Η εξέγερση της κάλπης....

Συνεχίζουμε όπως τα πριν ή κάτι έχει αλλάξει για όλους, τόσο για τους εξουσιαστές των ζωών και απαλλοτριωτές του κόπου και του πλούτου μας, όσο και για το χαρούμενα πολύμορφο πλήθος. Για αυτήν την αμφίσημη πολλαπλότητα των σωμάτων της ζωντανής εργασίας που αρνείται να μετατραπεί σε εργατική δύναμη, σε ένα στερεμένο προλεταριάτο δίχως μόνιμη εργασιακή αναφορά, εξαιτίας μιας κρίσης που αδυνατεί να ξεμπλοκάρει το μηχανισμό της απόσπασης της υπεραξίας, αδυνατώντας παράλληλα να καλύψει και το κόστος της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Πρόκειται για μια πολύπλευρη ανταγωνιστική διαδικασία που πλευρές της είδαμε μόνο στις εκλογές, τα επόμενα στο δρόμο....

            

   

Οι εκλογές έδειξαν μια αντιφατική, πολύμορφη και ρευστή πραγματικότητα. Μια ρέουσα μεταβατική κατάσταση με τους «πάνω» να μην μπορούν εκ των πραγμάτων να κυβερνήσουν όπως τα πριν και τους «κάτω» να αρνούνται να κυβερνηθούν όπως τα πριν.

Οι εκλογές ανέδειξαν ένα ευρύ φάσμα απονομιμοποιήσης του κοινοβουλευτικού συστήματος σε τέτοιο βαθμό που ξύπνησαν ποικίλους φόβους στις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές ελίτ. Γνωρίζουμε πολύ  καλά όμως πως αυτό δεν αρκεί: Η διαλεκτική φιλοσοφία μας δίδαξε πως οι ποσοτικές μεταβολές πρέπει να μετατραπούν σε ποιοτικές και αυτό επιτυγχάνεται με την διαμεσολάβηση συγκεκριμένων υποκειμένων που δεν υφίστανται ακόμη στο βαθμό που θα έπρεπε.  

 

 Όπως και να χει όμως ζούμε μια έντονα μεταβατική φάση, απόρροια της πολύμορφης και πολύπλευρης συστημικής κρίσης. Σε αυτό το μικρό σημείωμα μας θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε σημεία και τόπους αυτής της ρευστής και ρέουσας αντιφατικής πραγματικότητας:

 

Αποχή:

Είναι μαζί με το λευκό και το άκυρο  η μεγάλη νικήτρια των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, τόσο στο πρώτο, όσο και στο δεύτερο γύρο. Στο πρώτο γύρο η αποχή προσέγγισε το 40% και στο δεύτερο γύρο ξεπέρασε το 50%,  φτάνοντας σε κάποιες περιπτώσεις  το  70%. Μιλάμε  για ένα φαινόμενο που θέλει πολλαπλή και σοβαρή ανάγνωση. Καθώς πρόκειται για ένα φαινόμενο με άκρως διφορούμενο, αμφίσημο και αντιφατικό χαρακτήρα.

Από την μία εκφράζει τάσεις μιας γενικευμένης αποπολιτικοποίησης, απάθειας και ωχαδερφισμού, με κίνδυνο να οδηγηθούμε σε μια αμερικανοποιήση: Σε ένα πολιτικό διπολισμό που το 30% των ανώτερων και μεσαίων στρωμάτων αποφασίζει για το υπόλοιπο 70%. Από την άλλη εκφράζει τάσεις πολιτικής και αντισυστημικής αμφισβήτησης του πολιτικού και κοινοβουλευτικού συστήματος, φυσικά με έντονα αντιφατικούς όρους και συχνά με  πολιτικά αδιέξοδα.

 

Η πιο σύνηθες εικόνα είναι αυτές οι δυο τάσεις- η τάση της απάθειας και η τάση της αμφισβήτησης- να συνυπάρχουν δημιουργώντας μια υβριδική κατάσταση, γεννώντας τέρατα που είτε κατασπαράζουν, είτε υπηρετούν  το σύστημα

 

 

Στο δεύτερο γύρο η εκτίναξη της αποχής έχει λίγο πιο ξεκάθαρα πολιτικά χαρακτηριστικά με αύξηση του ποσοστού των συνειδητών ψήφων μη-ενεργητικής αμφισβήτησης των διλημμάτων που μπαίνουν στον αντιδημοκρατικό δεύτερο γύρο.

