ΜΕΤΩΠΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ- ΠΑΙΔΕΙΑΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ


ΜΕΤΩΠΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ- ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ


ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΚΑΙ
ΣΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΟΛΟΣ Ο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
ΤΟΥ. ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ «ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ
ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ»

Το υπάρχον σύνταγμα φαίνεται πως δεν ικανοποιεί τελικά
ούτε τους «πάνω», ούτε τους «κάτω». Έτσι σε μια εποχή
που η τρομοκρατία και ο ολοκληρωτισμός της χούντας του
κεφαλαίου έχουν ξεπεράσει σε βαρβαρότητα την χούντα των
συνταγματαρχών, εκρηκτικό χαρακτήρα παίρνει η μάχη για
την αντιδραστική αναθεώρηση του συντάγματος. Στην έδαφος
της άμεσης υποταγής της εργασίας, της γνώσης, της
επιστήμης και της φύσης στα συμφέροντα του κεφαλαίου,
άλλα και της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου και της
εργασίας έχουμε την ανοικτή σύγκρουση δύο τάσεων. Της
τάσης της συνολικής και πολύπλευρης υποταγής του σώματος
της ζωντανής εργασίας, της ανθρώπινων δημιουργημάτων και
της φύσης στην αξιοποίηση του κεφαλαίου και της τάσης
της καθολικής χειραφέτησης τους από το κεφάλαιο.
Αυτό, όχι τυχαία, εκφράζεται στην μάχη για το άρθρο 16.
Ας το δούμε λίγο πιο αναλυτικά: Το επιχειρηματικό
πανεπιστήμιο ανήκει στην νέα φάση της καπιταλιστικής
συσσώρευσης. Η απόπειρα αναθεώρησης του άρθρου 16
εκφράζει την τάση ολοκλήρωσης των χαρακτηριστικών αυτής
της νέας φάσης της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Η
εισχώρηση της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας στο
πανεπιστημιακό άβατο, απόρροια της συγκεντροποίησης του
κεφαλαίου στα πιο δυναμικά τμήματα του από την μία
μαζικοποιεί το πανεπιστήμιο από την άλλη ενισχύει τις
τάσεις προλεταριοποίησης της διανοητικής εργασίας. Οι
τεχνολογικές βάσεις της νέας φάσης της καπιταλιστικής
συσσώρευσης αυξάνουν την συνθετότητα και τον εκμηχανισμό
της παραγωγής. Νέες εργατικές φιγούρες που εκφράζουν
συνδυασμούς χειρονακτικής και διανοητικής εργασίας
γεννιούνται. Π.χ οι μεταπτυχιακοί φοιτητές, αποτελούν το
πιο φτηνό εργατικό δυναμικό του επιχειρηματικού
πανεπιστημίου, απαρτίζοντας κατά βάση τις νέες εργατικές
φιγούρες συνδυασμού χειρονακτικής και διανοητικής
εργασίας. Έντονα ελαστικοποιημένη και κατακερματισμένη.
Με τους καθηγητές να μετατρέπονται σε μάνατζερς
ερευνητικών προγραμμάτων υποταγής της έρευνας στο
κεφάλαιο. Ενώ η συγκεντροποίηση των βιομηχανιών του
τριτογενούς τομέα διευρύνει την προλεταριοποίηση των
ελευθεροεπαγγελματιών. Ακόμη και παραδοσιακοί
ελευθεροεπαγγελματικοί κλάδοι(γιατροί, δικηγόροι) το
μέλλον τους βρίσκεται στην μισθωτή εργασία. Και αυτό
είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα, οπότε δεν
οφείλει να υπερασπιζόμαστε την προηγούμενη κατάσταση Θα
πρέπει μάλλον να δούμε πέρα από αυτό. Το πώς, και προς
τα πού θα το δούμε πιο κάτω.
Συνολικότερα η εκπαιδευτική διαδικασία, σε όλες τις
βαθμίδες της αποτελεί πλέον ένα καθοριστικό κόμβο
παραγωγής και αναπαραγωγής της υπεραξίας. Δίχως να χάνει
βέβαια την άξια του ως κόμβος αναπαραγωγής της κυρίαρχης
ιδεολογίας. Είναι κοινό μυστικό πως η δωρεάν παιδεία
είναι ένα ανέκδοτο που κανείς δεν γελάει. Απεναντίας η
εκπαιδευτική διαδικασία είναι μια τεράστια οικονομική
επιχείρηση. Ο τζίρος από την διαβίωση των φοιτητών στα
Γιάννενα είναι η τρίτη σε μέγεθος οικονομική επιχείρηση
ύστερα από το συνεταιρισμό «ΠΙΝΔΟΣ» και την
γαλακτοβιομηχανία «ΔΩΔΩΝΗ». Ενώ αν συνυπολογίσουμε το
τζίρο της λεγόμενης παραπαιδείας, της ιδιωτικής
παιδείας, το τζίρο του πανεπιστημίου και της διαβίωσης
των φοιτητών τότε μπορούμε να μιλάμε για την πλέον βαριά
βιομηχανία της περιοχής. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και
στην υπόλοιπη Ελλάδα. Αποτέλεσμα όχι υπανάπτυξης, αλλά
υπερανάπτυξης. Και μάλιστα στην λογική της
φιλελευθεροποίησης, το κόστος της «δωρεάν» παιδείας
πλέον τον αναλαμβάνει εξολοκλήρου η εργατική οικογένεια
και όχι όπως παλαιοτέρα και το κράτος.
