ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Η κρίση στην καρδιά της παραγωγής

Η κρίση που βιώνουμε, η Ευρώπη και εκ νέου η ΗΠΑ σε καμιά περίπτωση δεν είναι κρίση χρέους. Πρόκειται για μια κρίση στην καρδιά της καπιταλιστικής παραγωγής, για μια κρίση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, κρίση απόσπαση υπεραξίας.

Στο βαθμό που έχει παραχθεί τεραστίων διαστάσεων πλούτος, ας αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη τα τετραπλάσια εικονικά παραγόμενα της χρηματοπιστωτικής σφαίρας, με αποτέλεσμα την πτώση του ποσοστού κέρδους, το μπλοκάρισμα της μηχανής της εκμετάλλευσης της εργασίας, κάτω από την παραγωγική ηγεμονία της «γενικής διάνοιας».

Τα κρατικά χρέη εμφανίζεται στην πιάτσα για να στηρίξουν τους παγκόσμιους τοκογλύφους και αεριτζήδες που κερδοσκοπούν ασύστολα σε βάρος της πραγματικής οικονομίας και των εθνικών χωρών. Μόνο κατά αυτό τον τρόπο δεν σκάνε οι «φούσκες» της χρηματιστηρίων και του πλασματικού πλούτου και κρατιέται όρθιος και ζωντανός αυτής της μορφής ο καπιταλισμός.

Σε βάρος όμως των τεραστίων αναγκών και ακόμη πιο τεραστίων δυνατοτήτων της ανθρώπινης εργασίας, της γενικής διάνοιας, της τεχνολογίας, της επιστήμης και του σύγχρονου ανθρώπινου πολιτισμού.

Και ακόμη χειρότερα με την ιδιωτικοποίηση των τομέων της υγείας και της παιδείας, όπως αυτή που επιχειρείται σήμερα στο Ελληνικό πανεπιστήμιο και σύστημα υγείας, φορμάρεται η αποικιοποίηση βιοπολιτικών μορφών παραγωγής ζωής που υπέρβαιναν σε ένα σημαντικό βαθμό τις ζώνες παραγωγής υπεράξιας. Με στόχο την υπέρβαση της κρίσης στο πεδίο της παραγωγής και το ξεμπλοκάρισμα της μηχανής παραγωγής υπεραξίας.

Ναι ο στόχος προφανής και κυνικός: Η έρευνα, η διανοητική εργασία, η παιδεία, οι συναισθηματικές μορφές πλούτου και σχέσεων που ως τα τώρα δραπέτευαν σε μεγάλο βαθμό από την ολοκληρωτική καπιταλιστική εκμετάλλευση πρέπει να μετατραπούν στο νέο Ελντοράντο των καπιταλιστών.

Το ίδιο πρέπει να συμβεί κα στους τομείς που συμφύονται η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια παραγωγική διαδικασία και που ταυτόχρονα ο κοινωνικός χαρακτήρας των παραγωγικών μονάδων. Λόγου χάρη η γαλακτοβιομηχανία ΔΩΔΩΝΗ και ο τρισυπόστατος κοινωνικό ρόλο που παίζει στην περιοχή. Στις τιμές των παραγωγών, στην ποιότητα των προϊόντων και στις εργασιακές σχέσεις. Πάντα βέβαια υπολογίζοντας τα στενά όρια που αφήνουν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής που φυλακίζουν την παγκοσμιότητα των μοντέρνων παραγωγικών δυνάμεων και των προλεταριακών ροών.

Χρεοκοπία του λαού των εργαζομένων- κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός

Χρεοκοπώντας τα λαϊκά και εργατικά νοικοκυριά η ΕΕ, το ΔΝΤ και η πιο αντιλαϊκή κυβέρνηση που πέρασε ποτέ από την χώρα επιχειρούν να σώσουν το Ευρωκρατικό καπιταλιστικό οικοδόμημα. Σώζοντας τις ηγεμονικές οικονομικές δυνάμεις αυτού του κατασκευάσματος, τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια και τα τοκογλυφικά λαμόγια..

Σώζοντας ταυτόχρονα και τον Ελληνικό κεφάλαιο που πάντα υπήρξε ένας έμπειρος και ταυτόχρονα ριψοκίνδυνος παίχτης στην περιοχή μας και όχι μόνος. Ένας παίχτης που ήξερε να βλέπει τα όρια της δράσης και συμμαχούσε και συμμαχεί με μεγαλύτερα αρπακτικά και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Η επίθεση στις εργατικές και λαϊκές ανάγκες και δικαιώματα είναι συνολική και αμείλικτη. Με στόχο να αλλάξουν όλα για τις σχέσεις μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου και ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός να αποκτήσει ακόμη πιο αντιδημοκρατικά ολιγαρχικά και αυταρχικά χαρακτηριστικά επί του συνόλου της κοινωνικής ζωής και όχι μόνο στο πεδίο της εργασίας. Δυο παραδείγματα μόνο. Στην δίκη των μελών των πυρήνων της φωτιάς 20χρονα παιδιά καταδικάσθηκαν σε 25 χρόνια φυλακή για ηθική αυτουργία σε εκρήξεις με «γκαζάκια» και «χύτρες». Πέρα από το αν συμφωνεί κανείς με τις ενέργειες, την ιδεολογία των συγκεκριμένων ατόμων, προσωπικά διαφωνώ, 25 χρόνια είναι πάρα πολλά για την βαρύτητα των αδικημάτων. Το τρομοκρατικό μήνυμα προς τον καθένα που θα ήθελε να αμφισβητήσει τα όρια της αστικής νομιμότητας και το μονοπώλιο της βίας από το κράτος πασιφανές. Κάθε τέτοια ενέργεια θα κολάζεται με παραδειγματικό τρόπο. Η εποχή της μεταπολίτευσης και των κοινωνικών συμβολαίων τελείωσε οριστικά

Αντίθετα οι δυνάμεις της νομιμοποιημένης βίας στο αγωνιστικό διήμερο 28 και 29 Ιούνη κατά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου με κάθε μέσο αναίρεσαν το συνταγματικό δικαίωμα στην συνάθροιση και στην διαμαρτυρία. Το μεσοπρόθεσμο, η οικονομική χούντα και η χρεοκοπία των εργατικών νοικοκυριών πρέπει και θα περάσουν με κάθε μέσο.

Μόνη λύση η επαναστατική διέξοδος

Η κρίση δεν βρίσκεται πίσω μας αλλά μπροστά μας και το κεφάλαιο θα απαιτήσει κι άλλες θυσίες. Ανοίγοντας 2 δρόμους: Ο πρώτος δρόμος είναι της ολοκληρωτικής βαρβαρότητας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ο δεύτερος δρόμος είναι της επαναστατικής υπέρβασης του υπάρχοντος κόσμου που διαμορφώνει μια νέα κατάσταση με τα καλά της και τα άσχημα της.

Εάν το σύστημα δεν επιθυμεί να φτάσει σε αυτό το σημείο βρασμού που θα τινάξει το «καπίκι στο αέρα» θα πρέπει να μειώσει τις πιέσεις και στην συγκεκριμένη περίπτωση να δώσει στο λαό και στην εργατική τάξη και όχι στις τράπεζες και στους τοκογλύφους.

Μπορεί άραγε να το πράξει και αν μπορεί γιατί δεν το πράττει, αποτρελάθηκε ή ξεμωράθηκε.. Δεν νομίζουμε να μπορεί να δώσει, το μόνο που μπορεί και κάνει είναι να στηρίζει αυτούς που το διαφεντεύουν... Άρα μένουν οι δυο δρόμοι με την οποιαδήποτε μορφή πάρουν και εκφραστούν με υλικούς πολιτικούς όρους.

Ζούμε και θα ζήσουμε ως λαϊκά και εργατικά νοικοκυριά μια τραγωδία. Παρόλες τις μαχητικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων και του πλήθους των αγανακτισμένων η πολιτική της χρεοκοπίας του λαού πέρασε έστω και με απώλειες για το μπλοκ της καπιταλιστικής εθνικής και υπερεθνικής εξουσίας. Απώλειες που συνίσταται στο πολύμορφη απονομιμοποίηση των αστικών δυνάμεων.

Ναι από μια πλευρά θα μπορούσαμε να πούμε πως μπαίνουμε σε μια φάση που κάποιοι θα ονόμαζαν επαναστατική κατάσταση. Οι πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως τα πριν. Οι κάτω αρνούνται να κυβερνηθούν όπως τα πριν. Αυτό που απουσιάζει είναι η εναλλακτική λύση για μια άλλου τύπου διακυβέρνηση που θα βλέπει πέρα απ την διαχείριση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, θα βλέπει πέρα από τον καπιταλισμό.

Οι εργαζόμενοι και οι μαζικοί φορείς τους, συνδικάτα, σωματεία, αδυνατούν να μετατραπούν σε κόμβοι μιας αποτελεσματικής και δημιουργικής αντίστασης. Το πλήθος των αγανακτισμένων, ένα αντιφατικό και ελπιδοφόρο πλήθος θέλει να διατρέξει ακόμη πολύ για να μετατρέψει το αυθόρμητο «αϊ σιχτίρ», την μούντζα και την «άμεση δημοκρατία» σε ολοκληρωμένη πρόταση ανατροπής.

Τέλος αλλά όχι τελευταίο στο σύνολο της σχεδόν η αριστερά αδυνατεί και δεν θέλει ταυτόχρονα να σηκώσει το βάρος της επαναστατικής αναμέτρησης με τον κόσμο του κεφαλαίου, του εμπορεύματος και της οικονομικής χούντας.

Παρόλο που έπαιξε και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις του «έθνους» των εργαζομένων και του πλήθους των καταπιεσμένων. Και παρόλο που σε συγκεκριμένες συλλογικότητες γίνονται ελπιδοφόρα αν και αντιφατικά βήματα, όπως λόγου χάρη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Σίγουρα έτοιμες συνταγές και απαντήσεις δεν υπάρχουν και ούτε θα γίνουμε οι σεφ του μέλλοντος. Μα όσο είναι καιρός οι συνειδητές δυνάμεις της επαναστατικής ανατροπής πρέπει να κινηθούν σε 3 διακριτούς και αλληλοσυμπληρωμένους δρόμους:

Α) να οργανωθεί η υπάρχουσα αντίσταση, έτσι ώστε να προκληθούν ρωγμές στο καπιταλιστικό οικοδόμημα. Αυτό μπορεί να συμβεί διαμέσου ενός εργατικού κινήματος που το πρώτο και το τελευταίο λόγο θα τον έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Με αντιπροσώπους που θα εναλλάσσονται και θα είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητοί..

Β) Να μετατρέψει τις ρωγμές σε ρήξη στην κατεύθυνση της ανατροπής. Οικοδομώντας δομές δυαδικής εξουσίας που θα φέρουν το αύριο στο σήμερα πάντα στα όρια που αφήνει η συγκρουσιακή σχέση της δυαδικής εξουσίας με την καπιταλιστική εξουσία.

Γ) Δημιουργία ενός πολιτικού μετώπου-πόλου- κόμματος που συντρίβοντας την καπιταλιστική κρατική μηχανή σε εθνικό και διεθνές επίπεδο θα ανοίξει το δρόμο για την εργατική δημοκρατία-εξουσία. Στην κατεύθυνση της οικοδόμησης μιας παγκόσμιας κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών. Δεν πρόκειται για ένα μονόπρακτο έργο αλλά για μια ολάκερη ιστορική περίοδος όπου θα παίζεται η επαναστατική υπέρβαση του υπάρχοντος κόσμου δίχως την σιγουριά ενός αίσιου τέλους.

Ναι ίσως κάποιοι αφού ολοκληρώνουν το άρθρο να γελάσουν ειρωνικά. Ας γνωρίζουν όμως πως η ανθρώπινη εξέλιξη δεν έχει τέλος. Πως όπως πάει μπροστά, έτσι κάνει και πισωγυρίσματα. Και πως κάθε φάση της είναι μια συνιστάμενη αντικειμενικών και υποκειμενικών προσδιορισμών. Και κατά συνέπεια αν πάει μπροστά ή πίσω εξαρτάται και εν πολλοίς  από το πως εμείς ως συνειδητά υποκείμενα θα δράσουμε... Και έτσι κρινόμαστε απ το μοναδικό δίκαιο δικαστήριο, το δικαστήριο της ιστορίας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