ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ

Έχω καιρό τώρα που προσεγγίζω μια διαφορετικού τύπου κομμουνιστική επαναθεμελιωτική συνάντηση, ως οντολογική συνάντηση. Δηλαδή την συνάντηση της τάσης χειραφέτησης  με την καθολικότητα του όντος, δηλαδή ως αντικείμενο και ως υποκείμενο, δίχως να ταυτίζω αντικείμενο και υποκείμενο, όπως πράττει μια μορφή του χεγκελιανού μαρξισμού. 

Ο τόπος της συνάντησης είναι το σώμα του κόσμου, αυτή η αντιφατική και διαχωρισμένη καθολικότητα. Ένα πολλαπλό σώμα ανοικτό σε αναλυτικά παραδείγματα και ερμηνευτικά σχήματα, Μιλάμε για πολλαπλή ενότητα υποκειμένου-αντικειμένου που η αντίφαση και η αντίθεση είναι στιγμές συνάντησης, σχάσης και ενότητας, είτε πρόκειται για μια ενότητα σε άλλο ποιοτικό  επίπεδο, είτε για μια ενότητα σε ένα πρότερο επίπεδο. Και αυτό παραμένει ανοικτό και επανερμηνείες ή και σε παρερμηνείες. Η αλήθεια ή και οι αλήθειες είναι σωματοποιημένες πολλαπλότητες και όχι σημεία, γλώσσες και σχήματα που επικαθορίζουν δυναμικές. Με άλλα λόγια η καθολικότητα θα παραμείνει για πάντα μια ανοικτή διαδικασία και η συνάντηση υποκειμένου- αντικειμένου ένα ανοικτό διακύβευμα.
Η συγκεκριμένη ενότητα υποκειμένου- αντικειμένου στην αντιφατικότητα της και πολυσύνθετη πολλαπλότητα  της είναι το παράδειγμα της κοινωνίας ή της κοινότητας των ελευθέρων συνεταιρισμένων παραγωγών. Που έχει ως βάση την μονάδα, την απελευθερωμένη ατομικότητα και όχι τον εργάτη ή τον προλετάριο.  Ενώ είναι ενότητα υποκειμένου- αντικειμένου και όχι ένα συνειδητοποιημένο υποκείμενο διότι η κοινότητα ή η κοινωνία των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών θα βρίσκεται σε σχέση, σε άμεση σχέση με τις αντιφατικές δυνατότητες και πραγματικότητες της νέας τεχνολογίας, των νέων παραγωγικών δυνάμεων,   του αντεστραμμένου κομμουνισμού που γεννιέται στα βάθη του κ.τ.π. Για αυτό και μιλάω για ένα αναστοχασμό και συνάντηση του όντος.
Γνωρίζω πολύ καλά πως αυτό έρχεται σε διαφοροποίηση Α) με τον παραδοσιακό μαρξισμό που περιμένει την κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο και το κόμμα του για να αρχίσει να οικοδομεί μια νέα κοινωνία. Β) με τον παραδοσιακό αναρχισμό που  βάζει ως στόχο την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου για να αρχίσει η νέα κοινωνία να λειτουργεί. Γ) Με τις εκφράσεις της αυτονομίας  και της μετααυτονομίας που θέλοντας να αποφύγουν το σκόπελο της αλλοτρίωσης της εξουσίας  προσβλέπουν στην αλλαγή του κόσμου δίχως την κατάκτηση της εξουσίας, μέσα από μια διαδικασία αδειάσματος και αποδόμησης του καπιταλισμού.
Προσωπικά θεωρώ πως το σκόπελο της εξουσίας ή της κρατικής κυβερνητικής κυριαρχίας δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε ότι και να κάνουμε. Είτε καταστρέψουμε το αστικό κράτος, είτε τον υποδομήσουμε ή το αδειάσουμε η δυαδική εξουσία που θα οικοδομήσουμε δεν μπορεί παρά να αναμετρηθεί με το πρόβλημα και το ερώτημα κράτος-κυριαρχία- αλλοτρίωση.
Από την άλλη μεριά αν δεν αρχίσουμε να οικοδομούμαι από σήμερα ένα ολοκληρωτικά διαφορετικό και ανταγωνιστικό παράδειγμα η κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο ή τις πολιτικές του δυνάμεις δεν οδηγεί αναγκαία σε μια άλλη κοινωνία. Αυτό το ανταγωνιστικό παράδειγμα δεν μπορεί να είναι η εργατική δημοκρατία, διότι ο εργάτης ή ο προλετάριος παραμένει σε ενότητα και αντίθεση με το κεφάλαιο, άρα η εργατική δημοκρατία κουβαλά αυτή την ενότητα και αντίθεση στις δομές της. Με άλλα λόγια η εργατική δημοκρατία αποτελεί κάτι το διαφορετικό ή και ανταγωνιστικό σε σχέση με τον αστική δημοκρατία, δεν εκφράζει όμως  την άλλη κοινωνία.
Ενώ αντίθετα το παράδειγμα της κοινότητας ή της κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων  παραγωγών  παρά την συνάντηση με τον αντιφατικό κόσμο της νέας τεχνολογίας και των νέων παραγωγικών δυνάμεων, εκπροσωπεί το αύριο σήμερα. Πρόκειται για ένα ανοικτό σύμπαν- στοίχημα που σε μια πρώτη φάση δεν μπορεί παρά να αγκαλιάσει μια συνειδητή μειοψηφία- πρωτοπορία. Που θα αποτελέσει την  πολλαπλή επιστημονικά εκφρασμένη κοινωνικοφιλοσοφική πρωτοπορία του επαναστατικού κινήματος των  καταπιεσμένων τάξεων.
Νιώθω μια φιλοσοφικοπολιτική μοναξιά, αλλά δεν με τρομάζει. Ίσως το παραπάνω σχεδίασμα να είναι ασκήσεις επί χάρτου, ίσως και όχι. Αν είναι θα χαθεί, όπως χάθηκαν χιλιάδες άλλα σχεδιάσματα, αν όχι θα συναντηθεί με τις ανάγκες, τις ζωτικές ανάγκες των ανθρώπων και θα υλοποιηθεί  σε ένα βαθμό ή θα αποτελέσει το πρόπλασμα νέων επαναστατικών αναζητήσεων.
Στην δική μου πάντως οπτική το παράδειγμα της κοινότητας ή κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών ως μορφή οντολογικής παραγωγής του κοινού αποτελεί μια νέα εκδοχή της συνάντησης και της επανοηματοδότησης του κομμουνισμού και του αναρχισμού..







