Επανάσταση μέσα στο εμφύλιο πόλεμο

 

Το βιβλίο ειναι του Δημήτρη Μπελαντή , το ειχα αγοράσει όταν εκδόθηκε, αλλά όπως μου συμβαίνει συχνά το διάβασα πολύ αργότερα.Το διάβασα πρόσφατα δίπλα στην παραλία, για αυτό και οι ταλαιπωρία στην εμφάνιση από την άμμο και το αλάτι.

 Το βιβλίο επικεντρώνεται στο βαθύ κοινωνικό, ταξικό χαρακτήρα των επαναστατικών αλλαγών που έγιναν εξαιτίας του επαναστατικού μετώπου απο τους αναρχικούς της CNT, τους μαρξιστές φιλοτροτσκιστές του POYM και τους αριστερούς σοσιαλιστές. 

 Επαναστατικές ταξικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες ήταν πιο προχωρημένες σε κομμουνιστική κατεύθυνση σε σχέση με την Ρωσική σοβιετική επανάσταση το 1917. 

 Είχαν βέβαια να αντιμετωπίσουν 3 δυνατούς εχθρούς. 1) Το φασισμό του Φράνκο, Χίτλερ, Μουσολίνι. 2) Τις ιμπεριαλιστικές καπιταλιστικές δυνάμεις. 3) Την ΕΣΣΔ και τις δυνάμεις που την ακολουθούσαν μεσα στο δημοκρατικό μέτωπο, όπως πχ ήταν το ΚΚΙσπανίας. Οι οποίοι δεν ήθελαν να ακούσουν για τον συνδυασμό του αντιφασιστικού αγωνα με την επαναστατική διαδικασία. Για αυτο το λόγο βρέθηκαν ενάντια στις δυνάμεις που το υποστήριζαν και ειδικά απέναντι στο POUM που ήταν η πιο συνειδητή δύναμη σε αυτή την διαδικασία, στην γραμμή της διαρκούς επανάστασης, δίχως όμως και να έχει την ισχύ και την μαζικότητα να το επιβάλει. Οι αναρχικοί του CNT αμφιταλαντεύονταν για να μην χαλάσει το Λαϊκo Μέτωπο, ακόμη και στην κυβέρνηση μπήκαν για αυτό το λόγο.

 Φυσικά υπήρχαν μαζικοί και λιγότερο μαζικοί αναρχικοί πυρήνες που κράτησαν όρθιοι την επαναστατική σημαία, όπως οι «φίλοι του Ντουρουντι». 

 Δεν ξερω αν το επαναστατικό μέτωπο άντεχε, ούτε αν άντεχαν οι επαναστατικές μεταρρυθμίσεις, αν η CNT είχε πιο ξεκάθαρη γραμμή. 

 Ούτε καν αν η ΕΣΣΔ ήταν αυτή που έπρεπε να είναι και οχι αυτή που ήταν. Ακόμη και όλα ήταν όπως έπρεπε να είναι οι παγκόσμιες συνθήκες ήταν ενάντια τους. 

 Σίγουρο είναι πως το αντιφασιστικό μέτωπο όπως το ήθελε η ΕΣΣΔ θα έπεφτε πιο γρήγορα δίχως το συνδυασμό αντιφασιστικού αγώνα και επανάστασης. 

 Ίσως ένας τρόπος για να νικούσαν ήταν να δώσουν έμφαση στο αντιαποικιακό αγώνα των Μαροκινών, δημιουργώντας ενα μέτωπο στα μετόπισθεν των φρανκιστων. 

 Σε κάθε περίπτωση η πιο προχωρημένη επανάσταση ηττήθηκε και ο Φράνκο την ξέσκισε και στο κοινωνικό επιπεδο, ολοκληρώνοντας το έργο που άρχισαν οι σταλινικοί της ΕΣΣΔ και του ΚΚ Ισπανίας.

 Το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί, μπορεί οι συνθήκες να έχουν αλλάξει αλλά η μελέτη των επαναστατικών δοκιμών πάντα βοηθάει για τις επόμενες. Σε ένα προσωπικό επίπεδο αυτό που κρατώ ειναι η ολόσωστη γραμμή του POYM, η διαρκής επανάσταση, που πρέπει να βρει εφαρμογή και στις μέρες μας.