Η ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑΣ ΙΩΑΝΝΑΣ

Μια κατσαριδούλα η μικρή Ιωάννα, δεν πάτησε το τέζα ευτυχώς, έπαιξε σε πρόζα,Ντανταϊστική παρακαλώ  και πέταξε μέχρι το φεγγάρι. Ναι συνέβη και αυτό, όλα εξάλλου μπορούν να συμβούν σε αυτό το απίθανα όμορφο και παράδοξα απολαυστικό κόσμο που ζούμε. Τον μοναδικό που γνωρίζουμε άλλωστε, τον μετά από αυτόν ευτυχώς για μας και για σας που είχατε την τύχη, χε, χε, την ατυχία, χι, χι  να με διαβάσατε  δεν το συναντήσαμε ακόμη.

Αρκαδία η Ικαρία

Ε σε καμία 150 χρόνια το ξανακουβεντιάζουμε, λέτε να έβαλα πολλά, δεν το είπα  τυχαία. Σύμφωνα με μελέτες, επιστημονικές εννοείται, ο άνθρωπος που τρώει και πίνει υγιεινά κατά το πλείστον μεσογειακά, δηλαδή λίγο πολύ ελληνικά,  και δω η πατρίδα μας πάλι κάνει θαύματα- τυχαίο, όχι δεν νομίζω- αλλά ζει ράθυμα, δηλαδή τεμπέλικα, όμορφα και ερωτικά θα βαρεθεί  να βλέπει τα ραδίκια κάτω  και όχι από πάνω.

Συμβαίνει κάπου αυτό θα ρωτήσετε απορημένοι όλοι εσείς ή και όλοι εμείς που τρέχετε και τρέχουμε  σαν τρελοί και ελέω μνημονίου τα 700€ μας φαίνονται πολλά αν τα παίρνουμε κι όλας; Ναι στην Ικαρία μας λένε επιστημονικά τα ΜΜΕ , εκεί η ζωή σπάει τα κοντέρ, μα χρόνος κυλάει χαλαρααά, τόσο χαλαρααά που καταντά λίγο έως πολύ βαρετά για αυτούς που τρέχουν σαν τρελοί για της υπεραξίας το μαγαζί.

Άσε που ξεχνώντας να μας συναντήσει ο μαυροντυμένος κύριος- λέμε τώρα για τον καλοπιάσουμε- κάνουμε κακό στην εθνική μας οικονομία και ιδιαίτερα στην υγεία του «μπένι» επιβαρύνοντας τα δημοσιονομικά μας, που λέει ο λόγος. Για αυτό φίλοι μου είναι εθνικό μας καθήκον να πνίγουμε στο πατσά και στα λαδερά στο καθισιό και σύντομα- φτου, φτου μακριά από εμάς και από εσάς- θα συναντήσουμε το κλειδοκράτορα του παραδείσου, καλοί άνθρωποι που είμαστε

Μια  αναρχική  κατσαρίδα

Μα ξέφυγα από αυτό που ήθελα να πω και αντι για μια κατσαριδούλα την Ιωάννα που είχε όνειρο τρελό, στο φεγγάρι να διαβεί,  ξανα με το είδος μου ξαναμπλέχτηκα. Και όμως οι κατσαρίδες είναι βασίλισσες της επιβίωσης, ανθεκτικές όσο κανένα ζωντανό, τόσο που η Χιροσίμα, η Φουκοσίμα και το Ναγκασάκι φαντάζουν περίπατος για δαύτες, περιγελώντας μας που τις σιχαινόμαστε όταν τις βλέπουμε και με καρκινογόνα  δηλητήρια τις κυνηγάμε

 Αλήθεια γιατί οι άνθρωποι της Δύσης  σιχαίνονται τόσο πολύ τις κατσαρίδες, γιατί κατά βάση μισούν τα έντομα, ίσως γιατί ουδέποτε δεν κατάφεραν να τα καθυποτάξουν, ίσως γιατί αυτά  ήρθαν πριν από εμάς και θα μείνουν και μετα από εμάς.     

Μόνο που τώρα θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε μια συγκεκριμένη κατσαρίδα, πρωταγωνίστρια εκτός άλλωνΝτανταϊστικής θεατρικής παράστασης με τίτλο «κατσαρίδα». Θεατρική παράσταση  που απόλαυσα- όσοι δεν την είδαν έχασαν- την Τετάρτη το βράδυ στο Φρόντζο στα Γιάννενα στις 20 Ιούλη. Ένα απίστευτο όμορφο βράδυ που το χαλούσε ο μαυρισμένος καιγόμενος ορίζοντας της ανοησίας, της εγκληματικής αμέλειας και των δόλιων συμπεριφορών. 

Λοιπόν επιστρέφοντας στην, Ντανταϊστική δηλαδή ανατρεπτική και αναρχική μας, θεατρική  ιστορία που με την ουτοπία φλερτάρει, θα συναντήσουμε μια  επαναστάτρια  κατσαριδούλα που χαλάει την πιάτσα και την κοινωνική ειρήνη, βάζοντας σε κίνδυνο την κατσαριδοκοινωνία. 

 Όπως είναι ανθρώπινα και ταξικά κυρίως  φυσικό, μια τέτοια συμπεριφορά κολάζεται γιατί χαλάει τα θέσφατα. Ετσι η φίλη μας  εξορίζεται στο πουθενά μην έχοντας τίποτε. Ναι όμως όταν  είσαι στο πουθενά, δεν έχεις τίποτε, δεν είσαι  παρά μόνο η κοινότητα των επιθυμιών σου, τότε διάολε και εωσφόρε- εσύ δηλαδή που φέρνεις σαν ένας άλλος προμηθέας, το φως το πρωί- μπορείς να κάνεις τα πάντα, μπορείς να γίνεις τα πάντα. Τότε όλα φαντάζουν και είναι δυνατά, τότε κανένας και τίποτε , ούτε ΔΝΤ, ούτε κυβέρνηση, ούτε κράτος,  ούτε αφεντικά δεν σε σταματάνε. 

Απλό, καθόλου, μα δυνατό, ανήκοντας στο κοινό των καθόλου. Πάντα και παντού χρειάζεται και η πανουργία, ας την ονομάσουμε «πανουργία του λόγου» και ακόμη καλύτερα και πιο υλιστικά πανουργία της ιστορίας. Ε ναι πάντα και παντού στο κόσμο των καθόλου ένας Χέγκελ κολλάει είτε πρόκειται για ανθρώπους , είτε για κατσαρίδες πάντα όμως επαναστάτες και επαναστάτριες.

Είναι αυτές οι συνθήκες, οι άνθρωποι, η φύση και τα ζώα ,  τα κοινά πάθη, ο πλούτος των γλωσσικών και συναισθηματικών κοινών, η βιοπολιτική πληρότητα και έλλειψη που μας οδηγούν στην αυτοσυνειδησία.

Το ταξίδι στην Ιθάκη

Η εξόριστη Ιωάννα μας θα τερμάτιζε άδοξα το βιο της αν δεν συναντούσε  τον τρελό και οραματιστή  ποντικό με το όνομα Τιμόθεο.  Αυτός τις είπε πως ο κόσμος τους δεν είναι ο δρόμος μα οι υπόνομοι, εκεί που εκτός των άλλων υφαίνονται και οι πάσης φύσεως ανατρεπτικές συνομωσίες,  για να μην ξεχνιόμαστε μέρες που ναι.

Και όπως ήταν φυσικό ο ποντικός μας μυεί την κατσαριδούλα  στην συνομωσία της ελευθερίας και  των ονείρων. Των πάσης φύσεων ονείρων που δεν μπορούν παρά να πραγματωθούν, αρκεί να το θέλουμε πραγματικά.

Ακόμη και αν αυτό το όνειρο είναι το τρελό όνειρο να πας στο φεγγάρι. Ναι όλα είναι δυνατά αρκεί να το πιστέψεις, αρκεί να το πιστέψουμε. Πληρώνοντας τίμημα βαρύ, χειρότερη και από το θάνατο, την μοναξιά.

Μα μόνο με την μοναξιά της πρωτοπορίας, μόνο όποιος αφήσει πίσω του πτυχία, αξιώματα, διακρίσεις και πατρίδες μπορεί στο τέλος  να επανακτήσει το κοινό που απαλλοτριώνεται, μόνο έτσι μπορεί να απολαύσει το όνειρο που εχάθη ή το όνειρο που φαντάζει ουτοπικό… 

Στο ταξίδι η Ντανταϊστρια Ιωάννα συναντά τζιτζίκια που τους χαρίζει παράξενα ποιήματα, που τους κάνουν διάσημους τραγουδιστές. Βοήθα και βοηθιέται από ένα νεαρό κορίτσι που ακολουθεί το κάλεσμα της θάλασσας για  να γίνει γοργόνα.

Στο τέλος στην πολύβουη Αμερική με τα τεράστια γυάλινα κτήρια σώζει μια βρεγμένη πεταλούδα. Που με ένα  μεταμοντέρνα βουδιστικό τρόπο την γειώνει. Λέγοντας της πως δεν χρειάζεται να φτάσει στο φεγγάρι για να βρει κάτι που έχει μέσα της.

 Μόνο που έτσι δεν έχει νόημα το ταξίδι, η περιπλάνηση, η περιπέτεια, η εξωτερίκευση. Μόνο που έτσι δεν έχουμε εξέλιξη, δεν έχουμε επανάσταση, μόνο που έτσι η ίδια η πεταλούδα δεν θα σώζονταν από την φίλη μας την Ιωάννα την κατσαριδούλα.

Για αυτό το λόγο η πεταλούδα την πετάει μέχρι το χώρο που πύραυλοι ταξιδεύουν στο φεγγάρι. Και κάπως έτσι η κατσαρίδα μας συναντά την Ιθάκη της, συναντά την αυτοσυνειδησία της. Επιστρέφοντας κατά αυτό τον τρόπο στο εαυτό της πιο πλούσια και πιο σοφή. Γιατί τίποτε δεν είναι μέσα μας αν δεν οικοδομήσει κοινά σύμπαντα με τους εξω από εμάς. 

Το Ντανταϊστικό μας παραμύθι χαρούμενα διδακτικό, γίνεται σε όλους κατανοητό. Ε πάντα θα υπάρχουν και οι μαύρες τρύπες που θα καταπίνουν την ενέργεια, με αυτές δεν ξεμπερδεύεις ποτές…

 Για αυτό το λόγο την επομένη φορά συναντήσουμε μια κατσαριδούλα να μην τσιρίξουμε από αηδία και φόβο, ούτε να ψεκάσουμε τα δηλητήρια μας, αυτά σε  μας  θα επιστρέψουν πάλι. Μπορεί να είναι μια κατσαριδούλα  που γράφει ακαταβίστικα Ντανταϊστικά συνθήματα στο τοίχο μας: Για ένα ψαροκόκαλο που βυθίζεται στο λαιμό του αυτοκράτορα, για τον μινώταυρο που καταβροχθίζει το εκλεκτό του έδεσμα. Ή για ένα κάτοπτρο που αιχμαλωτίζει το έκπληκτο φάντασμα. 

Μπορεί να είναι η φίλη μας η Ιωάννα, η κατσαρίδα που δεν έχει πατρίδα, που βαρέθηκε στο φεγγάρι και επέστρεψε για να κάνει το επόμενο ταξίδι της. Ε τότε, αν δεν φοβηθούμε την μοναξιά, ας την ακολουθήσουμε….κυλώντας απαλά μέσα στο χρόνο που μας μένει , κοιτώντας τα πράγματα από την πλευρά της αιωνιότητας

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