 

 Δίχως όμως να μην εμπεριέχει και πάλι αυτούς που για λόγους μικροαστικής νεολουμπενικής διάθεσης αποστρέφονται την πολιτική γενικά. Το τμήμα αυτού του πολύμορφου πλήθους που ζει από τα έτοιμα του οικογενειακού και μεταπρατικού «κοινωνικού» εισοδήματος. Αυτούς που σε μια γενικευμένη κρίση κατά βάση θα στελεχώσουν τους αντιστοίχους παρακρατικούς μηχανισμούς.

 

Με την γενικευμένη εμπορευματοποίηση να έχει μετατρέψει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού σε «σκλάβους» της εμπορευματικής σαγήνης και το ξύπνημα, άμα συμβεί θα είναι σοκαριστικό. Με την αδράνεια και την απάθεια να τους οδηγούν στις αγκαλιές της κάθε φορά ηγεμονεύουσας εξουσίας.           

 

Δικομματισμός:

Από μια πλευρά η αμερικανοποιήση είναι εδώ: Αν κάνουμε μια ανάγωγη των ψήφων του δικομματισμού στο σύνολο του εκλογικού σώματος- όχι μόνο σε αυτούς που ψηφίσαν- ο δικομματισμός δεν ξεπερνά το 34% στο πρώτο γύρο και το 20% στο δεύτερο.  Άρα αυτή την στιγμή έχουμε δημάρχους, περιφερειάρχες και πρωθυπουργό που κυβερνάει δίχως να έχει την πραγματική πλειοψηφία του πολιτικά ενεργού πληθυσμού, χάνοντας ο δικομματισμός πάνω από 1.500000 ψήφους σε σχέση με το 2009.

 

Η απονομιμοποίηση είναι τόσο βαθιά που δεν δίνει το δικαίωμα στο πρωθυπουργό να εφαρμόζει το πρόγραμμα που επέβαλε το ΔΝΤ- ΕΕ-ΕΚΤ. Αν θέλουμε φυσικά  να μιλάμε για κοινοβουλευτική Δημοκρατία και όχι για προσομοίωση αυτής που επικυρώνει προειλημμένες αποφάσεις που πάρθηκαν αλλού.

 

Άρα αντι να χαίρεται η κυβέρνηση που πήρε την πλειοψηφία των περιφερειών με ποσοστά χαμηλότερα των εκλογών στις ΗΠΑ θα έπρεπε να οδηγηθούμε σε εθνικές εκλογές για να αναβαθμιστεί η λαϊκή εντολή.

 

Μόνο που δεν θα το πράξει, έτσι κι αλλιώς και να το έπραττε οι πολιτικές διαφορές μεταξύ των δυο πόλων του δικομματισμού είναι αμελητέες. Αυτό φαίνεται και από τις υπόγειες διαδρομές και τις  οριζόντιες διασυνδέσεις μεταξύ των ψηφοδελτίων στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.

 

 Όπως και από την δυναμική διαφόρων τοπικών  κινήσεων και των κινήσεων πολιτών  που συμπράττουν και συμμαχούν με τα κυρίαρχα ρεύματα. Βλέπετε ο φόβος του πλήθους είναι μια αμφίσημη κατάσταση που δεν οδηγεί πάντα στην αλλαγή αλλά στην συντήρηση και την διαχείριση, όπως Σπινοζικά  κριτικάρει ο Ε. Μπαλιμπάρ τον Α. Νέγκρι(«Ο φόβος των μαζών»-Πλέθρον).

 

 Κάπως έτσι μπορεί ως ένα σημείο να ερμηνευτεί η γενικότερη καταψήφιση των νυν Δημαρχιακών Αρχών σε μια σειρά από μεγάλους Δήμους: Αθήνα, Πειραιάς, Πάτρα, Ιωάννινα, Θεσσαλονική.

 

Δεν πρόκείται για την αρχή της ελπίδας του Ε.Μπλοχ αλλά για μια άρνηση, για έκφραση διεργασιών, κινήσεων και εξελίξεων που μένουν στα πλαίσια του υπάρχοντος κόσμου της λησμονιάς.       

 

 Με το πετυχημένο πείραμα Καμίνης- Μπουτάρης- Φίλιος δημιουργεί δυνητικές  προϋποθέσεις για πολυκομματικά κεντοαριστεροδεξιά σχήματα διαχείρισης της κρίσης, ενσωματώνοντας τμήματα μεσαίων μισθωτών και μη στρωμάτων που επιβιώνουν- ακόμη είναι αλήθεια- της καταστρεπτικής καπιταλιστικής κρίσης.          

