Τα χρέη και το «χρέος»

Να και ένα καλό της βαθιάς πολύμορφης συστημικής κρίσης. Με αφορμή τη κρίση του χρέους- μια από τις πλευρές της κρίσης που μας ταλανίζει- έχει ανοίξει ένας αρκετά σοβαρός διάλογος για το συγκεκριμένο ζήτημα.

Ενώ σημαντικότατη πρωτοβουλία είναι η απόπειρα να δημιουργηθεί επιτροπή λογιστικού έλεγχου για να ερευνηθεί το χρέος. Ετσι ώστε ο Ελληνικός λαός θα γνωρίσει πόσο τελικά είναι το χρέος και τα τοκοχρεολύσια. Με στόχο να καταμεριστούν ευθύνες και να διαγράφει το απεχθές χρέος, δηλαδή το τοκογλυφικό χρέος. Μια προσπάθεια που κινείται σε εθνικό και διεθνές πλαίσιο, στρατεύοντας πλήθος κόσμου, εργαζόμενων όλου του πολιτικού φάσματος και διανοητών.

«Μαζί τα φάγαμε»

Θα με έβρισκε ως ένα σημείο σύμφωνο η κυρίαρχη συστημική παραδοχή πως «μαζί τα φάγαμε», στο βαθμό που ζούμε στα πλαίσια του συγκεκριμένου τρόπο παραγωγής. Και στο βαθμό που οι «κάτω» δεν καταφέρουν να επιβάλουν τον δικό τους ανατρεπτικό πολιτισμό. Ακολουθώντας πειθήνια τα κυρίαρχα καπιταλιστικά ήθη και μοτίβα, μετατρεπόμενοι σε «δούλοι» των τραπεζών.

Μόνο που δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες και δεν τα φάγαμε όλοι εξίσου, εξάλλου ούτε η εξουσία είναι μοιρασμένη εξίσου σε όλους μας. Όπως θα συνέβαινε σε μια πιο εξισωτική κοινωνία από αυτή που έχουμε.

Διαφορετικό επίπεδο ευθύνης είχαν οι εργαζόμενοι που γίνονταν δούλοι των τραπεζών για να καλύψουν τις μεγάλες πραγματικές ή πλαστές ανάγκες τους, γιατί έπαιρναν μισθό πολύ κάτω από τις ανάγκες και τις δυνατότητες της εποχής.

Διαφορετικό επίπεδο οι πολιτικοί ταγοί μας που για να προωθήσουν το ένα ή το άλλο οικονομικό συμφέρον έπαιρναν και αυτοί το «βοήθημα» τους, ξεχνώντας πως η πολιτική δεν πρέπει να είναι επάγγελμα, αλλά λειτούργημα, προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος, λέμε τώρα.

Και σαφώς διαφορετικό οι διάφορες μορφές του μικρού και ιδιαίτερα του μεγάλου κεφαλαίου- ελληνικού και ξένου- που κερδοσκοπούν σε βάρος του ανθρώπου, της κοινότητας και της φύσης. Απαλλοτριώνοντας σε απίστευτο βαθμό τον δημόσιο πλούτο, χρεώνοντας την χώρα και τους κάτοικους της για πάρα πολλές δεκαετίες.

Είναι τραγικό να δανείζεται μια χώρα από τις τράπεζες με ν επιτόκιο και ύστερα να δανείζει τις ίδιες ή άλλες τράπεζες με μικρότερο επιτόκιο ή να χαρίζει χρήματα σε αυτές για να τις στηρίξει, όπως συνέβη από το 2007 με 78 δις €, ενώ αναμένετε σε σύντομο χρονικό διάστημα να δοθούν άλλα 25 δις €.

Εν τέλει μια σοβαρή μελέτη των στοιχείων δείχνει πως η πλειοψηφία των δανείων δίνονται για επιδοτήσεις του κεφαλαίου, στα μεγάλα έργα- πολλά δε αχρείαστα- ενίσχυση τραπεζών, αμοιβές σε «ημετέρους», εξοπλισμούς, έμπορους όπλων, δαπάνες σε ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις, συντήρηση αστυνομίας και λοιπών κατασταλτικών δυνάμεων. Φυσικά όλα αυτά στο όνομα της ανάπτυξης, της ευμάρειας και της ασφάλειας, τρομάρα μας!!!!

Λεφτά όμως υπάρχουν

Η ιστορία με το χρέος στηρίζεται ως ένα μεγάλο βαθμό σε πραγματικά στοιχεία και δεν είναι ένα «τρυκ» του κεφαλαίου για να πάρει πίσω εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών. Προσοχή αυτό δεν συνεπάγεται πως είναι λάθος η θέση και του ΚΚΕ πως το χρέος συνδέεται με το ζήτημα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και πως απο αυτή την οπτική δεν μπορούμε να το αναγνωρίσουμε.

Δυστυχώς όμως μας αναγνωρίζει αυτό και καθορίζει την κίνηση των πραγμάτων στη χώρα μας. Κατά συνέπεια η επιτροπή λογιστικού έλεγχου μπορεί να λειτουργήσει σε ένα επίπεδο τακτικής για να βαθύνει η κριτική προς το χρέος, προς την αντιμετώπιση του και προς την οικοδόμηση μιας άλλης πολιτικής με γνώμονα τον άνθρωπο, τις ανάγκες και τα δικαιώματα του

Ιδιαίτερα αν δούμε τα όποια στοιχεία που μας δίνονται, μάλλον θα τρομάξουμε: Το δημόσιο χρέος ανέρχεται σε 350 δις €, το χρέος των νοικοκυριών σε 130 δις €, των επιχειρήσεων σε 150 δις €. Σύνολο χρεών 630 δις € όσο περίπου και τα αδρανή ελληνικά κεφάλαια σε ελβετικές τράπεζες, όπως αποκάλυψαν οι Γερμανοί δανειστές μας.

