Το «ανοικτό» δημαρχείο των ΜΑΤ

Για τα ζητήματα της Δημοκρατίας στο Δήμο και στους αγώνες

Τελικά το Δημαρχείο «άνοιξε», έτσι ονομάζεται η εικόνα ενός Δημαρχείου ζωσμένου και φυλαγμένου 24 ώρες την ημέρα από τα ΜΑΤ. Αυτή είναι η κομφορμιστική και ταυτόχρονα θλιβερή εικόνα ενός χώρου που οι πολίτες με αμεσότητα έπρεπε να είχαν το πρώτο και το τελευταίο λόγο.

Ολισθηρός ο δρόμος που ακολουθεί η νέα Δημοτική αρχή, 100 μέρες αφού ανέλαβε τα καθήκοντα της στο νέο Καλικρατικό Δήμο Ιωαννιτών. Σε μια νέα δηλαδή κατάσταση για την τοπική αυτοδιοίκηση, όπου οι ευθύνες και οι δυνατότητες για μια συνολική ολοκληρωμένη δημοκρατική παραγωγική παρέμβαση αυξάνονται και ταυτόχρονα μπλοκάρονται και «περιφράζεται» από το νομοθετικό πλαίσιο του Καλλικράτη.

Με την άσκηση των μορφών-Δημοκρατίας να είναι μια πολύμορφη παραγωγική δραστηριότητα, σε αντίθεση με την καταστολή που σπαταλά έργο και χρόνο, φέρνοντας αντιμέτωπους τους πολίτες με την πολιτεία. Και σε αυτό νομίζω δεν θα υπάρχει καμία διαφωνία από κανέναν, άσχετα με το τι γίνεται στην πράξη. Από προοδευτικούς, δημοκράτες, κομουνιστές και μη.

Σε κοινή γραμμή πλεύσης με την κεντρική εξουσία η νέα Δημοτική αρχή του Δήμου Ιωαννιτών προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα με τις δυνάμεις καταστολής, αρνούμενη να τα αντιμετωπίσει στην ρίζα τους, ακολουθώντας την πολιτική που καθόρισαν τα μεγάλα αφεντικά της χώρας, ντόπια και ξένα

Τα δυο μνημόνια

Ναι κύριοι της δημοτικής αρχής έχουμε να κάνουμε με δυο μνημόνια: Αυτό της προηγούμενης Δημοτικής αρχής, του Γκόντα δηλαδή τα «μεγάλα έργα»- ας το πούμε κομψά-, τους «εγκλωβισμένους» συμβασιούχους της ΑΔΕΙ και πολλά, πολλά άλλα.

Ένα μνημόνιο όμως που έχει τελειώσει εδώ και τρεις μήνες, αφήνοντας πίσω αποκαΐδια. Μια ύβρη που ζητάει την νέμεση και μια άλλου τύπου διαχείριση

Υπάρχει όμως και το μεγάλο μνημόνιο της κυβέρνησης-ΔΝΤ- ΕΕ που αντιμετωπίζει το έλλειμμα σε βάρος των δικαιωμάτων, των αναγκών και των δημοσίων αγαθών, αυξάνοντας το συνολικό χρέος, ρίχνοντας την αγορά σε ύφεση και την χώρα και τους πολίτες σε κατάθλιψη.

Αλήθεια πιστεύει η νέα Δημοτική αρχή πως δεν έχει χρέος να πάρει θέση και για τα δυο. Δεν έχει λόγο να σταθεί απέναντι και στα δυο μνημόνια. Αν όντως θεωρεί τον εαυτό της μια υπερκομματική κίνηση και παράταξη πολιτών, τότε έχει χρέος να δημιουργήσει μέτωπο αγώνα απέναντι και στα δυο.

Και μέσα από αυτή την αγωνιστική οπτική θα αντιμετώπιζε, θα αντιμετωπίσει αν το θέλετε, και το πρόβλημα των συμβασιούχων. Με γνώμονα τα εργατικά δικαιώματα, τις κοινωνικές ανάγκες και τα δημόσια- κοινά αγαθά

Ναι αυτό θα ήταν μια διαφορετικού τύπου δημοκρατική και εργατική διαχείριση μιας κατάστασης που οξύνεται ο ταξικός-κοινωνικός πόλεμος, προς όφελος της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Ναι τέτοιες προτάσεις και πέρα από τις κραυγές, τα καταλήψεις, τους προπηλακισμούς έχουν κατατεθεί και έχουν απορριφθεί από την Δημοτική αρχή. Οι λόγοι πασιφανείς: Οι συγκεκριμένες προτάσεις-διαχειριστικές ως ένα σημείο στο βαθμό που δεν περιμένουν την κοινωνική επανάσταση- έρχονται σε σύγκρουση με την πολιτική της κυβέρνησης- ΕΕ-ΔΝΤ.

Στην πραγματικότητα μέχρι τα τώρα η πολιτική της Δημοτικής αρχής συντάσσεται με την κεντρική πολιτική γραμμή, με το κεντρικό μνημόνιο, ψυλλίζοντας κάτι για το τοπικό, πληρώνοντας την νύφη τελικά οι συμβασιούχοι. Πληρώνοντας την νύφη μόνο ο πιο αδύνατος κρίκος αυτής της τραγωδίας.

Η «Αλήθεια» και οι «αλήθειες» στους δρόμους του αγώνα

Δεν έφταναν πάρα 3 μήνες για να χαθούν οι όποιες αυταπάτες για την νέα Δημοτική αρχή. Πολυ γληγορότερα από κάθε άλλη φορά, στοιχείο που δείχνει πως τα γεγονότα τρέχουν με πολύ γοργό ρυθμό, απαιτώντας εκβιαστικά συγκεκριμένες απαντήσεις

Ταυτόχρονα νομίζω πως η αντίληψη της «κάθαρσης» του Δήμου από τα δεξιά παράσιτα- υπονοώντας τους δεξιούς εργαζόμενους- για να ανοίξει ο δρόμος για τα δικά μας παιδία είναι βαθιά δεξιά, αντιδραστική και συντεχνιακή αντίληψη. Που έχει ως αποτέλεσμα να οξύνει το διαχωρισμό και την διάσπαση μεταξύ των εργαζόμενων, ενισχύοντας τις λογικές του κοινωνικού αυτοματισμού. Πρόκειται για μια αντίληψη που θα πρέπει να βγει από τα μυαλά αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων.

Όπως επίσης εξίσου αντιδραστικά μανιχαιστική και ασθενικά μεσσιανική - που συναντά από ένα άλλο δρόμο τον σύγχρονο υστεροκαπιταλιστικό μηδενισμό- είναι η άποψη αυτών των αριστερών δυνάμεων που πιστεύουν πως κατέχουν την μοναδική αλήθεια, δαιμονοποιώντας κάθε άλλη αριστερή φωνή.

Η όποια επαναστατική «αλήθεια» δεν είναι η αλήθεια το ευαγγελίου, του κορανίου, ούτε του εμπορεύματος που ονομάζεται πολιτική εκπροσώπευση κοινοβουλευτικού τύπου. Η επαναστατική «αλήθεια» στο βαθμό που υπάρχει, στηρίζεται στην αντίφαση, στην αντίθεση και στην διαλεκτική ενότητα τους

Όχι μόνο δεν αποκλείει αλλά δυναμώνει από τις διαφορετικές φωνές και «αλήθειες» του πλήθους. «Αλήθεια» που περικλείει «αλήθειες», που ενώνονται, τέμνονται και διαχωρίζουν μέχρι ωσότου οι ποσοτικές μεταβολές να μετατραπούν σε ποιοτικές επαναστατικές αλλαγές. Διαφορετικά καταντά εξίσου μια μονοδιάστατη σκέψη, ίδια με αυτή της εμπορευματικής κοινωνίας που υποτίθεται πως πολεμά.

Δεν υποκαθιστά και καλινιζάρει τους αγώνες αλλά τους καθοδηγεί, με στόχο να αποκτήσουν ένα συνολικό μαχόμενο ανατρεπτικό χαρακτήρα. Με το πλήθος των μαχόμενων υποκειμένων να αποφασίζει το ίδιο για όχι οι όποιοι «πάτρωνες» του με πραγματικές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Αυτό ήταν και το έλλειμμα στην περίπτωση της ΑΔΕΙ, όπως είναι και το έλλειμμα στην πλειοψηφία των κοινωνικών και εργατικών αγώνων ως τα τώρα.

Ας μην λέμε παραμύθια, όσο και αν είναι ωραία…

Ο Λουί Αλτουσέρ έλεγε πως δεν πρέπει να λέμε παραμύθια στο κόσμο και στο εαυτό μας.

Δεν πρέπει να λέει παραμύθια η Δημοτική αρχή, γιατί αργά ή γλήγορα τα είδωλα πέφτουν, οι καθρέπτες σπάνε και η υστεροφημία μαζί με την δόξα χάνονται. Αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια, όπως το κουφάρι της «Όασης» και τα ανθρώπινα συντρίμμια των απολυμένων συμβασιούχων της προηγούμενης Δημοτικής αρχής.

Ας μην λένε παραμύθια όσοι θέλουν να «καθοδηγήσουν» τους αγώνες, από πού και αν προέρχονται. Οι αγώνες δεν μετριούνται με ψήφους και πολιτικές που περιχαρακώνουν. Αλλά με νικηφόρους αγώνες στο σήμερα που δεν περιμένουν καμία προοδευτική μετάλλαξη της ΕΕ, «λαϊκή οικονομία-εξουσία», εργατική κυβέρνηση ή αντικαπιταλιστική επανάσταση, εργατική εξουσία-δημοκρατία. Στο σήμερα στο βαθμό που μας παίρνει δίνουμε αγώνες και κερδίζουμε, μπορούμε με γνώμονα και στόχο τους δρόμους της ελευθερίας, της ισότητας και της αξιοπρέπειας

Ας μην λένε παραμύθια οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Το κλειδί που θα τους βγάλει από τα αδιέξοδα το κρατάνε οι ίδιοι και κάνεις σωτήρας τους, που δεν υπάρχουν και ούτε ποτέ υπήρχαν. Αν υπάρχει κάποιος σωτήρας υπάρχει μέσα μας και στην ιδεαλιστική αλλά και υλική πίστη πως μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, σε μας, στο τόπο, στην χώρα, στην πόλη.

Ναι δεν θέλω να λέω παραμύθια στο εαυτό μου και σε κανένα. Όσο και αν μου αρέσουν οι επαναστατικοί- «θρησκευτικοί»- μύθοι, το ιστορικό πνεύμα έχει πολλή δρόμο μπροστά του να διαβεί, απόρροια και αυτών των μύθων..

Παρόλο που η κρίση είναι και μια ευκαιρία να πάρουν τα πράγματα μπρος και σε μια ριζικά ανατρεπτική κατεύθυνση. Με εξίσου μεγάλο κίνδυνο να κερδίσει η βαρβαρότητα. με οποιαδήποτε μορφή και αν πάρει αυτή.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