Πάμε πλατεία;;
Πέρασε ένας χρόνος που με την απειλή της χρεοκοπίας-
αυτής της νέας κανονιστικής αρχής- πέρασε με λιγοστές καθεστωτικές
απώλειες το πρώτο μνημόνιο. Η αντίσταση του εργατικού κινήματος
(ΓΣΕΕ-συντονιστικό σωματείων και ΠΑΜΕ) δεν φάνηκε επαρκής να μπλοκάρει
την πολιτική της κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Ενώ ο νόμος του δρόμου ηττήθηκε
κατά κράτος από την προβοκάτσια της ΜΑΡΦΙΝ κατά την μεγαλειώδη διαδήλωση
που έπαιρνε χαρακτήρα λαϊκής εξέγερσης στις 5 Μάη.
Ένα χρόνο μετά το καθεστωτικό δίλημμα ξαναμπαίνει: Νέο χειρότερης μορφής μνημόνιο ή χρεοκοπία. Συναίνεση στην θυσία των νήπιων ή το χάος; Ολοκληρωτική «περίφραξη» του κοινωνικού πλούτου μας ή καταστροφή της πατρίδας; Ψευδοδιλλήματα που αποσκοπούν στην ολοκληρωτική υποταγή των δυνάμεων της ζωντανής εργασίας, της παραγωγικότητας και της δημιουργίας στα πλαίσια μιας νέας άνευ ορίων πρωτόγονης πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου που μας μετατρέπει συμβολικά και πραγματικά σε «γυμνή σάρκα».
Με την χώρα μας- ο αδύνατος κρίκος του ύστερου υπερεμπορευματικού καπιταλισμού- να μετατρέπεται σε πειραματόζωο αυτής της βάρβαρης «πρωτόγονης» συσσώρευσης κεφαλαίου. Κάθε μια από τις παραπάνω επιλογές έχει το ίδιο θλιβερό αποτέλεσμα: χρεοκοπία του λαού και της εργατιάς, υποδούλωση της χώρας….
Το πραγματικό δίλημμα από την άλλη μπαίνει ξεκάθαρα: Ή εμείς, οι ανάγκες μας, τα «κοινά κτήματα», η ζωντανή εργασία με τις μορφές που προσλαμβάνει ή η κυβέρνηση, το ΔΝΤ, η ΕΕ και το κεφάλαιο. Ή θα τους πετάξουμε στην θάλασσα και θα αναλάβουμε μόνοι μας να καθοδηγήσουμε το «καράβι» ή θα γίνουμε για πολλά, πάρα πολλά χρόνια, οι κωπηλάτες στις γαλέρες τους…Μπορούμε να αντιστρέψουμε την ροή των πραγμάτων, θα επιτρέψουμε να γίνουμε δουλοπάροικοι στην ίδια μας την χώρα; Ερωτήματα δίχως εύκολες απαντήσεις και αφορισμούς.
Οι «Έλληνες ξύπνησαν»;;
Πριν από ένα χρόνο παρά τη σχετικά μαζική αντίδραση των συνδικάτων και της αριστεράς σημαντικότατο τμήμα των Ελλήνων στήριξε το μνημόνιο, πιστεύοντας πως θα ήταν μια παρένθεση, ένα κακό όνειρο που θα τελειώσει σχετικά σύντομα.
Σήμερα κανείς, μα κάνεις δεν πιστεύει τα φούμαρα της κυβέρνησης και αυτό εκφράζεται στην τεράστια κρίση πολιτικής νομιμοποίησης σύσσωμου του πολιτικού κοινοβουλευτικού κομματικού σκηνικού.
Μια ελπιδοφόρα μορφή αυτής της συνολικής πολιτικής αμφισβήτησης είναι και το κίνημα των «αγανακτισμένων» που καταλαμβάνουν ειρηνικά τις πλατειές και ιδιαίτερα την πλατεία Συντάγματος και διαμαρτύρονται ενάντια στο πολιτικό σκηνικό της σήψης και της παρακμής.
Πρόκειται για μια μαζικότατη, αυτοοργανωμένη- διαμέσου των δικτύων του ιντέρνετ- αντίδραση χιλιάδων πολιτών που διεκδικούν να αναπνεύσουν λίγο αέρα αισιοδοξίας και αξιοπρέπειας σε μια χώρα και μια κυβέρνηση που «έχει κατεβάσει τα βρακιά» στους δανειστές της, ντόπιους και ξένους. Στην συνέχεια του εξεγερσιακού «Δεκέμβρη» του 08, των λαϊκών εξεγέρσεων του Αραβικού κόσμου και των καταλήψεων των ισπανικών πλατειών.
