Χειραφέτηση και ΑμεΑ

Τι γίνεται με την δωρεάν πρόσβαση;;


Η περίεργη σιωπή γύρω από τα ΑμεΑ και την παύση της δωρεάν μετακίνηση τους στα αστικά συνεχίζεται, δημιουργώντας ερωτηματικά οριστικής έκπτωσης του εν λόγω δικαιώματος. Μια πιθανή πλέον εξέλιξη- ας ελπίσουμε πως δεν θα συμβεί- όμοια των συνθηκών λιτότητας που βιώνουμε. Αλλά όπως έχουμε ξαναγράψει κι αλλού, ακόμη και σήμερα να τελείωνε το μαρτυριο των ΑμεΑ Η όλη συμπεριφορα θα πρέπει να μας βάλει σε βαθιές σκέψεις για την βαρβαρότητα που μας πνίγει.


Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Κοντεύει μήνας πια που τα αστικά απαγορεύουν το κοινωνικό δικαίωμα στη δωρεάν μετακίνηση των ΑμεΑ. Χρησιμοποιώντας τα ΑμεΑ ως «χαρτί» στο παιχνίδι των κρατικών επιχορηγήσεων που με πρόσχημα του χρέους ή του εξορθολογισμού διαρκώς μειώνονται, αφήνοντας ακάλυπτα μεγάλα τμήματα των φτωχών στρωμάτων του Ελληνικού λαού.




Για τους μετανάστες δεν μπαίνει ζήτημα, αυτοί είναι οι παρείσακτοι τώρα που οι μπίζνες των μεγάλων έργων τελείωσαν και οι μικρομεσαίοι κτυπιούνται, όποτε δεν μπορούν να έχουν υπηρετικό προσωπικό για τους γονείς τους ή για τις γενετήσιες ανάγκες τους.


Αυτά και με αυτά όμως η ζωή των ΑμεΑ γίνεται ακόμη δυσκολότερη και μάλιστα σε μια περίοδο που η κρίση συντρίβει κάθε αδύνατο που δεν μπορεί να αντέξει στη λογική της «φυσικής επιλογής» των πολιτικών του «σοκ και δέους» με στόχο τα δημόσια αγαθά και τα κοινωνικά δικαιώματα..


Η οικογένεια σώζει την κατάσταση;;
Πάλι καλά που λειτουργεί ως ένα σημείο το «οικογενειακό κράτος πρόνοιας» και τα ΑμεΑ συνεχίζουν να χουν κάποια ηθική και υλική στήριξη με τίμημα όμως την απουσία- σε μεγάλο βαθμό- της οικονομικής, χωροταξικής και βιοπολιτικής ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεση τους από το οικογενειακό περιβάλλον.


Αλλιώς το μόνο που θα έμεινε ως λύση πριν την εξαθλίωση θα ήταν τα άσυλα και τα φτωχοκομεία, φέρνοντας μας πίσω στην Βικτωριανή Αγγλία του Ντίκενς, στην Αγγλία της άγριας και βάρβαρης πρωταρχικής καπιταλιστικής συσσώρευσης.


Καταστάσεις βέβαια που στην χώρα δεν έχουμε ζήσει και μάλλον δεν θα ζήσουμε, στο βαθμό βέβαια που η αλλοτρίωση και η πνευματική εξαθλίωση δεν θα έχουν εκφυλίσει ολοκληρωτικά κάθε πνεύμα κοινοτισμού- με τα καλά και τα άσχημα του- που είχε και ελπίζουμε να έχει αυτός ο τόπος.

Κίνδυνοι και δυνατότητες


Και εφόσον οι δυνατότητες που ανοίγονται από την αντιφατική κίνηση των πραγμάτων και των συνθηκών δεν μεταλλαχτούν σε εργαλεία ενός συστήματος που αφαιρεί κάθε ανθρώπινη ουσία.


Ενώ θα μπορούσαν να καλυτερέψουν τις ανθρώπινες συνθήκες και τις κοινωνικές σχέσεις, δίνωντας μια πνοή ελευθερίας και ισότητας. Δυναμώνοντας την τάση της χειραφέτησης απέναντι στην τάση της υποταγής η οποία εκφράζεται σε κάθε πεδίο του κοινωνικού βιοπολιτικού γίγνεσθαι.


Εξάλλου η χειραφέτηση δεν είναι κατάσταση πραγμάτων που καταντά διαχείριση ανθρώπων έστω και κάτω από τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά ροή, τάση , κίνηση, τρόπος ζωής, έρωτας πάθος, γνώση, κοινωνική διάνοια και αναστοχασμός


Πέρα από την φιλανθρωπία: αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη

Και να που το ερώτημα ξεπηδά: Με βάση αυτό το θεωρητικό προς το παρόν καμβά τι μπορεί να γίνει για να έχουμε άλλη αντιμετώπιση των θεμάτων και των καταστάσεων που αφορούν τις κοινωνικές κατηγορίες που κτυπιούνται από την κρίση, όπως τα ΑμεΑ;


Η απάντηση είναι αρκούντως δύσκολη, όχι στο τι θα ειπωθεί αλλά στο πως θα πραγματωθεί. Καταρχήν κάθε πεδίο και πρόταγμα χειραφέτησης αφορά τα ίδια τα υποκείμενα, δηλαδή στην συγκεκριμένη περίπτωση τα ΑμεΑ και όχι όποιους τους στηρίζουν.


Δηλαδή το άτομο με αναπηρία να θέλει, να επιθυμεί, να αγωνιά να χειραφετηθεί και σε αυτή του την αγωνία να συναντήσει τις αγωνίες άλλων ατόμων με αναπηρία αλλά και χωρίς αναπηρία και από κοινού να επιδιώξουν κάτι διαφορετικό. Ένα εναλλακτικό αντικομορφομιστικό τρόπο να βλέπουν και να στοχάζονται τα πράγματα.


Ένα διαφορετικό τρόπο να διαχειρίζονται τις σχέσεις τους με βάση την συνεργατικότητα, την αλληλεγγύη, την αλληβοήθεια και τον έρωτα. Ένα έρωτα για το σώμα, για την ψυχή αλλά κυρίως για την γνώση. Μετατρέποντας την ζωή τους σε ποίηση και την ποίηση σε ζωή.


Μια συλλογική στάση ζωής που θα συγκρούεται με το υπάρχον πολιτιστικό, πολιτικό, κοινωνικό και ηθικό καταστημένο. Σύγκρουση πρώτα πολιτισμική, κοινωνική, οντολογική, υπαρξιακή και κατόπιν πολιτική. Που θα την φέρει πέρα το ίδιο το άτομο με αναπηρία και όχι κάποιοι οργανισμοί και φιλανθρωπικά σωματεία για αυτόν.


Η ζωή μας ως παραγωγή «μορφών ζωής»


Φυσικά υπάρχει πάντα το ζήτημα της παραγωγής, αυτού που ο απόστολος Παύλος είπε πως τρώει όποιος δουλεύει, αναιρώντας ως ένα σημείο το ευαγγελικό ρητό που έλεγε: Κοιτάτε τα ζωντανά του ουρανού κανένα δεν εργάζεται και όλα τρώνε από την δωρεάν του θεού.


Ο απόστολος Παύλος στην συγκεκριμένη περίπτωση είχε ένα δίκαιο. Η εργασία εξανθρώπισε το πίθηκο και κοινωνικοποιεί την μοναδικές μας διαδρομές. Εργασία όμως δεν είναι η ατέρμονη και ανόητη πολλές φοπρές παραγωγή εμπορευμάτων, εργασία είναι κάθε τι που μας κάνει πιο δημιουργικούς, κοινωνικούς, που μας κάνει άνθρωπος.


Και τι πιο εργατικό και δημιουργικό από ένα άτομο με αναπηρία που κατανοεί την διαφορετικότητα σε ένα κόσμο που όλα τείνουν να είναι ίδια. Που την υπερασπίζεται, την αγαπά, που μετατρέπει την «μειονεξία» του σε δημιουργία, ποίηση, φιλοσοφία και εξέγερση με όποια μορφή πάρει αυτή.


Τι πιο εργατικό και δημιουργικό από ένα άτομο που σε κάποια στιγμή της ζωής τους γίνεται ανάπηρος και καταφέρνει παρόλα αυτά να ανασυντάξει το σώμα του, την ψυχή του, μετατρέποντας την ζωή του σε πηγή έμπνευσης και έρωτα για τους γύρω του.


Αλήθεια σε αυτούς τους μικρούς ήρωες δεν θα έπρεπε η πολιτεία σε οποιαδήποτε μορφή της να τους προσφέρει μια αξιοπρεπή διαβίωση- όχι φιλανθρωπία- ανταμοιβή με την μορφή ενος κοινωνικού μισθού για αυτά που προσφέρουν στον πραγματικό εξανθρωπισμό της σημερινής κοινωνίας;


Τα ΑμεΑ ως δρώντα υποκείμενα


Και όμως δεν το πράττει και στο βαθμό, το ύφος και το ήθος που θα έπρεπε. Ετσι πρέπει αυτοί οι μικροί ήρωες της καθημερινότητας να πάρουν τη υπόθεση στα χέρια τους.


Να συνενώσουν τις ατομικές τους ηρωικές διαδρομές σε κοινά πεδία ποίησης, πράξης και αγώνα που θα παράγουν αυτό τον διαφορετικό τρόπο ζωής και πολιτισμό που πιο πάνω περιγράψαμε. Να συμβάλουν και αυτοί σε συνεργατικές συνεταιριστικές μορφές παραγωγής και μοιράσματος του πλούτου. Πλούτου υλικού, αϋλου, συναισθηματικού, κοινωνικού.


Τα ΑμεΑ, οι σύλλογοι τους, οι αυτοδιαχειριζόμενες μικρές και μεγάλες κοινότητες τους- στο βαθμό που υπάρχουν ή μπορεί να υπάρξουν- μόνο με αυτό το πνεύμα της αγωνιστικής συνεργατικής, αλληλέγγυας δραστηριότητας μπορούν να σταματήσουν το δηλητήριο του κοινωνικού ρατσισμού.


Συντονίζοντας την μαχόμενη ατομική και συλλογική ύπαρξη τους με αντίστοιχες ατομικές και συλλογικές δράσεις άλλων υποκειμένων και «μορφών ζωής» που δυναμώνουν τις ροές της πολύμορφης καθολικής χειραφέτησης.




ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
ΑμεΑ- οργανωτικός γραμματέας του συλλόγου αναπήρων νομού Ιωαννίνων

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις