10 χρόνια από το δημοψήφισμα του ΟΧΙ

 

Με αφορμή τα 10 χρόνια από το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ ας μου επιτραπούν οι παρακάτω σκέψεις.

Επί της θεωρίας 

 Ο κάθε εθνικός κοινωνικός σχηματισμός ενταγμένος, με ένα ανισόμετρο και συνδυασμένο τρόπο, στην ολότητα των εθνικών καπιταλιστικών κοινωνικών σχηματισμών έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Τα εν λόγω ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είναι ακριβώς το αποτελέσματα αυτής της ανισόμετρης και συνδυασμένης ένταξης του μερικού ( του κάθε κοινωνικού σχηματισμού) στο καθολικό ( την ολότητα των κοινωνικών καπιταλιστικών σχηματισμών). Επίσης ειναι αποτέλεσμα των ιστορικών εκδηλώσεων της συγκρότησης του κάθε κοινωνικού σχηματισμού και των εκφάνσεων που παίρνει η ταξική πάλη και οι κοινωνικοί αγώνες. Αυτό συμβαίνει και με τον Ελληνικό κοινωνικό καπιταλιστικό κοινωνικό σχηματισμό τόσο στο πως συγκροτήθηκε και αναπτύχθηκε, στη ισχύ της Ελληνικής αστικής τάξης και την δύναμη επιβολής της πάνω στις άλλες κοινωνικές τάξεις. Όσο και στην σχέση της με την ιστορία της, την σχέση εξουσίας και κυριαρχίας των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ( ΗΠΑ) επί του κοινωνικού σχηματισμού, στις δομές λειτουργίας στο πλαίσιο της ΕΕ, την θέση της στο γεωπολιτικό περιβάλλον. Αλλά και το πως οι παγκόσμιες ταξικές και οικονομικές αντιθέσεις επιδρούν στο εσωτερικό του Ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.

  2010 η έκρηξη

 Πριν από 15 χρόνια οι παραπάνω δυναμικοί συνδυασμοί/ διαδικασίες οδήγησαν στην οικονομική χρεωκοπία και στην έκρηξη των οικονομικών και κυρίως ταξικών αντιθέσεων στο εσωτερικό του Ελληνικού κοινωνικού καπιταλιστικού σχηματισμού. Επί 2 συναπτά έτη ο εργαζόμενος Ελληνικός λαός έδινε ηρωικό αγώνα με έντονες συγκρουσιακές καμπές για να μην πληρώσει το τίμημα της χρεωκοπίας. Σε αυτή την σχεδόν προεπαναστατική κατάσταση η αριστερά ( Ιδιαίτερα η «κομμουνιστική»[ΚΚΕ ] και η "επαναστατική"[ΑΝΤΑΡΣΥΑ κτλ]... ) δεν ήθελε ( η πρώτη) και δεν μπορούσε (η δεύτερη) να οργανώσει την ταξική σύγκρουση και να θέσει ζήτημα μιας άλλης ανατρεπτικής διεξόδου. Στο ιστορικό γίγνεσθαι το να σπάσει η συστημική κανονικότητα αποτελεί ένα σπάνιο γεγονός και τότε αποτελεί την χρυσή ευκαιρία στις δυνάμεις της επαναστατικής ανατροπής. 

Μόνο που πρέπει οι εν λόγω δυνάμεις να είναι προετοιμασμένες για κάτι τέτοιο, οργανωμένες για αυτή την στιγμή, και φυσικά να μην φοβούνται τις ευθύνες που αναλαμβάνουν. Η ιστορία έδειξε ότι το 2010-2015 δεν υπήρχαν οι εν λόγω προϋποθέσεις. Το ΚΚΕ λειτούργησε ως συστημικό κόμμα και η άκρα αριστερά ως δυνάμεις διαμαρτυρίας όχι όμως δυνάμεις επαναστατικής αλλαγής. Σε ενα γενικότερο πλαίσιο ύστερα από την εξεγερσιακη βραδιά της 12ης Φλεβάρη του 2012, έκλεισε η δυνατότητα της επαναστατικής απάντησης και άνοιξε ο κύκλος του ΣΥΡΙΖΑ.

 Από την ψευδοαντίσταση στην προδοσία 

 Ο αγωνιζόμενος Ελληνικός λαός έβγαλε στο προσκήνιο τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα γιατί κατανόησε πως το ΚΚΕ δεν ήθελε και η άκρα αριστερά δεν μπορούσε να τον βγάλει από το τέλμα των μνημονίων και της χρεωκοπίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε έναν ενδιαφέρον πολιτικό υβριδισμό ανάμεσα στην ορθόδοξη σοβιετική αριστερά, τον ευρωκομουνισμό, την κινηματική αριστερά και σημαντικό τμήμα της άκρας αριστεράς. Με κύρια χαρακτηριστικά τον αντινεοφιλελευθερισμο, την κινηματική οπτική και μια μαχόμενη ρεφορμιστική τοποθέτηση. Ενώ ύστερα απο την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ σημαντικά τμήματα του βρήκαν καταφύγιο στο ΣΥΡΙΖΑ ενισχύοντας την διαχειριστική οπορτουνιστική κυβερνητική πλευρά του. Η δημοσκοπικη και πραγματική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ δυνάμωσε τα συστημικά διαχειριστικά χαρακτηριστικά του και αποδυνάμωσε τα μαχόμενα αριστερά και κινηματικά χαρακτηριστικά του. Ο κυβερνητικός δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ με το ΑΝΕΛ το μετέτρεψε σε ενα πλήρως συστημικό μόρφωμα κυβερνητισμου, πάρα την ισχυρή αριστερή αντιπολίτευση στο εσωτερικό του. Είναι η εποχή όπου ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας αντί να οργανώσει με όλα τα μέσα την σύγκρουση με τα μεγάλα αφεντικά, έδωσε "γη και ύδωρ" στην αστική ταξη, στους Αμερικάνους και το Ισραήλ. Πουλώντας «ψευτοτσαμπουκάδες» με την ΕΕ και τους μνημονιοκρατορες, παίζοντας με την αντίληψη οτι μπορούμε να έχουμε και το "σκύλο χορτάτο και την πίτα γεμάτη". Πρόκειται για μια πολιτική που έφτασε στα όρια της το 2015 με το "κλείσιμο των τραπεζών" και το σκληρό εκβιασμό των μεγάλων αφεντικών. Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το δημοψήφισμα με την κρυφή ελπίδα είτε να το χάσει, είτε να είναι φίφτι/φίφτι, οπότε να υπογράψει "συνθήκη ειρήνης" για να μην διχάσει το λαό. Όμως ο αγωνιζόμενος λαός, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων μαζών πήρε σοβαρα την μάχη της σύγκρουσης με τα μεγάλα αφεντικά και έδειχνε έτοιμος να πάει τον αγώνα μέχρι το τέλος. Σε αντίθεση με την πολιτική ηγεσία του, πιο συγκεκριμένα με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα που πριν ο "πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις", πριν ακόμη ξημερώσει, υπόγραψε την ιταμή συνθηκολόγηση και ένα νέο ακόμη πιο σκληρό μνημόνιο.

 Από την προδοσία στην απογοήτευση

 Η αισχρή προδοσία του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ που μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ προκάλεσε την ολιστική σχάση των σχέσεων του εργαζόμενου λαού όχι μόνο με το ΣΥΡΙΖΑ αλλά με το σύνολο της αριστεράς. Ο εργαζόμενος λαός σκέφτηκε : Αφού όπως λεει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλα και το ΚΚΕ με ένα διαφορετικό τρόπο, δεν υπάρχει περιθώριο νίκης γιατί να βάζουμε το "κεφάλι μας στο ντορβά"; Αν είναι να μας ξεπουλάνε οι ηγεσίες μας με αυτό το τρόπο γιατί να αγωνιζόμαστε; Αντε να ψηφίζουμε, που και που, ΚΚΕ που στις κρίσιμες στιγμές δεν μας έβαλε σε κίνδυνο και αγωνίζεται δίχως να ζητάει θυσίες ή να σηκώνει το πήχη πάνω από εκεί που δεν μπορεί να το σηκώσει. Οι συνθήκες δείχνουν πως οτι έκανε το ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε και το ΚΚΕ, απλώς το τελευταίο λειτούργησε με προνοητικά και εξαρχής δήλωσε οτι οι συνθήκες είναι ανώριμες για το οποιοδήποτε. Ενα TINA άλλα Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή και ας μην έχουμε αυταπάτες. Θα μου πείτε : Οι δυνάμεις της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α τι θα έκαναν; Καλώς ή κακώς οι οργανωτικές δυνάμεις της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α δεν επέτρεπαν να αναλάβει τέτοιες ιστορικές ευθύνες. Ομως θα είμαι ειλικρινής και ρεαλιστής: Η μετέπειτα εκφυλιστική αποδιοργάνωση της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α δεν αφήνει και πολλα περιθώρια αισιοδοξίας ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό. 

 Και τώρα; 

Ύστερα από 10 χρόνια ο συστημικός καπιταλιστικός εκφυλισμός της ΛΜΑΤ έχει προχωρήσει. Όπως έχει προχωρήσει εξίσου και η απαξίωση του συνόλου των αριστερών δυνάμεων ( είτε ενδοσυστημικων [ΣΥΡΙΖΑ κτλ], είτε ντεμεκ ή μη αντισυστημικων. Κρατιέται μόνο το ΚΚΕ ως αυτή η δύναμη που "γαυγίζει αλλά δεν θα δαγκώσει" και ως τετοια επιζεί. Και πάλι όμως όταν και όποτε οι λαϊκές μάζες καλέστηκαν με σοβαρούς μαζικούς όρους και τρόπους να δείξουν την δύναμη τους εδωσαν το αγωνιστικό παρών(Τέμπη). Αλλα όπως είναι φανερό είναι τραγικά μόνες...