ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΜΙΣΟΣ

Με αφορμή την νέα απόπειρα δολοφονίας μεταναστών στην Ηγουμενίτσα

Το δεύτερο κρούσμα δολοφονικής επίθεσης σε μετανάστες μέσα σε λίγους μήνες στην Ηγουμενίτσα πρέπει να αφυπνίσει άμεσα τους μαζικούς φορείς, την κοινωνία των πολιτών  και τα κοινωνικά κινήματα. Τα γεγονότα αρχίζουν να μην ελέγχονται με το αυγό του φιδιού να σκάει μύτη απειλητικά και στην Ηγουμενίτσα και λίγο το πράγμα να απέχει από το εμφανιστούν φαινόμενα τύπου Αγίου Παντελεήμονα στην Αθήνα.

Στην πραγματικότητα αυτό που οπλίζει το χέρι στους ντόπιους ρατσιστές είναι η ίδια η κυβέρνηση με την ακροδεξιά και ρατσιστική πολιτική που ακολουθεί. Αυτός που όπλισε τα χέρια που πυροβόλησαν τους μετανάστες είναι ο υπουργός καταπίεσης του πολίτη με την πολιτική του να περιφράξει τα σύνορα στον Έβρο και να δημιουργήσει στρατόπεδα συγκέντρωσης, πλωτά και μη, εφαρμόζοντας το πρόγραμμα της Χρυσής Αυγής και του καρατζαφύρερ.

Είναι στο χέρι του οργανωμένου κινήματος και της αριστεράς να απαντήσει άμεσα και αποτελεσματικά στις ρατσιστικές, φασιστικές προκλήσεις.. Με οδηγό την αντίληψη πως οι μετανάστες δεν είναι απλώς άνθρωποι χωρίς πατρίδα και χωρίς μέλλον, αλλά πως είναι εργαζόμενοι, τμήμα της εργατικής τάξης,  που λόγω της θέσης τους γίνονται υποκείμενα πολλαπλής εκμετάλλευσης, βαθαίνοντας τον κατακερματισμό  μεταξύ των εργαζόμενων που επιφέρει ένα εμφύλιο πόλεμο μεταξύ της εργατικής τάξης 

Τώρα είναι η ώρα να  ξεδιπλώσει όλη την γκάμα των πολιτικών και κοινωνικών  πρωτοβουλιών που θα απομονώσουν το οπλισμένο ρατσιστικό μίσος, ενοποιώντας τα διχασμένα τμήματα του σώματος της εργατικής τάξης ενάντια στην κυβέρνηση- κεφάλαιο- ρατσιστές- ΔΝΤ- ΕΕ.

 Απέναντι στην κρίση κανείς δεν πρέπει να μείνει μόνος του: Είτε έλληνας, είτε μετανάστης. Είτε δημόσιος, είτε ιδιωτικός, είτε μόνιμος, είτε συμβασιούχος.  

Αν η ταξική αλληλεγγύη είναι η απάντηση ας ερευνηθούν οι μορφές και οι διαμεσολαβήσεις που θα λάβει αυτή. Αν τα σωματεία δεν μπορούν ή καλύτερα αν από μόνα τους δεν μπορούν είναι ευκαιρία να διερευνηθεί με πιο τρόπο θα εξασφαλιστεί η ταξική αλληλεγγύη και η αγωνιστική ενοποίηση των εργασιακών εκφράσεων;

Και όλα αυτά όχι σαν ένα αφηρημένο σχήμα, αλλά ως μια σκληρή υλική πραγματικότητα όπως οι μετανάστες, ιδιαίτερα στην Ηγουμενίτσα; 

Η απάντήση δεν είναι εύκολη, μα ας γίνουν αυτά τα θλιβερά γεγονότα αφορμή για ένα πολιτικά δημιουργικό και πρακτικά αποτελεσματικό πειραματισμό ταξικής αλληλεγγύης…