Με εφαλτήριο το ταξικό συμφέρον

Πλούτος στα χέρια ελαχίστων, φτώχια παντού…..

Νομίζω πως αποτελεί κοινή διαπίστωση πως η κοινωνία μας, η χώρα μας, ο κόσμος μας είναι πολύμορφα και πολυδιάστατα ταξικά διαχωρισμένη.  Δηλαδή υπάρχει μια πλειοψηφία ανθρώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παράγουν τον σημερινό πλούτο- πλούτος υλικός και άϋλος αλλά εκ βαθέων κοινωνικός- και υπάρχει  μια μειοψηφία που ελέγχοντας τα μέσα παραγωγής τον καρπώνεται προκλητικά άνισα.

Μια άνιση ανακατανομή που διαρκώς  και με ραγδαίους ρυθμούς αυξάνεται Πριν από 100 το 10% των πλουσίων έλεγχε το 45% του παραγόμενου πλούτου. Σήμερα το αντίστοιχο 10% της παγκόσμιας μειοψηφίας πλουτοκρατών- αν και η λέξη δεν είναι η πλέον σωστή- κατέχει το 70% του πλούτου.

Πλούτος που λιμνάζει με τον ένα ή τον άλλο βαθμό, ενώ περίπου 2 δις άνθρωποι λιμοκτονούν ζώντας με 1 δολάριο την ημέρα. Πως αλήθεια θέλουμε αυτοί οι κολασμένοι να μην κατακλύζουν τα λιμάνια και τις πλατείες μας ζητώντας μια ευκαιρία στο όνειρο μιας καλύτερης ζωής;  

Είναι επίσης κοινή διαπίστωση πως αυτή η μειοψηφία καταφέρνει να καρπώνεται τον πλούτο γιατί κατέχει την πολιτική ισχύ να επιβάλει τις βουλές της, εμφανίζοντας τες ως το κοινό καλό. Χρησιμοποιώντας ποτέ την πονηριά της αλεπούς, πότε το τρόμο του λιονταριού και συνήθως και τα δυο, μεταμφιέζει τα δικά της στρατηγικά συμφέροντα σε γενική βούληση, επιβάλλοντας τα ως κυρίαρχη ιδεολογία 

Διασπώντας με διάφορους τρόπους το πολιτικό σώμα αυτών που παράγουν το πλούτο, π,χ  άνδρες-γυναίκες. ντόπιοι-ξένοι, μόνιμοι-συμβασιούχοι, εργαζόμενοι-άνεργοι κτλ. Οικοδομώντας συμμαχίες με τμήματα του διαχωρισμένου εργαζόμενου σώματος, ενσωματώνοντας- εν μέρει- τα επιμέρους συμφέροντα και τις ανάγκες τους- στο σύστημα.

 Κάπως έτσι η πολιτική/ οικονομική ολιγαρχία κυβερνά, κυριαρχεί και εξουσιάζει την  πλειοψηφία, με την δημοκρατία να είναι τυπικά η φωνή μιας πλειοψηφίας που ακολουθεί τις ανάγκες και τις επιδιώξεις της μειοψηφίας.

Πάλη των τάξεων και ιστορική πορεία

Ας προχωρήσουμε όμως σε δυο πολύ σημαντικές επισημάνσεις: 1) Η κυρίαρχη μειοψηφία δεν είναι επίσης ενιαία και συχνά το ιδιοτελές συμφέρον της μιας ή της άλλης μερίδας επιβάλλεται επί των στρατηγικών συμφερόντων της. Αυτό συνήθως προβαίνει ενάντια στα συμφέροντα των υποτελών τάξεων στο βαθμό που «υπνωτισμένες» από την κυρίαρχη ιδεολογία και την ψευδή συνείδηση στρατεύονται στα  συμφέροντα της μιας ή της άλλης ελίτ, όπως λόγου χάρη συμβαίνει με την εθνική συνείδηση.

 Κάποιες άλλες  φορές όμως αυτή η σύγκρουση εντός των κυρίαρχων αστικών τάξεων βοηθάει την πάλη των καταπιεσμένων τάξεων  για την χειραφέτηση τους. Στο βαθμό που έχει συγκροτηθεί πολιτικά των σώμα της καταπιεσμένης πλειοψηφίας και αντι να διασπάτε από τον αντίπαλο τον διασπά, όπως συμβαίνει σε μια επαναστατική κατάσταση. .

2) Η εργαζόμενη πλειοψηφία, η τάξη που παράγει τον πλούτο δεν είναι ένα σώμα που πάνω της γράφουν ό,τι θέλουν οι κυρίαρχοι, ένα άβουλο πλάσμα που το κάνουν ό,τι θέλουν.  Συχνότερα υποτάσσεται, αλλά στον ένα ή στον άλλο βαθμό πάντα δίνει την  μάχη για τα συμφέροντα της, για να ζει  με αξιοπρέπεια, λευτεριά και δικαιοσύνη. Για αυτό και οι ελίτ αναγκάζονται να εγγράφουν στο εσωτερικό των δικών τους δημιουργημάτων και κάποιες ανάγκες και επιθυμίες των υποτελών τους ή τμημάτων αυτών.

Ποιο σπάνια εξεγείρεται  αλλάζοντας δυναμικά τα  κυρίαρχα μοτίβα της κάθε εποχής. Και ακόμη πιο σπάνια η τάξη που παράγει το πλούτο επαναστατεί, αλλάζοντας το ρου της ιστορίας, δημιουργώντας μια ριζικά νέα κατάσταση, με την βοήθεια δυνατοτήτων και δυνάμεων  που «κοιμόντουσαν»  στα πλαίσια της παλαιάς κοινωνίας.

Το γεγονός πως αυτές οι επαναστάσεις συχνότατα δημιουργούν νέες μειοψηφίες που κυβερνάνε και κυριαρχούν, απαλλοτριώνοντας εκ νέου τον παραγόμενο πλούτο, αυτό δεν μηδενίζει τις επαναστατικές απόπειρες.

Απλά επιβεβαιώνει την διαπίστωση πως η μετάβαση από τις ταξικές κοινωνίες στην αταξική, κομμουνιστική όπως λέγεται κοινωνία  είναι μια δύσκολη και πολυσύνθετη διαδικασία που θα διαρκέσει καιρό με άλματα και πισωγυρίσματα. Πρόκειται για  μια διαδικασία που είναι πιθανόν να μην τελειώσει ποτέ και η βαρβαρότητα να προλάβει την τάση χειραφέτησης, την τάση του κομμουνισμού.

Η πολιτική, οικονομική και κοινωνική σύγκρουση ανάμεσα σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο και σε αυτούς που τον καρπώνονται ονομάζεται ταξική πάλη και είναι ο κινητήριος μοχλός ιστορικής εξέλιξης, επιβεβαιώνοντας την αντίληψη που λέει πως η αντίσταση ως μια πολύμορφη παραγωγική διαδικασία προηγείται της κυριαρχίας των καπιταλίστων.

Ατό συνεπάγεται  πως η όποιες νομικές και θεσμικές φόρμουλες της κάθε πολιτικής συγκυρίας δεν είναι αποτέλεσμα έλλογων διαδικασιών και ισόμερους διαλόγου αλλά απόρροια της σκληρής ταξικής πάλης με όποια μορφή και αν παίρνει αυτή.

Ρεαλισμός, αριστερά και αλληλεγγύη

 Είναι κρίμα μια αριστερά- που θέλει να την ονομάζουν αριστερά και όχι σοσιαλφιλελευθερισμό- να φαντασιώνεται υπερταξικές λύσεις και ρεαλιστικά προγράμματα, μιλώντας π,χ  με νομολογικές φόρμουλες για το ζήτημα των συμβασιούχων στο Δήμο Ιωαννιτών.

  Υπερασπιζόμενο μια τάχα αξιοκρατική λειτουργία της ταξικής κοινωνίας- επαναφέροντας τον Καντ και τον διαφωτισμό, αφήνοντας στην άκρη τον Κ. Μαρξ και την ανατρεπτική παράδοση- σε μια εποχή που το σύστημα του κεφαλαίου βρίσκεται σε ιστορική κρίση και παρακμή

Το ταξικό κριτήριο και η  ταξική αλληλεγγύη είναι τα μόνα εχέγγυα μέσα για να καταπολεμηθεί η πολύμορφη διάσπαση των εργαζόμενων που δέχονται μια ολοκληρωτική επίθεση από το κεφάλαιο. Και αυτό θα πρέπει να το κατανοήσει η αριστερά και σε μια ενωτική βάση να το ενισχύσει.  Καταπολεμώντας με αυτό τον τρόπο τον εμφύλιο μεταξύ των εργαζόμενων και το κοινωνικό αυτοματισμό.

 Στην κρίση κανείς δεν πρέπει να είναι  ή να νιώθει μόνος του, ο καθένας μόνος του συντρίβεται και πεθαίνει, όλοι μαζί, οργανωμένα, μαχητικά και αλληλέγγυα μπορούμε πολλά, μπορούμε τα πάντα. 

Λόγια στομφώδη θα πουν κάποιοι τάχα μου ρεαλιστές, αλλά θα χουν πέρα για πέρα άδικο. Η κοινωνίες, οι οργανωμένες κοινωνίες, προχώρησαν μπροστά μόνο όταν οι πολλοί ένιωσαν δυνατοί και ενωμένοι, μπλοκάροντας τις ορέξεις των ελίτ.

 Μια κοινωνία διχασμένη με εργαζόμενους αδύνατους και φοβισμένους πάντα είναι το κατάλληλο περιβάλλον για τους οικονομικά  και πολιτικά  ισχυρούς, αλλά και για τους «σωτήρες» και τους μεσσίες, με συχνότατο αποτέλεσμα το πολιτιστικό και πολιτικο εκβαρβαρισμό.

Η κρίση είναι βαθιά και πολύμορφη και ο ρεαλισμός, ως ο μοντέλο της διαχείρισης αυτού του κόσμου πλέει τα λοίσθια. Το τέλος της κρίσης θα αναδείξει ένα άλλο μοντέλο διαχείρισης των πραγμάτων, εντός του συστήματος που επικαθορίζεται από την σχέση κεφάλαιο-εργασία.

 Είναι όμως διαφορετικό σε αυτή την σχέση να συνεχίζει να είναι κυρίαρχο  και δυνατό το κεφάλαιο και διαφορετικό να βγουν κερδισμένες, δυναμωμένες ή ακόμη και  κυρίαρχες οι δυνάμεις της εργασίας.

Ετσι αν θέλουμε να κατανοήσουμε και να αλλάξουμε την πραγματικότητα, ο ρεαλισμός μας θα πρέπει να έχει το άρωμα της ουτοπίας, της ταξικής αλληλεγγύης, της ενίσχυσης της υπαρκτής τάσης κομουνιστικής χειραφέτησης.              

        

                Δημήτρης Αργυρός