     

Αριστερά:

Σύμφωνα με τους πιο έγκυρους ερευνητές των εκλογικών αποτελεσμάτων αν η Αριστερά κατέβαινε ενωμένη στις εκλογές με ένα  23% που πήρε θα κατακτούσε 2 με 3 περιφέρειες και πάρα πολλούς Δήμους.

 

Εδώ όμως αναδεικνύονται δυο ερωτηματικά. Το πρώτο αν μπορούσε να κατέβει ενωμένη η αριστερά  και δεύτερο τι πολιτική θα εφάρμοζε στους Δήμους και τις Περιφέρειες.

 

Ας θέσουμε λοιπόν στο τραπέζι του διαλόγου όχι βέβαια έτοιμες απαντήσεις αλλά μια λογική απαντήσεων. Αφού πρώτα διαπιστώσουμε πως ο κόσμος της εργασίας και η νεολαία συνεχίζουν να στηρίζουν  την αριστερά αναγνωρίζοντας σε αυτήν μια τίμια αγωνιστική στάση, δίχως φυσικά να εμπιστεύεται την προοπτική που δίνει, αν τελικά δίνει.

 

Κάτω από συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις η αριστερά θα μπορούσε να βαδίσει μαζί στις εκλογές. Μόνο που η πραγματικότητα δείχνει πως ούτε στο κίνημα δεν βαδίζει μαζί, τουλάχιστον το μεγαλύτερο τμήμα της.

 

Εμφανίζοντας σεχταριστικά και αυτιστικά σύνδρομα που ακυρώνουν την ενωτική πρόθεση χιλιάδων αγωνιστών της που όμως και αυτοί αν είχαν αντίστοιχες θέσεις στις κομματικές δομές μάλλον το ίδιο θα έπρατταν. Καθώς η αδυναμία της ενότητας της αριστεράς βρίσκεται στην αδυναμία να απαντήσει στρατηγικά, οραματικά και πολιτικά στα κυρίαρχα διακυβεύματα που βάζει η εποχή μας.

 

Η ενότητα δεν είναι πανάκεια. Αλήθεια με πιο τρόπο θα κυβερνούσε η αριστερά τους δήμους και τις περιφέρειες που θα κατακτούσε την εξουσία; Φοβάμαι πως η κατάκτηση των δήμων και των περιφερειών θα ήταν μια πραγματικά καταστροφική εμπειρία. Θα ήταν εμφανής η  αδυναμία να κυβερνήσουν με ένα πραγματικά καινοτόμο τρόπο.

 

 Θα ένιωθαν αδυναμία να διαχειριστούν την σημερινή πραγματικότητα με όρους ρήξης και ανατροπής.

Μεταμορφώνοντας τους δήμους και τις περιφέρειες σε τόπους μιας πραγματικής οικονομικής-πολιτικής- κοινωνικής- πολιτιστικής- οικολογικής δημοκρατίας, σε τόπους μιας ουσιαστικής ισοκατανομής της δύναμης και της εξουσίας του πλήθους.

 

 Καθώς αυτό συνεπάγεται μια γενικευμένη σύγκρουση με βάση ένα άλλο επαναστατικό πολιτισμό που δεν τον έχουμε και δεν είμαστε έτοιμοι για δαύτο.  

 

Και τώρα;;;

Το αϊ σιχτίρ έγινε αποχή, άκυρο, λευκό, αριστερή ψήφος αλλά και ακροδεξιά ψήφος στις συνοικίες της Αθήνας. Το αϊ σιχτίρ αύριο σε συνθήκες γενικευμένης απαξίωσης μπορεί να μετατραπεί σε τυφλή μηδενιστική εξέγερση, με τις πλέον  μηδενιστικές πλευρές των Δεκεμβριανών του 08 να ωχριούν μπροστά της.

 

Από την άλλη με την ενωτική δράση  της αριστεράς μέσα στο μαζικό κίνημα μπορεί να μεταμορφώσει το  αϊ σιχτίρ σε μια συνειδητή αγωνιστική παρουσία του κόσμου της εργασίας. Δημιουργώντας τους όρους της παραγωγής μιας μαχόμενης δημοκρατικής κοινότητας αντίστασης, εξέγερσης, συντακτικής εξουσίας(Α. Νέγκρι).

 

 Συμβάλλοντας ριζικά στην κομμουνιστική επαναθεμελίωση, σε μια εποχή τεράστιων δυνατοτήτων και απίστευτων κινδύνων.                  

 

 

Δ. ΑΡΓΥΡΟΣ