Σχόλια

  1. Ο λόγος που νοιώθετε αγαπητέ …"φιλοσοφικοπολιτική (sic!) μοναξιά" είναι απλός: ανακυκλώνετε την βαθιά σας άγνοια επί παντός παράγοντας δια της παπαγαλίας αυθεντικά νοηματικά μπαρμπούτσαλα.

    Αν πραγματικά σας ενδιαφέρει κάτι από όλα αυτά, θα σας πρότεινα να αρχίσετε με ένα μόνο βιβλίο – διαλέξτε όποιο θέλετε. Αφού υποχρεώσετε τον εαυτό σας να το μάθει από έξω με άριστη παπαγαλία (πράγμα στο οποίο δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα αριστεύσετε) αφιερώστε μετά ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ τουλάχιστον δύο χρόνια, καθημερινά για 12 το λιγότερο ώρες για να σκέπτεστε επίμονα επί αυτών που μόλις μάθατε να παπαγαλίζετε.
    Ούτε λεπτό, ούτε μέρα λιγότερη. Στο τέλος –και να με θυμηθείτε- θα ανακαλύψετε ότι δεν θα νοιώσετε ξανά "θεωρητική" μοναξιά, ακόμη κι αν εσείς επιλέγετε την μοναχικότητα.

    Εκτός κι αν απλά "τρολάρετε" ειρωνευόμενος τα αντίστοιχα υπαρκτά ψώνια. Οπότε αυτομάτως το "πόνημα" σας αποκτά ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον κοινωνικού πειράματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θεωρώ πως είσαι απλά ηλιθιος και πρέπει να ακολουθήσεις την συμβουλή σου. Λυπάμαι αν χρειάστηκες να παπαγαλίσεις οτιδήποτε. Δείχνει καταπιεση και αρνητικη ενεργεια!

