Το παΣΟΚ της καταστροφής....

Είναι βέβαιο πως ζούμε πολύ δύσκολές έως τραγικές στιγμές. Είναι ακόμη σιγουρότερο πως μετά την απόφαση της κυβέρνησης να κατεδαφιστούν τα πάντα για να πάρουμε την 6 δόση μας απειλεί μια ολοκληρωτική κοινωνική και οικονομική καταστροφή.
Είμαστε επιβάτες ενός τραίνου που οδηγείτε στο γκρεμό και εμείς για να σωθούμε θα πρέπει να πάρουμε το τιμόνι στα χέρια και να πατήσουμε φρένο. Και στην συνέχεια να αλλάξουμε ρότα για πολιτείες πιο φιλικές για εμάς και το περιβάλλον.
Η κυβέρνηση ακολουθώντας κατά γράμμα τις λογικές της φασίζουσας λογικής των νεοφιλελευθέρων προκαλεί επανωτά σοκ που τρομοκρατούν τους εργαζόμενους στοχεύοντας στην απονεύρωση τους.
Και δυστυχώς παρ’ όλους τους αγώνες το έχει καταφέρει σε ένα σημαντικό βαθμό. Μόνο που η κρίση έχει τέτοιο βάθος που τα θέλει όλα και πάλι δεν θα τις φτάσουν για να ικανοποιήσει τους πάτρωνες της.
Αυτό έπραξε με το σάλπισμα γενικής επίθεσης σε όλα τα μέσα, αυτό πράττει και με το αντιδραστικό νέο πλαίσιο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αυτό πράττει και με το γεγονός πως δεν δίνει βιβλία στα σχολεία, αναγκάζοντας τους γονείς και τους μαθητές να πληρώνουν φωτοτυπίες, καταργώντας και τυπικότατα με αυτό τον τρόπο την δωρεάν παιδεία






Εμπορευματοποιώντας την γενική διάνοια



Η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι εξαιρετικής και κομβικής σημασίας για τα συμφέροντα της αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Διαμέσου αυτού του νέου νόμου πλαισίου προσαρμόζουν το πανεπιστήμιο- που πάντα υπήρξε κόμβος πολύμορφης αμφισβήτησης- στις συνθήκες κρίσης και έκτακτης ανάγκης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.
Έχοντας ως στόχο ένα πανεπιστήμιο που θα μετατραπεί σε ένα βιοεξουσιαστικό μοχλό πολύπλευρης ιδιωτικοποίησης της γνώσης και της γενικής διάνοιας που είναι ο βασικότερος παραγωγικός συντελεστής στην εποχή μας. Είναι αξιοσημείωτο πως με αυτό το νέο νόμο πλαίσιο ενώ αυξάνουν το έλεγχο επάνω στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, καταργώντας τους μηχανισμούς άμεσης και έμμεσης δημοκρατίας σε αυτό, καταργώντας το άσυλο, ανοίγουν τις πόρτες του στην ολοκληρωτική εμπορευματοποίηση του. Γνώση-εμπόρευμα συστατικό στοιχείο ολοκληρωτικών βιοεξουσιαστικών δομών για πειθαρχημένους εργαζόμενους, σχεδόν δουλικά, που θα πληρώνονται με Κινέζικους μισθούς.
Να το όραμα του καθεστωτικού μπλοκ εξουσίας που πιστεύει πως θα απαντήσει στην κρίση της κερδοφορίας του κεφαλαίου σε μια εποχή τεράστιων δυνατοτήτων, απόρροια της κυριαρχίας της βιοπολιτικής που μετατρέπει το συνολικό «κοινωνικό είναι» σε παραγωγικό με ένα τρόπο που δεν αντιστοιχεί με τις καπιταλιστικές σχέσεις εξουσίας και παραγωγής.
Επιστροφή του εθνικισμού; 


Όπως συμβαίνει πάντα σε περιόδους κρίσης παράλληλα με την υποταγή των νόμων της αγοράς βγαίνει στο προσκήνιο και η διχαστική λογική του εθνικισμού που λειτούργει και ως συνδετικός κρίκος απέναντι στους εχθρικούς ανταγωνιστές στους ζωτικούς χώρους.
Έτσι μια αναδιάταξη των συμμαχιών στην περιοχή μας έφερε να συμμαχήσουμε- μαζί με τους Κύπριους αδελφούς μας – με τους δολοφόνους των παλαιστίνιων, Ισραήλ.
Μια άκρως επικίνδυνη πολιτική που μπορεί να μας οδηγεί σε περιπέτειες. Παίζοντας το παιχνίδι κύκλων του Ελληνικού και ξένου κεφαλαίου που λόγο κρίσης τους έχει ανοίξει η όρεξη για νέες πήγες ενεργειακών ροών, με τελευταίο θύμα τη Λιβύη.
Όπως είναι γνωστό στα πλαίσια των ενδοιμπεριαλιστών αντιθέσεων υπάρχει μια όξυνση της σύγκρουσης ανάμεσα στους δυο χωροφύλακες του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Όξυνση ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ που συσχετίζεται τόσο με το γεωπολιτικό τους ρόλο στην Μέση Ανατολή όσο και με τις έρευνες για το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο στην Μεσόγειο.
Παράλληλα με αυτό βγαίνει στην επιφάνεια η αμερικανοδουλεία του πολιτικού προσωπικού της χώρας ταυτόχρονα με την αποκάλυψη- δεν ήταν δα και κανένα μυστικό- πως πίσω από τις υποκλοπές -λίγα χρόνια πριν- βρισκόταν οι ΗΠΑ. Και όλοι -πλην της αριστεράς- κάνουν λες και δεν τρέχει μια. Λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα στο κόσμο ή μήπως για το αστικό πολιτικό επιτελείο της χώρας πάντα έτσι ήταν;
Νομίζω πως και σε αυτό το σημείο μεθοδευμένα προωθείται ο ραγιαδισμός, η υποτέλεια και υποταγή ως ρεαλισμός του πολιτικού προσωπικού που θα πρέπει να γίνει ρεαλιστική ραγιάδικη στάση όλου του Ελληνικού λαού. Και σε αυτό το σημείο ακολουθώντας την «θεραπευτική» μέθοδο του ηλεκτροσόκ θέλουν να ηρεμήσουν τα πιο ανυπότακτα πνεύματα και να μας μαντρώσουν.
Ίσως αντίστοιχες λογικές ηλεκτροσόκ το επόμενο διάστημα ακολουθήσουν δια των ΜΑΤ με τα κινήματα, όπως το εκπαιδευτικό, που σπάνε την βουβή συναίνεση των προβάτων.



Ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι η σύγκρουση…


Το ξαναλέμε το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο τι κάνει το αστικό πολιτικό επιτελείο και η χούντα κυβέρνησης-ΔΝΤ-ΕΕ. Το πρόβλημα βρίσκεται στο τι κάνουμε εμείς, τα κοινωνικά κινήματα και η αριστερά. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στις διαπιστώσεις αλλά στην λύση. Και δυστυχώς παρ’ όλες τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις είναι ολοφάνερη η αδυναμία των αριστερών δυνάμεων να προτείνουν στο λαό ένα άλλο δρόμο. Είναι ολοφάνερη η αδυναμία τους να τον πείσουν πως οι αγώνες του δεν θα γίνουν λίπασμα για τους αγώνες που θα έρθουν. Είναι ολοφάνερη η αδυναμία τους να μετατρέψουν τα αυθόρμητα αγωνιστικά σκιρτήματα σε ένα συνολικό σχέδιο κοινωνικής απελευθέρωσης.
Και από μια πλευρά πως θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς. Είναι ακόμη καταθλιπτική η καπιταλιστική ηγεμονία πάνω στα διασπασμένα τμήματα του προλεταριάτου. Ανεξάρτητα από την κρίση ο καπιταλισμός αποτελεί μια μονοδιάστατη σκέψη που αποτελεί ταυτόχρονα ένα οντολογικό μοντέλο, ψευδές ίσως, αδύνατο σίγουρα, αλλά κυρίαρχο και μοναδικό.
Λίγοι είναι αυτοί που σκάφτονται πως μπορεί να υπάρξει ζωή έξω από αυτό το σύστημα και ακόμη λιγότεροι αυτοί που σκέφτονται για το πώς θα είναι η ζωή έξω από το καπιταλιστικό σύστημα. Και ελάχιστοι αυτοί που οργανώνουν την ζωή τους σαν να μην είναι ο καπιταλισμός το ιστορικό πέρας.
Και δυστυχώς ανάμεσα σε αυτούς που αντιτάσσονται στο υπάρχον σύστημα είναι δογματικοί οπαδοί μοντέλων που δυσφήμησαν την θερμή ουτοπία του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Ενώ άλλοι φαντασιώνονται μια ΕΕ που θα παίζει ένα προοδευτικό ρόλο, ξευτελίζοντας με αυτό τον τρόπο την έννοια του διεθνισμού.
Κατά συνέπεια δεν φτάνουν οι παναριστερές λαικομετωπικές αναγνώσεις και λογικές. Θέλουμε δεν το θέλουμε ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος περνάει από την συγκρότηση ενός εργατικού ενιαίου μετώπου που θα έρθει σε ολομέτωπη σύγκρουση και ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα. Και μόνο μέσα από αυτό το δρόμο θα μπει και το ζήτημα της εξουσίας των εργαζομένων στην κατεύθυνση μιας κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγώγων. Μιας εξουσίας που το πρώτο και το τελευταίο λόγο θα τον έχουν οι ίδιοι οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, διαμέσου ανακλητών και αιρετών οργάνων.
Έχοντας ως εργαλείο δράσης ένα κοινωνικά αναγκαία αριστερό πρόγραμμα, ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα με κατεύθυνση την επαναστατική αλλαγή.

Στοιχειά αυτού του προγράμματος είναι:
1 Η Παύση πληρωμών / διαγραφή του χρέους.
2) Η άμεση έξοδος από ΟΝΕ-ευρώ-ΕΕ. Η πάλη για την αποδέσμευση από ΟΝΕ-ΕΕ είναι πρώτα από όλα ταξικός αγώνας για τα θεμελιακά δικαιώματα των εργαζόμενων, και παράλληλα υπηρετεί το δικαίωμα του εργαζόμενου λαού να αποφασίζει για την τύχη του. Ταυτόχρονα, είναι και διεθνιστικός αγώνας για την απελευθέρωση των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη, για μια άλλη διεθνή συνεργασία στην περιοχή μας, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.
3) Αναδιανομή του πλούτου με αυξήσεις των μισθών και δραστική αύξηση της φορολογίας στο κεφάλαιο.
4) Αντιμετώπιση της ανεργίας με βάση την απαγόρευση των απολύσεων, την μείωση των ωρών εργασίας, την γενίκευση του επιδόματος ανεργίας και αύξηση αυτού. Με ένα κοινωνικό μισθό πρόσβασης στο πολύμορφο κοινωνικό πλούτο. Με την παύση πληρωμών και διαγραφή των χρεών των ανέργων και των φτωχών σε τράπεζες, ΔΕΚΟ, δήμους κλπ. Με την λειτουργιά των επιχειρήσεων που κλείνουν με εργατικό έλεγχο και κρατική στήριξη.
5)Αποεμπορευματοποίηση των δημοσίων αγαθών(ρεύμα, νερό, επικοινωνίες, εκπαίδευση, υγεία κλπ). Τα δημοσιά αγαθά δεν είναι κρατική ιδιοκτησία αλλά είναι κοινός πλούτος που δεν μπορεί να γίνει ιδιοκτησία και εμπόρευμα κανενός.
6)Εθνικοποίηση των ΔΕΚΟ-τραπεζων και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας με εργατικό-λαϊκό έλεγχο.
7) Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με βάση το δημόσιο και συνεταιριστικό χαρακτήρα με τους εργαζόμενους στο τιμόνι με αξιοποίηση των τεράστιων παραγωγικών δυνατοτήτων και δυνάμεων σε περιφερειακή και οικολογική ισορροπία. Ανάπτυξη με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και ως μέτρο ανάπτυξης του κοινωνικού πλούτου τον ελεύθερο χρόνο.
8) Οικοδόμηση μια δημοκρατίας των συνελεύσεων, της άμεσης δημοκρατίας, μια δημοκρατίας των «κάτω».
Σίγουρα όλα τα παραπάνω θα παραμείνουν ένας κενός βερμπαλιστικός λόγος αν δεν γίνουν οργανικό τμήμα ενός ζωντανού κοινωνικού κινήματος που θα παίρνει την ζωή στα χέρια του. Αμφισβητώντας με όποιο τρόπο αυτό αποφασίσει το καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, ζωής και «είναι». Αυτό συνεπάγεται πως οργανώνει από τα τώρα έστω και σε μικροκλίματα και με αντιφάσεις την άλλη κοινωνία που θα θέλει να κτίσει και να ζήσει, οργώνοντας την εξέγερση που έρχεται…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις