ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΧΑΣΗ ΣΤΗΝ ΣΥΝΤΗΞΗ

Έχουν περάσει 2 χρόνια από την παγκόσμια έκρηξη των αντιφάσεων του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος και αυτό βρίσκεται σε βαθιά σχάση έτοιμο να μετατραπεί σε ένα τεράστιο καταστροφικό μανιτάρι για τον άνθρωπο, την φύση, τον πολιτισμό.








Επέμβαση ενάντια στους εξεγερμένους


Έφταναν δυο μήνες εξεγέρσεων των καταπιεσμένων νέων και μορφωμένων πρεκαρίων στον Αραβικό κόσμο για να μπει σε κίνηση η ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή που περιφρουρεί την υπάρχουσα καπιταλιστική τάξη πραγμάτων.

Η αφορμή δόθηκε από τον αδύνατο κρίκο της περιοχής την Λιβύη, με τον ιδιόρρυθμο δικτάτορα της- προϊόν και αυτός του παναραβικού εθνικισμού- που την δεκαετία του 80 ενίσχυσε τα ριζοσπαστικά και ένοπλα κινήματα, για να μπορεί να παζαρεύει ο ίδιος με τους ιμπεριαλιστές της καπιταλιστικής Δύσης και της «σοσιαλιστικής» Ανατολής.


Που επιχείρησε αποτυχημένα «από τα πάνω» να δημιουργήσει μια πολιτική κοινωνία, υπερβαίνοντας την φυλετική κοινωνία, με την Αραβική σοσιαλιστική «άμεση δημοκρατία». Και που τα παραχώρησε όλα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όταν κατέρρευσε ο «υπαρκτός καπιταλισμός», παίζοντας το παιχνίδι τους στην περιοχή, στηρίζοντας τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.


Από διάβολο της περιοχής που βομβαρδίστηκε το 1986 από τις ΗΠΑ, έγινε το πρότυπο του ηγέτη του ΔΝΤ, όταν τα πούλησε όλα στις πολυεθνικές, για να καταλήξει να ξαναγίνει ο στυγερός δικτάτορας που πνίγει στο αίμα τον λαό του, ίσως γιατί σκεφτόταν να μεταβιβάσει το πετρέλαιο στην Ρωσία και Κίνα και όχι στις ΗΠΑ. Επιχειρώντας να παίξει και πάλι ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που θέλουν να ξαναμοιράσουν την περιοχή. Μόνο που αυτή την φορά έχουν γνώση οι φύλακες- ιμπεριαλιστές και θυμήθηκαν τώρα στα ύστερα τους, με το καρκίνο της κρίσης να τρώγει τα σωθικά τους, το αποικιοκρατικό τους παρελθόν.


Αντίστοιχη επέμβαση πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων από την συντηρητική ουαχαμπίτικη Σαουδική Αραβία στο Μπαχρέιν για να καταστείλει τους εξεγερμένους Σιίτες, αναπαράγοντας μια εικόνα που πάμπολλες φορές έχει δει ο Αραβικός κόσμος. Η κυρίαρχη συστημική αλλά και πιο ρεαλιστική σουνιτική φράξια να πνίγει στο αίμα το ταξικό Ισλάμ, που συνήθως εκφράζεται από τους μεσσιανιστές Σιίτες και τα πολύμορφα ρεύματα τους. Από τους προοδευτικούς μπεκτασίδες και Αλεβίτες, τους «αναρχικούς» Ισμαηλίτες, τους «τρομοκράτες» «ασασίν» του Χασάν ι Σαμπάχ- που ο ουχαμπίτης Οσαμα μπιν Λάντεν έκλεψε την δόξα τους-στους συντηρητικούς οπαδούς των 12 ιμάμηδων.

Από την οικονομική στην οικολογική κρίση


Ποιος άραγε θα το περίμενε πως μόλις δυο χρόνια από την έκρηξη της παγκόσμιας εικονικής οικονομικής φούσκας- απόρροιας του μπλοκαρίσματος της κερδοφορίας του κεφαλαίου- η κρίση θα μετατρεπόταν και σε οικολογική, με αφορμή το πυρηνικό τσουνάμι στην Ιαπωνία.