Ναι ένα νέο πράγμα γεννιέται, ένα πράγμα βαθιά αντιφατικό και πολιτικά πρωτόλειο που δεν δέχεται εύκολα αντιπροσώπους και ηγήτορες- τουλάχιστον στα φανερά- δίχως αυτό να συνεπάγεται πως έχει το ίδιο ανιχνεύσει μια διαφορετικού τύπου πολιτική στρατηγική σε σύγκρουση όχι απλώς με το κομματικό καταστημένο αλλά και με το καπιταλιστικό σύστημα
Καλά τα κόμματα.., με το κράτος τι κάνουμε;
Για αυτό το λόγο στη πλειοψηφία του αυτό το κίνημα αφήνει στο απυρόβλητο το κυρίαρχο κόμμα της τάξης και της καπιταλιστικής ευνομίας που είναι το ίδιο το κράτος, με την κυρίαρχη ιδεολογία του, δικαιώνοντας και υπερασπίζοντας, τις επιλογές της οικονομικής βίας των πάσης φύσεως αφεντικών.
Για αυτό το λόγο άλλωστε ακόμη και αυτές τις ώρες τα ΜΜΕ αυτά τα εργαλεία της οικονομικής χούντας που μας κυβερνά «στηρίζουν» το συγκεκριμένο μαζικό κίνημα θεωρώντας το ακόμη ακίνδυνο για τα συμφέροντα του καπιταλιστικού συστήματος. Μια μαζική μεν, ακίνδυνη δε, εκτόνωση του λαού, μπροστά στο σφαγείο που έρχεται. Δεν είναι όμως έτσι, όσο ένα πλήθος συνεχίζει να βρίσκεται στο δρόμο, τόσο ευκολότερα οσμίζεται τις επικίνδυνες ιδέες, αν φυσικά αυτές υπάρχουν εκεί.
Το καθήκον της αριστεράς και των αριστερών είναι να βρίσκονται μέσα σε αυτό το πλήθος, όπως το ψάρι βρίσκεται μέσα στο νερό. Δίχως όμως να κρύβουν την ταυτότητα τους ή να μην λένε την αλήθεια, γλύφοντας την μέση συνείδηση που μένει στα όρια ενός συντεχνιασμού, οικονομισμού και μιας απολιτικής ρητορικής.
Να βρίσκονται μέσα με υπομονή, ανοικτά μάτια, μυαλά και καρδιά στην γραμμή μιας πολιτικής που θα αγωνίζεται για ένα κόσμο αξιών χρήσης και όχι εμπορευμάτων, αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και εξισωτικού κοινοτισμού, δηλαδή αυτού που ονομάζεται κομουνισμός .
Κόμματα, πλήθος και προοπτική
Ναι το ζήτημα του καπελώματος είναι πραγματικό και πρέπει να μπαίνει, όχι όμως με αυτούς τους όρους που μπαίνει μέχρι τα τούδε. Όσο αυτό το ετερόκλητο ελπιδοφόρο πλήθος δεν δημιουργεί τους πραγματικά δικούς του όρους που θα κάνει πολιτική με βάση τις δικές του «κοινές» ανάγκες- πέρα από το κράτος, τους μηχανισμούς της αγοράς, της εργοδοτικής τρομοκρατίας και τις ιδεολογίες που τους μετατρέπουν σε αντικείμενα εκμετάλλευσης- τόσο άμεσα ή έμμεσα θα ακολουθεί αλλότρια προτάγματα.
Το πρόβλημα βρίσκεται φυσικά και στον άλλο πόλο της αντίφασης. Το κομματικό σύστημα άρα και τα κόμματα της Αριστεράς, όπως και τα συνδικάτα αδυνατούν να κατανοήσουν αυτό το πλήθος των μοναδικών και συχνά νομαδικών ροών που δεν βρίσκουν ταυτότητα στην κοινωνική τάξη που ανήκουν, στην λαϊκότητα και ας κρατάνε συχνά ελληνικές σημαίες.
Μιλάμε για ένα πλήθος- κατά βάση νέων μορφωμένων και ταυτόχρονα παραμορφωμένων από την πολύπλευρη αλλοτρίωση ανθρώπων- που μεγάλωσαν μέσα στην εμπορευματική άνεση και τώρα κινδυνεύουν να τα χάσουν όλα.