Τυχαίο δεν νομίζω, μάλλον πρόκειται για εικόνες των τρόπων μιας αέναης συνεχιζόμενης πρωταρχικής συσσώρευσης ή της «συσσώρευσης μέσω της υφαρπαγής πόρων από άλλους»-όπως θέλει ο Ν. Χάρβεϊ- και στην συγκεκριμένη περίπτωση της υφαρπαγής του δημοσίου πλούτου.

Άρα αυτά που έλεγε ο πρωθυπουργός προεκλογικά ισχύουν, λεφτά υπάρχουν για να φάμε όλο με χρυσά κουτάλια. Μόνο που είναι σε ελβετικές τράπεζες σε ισόποσο νούμερο με τα δημόσια και ιδιωτικά χρέη ή γίνονται πολεμικό υλικό για να μπορέσει και το ελληνικό καπιταλιστικό μαζαγάκι μας να υπερασπίσει τα συμφέροντα του στην περιοχή. Για αυτό και η όποια συμμετοχή του στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Λιβύη.

Λεφτά υπάρχουν στα χέρια του κεφαλαίου, αλλά η χώρα βρίσκεται σε χρεοκοπία υπό «αναστολή», με την αναλογία ΑΕΠ και χρέους να είναι 1 προς 4, 223 δις € το ΑΕΠ, 630 δις €.

Και με την νέα υφαρπαγή του δημόσιου πλούτου των 50 δις να μην λύνει κανένα απολύτως πρόβλημα. Το μόνο που πετυχαίνει είναι να κάνει ακόμη πιο δυνατούς κάποιους οικονομικούς παίκτες και αδύνατη την χώρα και τους εργαζόμενους της. Να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους, τους φτωχούς, φτωχότερους, το Βορρά πλουσιότερο και το Νότο φτωχότερο.

Όπως συμβαίνει αυτή την στιγμή με την Γερμανοποιήση της ΕΕ και την επιβολή μακροχρόνιων μέτρων λιτότητας στις χώρες του Νότου. Μια Γερμανοποιήση που όπως δείχνουν τα πράγματα βρίσκει σύμφωνη την Ελληνική κυβέρνηση, επιζητώντας και την αντίστοιχη συναίνεση στην πολιτική της. θεωρώντας πως έτσι θα βοηθήσει και το ελληνικό κεφάλαιο να ανεβεί στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, καταστρέφοντας το κοινωνικό ιστό.

Διαγραφή του χρέους ΤΩΡΑ

Λύση υπάρχει, μόνο που κινείται στην ακριβώς κατεύθυνση από τα νεοφιλελεύθερα, νεοσυντηρητικά καπιταλιστικά δόγματα. Η λύση βρίσκεται στην διαγραφή του χρέους και στην παύση πληρωμών του. Θα είναι όμως μια Νεφελοκοκκυγία αν αυτό δεν το εντάξουμε στα πλαίσια ενός γενικότερου πολιτικού προγράμματος σε μια ανατρεπτική αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Που θα έχει ως στόχο την υπεράσπιση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων καθώς και των δημοσίων αγαθών. Που θα θέτει άμεσο ζήτημα την επαναστατική ανατροπή και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων, δημοκρατικά οργανωμένων παραγωγών.

Πρακτικότατα αυτό συνεπάγεται ένα πολιτικό πρόγραμμα αποεμπορευματοποίησης της υγείας, της παιδείας, του πολιτισμού, των νέων τεχνολογιών, της κοινωνικής μέριμνας, της δημόσιας μετακίνησης και της κατοικίας.

Ένα κοινωνικό μισθό για κάθε εργαζόμενο ή μη που θα του επιτρέπει να ζει αξιοπρεπώς. Μόνο κατά αυτό τον τρόπο η εργασία δεν θα είναι εκβιασμός αλλά θα μετασχηματιστεί σε ελεύθερη δημιουργική δραστηριότητα.

Μείωση των ωρών εργασίας και αύξηση των μισθών. Ετσι θα βρουν εργασία όσοι το επιθυμούν και θα ζουν από την εργασία τους. Παραγωγικές επενδύσεις από τις συνεταιριστικές και συνεργατικές ενώσεις εργαζόμενων και καταναλωτών με βάση τις κοινωνικές και εργατικές ανάγκες σε τομείς που δεν θα «βιάζουν» την φύση με τεχνολογία που θα χειραφετεί και δεν θα αλλοτριώνει.

Για το τέλος ας γίνουμε λίγο λαϊκιστές: Τα 600 δις € σε ελβετικές τράπεζες αν έμπαιναν στην παραγωγή πόσα συνεταιριστικά εργοστάσια τύπου ΔΩΔΩΝΗΣ θα έφτιαχναν; Αν γίνονταν παιδεία, έρευνα, πανεπιστήμια, νοσοκομεία πόσο θα βοηθούσαν μια διαφορετικού τύπου ανάπτυξη, ενισχύοντας τον κύριο παραγωγικό συντελεστή στην σημερινή φάση του καπιταλισμού, την «γενική διάνοια» της επιστήμης και της γνώσης, αναβαθμίζοντας ουσιαστικά την χώρα στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Και αυτό όχι μόνο εις βάρος των εργαζόμενων, των αναγκών και των δικαιωμάτων τους, αλλά με βάση την πλέρια ικανοποίηση τους.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