Άραγε σε ποιο σημείο τινάζεται το καπάκι της κοινωνικής οργής...;

"- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!

- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα

δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα

όπου μας εύρει μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! "

Παρ’ όλες τις καιρικές δυσκολίες- λέμε τώρα- ένα σημαντικό τμήμα του κόσμου της εργασίας ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για την 24ωρη εργασία. Δίνοντας μια άμεση δυναμική απάντηση  που σαφέστατα αποτελεί αναγκαιότητα να συνεχιστεί αμεσότατα  και συντονισμένα με στόχο τον λαϊκό- εργατικό ξεσηκωμό το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Φυσικά την ίδια στιγμή μοιραίοι, άβουλοι και κυνικοί οι πολιτικοί μας ταγοί- δοτοί και εκλεγμένοι- μέσα σε μια νύκτα γκρεμίζουν ότι ξέραμε από εργατικά δικαιώματα δεκαετιών. Και αντί να καίγεται το σύμπαν η πλειοψηφία των Ελλήνων εργαζόμενων φαίνεται πως κοιτάει αποσβολωμένη, φοβισμένη, σοκαρισμένη και ανίκανη να αντιδράσει στο νέο "σοκ και δέος"    

       

Σίγουρα είναι ζητούμενο και πρέπει να προβληματίσει τις ηγεσίες και τον κόσμο της αριστεράς γιατί σύσσωμος ο κόσμος της εργασίας δεν ξεσηκώνεται, αν και σιχτιρίζει, αν και αντιλαμβάνεται τι λεπίδι του ετοιμάζουν.

Σίγουρα δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος να δώσει απάντηση και κανένας μονάχος του δεν μπορεί να δώσει. Αυτό πρέπει να γένει πεδίο προβληματισμού και επιστημονικής έρευνας για το συλλογικό στρατευμένο ηγεμόνα-διανοούμενο της μάχιμης αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

Εγώ απ την πλευρά μου θα επιχειρήσω να θέσω στο τραπέζι του προβληματισμού κάποιες υποκειμενικές απόψεις- ελαχιστότατο τμήμα μιας διαρκούς και ανοικτής καθολικότητας. Και αν αυτό αποτελεί τμήμα της ή απλώς είναι  μια έκφραση της μικρής ή μεγάλης ματαιοδοξίας μου.

Καταρχήν πρέπει να δούμε ιστορικά τι τμήμα των εργαζομένων και γενικότερα του λαού  αντιδρά και ξεσηκώνεται, τόσο ποσοτικά- επί της %-, όσο και ποιοτικά, δηλαδή πια είναι τα  τμήματα εργαζομένων και λαού ξεσηκώνεται.

Και είναι βέβαιο πως επί της % δεν μπορούμε να πούμε πως πάρα μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις  η πλειοψηφία των εργαζόμενων και του λαού σήκωσε το ανάστημα του.  Το σύνηθες είναι πως συνήθως ξεσηκώνεται ένα μικρό ή μεγαλύτερο ποσοστό του λαού.

Ενώ ποιοτικά μπορούμε να δούμε πως το ποιος είναι μπροστάρης στο αγώνα σε κάθε περίπτωση διαφέρει και είναι συνισταμένη διαφορετικών παραγόντων στα πλαίσια του κάθε κοινωνικού και πολιτικού σχηματισμού.

Μια άλλη συνισταμένη είναι το ζήτημα του χρόνου ή του τάιμινγκ. Δηλαδή πια χρονική περίοδο ή φάση το ταξικό ένστικτο θα μεταστοιχειώσει το αι σιχτίρ  σε δράση και ξεσηκωμό, αυθόρμητο ή συνειδητό. Δηλαδή πότε το σημείο κοινωνικού και ταξικού βρασμού φτάσει στα 100 και τινάξει το καπάκι. Και αυτό είναι κάτι που  αφορά και ταυτόχρονα δεν αφορά τις δικές μας επιθυμίες ως ενεργά υποκείμενα. Σαφέστατα  παίζει ρόλο η δική μας δράση, μόνο που δεν αποτελεί την καθοριστική πλευρά των πραγμάτων, ότι και να πράξουμε, όπως και να το πράξουμε.

Ένας άλλος παράγοντας -και κατά την δική μου μερικότατη οπτική, ο πλέον σημαντικός παράγοντας- είναι η συγκυρία και η εποχή σε σχέση με  το επίπεδο της κοινωνικής και ταξικής συνείδησης και του βαθμού της αλλοτρίωσης, αποξένωσης.

Και με αυτή την οπτική μπορούμε να πούμε πως υπήρξε μια ολάκαιρη γενιά που είτε ξέμαθε να πολεμά, είτε δεν έμαθε ποτέ της. Και ταυτόχρονα όταν πολεμά, ή αυτή που πολεμά ή όταν πάει για πόλεμο το κάνει με ένα τρόπο ολοκληρωτικό στα όρια του μηδενισμού…

Ζούσε ή ψευτοζούσε αναλώνοντας αποθέματα περασμένων γενιών. Κάτι που επηρέασε και επηρεάζει σε δραματικό βαθμό και την κοινωνική και ταξική συνείδηση. Καθώς και την κοινωνική και βιοπολιτική οντολογία του σύγχρονου εργαζόμενου σε καθοριστικά δραματικό βαθμό.

Πόσο μάλλον όταν αυτή η σχιζοειδής κατάσταση  διαμόρφωσε όρους- στα πλαίσια των νέων παραγωγικών μοντέλων-μιας πολυδιάσπασης της εργατικής τάξης.

Και αυτό με την σειρά του διάλυσε το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα στο βαθμό που υπήρχε ή έδινε μάχες. Νομίζω πως είναι αφελής η εικόνα πως έχουμε μια εργατική τάξη που θέλει και αγωνίζεται και μια ηγεσία που είναι γραφειοκρατική και ξεπουλημένη.

Οι εν λόγω ηγεσίες δεν αποτελούν πάρα έκφραση των παραγωγικών, πολιτικών συσχετισμών και του συγκεκριμένου οντολογικού «είναι» της βάσης των εργαζομένων. Αυτού που έχει βαθύτατα αλλοτριωθεί από τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας.

Άφησα τελευταίο το ρόλο του υποκειμένου- του επαναστατικού υποκειμένου- και της αριστεράς που είναι θαρρώ ο καθοριστικός παράγοντας για να συνολικοποιήσει τις αντιδράσεις και τις αντιστάσεις και να τις μπολιάσει με ένα καινούργιο επαναστατικό μύθο.Μύθο, ούτε μύθευμα, ούτε μυθολογία.

Ο μύθος είναι παιδευτικός, δεν κοιμίζει αφυπνίζει, αναδεικνύει τις πανανθρώπινες αλήθειες. Ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη, αδελφότητα, κοινότητα, συναδελφικότητα και φυσικά αλληλεγγύη και  αλληλοβοήθεια. Λόγος και ποίηση για έρωτας, αγάπη και επανάσταση.

Και όλα τούτα τα πανανθρώπινα και διαχρονικά πρέπει να δώσουν απάντηση στο ζητούμενο- το μέγα ζητούμενο- είναι πως θα μπολιαστούν τόσο με τις νέες τεχνολογικές εξελίξεις- αυτό το κουτί της Πανδώρας- καθώς και με την ισορροπία με την φύση, την εσωτερική και εξωτερική μας φύση.

Ταυτόχρονα και παράλληλα χρειάζεται μια ενωτική και καθημερινή δράση. Μια πολυσύνθετη παρέμβαση στην πραγματικότητα της εργατικής τάξης. Ενωτική και καθοριστική παρέμβαση στους εργατικούς αγώνες και στην ταξική πάλη. Στο πως οι εργαζόμενοι από δομές εκμετάλλευσης θα μετατρέπονται σε πεδία αγώνα και αντίστασης στην κατεύθυνση της χειραφέτησης.

Στο πως θα συγκροτηθούν στο χώρο-τόπο-χρόνο πολιτικές-κοινωνικές-ιδεολογικές και πολιτισμικές αντιεξουσίες που θα επιχειρούν να σπάνε  την ολοκληρωτική αλλοτρίωση και εκμετάλλευση από το κεφάλαιο και το εμπόρευμα.

Στο πως θα δυναμώσουν και θα συνολικοποιήσουν την κάθε μικρή και μεγάλη αντίσταση. Στο πως τέλος θα ναι έτοιμοι όχι να βάλουν την μεγάλη φωτιά, αλλά στο πως αυτή η μεγάλη φωτιά που θα μπει για να κάψει τα σπαρτά θα κάψει τα ξερά και όχι τα χλωρά…

Βάζοντας το ζήτημα της εξουσίας των καταπιεσμένων, όχι απλώς για να γίνει μια άλλη κυβέρνηση που θα διαχειριστεί με κευνσιανικότερους τρόπους την κρίση και το σύστημα, αλλά για να συνεισφέρει στο προτσές της παγκόσμιας κοινωνικής απελευθέρωσης…

Ναι δεν φτάνουν ούτε τα λόγια, ούτε οι ιδέες αλλά ούτε και οι πράξεις. Χρειάζονται όλα και στην σωστή ποσότητα τους για να διαμορφωθεί και  η ανάλογη ποιότητα για  να κάνουν την διαφορά, την καθοριστική ποιότητα όπου το υποκειμενικό, το ταξικό συναντηθεί με το αντικειμενικό.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως πλησιάζει το σημείο βρασμού και κάνεις δεν είναι. Άλλοι ελπίζουν-ελπίζουμε- και άλλοι φοβούνται- φοβούμαστε- για αυτό.  Ίσως γιατί δεν νιώθουμε έτοιμοι, ίσως γιατί δεν έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και στο κόσμο της εργασίας.

Από την άλλη κατανοούμε πως για να αντιστραφεί το κλίμα και να σταματήσει η κατρακύλα  θα πρέπει τόσο η αριστερά να δράσει μαχητικά και ενιαία, αλλά και ο λαός και η εργατική τάξη να σηκώσει το ανάστημα του και να πάψει να ναι ραγιάς….

Ένα είναι το σίγουρο: η μάχη δεν κρίθηκε και δεν θα κριθεί στην μεγάλη νύκτα των οδοφραγμάτων. Ζούμε και θα ζήσουμε ένα παρατεταμένο πόλεμο που πρέπει να το μετατρέψουμε σε λαϊκό πόλεμο συγκροτώντας  από τα σήμερα τα εδάφη και τους τόπους του λαϊκού κόκκινου «στρατού» μας. Ενός αγωνιστικού – πολιτικού και κοινωνικού-  μετώπου ρήξης και ανατροπής….