Έχουμε να κάνουμε με ένα εμπόρευμα με μεγάλη
ανταλλακτική άξια που διαπλέκει τόσο το κράτος και τις
πολυεθνικές, όσο και μεμονωμένους καπιταλιστές και
κατόχους ιδιοκτησίας, μικρής και μεγάλης. Αυτό δεν
μηδενίζει την εξίσου μεγάλη άξια χρήσης της. Απεναντίας
η μεγάλη άξια χρήσης της είναι που οικοδομεί τις
προϋποθέσεις της εμπορευματοποίηση της. Στο βαθμό που
δεν υπάρχουν ακόμη οι κοινωνικές δυναμικές που θα
επιτρέψουν την χειραφέτηση της από την δικτατορία του
κεφαλαίου. Διαμορφώνοντας μια άλλη εκπαιδευτική
διαδικασία που θα σπάει την καταμερισμό ρόλων σε δάσκαλο
και μαθητή. Που θα συνδέει ουσιαστικά την παραγωγή
γνώσης με την εργασία στην βάση των κοινωνικών αναγκών.
Ας το εξηγήσουμε: Η εκπαιδευτική διαδικασία όπως και
κάθε παραγωγικός κόμβος είναι ένας εξουσιαστικός
ιεραρχικός μηχανισμός με σαφή καταμερισμό εργασίας με
διευθυντές και διευθυνόμενους. Η βάση της εκπαιδευτικής
διαδικασίας είναι η δημιουργία και η διαχείριση της
γνώσης και της επιστήμης. Που μετατρέπεται στην κύρια
παραγωγική δύναμη, απόρροια και προϋπόθεση της τεραστίας
αλλά και αντιφατικής αύξησης των παραγωγικών δυνάμεων
και των νέων τεχνολογιών. Παραγωγικές δυνάμεις που
ασφυκτιούν στα στενά όρια των καπιταλιστικών σχέσεων.
Η γνώση και η επιστήμη ως άξια-χρήσης ασφυκτιά από την
πολύπλευρη εκμετάλλευση της από το κεφάλαιο. Όσο
αυξάνεται η άξια χρήσης τους τόσο αυξάνονται οι
δυνατότητες εκμετάλλευση τους από το κεφάλαιο.
Αντίστοιχα όμως δυναμώνουν οι τάσεις υπέρβασης του
καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας και ιδιαίτερα της
υπέρβασης της αντίθεσης διανοητικής και χειρονακτικής
εργασίας.
Να τι συμβαίνει: Το κεφάλαιο από την μια, «εκτοπίζει»
την άμεση ζωντανή εργασία , από την άλλη όμως την έχει
ανάγκη για να του παράγει υπεραξία˙ από την μία την
κατακερματίζει στο επίπεδο του κάθε εργαζόμενου
ξεχωριστά, από την άλλη την συνενώνει στο επίπεδο του
συλλογικού εργαζόμενου. Συνενώνοντας την χειρονακτική
και διανοητική εργασία. Αυτό που ο Κ.Μαρξ ονόμασε
«γενική διάνοια»: « Η ανάπτυξη του σταθερού κεφαλαίου
δείχνει μέχρι ποιο βαθμό η γενική κοινωνική μάθηση η
connaissance(γνώση) εξελίχθηκε σε άμεση παραγωγική
δύναμη , και στη συνέχεια μέχρι ποιο σημείο οι συνθήκες
της ζωτικής διαδικασίας της κοινωνίας πέρασαν οι ίδιες
υπό τον έλεγχο του intellect general[της γενικής
διάνοιας] και αναδιοργανώνεται σε αντιστοιχία με
αυτή».Αυτή η συνένωση της χειρονακτικής και της
διανοητικής εργασίας στο επίπεδο της «γενικής διανοίας»
οδηγεί αντικειμενικά σε αυτοαναίρεση και τους δυο πόλους
της αντίθεσης κεφάλαιο-εργασία. Η ζωντανή εργασία που
εξορίζεται από το κεφάλαιο αντικαθίσταται αντικειμενικά
από την συλλογική παραγωγική δύναμη.
«Η σύγχρονη λοιπόν ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων με
τις δυνατότητες απελευθέρωσης του χρόνου που προσφέρει,
η τάση ενοποίησης χειρονακτικής και διανοητικής
εργασίας, με την αντίστοιχη κοινωνικοποίηση της
παραγωγής μέσω της γενικής διάνοιας του συλλογικού
εργαζόμενου αποτελεί την βάση της κοινωνίας των
«ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών». Την βάση του
κομμουνισμού.