Πως μπορούν οι κομματικοί μηχανισμοί και της αριστεράς- προϊόντα μιας πολιτικής περιόδου που η ηγεμονία κτίζονταν διαμέσου των ταξικών συμβιβασμών και των κοινωνικών συμβολαίων- να επηρεάσουν αυτές τις μάζες;
Με τι πρόγραμμα, με τι αντίληψη, με τι στρατηγική θα στρατευθούν στην αριστερά αυτές οι αντικειμενικά προλεταριακές ροές; Για ποιο λόγο αυτό το χαρούμενα οργισμένο πλήθος με τα i pad και το facebook- που ήταν η γενιά των 700€ και τώρα θα γίνει στην καλύτερη των περιπτώσεων η γενιά των 500€- θα πάει σε ένα κόμμα της αριστεράς;
Για να κτίσει «λαϊκή οικονομία» σε ν χρόνια, για να οικοδομήσει μια άλλου τύπου ευρωπαϊκή αριστερή πορεία, όταν οι ευρωπαίοι ξυπνήσουν ή για να κάνει την επανάσταση και να γίνει μάρτυρας στο όνομα μιας αφηρημένης ιδεολογίας…;;;
Είναι αναγκαιότητα η οικοδόμηση- εδώ και τώρα-ενός προγράμματος επαναστατικού ρεαλισμού που θα δίνει μάχιμες απαντήσεις και πρόγραμμα στα συγκεκριμένα ζητήματα που μπαίνουν, ιδιαίτερα απο αυτή την μάχιμη νεολαία που επιζητά πάνω από όλα αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη. Πρόγραμμα που θα εξασφαλίζει εργασία, κοινωνικό μισθό, δικαιώματα στην παιδεία, στην υγεία, στο πολιτισμό και στην επιστήμη. Μια συγκεκριμένη θετική ουτοπία σήμερα όχι αύριο ή στο υπερπέραν…
Και αυτό μπορεί να το κάνει μόνο μια αριστερά που διεκδικεί την εξουσία.. Μια αριστερά που βρίσκεται μπροστάρης ενός μετώπου λαϊκών και εργατικών δυνάμεων, σε επαναστατική ταξική γραμμή. Με στόχο να καταστρέψει αυτό το κράτος και το σύστημα, οικοδομώντας μορφές συγκρουσιακής αντιεξουσίας που θα αντανακλάνε στο σήμερα τη κοινωνία του αύριο.
Ναι ο κόσμος είναι στο δρόμο, οι πλατειές είναι γεμάτες και όλα ξαναείναι δυνατά, αρκεί να γίνουν συνειδητά
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Ένα χρόνο μετά το καθεστωτικό δίλημμα ξαναμπαίνει: Νέο χειρότερης μορφής μνημόνιο ή χρεοκοπία. Συναίνεση στην θυσία των νήπιων ή το χάος; Ολοκληρωτική «περίφραξη» του κοινωνικού πλούτου μας ή καταστροφή της πατρίδας; Ψευδοδιλλήματα που αποσκοπούν στην ολοκληρωτική υποταγή των δυνάμεων της ζωντανής εργασίας, της παραγωγικότητας και της δημιουργίας στα πλαίσια μιας νέας άνευ ορίων πρωτόγονης πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου που μας μετατρέπει συμβολικά και πραγματικά σε «γυμνή σάρκα».
Με την χώρα μας- ο αδύνατος κρίκος του ύστερου υπερεμπορευματικού καπιταλισμού- να μετατρέπεται σε πειραματόζωο αυτής της βάρβαρης «πρωτόγονης» συσσώρευσης κεφαλαίου. Κάθε μια από τις παραπάνω επιλογές έχει το ίδιο θλιβερό αποτέλεσμα: χρεοκοπία του λαού και της εργατιάς, υποδούλωση της χώρας….
Το πραγματικό δίλημμα από την άλλη μπαίνει ξεκάθαρα: Ή εμείς, οι ανάγκες μας, τα «κοινά κτήματα», η ζωντανή εργασία με τις μορφές που προσλαμβάνει ή η κυβέρνηση, το ΔΝΤ, η ΕΕ και το κεφάλαιο. Ή θα τους πετάξουμε στην θάλασσα και θα αναλάβουμε μόνοι μας να καθοδηγήσουμε το «καράβι» ή θα γίνουμε για πολλά, πάρα πολλά χρόνια, οι κωπηλάτες στις γαλέρες τους…Μπορούμε να αντιστρέψουμε την ροή των πραγμάτων, θα επιτρέψουμε να γίνουμε δουλοπάροικοι στην ίδια μας την χώρα; Ερωτήματα δίχως εύκολες απαντήσεις και αφορισμούς.
Οι «Έλληνες ξύπνησαν»;;
Πριν από ένα χρόνο παρά τη σχετικά μαζική αντίδραση των συνδικάτων και της αριστεράς σημαντικότατο τμήμα των Ελλήνων στήριξε το μνημόνιο, πιστεύοντας πως θα ήταν μια παρένθεση, ένα κακό όνειρο που θα τελειώσει σχετικά σύντομα.
Σήμερα κανείς, μα κάνεις δεν πιστεύει τα φούμαρα της κυβέρνησης και αυτό εκφράζεται στην τεράστια κρίση πολιτικής νομιμοποίησης σύσσωμου του πολιτικού κοινοβουλευτικού κομματικού σκηνικού.
Μια ελπιδοφόρα μορφή αυτής της συνολικής πολιτικής αμφισβήτησης είναι και το κίνημα των «αγανακτισμένων» που καταλαμβάνουν ειρηνικά τις πλατειές και ιδιαίτερα την πλατεία Συντάγματος και διαμαρτύρονται ενάντια στο πολιτικό σκηνικό της σήψης και της παρακμής.
Πρόκειται για μια μαζικότατη, αυτοοργανωμένη- διαμέσου των δικτύων του ιντέρνετ- αντίδραση χιλιάδων πολιτών που διεκδικούν να αναπνεύσουν λίγο αέρα αισιοδοξίας και αξιοπρέπειας σε μια χώρα και μια κυβέρνηση που «έχει κατεβάσει τα βρακιά» στους δανειστές της, ντόπιους και ξένους. Στην συνέχεια του εξεγερσιακού «Δεκέμβρη» του 08, των λαϊκών εξεγέρσεων του Αραβικού κόσμου και των καταλήψεων των ισπανικών πλατειών.
Ναι ένα νέο πράγμα γεννιέται, ένα πράγμα βαθιά αντιφατικό και πολιτικά πρωτόλειο που δεν δέχεται εύκολα αντιπροσώπους και ηγήτορες- τουλάχιστον στα φανερά- δίχως αυτό να συνεπάγεται πως έχει το ίδιο ανιχνεύσει μια διαφορετικού τύπου πολιτική στρατηγική σε σύγκρουση όχι απλώς με το κομματικό καταστημένο αλλά και με το καπιταλιστικό σύστημα
Καλά τα κόμματα.., με το κράτος τι κάνουμε;
Για αυτό το λόγο στη πλειοψηφία του αυτό το κίνημα αφήνει στο απυρόβλητο το κυρίαρχο κόμμα της τάξης και της καπιταλιστικής ευνομίας που είναι το ίδιο το κράτος, με την κυρίαρχη ιδεολογία του, δικαιώνοντας και υπερασπίζοντας, τις επιλογές της οικονομικής βίας των πάσης φύσεως αφεντικών.
Για αυτό το λόγο άλλωστε ακόμη και αυτές τις ώρες τα ΜΜΕ αυτά τα εργαλεία της οικονομικής χούντας που μας κυβερνά «στηρίζουν» το συγκεκριμένο μαζικό κίνημα θεωρώντας το ακόμη ακίνδυνο για τα συμφέροντα του καπιταλιστικού συστήματος. Μια μαζική μεν, ακίνδυνη δε, εκτόνωση του λαού, μπροστά στο σφαγείο που έρχεται. Δεν είναι όμως έτσι, όσο ένα πλήθος συνεχίζει να βρίσκεται στο δρόμο, τόσο ευκολότερα οσμίζεται τις επικίνδυνες ιδέες, αν φυσικά αυτές υπάρχουν εκεί.
Το καθήκον της αριστεράς και των αριστερών είναι να βρίσκονται μέσα σε αυτό το πλήθος, όπως το ψάρι βρίσκεται μέσα στο νερό. Δίχως όμως να κρύβουν την ταυτότητα τους ή να μην λένε την αλήθεια, γλύφοντας την μέση συνείδηση που μένει στα όρια ενός συντεχνιασμού, οικονομισμού και μιας απολιτικής ρητορικής.