Βάζοντας στο παιχνίδι το ζήτημα της ανάπτυξης, μιας οικονομικής ανάπτυξης που πρεσβεύει την αύξηση του κέρδους, την αέναη συσσώρευση κεφαλαίου, καταστρέφοντας κοινότητες, ανθρώπους και περιβάλλον.


Από μια πλευρά και διαμέσου και του καταστροφικού σεισμού δεν είναι τυχαίο πως η μετάλλαξη της κρίσης σε οικολογική κτύπησε την Ιαπωνία και το οικονομικό της θαύμα. Ένα θαύμα που έφτασε στο απόγειο της την δεκαετία του 80 και του 90, με τους κύκλους εργασίας και την πειθαρχημένη εργασία. Που είχε ως αποτέλεσμα να απονευρώσει το εργατικό κίνημα και να εσωτερικεύει την ταξική ήττα στους Ιάπωνες εργαζόμενους, μετατρέποντας τους σε «δουλοπάροικους», που απεργούσαν δουλεύοντας, για να μην κάνουν κακό στην μητέρα εταιρία.


Αν και παραμένει παράδοξο η χώρα με την μεγαλύτερη σεισμικότητα στην Γη, η χώρα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, να στηρίξει τόσο πολύ την οικονομική της ευμάρεια στα πυρηνικά εργοστάσια, στο όνομα του φτηνού ρεύματος, της φτηνής ενέργειας και της ιδιωτικοποίησης του δημόσιου πλούτου.


Φαίνεται τελικά όμως πως η πατριαρχική κοινοτική παράδοση αυτής χώρας έχει ταιριάξει τόσο βαθιά με τον καρκινικό πνεύμα της καπιταλιστικής επέκτασης που δεν λογαριάζει πλέον την ύβρη προς την φύση. Όπως λόγου χάρη την λογάριαζαν στην εποχή τους οι φεουδάρχες σαμουράι.


Η παλαιά αυτή φιλοπόλεμη- ρομαντική σε ένα βαθμό- πατριαρχική φεουδαρχική τάξη συντρίφτηκε στην μάχη από τις δυνάμεις μιας εξίσου πατριαρχικής και ακραίας μιλιταριστικής- μέχρι το β΄ παγκόσμιο πόλεμο- μοντερνικότητας που είχε την καθοριστική βοήθεια των ιμπεριαλιστών δυνάμεων που ήθελαν να ομογενοποιήσουν καπιταλιστικότατα την Ιαπωνία.


Καπιταλιστικοποίηση που έφτασε σε τέτοιο υψηλό βαθμό που ακόμη και σήμερα που κινδυνεύουν να πεθάνουν κατά χιλιάδες από την ραδιενέργεια, που μετράνε χιλιάδες νεκρούς από το τσουνάμι, το γιεν στα χρηματιστήρια ανεβαίνει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.


Κάποιοι φαίνεται να ετοιμάζουν κερδοσκοπικά πάρτι επάνω στα κατεστραμμένα ραδιενεργά χαλάσματα με τα εκατομμύρια των υποψήφιων μολυσμένων να δουλεύουν σαν σκλάβοι. Να η ανέλπιστη ευκαιρία για το κεφάλαιο για να ξεμπλοκάρει την κερδοφορία του, εξαιτίας της υψηλής οργανικής σύνθεσης κεφαλαίου που ρίχνει το ποσοστό κέρδους. Πάντα μια καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων κάνει τους κεφαλαιοκράτες να τρίβουν τα χέρια τους και τους εργάτες να καταριούνται την μοίρα τους, στο βαθμό που δεν νιώθουν δυνατοί να την αλλάξουν


Ανάμεσα στο φασισμό και το κομμουνισμό


Η καπιταλιστική κρίση προσλαμβάνει καθολικά χαρακτηριστικά σε τέτοιο μεγάλο βαθμό που δεν θα το πίστευαν και οι πιο μαχητικοί αντικαπιταλίστες. Είτε μιλάμε στο επίπεδο οικονομίας που έχει Μετατρέψει σε καρκίνωμα τα πάντα, καταστρέφοντας την παραγωγή. Είτε σε επίπεδο δημοκρατίας με την τυποποίηση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών που μετατρέπει την δημοκρατία σε ένα άδειο πουκάμισο. Είτε σε αυτό των κοινωνικών σχέσεων με την ολόπλευρη πραγμοποίηση τους και στο επίπεδο του περιβάλλοντος με το πυρηνικό κραχ.


Οδηγούμαστε έτσι σε μια πολύπλευρη, ολιστική και εν τέλει οντολογική σχάση που η άναρχη απελευθέρωση αυτών των δυνάμεων δεν συντάσσεται σε μια συνολική απελευθερωτική στρατηγική με κίνδυνο να εκφραστεί σε αντίστροφη κατεύθυνση, σε μια νέα φασιστικοποίηση.


Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως ο φασισμός πέρα από όργανο του μεγάλου κεφαλαίου, εργαλείο στα χέρια των εξεγερμένων μικροαστών, είχε μπλοκαρισμένο ένα «ουτοπικό πλεόνασμα» που έπαιρνε την μορφή ενός ρομαντικού αντικαπιταλισμού σε αντιδραστική κατεύθυνση.


«Ουτοπικό ρομαντικό πλεόνασμα» που εκμεταλλεύτηκαν πολύ καλά οι Ιταλοί φασιστές και οι Γερμανοί ναζί σε αντίθεση με τους κομμουνιστές σε αυτές τις χώρες, όπως μας αναλύει πολύ καλά ο μαρξιστής φιλόσοφος Ε. Μπλοχ, με βάση την ανάλυση των σύγχρονων και μη σύγχρονων αντιθέσεων.


Για αυτό το λόγο δεν φτάνει ούτε μια γενικόλογη εξεγερσιολογία, ούτε ένας γενικόλογος αντικαπιταλισμός, αλλά μια συνειδητή και θετική ουτοπία που θα υπερβαίνει την σημερινή κατάρα, με βάση τις δυνατότητες που γεννιούνται στην σημερινή πραγματικότητα. Αυτή η θετική ουτοπία ονομάστηκε κομμουνισμός διότι συσχετίζεται και εκφράζει το «κοινό» υπόστρωμα που αλλοτριώνει και περιφράζει ο καπιταλισμός.


Περνώντας από την σχάση- έκφραση της καπιταλιστικής κατάτμησης και διαχωρισμού- στην οντολογική σύντηξη των διαχωρισμένων πυρήνων των διαχωρισμών μορφων που παίρνει η ζωντανή εργασία στην κίνηση της άρνησης της σχέσης που έχει με το κεφάλαιο.


Που δεν είναι άλλη από την βάση της οντολογικοποιήσης του κομμουνισμού ως μιας ανοικτής διαδικασίας χειραφέτησης στο έδαφος των δυνατοτήτων, της οντολογίας αυτού που δεν υπάρχει ακόμη. Του δυνάμει και ταυτόχρονα του ενεργεί που μετασχηματίζει διαρκώς τις δυνατότητες σε υλικές πραγματικότητες.


Με στόχο την δημιουργία πολύμορφων δημόσιων προλεταριακών σφαιρών/ πεδίων που θα αντικαταστήσουν την κρατική ιεραρχική- πατριαρχική δομή του σύγχρονου κράτους, του όποιου κράτους, που δεν είναι παρά η ήττα της κοινότητας του προλεταριάτου να αυτοδιαχειριστεί την ολότητα της ζωής του. Μια γενικευμένη κοινωνική αυτοδιαχείριση όλων των πραγμάτων και των ζητημάτων που σε ένα βαθμό θα αρχίζει από τα σήμερα από εμάς τους ίδιους, για εμάς τους ίδιους.




ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