ο δρόμος της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Για να μπορέσει αύριο να δημιουργούν οι όροι για να νικήσουν οι κοινωνικοί-εργατικοί αγώνες. Έχοντας ως βάση ένα εργατικό κίνημα σε ταξική αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.
Διεκδικώντας
Ανατροπή του μνημονίου-ΔΝΤ- ΣΕΒ- ΟΝΕ, των κυβερνήσεων και των πολιτικών του. Αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από ΕΕ- ΝΑΤΟ-άλλους διεθνούς καπιταλιστικούς, ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Να υπερβούμε την λογική της ανάπτυξης, να ορίσουμε ως λογική διεκδικήσεων την ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου, τον ελεύθερο χρόνο-το πραγματικό μέτρο του πλούτου- την ανθρώπινη διαβίωση, τις ανθρώπινες πόλεις, το δημόσιο χώρο και τα δημόσια αγαθά, την ισορροπία ανθρώπου και φύσης.
Κοινωνικός μισθός, μισθός του πολίτη για να εξασφαλιστεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Αυξήσεις στους μισθούς με βάση τις εργατικές ανάγκες και τις δυνατότητες της εποχής.
Λιγότερες ώρες δουλειά, δουλειά για όλους, ριζική μείωση των ωρών εργασίας έτσι ώστε να μην υπάρχει άνεργος.
Ένα εργατικό κίνημα που θα έχει τους ίδιους τους εργαζόμενους ενεργά υποκείμενα δράσης και όχι θεατές και χειροκροτητές.
Δημήτρης Αργυρός