Να βρίσκονται μέσα με υπομονή, ανοικτά μάτια, μυαλά και καρδιά στην γραμμή μιας πολιτικής που θα αγωνίζεται για ένα κόσμο αξιών χρήσης και όχι εμπορευμάτων, αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και εξισωτικού κοινοτισμού, δηλαδή αυτού που ονομάζεται κομουνισμός .
Κόμματα, πλήθος και προοπτική
Ναι το ζήτημα του καπελώματος είναι πραγματικό και πρέπει να μπαίνει, όχι όμως με αυτούς τους όρους που μπαίνει μέχρι τα τούδε. Όσο αυτό το ετερόκλητο ελπιδοφόρο πλήθος δεν δημιουργεί τους πραγματικά δικούς του όρους που θα κάνει πολιτική με βάση τις δικές του «κοινές» ανάγκες- πέρα από το κράτος, τους μηχανισμούς της αγοράς, της εργοδοτικής τρομοκρατίας και τις ιδεολογίες που τους μετατρέπουν σε αντικείμενα εκμετάλλευσης- τόσο άμεσα ή έμμεσα θα ακολουθεί αλλότρια προτάγματα.
Το πρόβλημα βρίσκεται φυσικά και στον άλλο πόλο της αντίφασης. Το κομματικό σύστημα άρα και τα κόμματα της Αριστεράς, όπως και τα συνδικάτα αδυνατούν να κατανοήσουν αυτό το πλήθος των μοναδικών και συχνά νομαδικών ροών που δεν βρίσκουν ταυτότητα στην κοινωνική τάξη που ανήκουν, στην λαϊκότητα και ας κρατάνε συχνά ελληνικές σημαίες.
Μιλάμε για ένα πλήθος- κατά βάση νέων μορφωμένων και ταυτόχρονα παραμορφωμένων από την πολύπλευρη αλλοτρίωση ανθρώπων- που μεγάλωσαν μέσα στην εμπορευματική άνεση και τώρα κινδυνεύουν να τα χάσουν όλα.
Πως μπορούν οι κομματικοί μηχανισμοί και της αριστεράς- προϊόντα μιας πολιτικής περιόδου που η ηγεμονία κτίζονταν διαμέσου των ταξικών συμβιβασμών και των κοινωνικών συμβολαίων- να επηρεάσουν αυτές τις μάζες;
Με τι πρόγραμμα, με τι αντίληψη, με τι στρατηγική θα στρατευθούν στην αριστερά αυτές οι αντικειμενικά προλεταριακές ροές; Για ποιο λόγο αυτό το χαρούμενα οργισμένο πλήθος με τα i pad και το facebook- που ήταν η γενιά των 700€ και τώρα θα γίνει στην καλύτερη των περιπτώσεων η γενιά των 500€- θα πάει σε ένα κόμμα της αριστεράς;
Για να κτίσει «λαϊκή οικονομία» σε ν χρόνια, για να οικοδομήσει μια άλλου τύπου ευρωπαϊκή αριστερή πορεία, όταν οι ευρωπαίοι ξυπνήσουν ή για να κάνει την επανάσταση και να γίνει μάρτυρας στο όνομα μιας αφηρημένης ιδεολογίας…;;;
Είναι αναγκαιότητα η οικοδόμηση- εδώ και τώρα-ενός προγράμματος επαναστατικού ρεαλισμού που θα δίνει μάχιμες απαντήσεις και πρόγραμμα στα συγκεκριμένα ζητήματα που μπαίνουν, ιδιαίτερα απο αυτή την μάχιμη νεολαία που επιζητά πάνω από όλα αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη. Πρόγραμμα που θα εξασφαλίζει εργασία, κοινωνικό μισθό, δικαιώματα στην παιδεία, στην υγεία, στο πολιτισμό και στην επιστήμη. Μια συγκεκριμένη θετική ουτοπία σήμερα όχι αύριο ή στο υπερπέραν…
Και αυτό μπορεί να το κάνει μόνο μια αριστερά που διεκδικεί την εξουσία.. Μια αριστερά που βρίσκεται μπροστάρης ενός μετώπου λαϊκών και εργατικών δυνάμεων, σε επαναστατική ταξική γραμμή. Με στόχο να καταστρέψει αυτό το κράτος και το σύστημα, οικοδομώντας μορφές συγκρουσιακής αντιεξουσίας που θα αντανακλάνε στο σήμερα τη κοινωνία του αύριο.
Ναι ο κόσμος είναι στο δρόμο, οι πλατειές είναι γεμάτες και όλα ξαναείναι δυνατά, αρκεί να γίνουν συνειδητά
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου