η φλόγα του Νοέμβρη καίει ακόμη...

Είναι γιορτή και μάλιστα εθνική ή πάλη ταξική και λαϊκή το πολυτεχνείο; Οι απαντήσεις στο εν λόγω ερώτημα παίζουν ανά περίοδο, την ιστορική στιγμή που τίθονται και τα υποκείμενα που θέτουν και απαντάνε στην ερώτηση.

Αν λόγου χάρη ρωτήσουμε κάποιον που τότε διακινδύνεψε την ζωή του και την ελευθερία του- πόσο ελευθερία έχουμε σε ένα δικτατορικό καθεστώς είναι άλλη κουβέντα- και τώρα αποδέχεται μια κυβέρνηση τραπεζιτών-ακροδεξιών, τότε η εθνική γιορτή είναι η απάντηση που θα δώσει . Την ίδια απάντηση θα σου δώσουν και οι «έξυπνοι» εκπρόσωποι της δεξιάς ή της άκρας δεξιάς που στήριξαν την χούντα. Την ίδια απάντηση θα πάρεις από τους κοσμοπολίτες του παΣΟΚ που εφευρίσκουν επιχειρήματα από το πουθενά για να μας πείσουν πως δεν οι κυβερνητικοί εταίροι τους δεν είναι φασίστες αλλά δεξιοί δημοκράτες.

Αν πάλι ρωτήσεις τον κόσμο του αγώνα, της αριστεράς και της αναρχίας που βλέπουν μια συνέχεια μες στην ασυνέχεια τόσο της ιστορίας των «πάνω» ή των «κάτω» τότε αντίστοιχα η απάντηση που θα πάρεις είναι πως το πολυτεχνείο υπήρξε πάλη ταξική και λαϊκή.

Βέβαια με την κυβέρνηση του Παπαδήμου και των ακροδεξιών δυναμώνει και η τάση του αντιδραστικού αναθεωρητισμού που το πολυτεχνείο λίγο πολύ το θεωρεί μια περίοδος αναρχίας που έβγαλε στο δρόμο τα κατώτερα λαϊκά ένστικτα που τα καθοδηγούσε ο κομμουνισμός. Τέτοιες απόψεις εκφράζουν οι ακροδεξιοί εταίροι της κυβέρνησης. Όπως είναι ο αρχαιοελληνικός «μπουμπούκος» ή ο Μάκης Βορίδης, ο παλαιός τσεκουράτος νεολαίος της ΕΠΕΝ, του κόμματος δηλαδή των υποστηριχτών των χουντικών. Τέτοιες απόψεις εκφράζει ο ηγέτης του ΛΑΟΣ που λέει πως όλα τα αστικά κόμματα δεν έχουν διαφορές και πως ο κίνδυνος είναι ο ξενοκίνητος κομμουνισμός.

Και η πλάκα είναι πως για το εκφυλισμένο παρακμασμένο πολιτικό και οικονομικό μας σύστημα έχουν και ένα δίκαιο. Μόνο που αυτός ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στο ένα ή άλλο αριστερό κόμμα ή κίνημα που κάνει ή δεν κάνει καλά την δουλειά του αλλά στο ανατρεπτικό και επαναστατικό ρεύμα που κατά διάστημα αλλάζει την ιστορική πορεία και φέρνει τα πάνω κάτω και τους «κάτω» πάνω.

Όπως είναι το πολύμορφο επαναστατικό ρεύμα του πολυτεχνείου που ακύρωσε την μετάβαση της χούντας σε μια αυταρχική αστική δημοκρατία, σαν αυτή που ζήσαμε στο μετεμφυλιακό κράτος, φέρνοντας το τέλος της ένα βήμα πιο κοντά.

Διαμορφώνοντας ένα πολύμορφο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο των «κάτω», της αριστεράς και της αντιεξουσίας που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αντιπολίτευση των αγώνων, ανεξάρτητα την μορφή που πήραν, τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν και το πολιτικό πρόσημο που έκφρασαν.

Ένα ρεύμα που μειοψηφικό πια, την περίοδο της πασοκικής βασιλείας κράτησε άσβηστη την φλόγα της εξέγερσης, βάζοντας κατά διαστήματα φρένο στην ιδεολογική, κοινωνική, οικονομική και πολιτική επίθεση του συστήματος.

Ένα ρεύμα που άντεξε ακόμη και την ήττα του ορθόδοξου κομουνισμού των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού ξεκόβοντας καιρό πριν από τις εξουσιαστικές και αντιδημοκρατικές λογικές των «κόκκινων» γραφειοκρατών. Θεωρώντας πως ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, η ισότητα, η ελευθερία και η αδελφότητα δεν έχουν καμιά σχέση με τον αστικό κοινοβουλευτισμό, ούτε όμως με τον κομματικό σοβιετισμό σε όλες του τις εκδοχές, δίχως όμως να πετάει στο κάλαθο των αχρήστων τις επαναστατικές τομές του παρελθόντος, εξάλλου υπήρξε τομή και συνέχεια του.

Σηκώνοντας ανυπότακτο τείχος απέναντι στις επιδιώξεις του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτικού καπιταλισμού να πάρει την μεγάλη ρεβάνς, για να υπερβεί την βαθιά συστημική του κρίση που έχει μπλοκάρει την κρεατομηχανή υπεραξίας. Για αυτό το λόγο έγινε ο στόχος των κατασταλτικών μηχανισμών στην περίοδο της ελληνικής εκδοχής του «πόλεμου κατά την τρομοκρατία». Βλέπεται οι εστίες αντίστασης έπρεπε να συντριφτούν και η ηττοπάθεια να εσωτερικεύει σε αυτούς που κρατάνε ζέστη την διαλεκτική φλόγα της όπλου της κριτικής αλλά και την κριτική των όπλων.

Ένα ρεύμα που κατάφερε να μιλήσει την παράξενη αδιαμεσολάβητη γλώσσα των εξεγερμένων του 2008, δημιουργώντας έστω και για λόγο προπλάσματα κομμουνιστικών κοινοτήτων. Καταφέρνοντας να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των λαϊκών και εργατικών αγώνων ενάντια στην χούντα των αγορών, των τραπεζών, του ΔΝΤ και της ΕΕ. Ενάντια στην βοναπαρτισμό των ελίτ, όπως είναι η κυβέρνηση του Παπαδήμου που βγάζει στην σέντρα κάθε αυταπάτη της αστικής δημοκρατίας και των κοινοβουλευτικών θεσμών.

Ένα επαναστατικό ανατρεπτικό ρεύμα που από αύριο πρέπει να συναντηθεί με ακόμη μεγαλύτερη διαδραστικότητα και διαπεραστικότητα με τα λαϊκά και εργατικά σιχτιρίσματα, με τις αναζητήσεις της ασυμβίβαστης διανόησης, με την αριστερά και την αναρχία που δεν μένει στην αλήθεια του μαγαζιού της. Οικοδομώντας ένα πλατύ αγωνιστικό λαϊκό μέτωπο ανατροπής που θα δημιουργήσει τις δικές της μορφές λαϊκής και εργατικής αντιεξουσίας.

Στην κατεύθυνση της συντριβής των κρατικών καπιταλιστικών μορφών εκμετάλλευσης, αλλοτρίωσης και κυριαρχίας. Της παραγωγής ενός άλλου αντιαυταρχικού, όσο γίνεται πιο εξισωτικού, αμεσοδημοκρατικού τρόπου παραγωγής, διανομής, διακυβέρνησης, επικοινωνίας και πολιτισμού.

Το γεγονός πως ακόμη δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για επανάσταση -οι υποκειμενικές- γιατί οι αντικειμενικές είναι υπερώριμες δεν ακυρώνει την διαδικασία της συγκρότησης αυτού πολυμόρφου πολιτικού και κοινωνικού υποκειμένου που θα εκφράσει συλλογικά, οργανωμένα και συνειδητά την τάση της ανατροπής.

Κατά αυτή την έννοια το πολυτεχνείο δεν  υπήρξε και δεν μπορεί να υπάρξει γιορτή, όπως δεν μπορεί να είναι γιορτή κάθε εξέγερση που στοιχειώνει τα όνειρα κάθε εξουσιαστή και κυβερνώντα. Είτε αυτός υπήρξε δεξιός , είτε σοσιαλδημοκράτης, είτε αριστερός, κομμουνιστής ή αντιεξουσιαστής στην εξουσία.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