      Κ Τζουμερκας
      deltio.weebly.com

      Διαγραφή
    2. Αγαπητέ σ. Δημήτρη,

      Το πρόβλημα είναι ότι οι ελεύθερα συνεταιρισμένοι παραγωγοί περικυκλώνονται από τις εμπορευματικές σχέσεις του καπιταλισμού. Για να επιβιώσει το μοντέλο τους πρέ-πει να επεκταθεί σε εθνικά και μετά σε παγκόσμια πλαίσια. Ονομάζουμε κομμουνι-σμό την κίνηση που καταργεί την παρούσα τάξη πραγμάτων, γράφει ο Μαρξ. Αν δια-λέξουμε να είμαστε ελεύθερα συνεταιρισμένοι παραγωγοί σε μια ορισμένη περιοχή ή περιφέρεια ενδεχομένως ζούμε το αύριο σήμερα αλλά κάτω από τους τεράστιους πε-ριορισμούς του καπιταλισμού που υπάρχει τριγύρω μας. Όπως δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός σε μια μόνη χώρα παρόμοια δεν μπορούν οι ελεύθερα συνεταιρισμένοι παραγωγοί και οι κοινότητές τους να αποτελέσουν ένα γενικευμένο κοινωνικό μοντέ-λο παρά μόνο στο ίδιο το εργατικό κράτος, την δικτατορία του προλεταριάτου ώστε να υπάρχει πραγματικά μια «κίνηση που καταργεί την παρούσα τάξη πραγμάτων». Το κυρίαρχο ιστορικό μας παράδειγμα εξακολουθεί να είναι η Κομμούνα και ο τύπος κράτους που περιγράφει ο Λένιν στο «Κράτος και Επανάσταση». Το ιστορικό μας παράδειγμα συμπληρώνεται φυσικά με τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό και την τελική κατάρρευση της ΕΣΣΔ, δηλ. οι «πρώιμες επαναστάσεις του 20ου αιώνα» οδήγησαν στον σφετερισμό της εργατικής εξουσίας από ένα Κράτος που δεν ήταν, τελικά, δικό της. Εξακολουθεί να είναι ιστορικό ζητούμενο με ποιον τρόπο η δικτατορία του προ-λεταριάτου θα κατορθώσει ν’ αποφύγει τον εκφυλισμό. Η απάντηση βρίσκεται, φυσι-κά, στην συμμετοχή του προλεταριάτου σε όλες τις πολιτικές και οικονομικές απο-φάσεις με την βοήθεια, ενδεχόμενα, της τεχνολογικής επανάστασης στις επικοινωνίες και το διαδίκτυο. Παραμένει, ωστόσο, αδιαφιλονίκητο, ότι η ιστορία δεν έχει ακόμα αποφανθεί ως προς το εξής: Oι τρόποι και οι μορφές οργάνωσης του Κράτους, πρέπει μεν να είναι βασισμένες στην Κομμούνα (ως προς αυτό οι κομμουνιστές δεν αμφι-βάλλουν), αλλά με ποιον τρόπο δεν θα εκφυλισθούν; Με ποιον τρόπο δεν θα επιβλη-θεί ξανά μια σταλινική δικτατορία πάνω στην εργατική τάξη ή μια λιγότερο βάρβαρη αλλά εξίσου καταχρηστική υφαρπαγή της εξουσίας της;

      Συντροφικά,
      Κ. Τζουμέρκας
      deltio.weebly.com

      Διαγραφή
  2. ευχαριστώ για την ουσιαστική κριτική..νομίζω πως αν σπαταλησατε το πολύτιμο χρόνο για να διαβασετε 130 σελιδες μπαρμπούτσουλα ενός ψώνιου, τότε μάλλον κάτι θα αξίζουν... ίσως τελικά ο τίτλος να το τροποποιήσω τρολλ το πεδίο της οντολογικής συνάντησης αναρχισμού- κομμουνισμού

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δημητρη,

    το προβλημα ειναι οτι εξακολουθεις να βρισκεσαι στις εμπορευματικες σχεσεις του καπιταλισμου ενω το μοντελο των ΕΣΠ του Μαρξ ειναι η τελικη μορφη του κομμουνισμου. Θεωρω οτι σαν μοντελο εξακολουθουμε να εχουμε την Κομμουνα και το προβλημα του Κρατους παραμενει. Βρισκει την τελικη του λυση στο εργατικο κρατος και την δικτατορια του προλεταριατου,

    Με εκτιμηση

    Κ Τζουμερκας
    deltio.weebly.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. οι εμπορευματικές σχέσεις θα συνεχιζουν να υπαρχουν σε ενα βαθμο και στο εργατικο κράτος και στην πρωτη φαση του κομμουνισμου,όπως εχει διαττυπώσει και ο Μαρξ στην Γκόττα. Απο την αλλη πλευρα διαμεσου της γενικης διανοιας έχει ηδη μπει σε βαθια κρίση ο νομος της αξιας, οπως εχει ξαναπει ο μαρξ στα γκρουντισε...προσωπικα δεν απορριπτω, ούτε την περιπτωση τηςς υπαρξης ενός αντικρατους κομμουνας, ούτε την δικτατορία του προλεταριάτου, όπως θέττω εγω την προοπτικη των Ε.Σ. Π. συσχετίζεται με αυτο που γεννίεται στα σπλάχνα του υπαρχοντος συστηματος, που θα πρεπει να αναδειχθει και να δυναμώσει σημερα.// θα ισχυροποιηθει στα πλαίσια ενός μεταβατικού κράτους και θα ηγεμονευσει- κυρίαρχησει στο ολοκληρωμενο κομμουνισμο

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις