ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ

Για να ρθούν οι "ΚΑΤΩ" πάνω...

Μας χρωστάν δεν τους χρωστάμε....

Υπάρχει δρόμος πέρα από την χρεοκοπία και το μνημόνιο;;

Πάμε ολοταχώς για «φούντο» και κανένα, μα κανένα «μνημόνιο» και «πρόγραμμα» δεν πρόκειται να μας σώσει ως χώρα. Η προηγούμενη κυβέρνηση άφησε το χρέος στο 115% του ΑΕΠ και φέτος η νυν κυβέρνηση θα το φτάσει 165% του ΑΕΠ.

Δηλαδή ένα χρόνο μνημόνιο κάναμε μια τρύπα στο νερό, μειώνοντας το έλλειμμα, εκτινάξαμε το χρέος σε δυσθεόρατα ύψη, ρίχνοντας το 34% των νοικοκυριών κάτω από το όριο της φτώχιας, αυξάνοντας την ανεργία στο 19,8% του ενεργού πληθυσμού.

Και όλα αυτά για να ικανοποιήσουμε τους δανειστές και τους παγκόσμιους τοκογλύφους, κάνοντας τα χατίρια του 4ού Γερμανικού Ράιχ, που και στο εσωτερικό του ακολουθεί μια σκληρή μονεταριστική νεοφιλελεύθερη γραμμή, αποξηλώνοντας τα δικαιώματα -που με αγώνες αλλά και ιστορικούς συμβιβασμούς- είχε κατακτήσει η γερμανική εργατική τάξη.

Αυτό το σχεδόν εφιαλτικό σκηνικό έχει ως αποτέλεσμα να μετατρεπόμαστε με γοργούς ρυθμούς σε μια άθλια και φτωχή επαρχία- προτεκτοράτο την λένε κάποιοι- της ΕΕ, που έχει όμως μια ισχυρή οικονομική ολιγαρχία που συνεχίζει να παίζει-σε συγκεκριμένους τομείς- καθοριστικό παγκόσμιο ρόλο.

Η ταξική βάση των ζητημάτων

Ταυτόχρονα και σε διαλεκτική αντίθεση και ενότητα με τα παραπάνω η Ελλάδα είναι μια χώρα του αναπτυγμένου καπιταλισμού, εντός των ορίων του ιμπεριαλιστικού πλέγματος. Που συνεχίζει να παράγει προϊόντα που έχουν θέση στην παγκόσμια αγορά- στην περιοχή μας έχουμε την φέτα της ΔΩΔΩΝΗΣ και τα κοτόπουλα της ΠΙΝΔΟΥ- εταιρίες συνεταιριστικές και κρατικοσυνεταιριστικές και αυτό διόλου τυχαία.

Μια χώρα με τεράστιες και εν πολλοίς ανεκμετάλλευτες πλουτοπαραγωγικές πηγές και πεδία που έπαιξαν και παίζουν ρόλο στην οικονομική ανάπτυξη στα πλαίσια της μετανεωτερικής φάσης του καπιταλισμού που στο επίκεντρο βρίσκεται η εμπορία της εμπειρίας και της σαγήνης.

Το ότι δεν είχαμε ως τα τώρα την παραγωγή που θα μας επέτρεπε μια μεγαλύτερη οικονομική και παραγωγική αυτοδυναμία οφείλεται στην ίδια την βούληση του ελληνικού κεφαλαίου λόγω χαμηλής κερδοφορίας, αλλά και στις σχέσεις υποταγής και γιατί όχι και υποτέλειας με την ΕΕ.

Και όλα αυτά σε μια εποχή που το 5% του πληθυσμού κατέχει το 60% του παραγόμενου πλούτου, αντι του 40% που κατείχε 30 χρόνια πριν, Παραγόμενος πλούτος που βγήκε με το 45% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, που εργάζεται πάνω από 41 ώρες την εβδομάδα. Πλούτος που θα μπορούσε να βγει και με 35 ώρες την βδομάδα, αυξάνοντας τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό, μηδενίζοντας την ανεργία.

Πρόκειται για στοιχεία που επιβεβαιώνουν την τεράστια ανισοκατανομή πλούτου υπερ λίγων, άρα κάθε άλλο παρά τα φάγαμε μαζί, καθώς και το βαθύ και καθοριστικό ταξικό χαρακτήρα που έχει η κρίση και το χρέος.

Ταξικό χαρακτήρα που επικαθορίζει σε τελευταία ανάλυση τις υπόλοιπες αντιθέσεις και αντιφάσεις τόσο ανάμεσα στα κομμάτια της εργατικής τάξης, του προλεταριάτου, του λαού και των μεταναστών, όσο και ανάμεσα στους «πάνω», είτε πρόκειται για τμήματα που θίγονται από την κρίση, είτε πρόκειται για τμήματα που βγαίνουν κερδισμένα.

Και αυτό είναι ένα ζήτημα που δεν έχει πιαστεί τόσο πολύ στις «πλατείες των αγανακτισμένων», ούτε όμως και απο τις συνειδητές δυνάμεις της αριστεράς. Ιδιαίτερα με ένα τρόπο που να αποκαλύπτει τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις, δημιουργώντας όρους που θα μπορεί τα πράγματα να πάνε αλλιώς, με το λαό και τις μάζες μπροστάρη και την αριστερά να κινείται ανάμεσα του -μαθαίνοντας από αυτόν- όπως το ψάρι μέσα στο νερό.

Αυτό με την σειρά του δεν σημαίνει ένα στείρο εργατισμό ή λαϊκισμό, απεναντίας συνιστά την βάση κατά την οποία θα αναδειχτούν και οι άλλες αντιθέσεις και συνθέσεις, συνιστά τους όρους ενός πολύμορφου κοινωνικού πειραματισμού, ενός πρωτοποριακού παραγωγικού βιοπολιτικού εργοστασίου.

Με στόχο όμως την ανατροπή της αυτής της μίζερης και άθλιας πραγματικότητας, με στόχο την εξουσία των πολλών και όχι των λίγων. Με στόχο μια πραγματική και ουσιαστική οικονομική-κοινωνική και πολιτική δημοκρατία και όχι τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό της οικονομικής και πολιτικής ελίτ.

Ο δρόμος προς την εξουσία και την απελευθέρωση…

Το ερώτημα φυσικά παραμένει ανοικτό: Μπορούμε να γλιτώσουμε την χρεοκοπία; Μπορούμε κι με πιο τρόπο να γλιτώσουμε ή αποδράσουμε από την τραγωδία του μνημονίου που θα καταστρέψει τις ζωές μας και το μέλλον των παιδιών μας;

Η απάντηση είναι πως ναι, μπορούμε, όπως μπόρεσαν τόσες και τόσες χώρες και λαοί που σήκωσαν το ανάστημα τους στους κατακτητές, στο ΔΝΤ και στο κεφάλαιο.

Καταρχήν πρέπει με μαζικούς και μαχητικούς εργατικούς και λαϊκούς αγώνες να ρίξουμε την κυβέρνηση και κάθε κυβέρνηση που δέχεται το μνημόνιο και το ΔΝΤ. Στην συνέχεια να πούμε καθαρά και ξάστερα στα μεγάλα αφεντικά πως δεν αναγνωρίζουμε το χρέος. Πως αν θέλουν πίσω όσα μας δάνεισαν δεν έχουν παρά να το βρουν στους τραπεζικούς λογαριασμούς των κεφαλαιοκρατών ντόπιων και ξένων.

Πως δεν μπορούμε σαν χώρα, πολίτες και έθνος να πέφτουμε θύμα της διεθνούς τοκογλυφίας, άρα δεν αναγνωρίζουμε τα τοκογλυφικά επιτόκια του διεθνούς χρηματιστηριακού τζετ, κατά συνέπεια ούτε τους τόκους και τα τοκοχρεολύσια. Δηλαδή πρέπει να αγωνιστούμε για την διαγραφή του χρέους

Αυτή η ανυπότακτη στάση μπορεί και να μας οδηγήσει εξω από την ΕΕ και το ευρω. Κανένα πρόβλημα, απεναντίας είναι η ευκαιρία να επανακαθοριστούν οι στόχοι και οι αξίες μας ως άνθρωποι κα ως κοινωνία, αναλαμβάνοντας ως εργαζόμενοι πολίτες την τύχη της χώρας μας.

Εξάλλου οι πρώτοι που μπορούν να βγουν χαμένοι δεν είναι οι πολίτες και τα δημόσια έσοδα αλλά το κεφάλαιο και οι τράπεζες με τις αλληλοδιαπλοκές τους με το διεθνές καπιταλιστικό πλέγμα.

Η έξοδος από το ΕΕ και το ευρω μας δημιουργει την ευκαιρία ως ενεργή κοινότητα αυτών που παράγουν τον πλούτο να εκμεταλλευτούμε καλύτερα τις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές και το ανθρώπινο δυναμικό μας.

Με γνώμονα σε μια πρώτη φάση την κάλυψη των πρωταρχικών βασικών αναγκών σε όλους τους πολίτες, ντόπιους και μετανάστες. Με το λιγότερο κόστος και χρόνο για όλους, την κοινότητα και το τόπο.

Αναγνωρίζοντας πως το μέτρο του κοινωνικού πλούτου δεν είναι η κατοχή εμπορευμάτων αλλά ο ελεύθερος δημιουργικός χρόνος, η ανθρώπινη επαφή, οι κοινωνικές σχέσεις, ο πολιτισμός, η υγεία, η παιδεία, η συμμετοχή στα κοινά, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια, η ανθρωπιά, ο έρωτας και η ποίηση.

Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν συνειδητές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις να διεκδικήσουν την εξουσία από τα λαμόγια, τους πολιτικάντηδες, το κεφάλαιο και τα ξένα αφεντικά. Και αν αυτά σας κάνουν κάτι από κομμούνα, σοβιέτ και δικτατορία του προλεταριάτου ίσως και να μην πέφτετε και πολύ έξω, με την επισήμανση όμως πως σε κάθε ιστορική στιγμή η λαϊκή και εργατική εξουσία παίρνουν διαφορετικές εκφράσεις και μορφές.

Ουτοπία; Ναι στο βαθμό που η αριστερά δεν το δει με σοβαρότητα και δεν πιστέψει πως μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο. Και το να το πιστέψει δεν σημαίνει να το λέει, αλλά να το μετουσιώσει σε μια βαθιά υπαρξιακή και οντολογική στάση που μπορεί να την οδηγήσει στο να ξαναβγεί στο «βουνό».

Τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων δείχνουν πως μια ενωμένη αριστερά μπορούσε να διεκδικήσει ακόμη και την κοινοβουλευτική εξουσία. Το ότι δεν το πράττει δεν είναι για λόγους πολιτικών διαφορών, υπαρκτών μεν όχι όμως αγεφύρωτων. Κατανοεί πολύ καλύτερα από τον καθένα την βαθύτατη αδυναμία της να παίξει αυτό το ρόλο αυτή την στιγμή.

Παρόλα αυτά δεν υπάρχουν λόγοι απαισιοδοξίας, το πρώτο βήμα έγινε, ο κόσμος της εργασίας βγήκε στο δρόμο και μίλησε ξεπερνώντας τις παραδοσιακές δομές διαμεσολάβησης. Τώρα μένει να δυναμώσει και να αποκρυσταλλωθεί αυτή η δομή που θα επιτρέπει σε αυτό το ενεργούμενο πλήθος να αναλάβει την ροή των πραγμάτων…

Δημήτρης Αργυρός