Ένας χρόνος μνημόνιο: Απο την Δημοκρατία στην χρεοκρατία

Μήπως έπονται χειρότερα;;

Όλοι προετοιμαζόμαστε για τα «καλούδια» του νέου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, αν και ένα πρόγευμα έχουμε ήδη γευτεί και μας έχει κάτσει ήδη βαρύ στο στομάχι.

 Δεν πειράζει δεν θα φάμε και πολύ αρνί το Πάσχα, κάνοντας καλό στην τσέπη και στην υγεία μας. Ποιος τεμπέλης και χαραμοφάης Έλληνας είπε πως η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση μας  με πρωθυπουργό τον πρόεδρο της σοσιαλιστικής διεθνούς- της μόνης που χει μείνει, αν εξαιρέσεις την 4ή του άγιου Λέοντα- δεν θέλει το καλό μας. Αφού πρώτα τα φάγαμε από κοινού τώρα μας βάζει σε δίαιτα, για να μπορούμε μαζί να φάμε κι άλλα.    

Ας σοβαρευτούμε για λίγο όμως γιατί οι καταστάσεις είναι αρκούντως τραγικές, μεγάλη βδομάδα που ναι: Το νέο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, είναι ο προπομπός μιας 20ετούς πανευρωπαϊκής   παρατεταμένης, τρομοκρατικής λιτότητας.

Με στόχο να μετατρέψει την πλειοψηφία των εργαζόμενων σε φτωχούς είλωτες και την μειοψηφία σε αχόρταγους Βεζίρηδες ενός πλούσιου αυτόνομου αλλά όχι ανεξάρτητου «χαλιφάτου» της παγκοσμιοποιημένης αυτοκρατορίας του κεφαλαίου. Που θα είναι  ικανό να παίζει το ρόλο του χωροφύλακα της αυτοκρατορίας, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό του.

Φούσκες, χρέη, μνημόνια  

Ένα χρόνος κοντεύει από την στιγμή που ηγέτιδα δύναμη των Βαλκανίων, αυτή που έκανε κοτζάμ Ολυμπιακούς, έγινε το πειραματόζωο της χρεοκρατίας, αυτής της νέας παγκόσμιας κατάστασης που πήρε την θέση της Δημοκρατίας. Όπως μας λέει και το πολύ καλό και επιστημονικά τεκμηριωμένο ντοκιμαντέρ Debtocracy ή χρεοκρατία που μοιράζεται δωρεάν στο διαδίκτυο στο σαιτ:www.debtocracy.gr.

Μια νέα κατάσταση που επιχειρεί να απαντήσει σε 2 αδιέξοδα: 1)Στο μπλοκάρισμα της κρεατομηχανής που παράγει υπεράξια από την εργασία, εξαιτίας της υπερανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. 2) Η έκρηξη της φούσκας της πλασματικής χρηματιστηριακής οικονομίας που για καιρό  υπήρξε μια απάντηση στο μπλοκάρισμα της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Δίχως να γινόμαστε οικονομιστές τα στοιχεία του παραλογισμού της χρηματιστηριακής φούσκας είναι συγκλονιστικά: Η συνολική παγκόσμια παραγόμενη αξία πριν την κρίση το 2008 ήταν 50 χιλιάδες δις €. Η αντίστοιχη αξία των μετοχών των ακινήτων ήταν 75000 δις €, η αξία των όλων των ομολόγων και των μετοχών ήταν 100.000 δις €.

Ενώ- καθίστε παρακαλώ κάπου- η συνολική αξία όλων των παραγώγων προϊόντων- πλασματικών εννοείται-ξεπερνούσε το 1 εκατομμύριο δις € από μόνη της. Πενήντα χιλιάδες δις € η πραγματική παραγωγή, 1 εκατομμύριο δις € και βάλε η πλασματική, πως μετά να μην σκάσει…

Μέσα σε λίγους μήνες κρίσης το 2008, 12 τρις δολάρια εξαφανίστηκαν από τις οθόνες των τραπεζών και των χρηματιστηρίων, κάνοντας φτωχότερους τους αεριτζήδες και τις τράπεζες. Σε μια συγκυρία δε που για συγκεκριμένους πολιτικούς λόγους η Νότιος Αμερική απελευθερώνονταν από την χρεοκρατία.

Μπροστά στο κίνδυνο λοιπόν να τιναχτεί η καπιταλιστική μηχανή στο αέρα, το κράτη έσωσαν τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, το κεφάλαιο εν γένει, χρεώνοντας τις χώρες και τους πολίτες.  Μετατρέποντας την χρηματιστηριακή κρίση σε δημοσιονομική και τελικά σε συνολική συστημική κρίση.

Ε τώρα αν συμπεριλάβεις και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της όχι και τόσο «ισχυρής» Ελλάδας, είναι απόλυτα κατανοητό για την επιλογή της ως πειραματόζωο. Με στόχο μια 20ετή προσαρμογή του Ευρωπαϊκού καπιταλιστικού μοντέλου που θα στηρίζεται σε μια επιδρομή επί των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και των δημοσίων αγαθών.

Το πείραμα πέτυχε;;;

Στο πρωθυπουργό της χώρας πρέπει να του πούμε ένα μεγάλο «μπράβο». Κατάφερε σχετικά εύκολα ένα χρόνο τώρα να περικόψει τόσα πολλά εργατικά δικαιώματα που ούτε η χούντα δεν κατάφερε.  Και για αυτό το λόγο των συγχαίρουν και οι Ευρωπαίοι ηγέτες, θεωρώντας πως το πείραμα μάλλον πέτυχε.

Αφού δεν σήκωσαν κεφάλι οι πάντα φουριόζοι Έλληνες, αυτοί που το 44- 49 πήγαν να τινάξουν την συμφωνία της Γιάλτας στο αέρα, τότε η Γερμανοποιήση της Ευρώπης μπορεί να περάσει, σχεδόν αναίμακτα.

Ναι είναι τραγική αλήθεια πως άσχετα με τις μαζικές διαδηλώσεις που πέρσι στις 5 Μάη έφτασαν στα πρόθυρα εξέγερσης, με την τραγωδία στην  ΜΑΡΦΙΝ να λειτουργεί εκτονωτικά.  Άσχετα με το κίνημα της πολύμορφης ανυπάκουης που σαφώς δημιουργεί δυνητικά τις προϋποθέσεις για συνολικότερες απαντήσεις. Άσχετα ακόμη και με το μάθημα της Κερατέας, που όμως είναι μια άλλου τύπου ιστορία, το μνημόνιο δεν κινδύνεψε πραγματικά να φάει τα μούτρα του

Είναι βέβαια σαφές πως υπάρχει μια τεράστια πολιτική απονομιμοποίηση, πως ο κόσμος, ιδιαίτερα στην Αθήνα, περνάει δύσκολα και πως ολάκερος ο Ελληνικός λαός θα ζήσει δυσκολότερες καταστάσεις.

Αλλά αυτό όχι μόνο δεν φτάνει αλλά μπορεί και να λειτουργεί και κατευναστικά. Η  πείνα και η απογοήτευση δεν ήταν ποτέ καλοί σύμβουλοι για μια κοινωνική και πολιτική ανάταση σε μια κατεύθυνση κοινωνικής απελευθέρωσης. Ούτε σαν πυροκροτητές δεν μπορούν να λειτουργήσουν από μόνα τους.

Όμως ο  κομμουνισμός είναι εδώ….

Χρειάζονται κι άλλα και ιδιαίτερα ένα πνεύμα δημιουργικής αντίστασης που θα δομεί μορφές χειραφέτησης στο σήμερα. Που θα ενοποιεί και θα δυναμώνει μια χειραφετική και κομουνιστική τάση  που υπάρχει στο σήμερα.

 Είμαι απο αυτούς που πιστεύουν πως ο κομουνισμός ως δυνητικότητα, δυνατότητα και τάση είναι παρόν. Ο κομμουνισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά από το να ζουν και να δρουν οι άνθρωποι με αρχή «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του».

 Και αυτό έστω και με αντιστραμμένη μορφή, έστω και ως ένα ενεργό πνεύμα, πάντα ήταν παρόν και σήμερα με βάση την εργασία των δικτύων και των ομάδων εργασίας είναι ακόμη πιο πολύ. Καθώς όσο μεγαλύτερο παραγωγικό έργο χρειάζεται τόσο πιο πολύ αυτή η αρχή υπάρχει, έστω και αν δεν χωράει στα κλειστά κυκλώματα των καπιταλιστικών σχέσεων. 

Θα συμφωνήσω σε ένα σημαντικό ποσοστό  με το αναρχικό  στοχαστή david Graeber που στο δοκίμιο «Η ελπίδα ως Κοινό Αγαθό»- δημοσιευμένη στα Ελληνικά στο βιβλίο: «Κίνημα, Βία, Τέχνη και Επανάσταση»-εκδ: «Στάσει Εκπίπτοντες»- γράφει: «Ο κομμουνισμός λοιπόν βρίσκεται εδώ. Το ζήτημα είναι να τον εκδημοκρατίσουμε περαιτέρω…η τελευταία δεκαετία έχει να επιδείξει την ανάπτυξη χιλιάδων μορφών συνεταιρισμών αλληλοβοήθειας…Το εύρος τους   ξεκινάει από μικρές συνεργατικές και συνεταιρισμούς και φτάνει στα μεγάλα αντικαπιταλιστικά πειράματα, αρχιπελάγη κατειλημμένων εργοστασίων στην Παραγουάη ή στην Αργεντινή…αυτοοργανωμένες καλλιέργειες τσαγιού στην Ινδία, κοινότητες στην Τσιάπας. που αναδύθηκαν όπου η κρατική εξουσία και το παγκόσμιο κεφάλαιο κοίταζαν προσωρινά αλλού…

[Πρόκειται[ για ένα περίγραμμα που μπορούν να συνδεθούν σε παγκόσμιο επίπεδο, δημιουργώντας μορφές πλανητικών κοινών αγαθών..».

Στη χώρα μας και στην περιοχή  μας αντίστοιχη κομβικότητα είναι  η ιστορία της «ΔΩΔΩΝΗΣ»  και οι δυνατότητες που έχει  σε δίκτυο  και με τους άλλους συνεταιρισμούς στην περιοχή  να παίξει ένα πολύμορφο ρόλο μέσα στην κρίση. Με στόχο  να παράγει προϊόντα φτηνά, ποιοτικά και να θρέψει ένα λαό που αύριο μπορεί να πεινάει. 

Αναγκαία και δυνατή συνθήκη και  προϋπόθεση: Να περάσουν οι συνεταιρισμοί και η ΔΩΔΩΝΗ, στα χέρια των άμεσων παραγωγών μέσα από τους πρωτοβάθμιους παραγωγικούς συνεταιρισμούς, κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο με κρατική  στήριξη. 

Σε αντίθεση όμως με τις αντιλήψεις του david Graeber δεν  μπορούμε να σφυρίζουμε ανέμελα για το ζήτημα του παραγωγικού- πολιτικά και οικονομικά-  ρόλου του κράτους και της εξουσίας. Η ίδια η ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος του χριστιανισμού- μέρες που είναι- με την εξέλιξη του το αποδεικνύει. Ολάκερη η επαναστατική  ιστορία του 20ού αιώνα, στην Σοβιετική Ένωση, Ισπανία και Κίνα το αποδεικνύει. Η ίδια η Νότιος Αμερική με τα θετικά και αρνητικά της παραδείγματα το αποδεικνύει. Θέλουμε δεν θέλουμε δεν μπορούμε να εξορκίζουμε το τέρας του κράτους με ευχολόγια.

Μέσα από αυτή την αντίληψη, στην χώρα μας και στην Ευρώπη μπορούμε να δούμε και το ζήτημα των κυβερνήσεων της Αριστεράς, με ή χωρίς Κερατέα. Μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί και πρέπει να παίξει προωθητικό ρόλο μόνο αν δυναμώνει τις φωνές αυτών που σήμερα δεν έχουν φωνή. Μόνο αν δυναμώνει το δυνατό και δυνητικά και πραγματικά κομμουνισμό. Δηλαδή αν κάμει πράξη το σύνθημα: Όλη η εξουσία στο λαό, όλη η εξουσία στα σοβιέτ του σήμερα.       

Μα μπορεί η αριστερά και δη η Ευρωπαϊκή αριστερά, στην κατάσταση που είναι, να κυβερνήσει.  Ή ιστορία έδειξε πως κάποτε  μπόρεσε, ανεξάρτητα από το τι κατάφερε. Η Νότιος Αμερική έδειξε πως μπορεί, ανεξάρτητα από τι θα δείξει η ιστορία. Η Ευρώπη γιατί να μην μπορεί, εμείς γιατί να μην μπορούμε….Καλές γιορτές. ΚΑΛΗ επ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ ψυχών, σωμάτων και κοινωνιών…

  Δημήτρης Αργυρός