ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ

Η κατάσταση στο επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα σε γενικές γραμμές είναι τραγική, ανεξάρτητα αν στο ένα ή στον άλλο κλάδο υπάρχουν σημείο, πεδία και εστίες αντίστασης. Καλά τα ψέματα, ύστερα από 2 χρόνια αγώνες ενάντια στο μνημόνιο, ηρωικούς αγώνες ενάντια στο μνημόνιο και είμαστε σχεδόν στο μηδέν. Για να μην πω πως έχουμε υποχωρήσει στο μείον με ανεπανόρθωτες στρατηγικές σε ένα βαθμό ήττες, ιδιαίτερα με το μνημόνιο που αφορά τα εργασιακά.

Το υπουργείο εργασίας σε εγκύκλιο του δίνει περιθώριο μέχρι τις 14 Μάη για την υπογραφή νέων κλαδικών συμβάσεων, διαφορετικά κλαύτα Χαράλαμπε…, διαφορετικά πέφτουμε στην βασική των κλαδικών και ανοίγουν οι δρόμοι για επιχειρησιακές ή ατομικές σε γενικευμένο βαθμό.  Αλήθεια πόσο έτοιμο είναι το συνδικαλιστικό κίνημα στην μια ή στην άλλη μορφή του να παίξει αυτό το ρόλο…, και σε αυτή την περίπτωση θαρρώ πως ισχύει το κλαύτα Χαράλαμπε.

Και αυτά δεν τα λέω για να κάνω μια θλιβερή κοινή διαπίστωση αλλά για να ασχοληθώ πιο συγκεκριμένα με τις εκλογές στο σωματείο μου. Στο σωματείο της πολύπαθης και μονάκριβης νύφης της ΔΩΔΩΝΗΣ. Ας κάνω κάποια συναδερφικά αλλά πολιτικά σχόλια για το σωματείο μου και για τις εκλογές. Και ας μην πουν κάποιοι πως βγάζω στην επιφάνεια κάποια κακώς κείμενα..ο κόσμος το χει τούμπανο και μείς κρυφό καμάρι

1)    Ο κάθε συνάδερφος μετά από 15 χρόνια σε αυτό το «μοναστήρι»- όπως το λένε οι παλιότεροι-  σωστός και άγιος είναι και προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα. Όποτε ότι γράφω δεν έχει καμία προσωπική αιχμή, μα πολιτικές, με την βαθύτατη του όρου σημασία, επισημάνσεις. Και εδώ συνάδελφοι ας κάνουμε μια ουσιαστική και καθοριστική  διάκριση μεταξύ πολιτικής και κομματικής συνείδησης και στάσης, οι δυο έννοιες δεν ταυτίζονται απαραίτητα. Καλή η συναδερφική στάση λοιπόν αλλά καλύτερή η αλήθεια, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των λόγων μου…

2)    Μπροστά λοιπόν στην τελική μάχη για την σωτήρια της ΔΩΔΩΝΗΣ  είναι θαρρώ μέγα λάθος να πάμε για εκλογές στο σωματείο.  Απεναντίας αυτό που θα έπρεπε να πράξουμε είναι να εκλέξουμε μια διευρυμένη επιτροπή αγώνα που θα αναλάμβανε να οργανώσει με αγωνιστικό τρόπο την μάχη. Μάχη δύσκολη, πολύ δύσκολη και αδυσώπητη. Μάχη που θα βρει ένα μόνο νικητή και άρα πρέπει να ετοιμαστούμε για να σηκώσουμε τις σημαίες της εργατικής εξέγερσης, καταλαμβάνοντας το εργοστάσιο, ασκώντας την εξουσία που θα δίνει η παραγωγική μας ικανότητα, με στόχο την αυτοδιαχείριση του εργοστασίου, μέχρι να πάρουν πίσω την ιδιωτικοποίηση. Και αλίμονο αν μπροστά σε αυτή την μάχη ασχοληθούμε, που δυστυχώς αυτό θα πράξουμε, με κοινοβουλευτικά-επί της ουσίας- εκλογικά παιχνίδι, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο.

3)    Και αυτό δεν σώζεται με ένα ενιαίο πόσο μάλλον με ένα κατά επίφαση ανεξάρτητο ψηφοδέλτιο. Όπου οι μηχανισμοί, οι κομματικοί και οι άλλοι μηχανισμοί θα δράνε στο παρασκήνιο.  Οι λίστες μπορεί και θα κυκλοφορούν και στα ενιαία και ενωτικά ψηφοδέλτια. Πόσο μάλλον που δεν έγιναν εν τέλει ουσιαστικά βήματα για μια εργατική ενότητα, για μια ουσιαστική εργατική ενότητα. Που θα σπάει τους διαχωρισμούς, σε μόνιμους-εποχιακούς, πάνω και κάτω, προϊστάμενους και εργαζόμενους. Και ίσως να είναι αργά να γίνουν και το νερό να έχει μπει στο αυλάκι

4)    Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε να τα μηδενίσουμε όλα. Άρα πρέπει και θα χαιρετήσουμε την εγγραφή- επιτέλους- των εποχιακών. Αλίμονο αν η πλειοψηφία πλέον των εργαζόμενων στο σωματείο δεν ήταν γραμμένο σε αυτό.  Ένα βήμα που όχι μόνο άργησε αλλά πάει να ακυρωθεί στην πράξη με την απαγόρευση ουσιαστικά των εποχιακών να είναι υποψήφιοι. Δηλαδή συνάδερφοι τι κάνουμε με αυτή μας την στάση; Από την μια τους γράφουμε στο σωματείο, τους δίνουμε το δικαίωμα να εκλέξουν τους μόνιμους ή τους προϊσταμένους τους, για να θέλουμε να μαστε ειλικρινείς, στο ΔΣ του σωματείου, αλλά δεν τους δίνουμε το δικαίωμα να εκλεγούν. Λες και βρισκόμαστε ιστορικά στο τέλος της φεουδαρχίας, όπου μόνο οι ιδιοκτήτες και όχι γενικά οι πολίτες είχαν πλήρη πολιτικά δικαιώματα… Και έτσι νομίζουμε ή επιθυμούμε  να οικοδομήσουμε πραγματική εργατική και ταξική ενότητα για να σωθούμε.. Νομίζω πως δεν κατανοούμε ή δεν θέλουμε, προτιμώ το πρώτο. Φυσικά από το σωματείο, από την διοίκηση του σωματείου υπάρχει αντίλογος.  Ο αντίλογος είναι μια ερμηνεία, νομικίστικη ή πολιτική δεν είμαι σίγουρος, του νόμου 1264/82. Την ίδια στιγμή η δική μου συνδικαλιστική εμπειρία λέει άλλα. Ο κάθε εργαζόμενος από την μέρα που εγγράφεται στο σωματείο έχει πλήρη πολιτικά δικαιώματα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Προσωπικά δεν μένω καν στο νομικό αλλά στο βαθιά πολιτικό και ηθικό ζήτημα που σπάει κάθε απόπειρα να ενωθούμε πραγματικά. Δεν επιτρέπεται πολιτικά και νομικά να καλείς κάποιον να σε ψηφίζει δίχως να του επιτρέπεις να ψηφιστεί, αυτό και αν είναι δημοκρατικό ατόπημα. Μέγιστο δημοκρατικό ατόπημα. Κατά αυτόν τον τρόπο μόνο ενότητα δεν οικοδομούμε….

5)    Σε αυτό δεν ευθύνεται μόνο η ηγεσία του σωματείου και σε αυτό διαφωνώ με τους ΠΑΜιτες που για κομματικούς λόγους τα ρίχνουν στην ηγεσία και στον πρόεδρο. Τον πρόεδρο και την ηγεσία του σωματείου κάποιοι την έβγαλαν και μπορούσαν στην συνέλευση να αλλάξουν την πολιτική και εργατική ατζέντα.  Το ότι  δεν το πράξανε κάτι σημαίνει. Και αυτό που σημαίνει κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι πως η πλειοψηφία των μονίμων και των εποχιακών εργαζόμενων  συνειδησιακά- με την ταξική και πολιτική σημασία του όρου και όχι με την ηθική- είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτή την ηγεσία, για να μην πω σε χειρότερη και παρεξηγηθώ. Και δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω σε αυτή την κριτική.  Για αυτό το λόγο δεν φτάνει να λες ενωτική κίνηση για την ΔΩΔΩΝΗ. Ο ΔΩΔΩΝΗ έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι το κέντρο του κόσμου. Ο συντεχνισμός έχει πεθάνει. Για αυτό δεν πρέπει να λέμε απλώς έξω από τα κόμματα- προσωπικά δεν το λέω- αλλά έξω από την κυρίαρχη και ηγεμονική αστική και μικροαστική ιδεολογία μας. Μπορεί μέχρι τα τούδε να ήταν λειτουργική μα τώρα μπροστά στο γκρεμό απλώς κάνει την ήττα πιο βαριά..και θα μας την κάνει πιο βαριά, εκτός και αν…

6)    Για αυτό το λόγο την τελευταία στιγμή ας δοθεί η δυνατότητα στους εποχιακούς να ψηφίσουν και να ψηφιστούν..Διαφορετικά οι εκλογές και το σωματείο θα είναι νεκρό μπροστά στην τελική μάχη που οι εργαζόμενοι της ΔΩΔΩΝΗΣ πρέπει να αποδείξουν πως έχουν την συνείδηση να πάνε τα πράγματα διαφορετικά. Όχι μόνο για αυτούς αλλά για λογαριασμό όλου του ηπειρώτικού λαού.., βαρύ το καθήκον αλλά πιο βαριά η ήττα που μας περιμένει. Και ας μην περιμένει κανείς πως θα λουφάξει και θα σωθεί….., τα ψέματα τελείωσαν….                             

Δ.ΑΡΓΥΡΟΣ