ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΚΥΚΝΟΥ ΣΤΟ ΑΣΥΛΟ

Πήραμε την ζωή μας λάθος….!!!

Σε μια εποχή που οι πολυεθνικές αγοράζουν τους πάντες και τα πάντα και κυβερνάν αυτό τον αλλότριο κόσμο που πάνε οι αξίες της ζωής και του πολιτισμού και που κρύβεται η ανθρωπιά; Τι γίνονται τα ιδανικά μιας νιότης που πίστευε πως θα αλλάξει τον κόσμο; Μπορούμε να ξαναπάρουμε την ζωή μας αλλιώς, να ξαναβρούμε το μαζί, πετώντας όπως ο κύκνος προς την ομορφιά, την αγάπη, την συντροφικότητα, τον έρωτα.

Και αν ο δρόμος δεν έχει γυρισμό τι μας απομένει να κάνουμε; Να σμπαραλιαστούμε από τον κομφορμισμό και την αλλοτρίωση, κάνοντας μια ηρωική ή μη έξοδο; Με αυτά τα υπαρξιακά και κατά βάθος πολιτικά ερωτήματα αναμετριέται η ταινία «το πέταγμα του κύκνου» του Νίκου Τζίμα του σκηνοθέτη του «Άνθρωπου με το Γαρύφαλλο». Δίχως ευτυχώς να δίνει εύκολες απαντήσεις και πως θα μπορούσε άλλωστε σε μια τόσο αντιφατική και «δυσκοίλια» εποχή που το παλαιό σαπίζει και κακοφορμίζει και το καινούργιο αρνείται να εμφανιστεί

Βλέποντας την γενιά του πολυτεχνείου- κληρονόμου των ανατρεπτικών ιδεών του Μάη στα Ελληνικά δεδομένα- να κυβερνά εφαρμόζοντας το πλέον νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που υπήρξε ποτέ, παίζοντας με τα συντηρητικά αντανακλαστικά ενός φοβισμένου πλήθους, επιχειρώντας να καταργήσει το κοινωνικό και όχι απλώς το πανεπιστημιακό άσυλο, διαλύοντας τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Οικοδομώντας ένα αυταρχικό ολοκληρωτικό κράτος έκτακτης ανάγκης ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό», τους εργαζόμενους, τους μετανάστες, την άγρια νεολαία του «Δεκέμβρη του 08» που την δικάζει στα έκτακτα στρατοδικεία στο Κορυδαλλό.

Ο αγώνας των μεταναστών

Αλήθεια, με βάση αυτά τα ξεχασμένα ανατρεπτικά ιδανικά της νιότης σας που ήταν το πρόβλημα με την φιλοξενία των μεταναστών στην Νομική, ποιο ήταν το κακούργημα για να αρθεί το άσυλο στην Νομική;

Ας τα πάρούμε τα πράγματα από την αρχή: Μέσα σε αυτή την βαθιά κρίση που την πληρώνουν οι εργαζόμενοι 300 μετανάστες ζητάνε το αυτονόητο για μια πολιτεία που θέλει να βασίζει τις αξίες της στην δικαιοσύνη, την ελευθερία και την ισότητα. Ζητάνε, διεκδικούνε με όπλο το ίδιο τους το σώμα, να νομιμοποιηθούνε. Έχουν πολλά χρόνια σε αυτή την έρημη χώρα, έχουν δουλέψει σκληρά για αυτήν, έχουν ματώσει για αυτήν, έχουν κτίσει με τα κορμιά τους την πάλαι ποτέ ισχυρή Ελλάδα. Και τώρα αυτή ως άχρηστα εργαλεία θέλει να τους πετάξει στο κάλαθο των αχρήστων.

Οι αγωνιζόμενοι μετανάστες και οι αλληλέγγυοι μετά από πρόσκληση του συλλόγου των φοιτητών της Νομικής- απόφαση που πάρθηκε με ομοφωνία από όλες τις παρατάξεις του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου- βρήκαν φιλοξενία- αλήθεια πατριώτες που χάθηκε ξένιος Ζευς- στο υπο ανακαίνιση κτήριο της Νομικής μη παρεμποδίζοντας την λειτουργία της σχολής και την εξεταστική.

Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά η εφαρμογή ενός καλά σχεδιασμένου σχεδίου από την πλευρά των κρατικών, κυβερνητικών μηχανισμών μέσω των ΜΜΕ, με την βοήθεια των πιο συντηρητικών και ρατσιστικών πλευρών του πολιτικού βίου για να μπει ζήτημα ασύλου, για να ποινικοποιηθεί ο αγώνας των μεταναστών και των αλληλέγγυων.

Κατά μια έννοια στις δραματικές στιγμές που ζούμε που η λαϊκή οργή σιγοβράζει μερίδα του κράτους και των μηχανισμών του έχει επιλέξει να κτυπήσει όσους αντιδρούν προτού η λαϊκή οργή βρει οργανωμένους δρόμους έκφρασης. Αυτό είναι το πραγματικό σχέδιο που παίχτηκε στην Νομική και όχι το οργανωμένο σχέδιο των αναρχικών και άλλων να κάνουν ένα νέο «Δεκέμβρη».

Άσυλο παντού

Ας μου επιτρέψετε να υποστηρίξω πως οι μετανάστες όχι μόνο έπρεπε να πάνε στην Νομική αλλά δεν έπρεπε και να φύγουν. Και παρόλο που θεωρώ πως η αποφασιστικότητα του κινήματος αλληλεγγύης σε όλη την Ελλάδα ήταν που απέτρεψε την επέμβαση των δυνάμεων καταστολής, μια καλύτερη οργάνωση της φιλοξενίας, τα αυξημένα αντανακλαστικά της αριστεράς και του μαζικού κινήματος θα απέτρεπε την έξοδο των μεταναστών από την Νομική.

Το άσυλο δεν φτιάχτηκε απλώς για την «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών» αλλά για να γίνεται μετερίζι αγώνα και πάλης του λαού. Ένας ανατρεπτικός κόμβος, μια «απελευθερωμένη περιοχή», μια αυτόνομη ζώνη ανατρεπτικών ιδεών, αντιλήψεων και πρακτικών.

Το άσυλο όχι μόνο δεν πρέπει καταργηθεί αλλά και να διευρυνθεί καλύπτοντας κάθε δημόσιο και ιδιωτικό χώρο. Είναι απαράδεκτο αυτό το καθεστώς της αστυνομοκρατίας που βιώνουμε καθημερινά. Και αν αυτός ο τεράστιος όγκος των κατασταλτικών δυνάμεων που συχνά λειτουργεί με όρους στρατού κατοχής μας προφυλάσσει από τους «κακούς», ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες.

Επίσης πρέπει να γίνει κατανοητό πως το άσυλο δεν αφορά μόνο τις δυνάμεις καταστολής- κρατικές, παρακρατικές, ιδιωτικές, εργοδοτικές- αλλά και τα αλλότρια οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που παρεμποδίζουν την πραγματική έκφραση της ελευθερο/ισότητας στο σήμερα.

Που ιδιωτικοποιούν το χώρο, τον τόπο, τα αγαθά, τον πλούτο και την γενική διάνοια. Που καλλιεργούν και εμπορεύονται τον φόβο, τον διαχωρισμό, τον κομματισμό, «τα δικά μας παιδία», τον ρατσισμό και τον φασισμό, ενισχύοντας τον εμφύλιο ανάμεσα στους εργαζόμενους.

Που καταργούν την έννοια της Δημοκρατίας. Εξάλλου Δημοκρατία δεν είναι η συναίνεση και ο διάλογος, όπως πιστεύουν οι σημερινοί κυρίαρχοι. Δημοκρατία είναι η οργάνωση της ανυπακοής, η οργανωμένη έκφραση των κοινωνικών αντιθέσεων και της ταξικής πάλης, οι μορφές που παίρνει η οργανωμένη έκφραση του μαχόμενου πλήθους.

Η ιστορία της Νομικής είναι μια αφορμή για να προσεγγίσουμε το ζήτημα του ασύλου, των δικαιωμάτων και των υποκείμενων με μια πιο συνολική ανατρεπτικά απελευθερωτική λογική. Απέναντι στην καταστρεπτική πορεία των δυνάμεων που οικοδομούν παντού τείχη, περιφράζοντας και περιχαρακώνοντας την γνώση, τον πλούτο, την επιστήμη, τον πολιτισμό,

Τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση …;;

Στο «πέταγμα του κύκνου» ο καθένας από τους τρεις φίλους και συντρόφους στο πολυτεχνείο είχε ένα διαφορετικό τέλος. Ο κύριος πρωταγωνιστής συντρίβεται ψυχικά, χάνοντας τον υιό του, θύτης και θύμα της απληστίας του. Ο δεύτερος δραπετεύει από τα φώτα της δημοσιότητας και από την ζωή απογοητευμένος από την πορεία των πραγμάτων και της γενιάς του. Ο τρίτος μετατρέπεται στο δολοφονημένο ίνδαλμα στο αγώνα ενάντια στην διαφθορά και την ανομία των πολυεθνικών.

Το αρχικό ερώτημα παραμένει ανοικτό μπορούμε να έχουμε μια διαφορετική εξέλιξη των πραγμάτων, μπορούν τα όνειρα να πάρουν εκδίκηση και τα ιδανικά να έχουν δικαίωση;

Μια απάντηση μας δίνει η Τυνησία και Αίγυπτο που οι μάζες- ικανές για το καλύτερο και το χειρότερο δείχνουν το δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουμε, βοηθώντας ένα δύσκολο και ελπιδοφόρο τοκετό, δείχνοντας τον δρόμο για ένα κόσμο αξιοπρέπειας, λευτεριάς και δικαιοσύνης.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