Αυτό δεν συνεπάγεται το άμεσο πέρασμα στο κομμουνισμό.
Απεναντίας κάνει ακόμη πιο εκρηκτική την αντίθεση
παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων.
Διαμορφώνοντας τη βάση που πάνω της θα πατήσει ο
κομμουνιστικός διεθνιστικός αγώνας της σύγχρονης
εργατικής τάξης. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως είναι οι
εργατικοί αγώνες που οδηγούνε στην εισαγωγή τεχνολογικών
καινοτομιών στην παραγωγή, ως απάντηση του κεφαλαίου
στην εργατική ανταγωνιστικότητα. Οπότε είναι η
διαλεκτική κεφάλαιο-εργασίας που καθορίζει τις εξελίξεις
και όχι ο όποιος τεχνολογικός εξελικτισμός.
Όποτε μπορούμε να πούμε πως με την αναθεώρηση του άρθρου
16 αποπειράται να περιχαρακώσει τις τάσεις υπέρβασης του
καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας. Το ίδιο μπορούμε
να πούμε ότι γίνεται και με το άρθρο 17 επεκτείνοντας
την ατομική ιδιοκτησία στο πεδίο των πνευματικών
δικαιωμάτων. Σε μία εποχή που στο τομέα των νέων
τεχνολογιών εξελίσσεται μια επανάσταση με τα
«ανοικτά»λογισμικά, π.χ Linux που μέσω της συνεργατικής
δυναμικής των χρηστών- παραγωγών βελτιώνει τα
προγράμματα και τις παραγωγικές δυνάμεις καταργώντας επί
της ουσίας τον καταμερισμό εργασίας και την ατομική
ιδιοκτησία, σε αντίθεση με τα «κλειστά» λογισμικά, π.χ
Microsoft που ουσιαστικά μπλοκάρει την ανάπτυξη και την
βελτίωση των παραγωγικών δυνάμεων.
Όπως είπαμε είναι ανώφελο να υπερασπιζόμαστε το υπάρχον
συνταγματικό πλαίσιο. Όπως δεν κάνει για τις δυνάμεις
του κεφαλαίου δεν κάνει ούτε για την εργατική τάξη και
την νεολαία. Σε αυτό που πρέπει να οδηγηθούμε είναι στην
διαλεκτική αναβάθμιση των εργατικών και λαϊκών
κατακτήσεων αυτού του συντάγματος.
Έτσι απέναντι στις τάσεις περιχαράκωσης των νέων
δυνατοτήτων της γνώσης, των νέων τεχνολογιών και της
ανθρώπινης δημιουργικότητας, το μέτωπο
εργασίας–παιδείας-δημοκρατίας θα πρέπει να
προτάξει αιτήματα χειραφέτησης της ζωντανής εργασίας,
της γνώσης, των παραγωγικών δυνάμεων, της ανθρώπινης
δημιουργικότητας, από το κεφάλαιο. Στην προοπτική της
εργατικής δημοκρατίας και της κοινωνίας των «ελευθέρων
συνεταιρισμένων παραγωγών». Της κοινότητας ελευθέρων
προσωπικοτήτων όπου ο αυτοκαθορισμός του καθενός θα
πλουτίζει τη ζωή και τις δυνατότητες του συνόλου, θα
πρέπει να διεκδικήσουμε:
v Την δημόσια, δωρεάν και ενιαία παιδεία σε όλες τις
βαθμίδες. Την ελεύθερη πρόσβαση όλων σε κάθε
εκπαιδευτική βαθμίδα. Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία
στο 15% του προϋπολογισμού, με αποδέκτες απευθείας τους
μαθητές, τους φοιτητές, τους καθηγητές, τους
εργαζόμενους και την εκπαιδευτική καθημερινότητα. Έρευνα
ταγμένη στις κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες. Ελεύθερη
διακίνηση των ερευνητικών επιτευγμάτων. Την κατοχύρωση
του κοινωνικού και δημόσιου χαρακτήρα της επιστήμης, της
έρευνας, των τεχνολογικών ανακαλύψεων, του πνευματικού
έργου.
v Την κατοχύρωση σταθερούς και ασφαλούς εργασίας για
όλους τους εργαζόμενους. Με μισθό που θα μας επιτρέψει
να ζούμε από μια δουλεία. Την ριζική μείωση των ωρών
εργασίας. Επίδομα ανεργίας στο ύψος του κατώτερου μισθού
για όσο διαρκεί η ανεργία. Την δωρεάν παροχή όλων των
κοινωνικών υπηρεσιών .
v Την εθνικοποίηση- κοινωνικοποίηση-
συνεταιριστικοποίηση των στρατηγικών τομέων της
οικονομίας που θα λειτουργούν κάτω από
εργατικο-κοινωνικό έλεγχο. Την οικονομική ανάπτυξη με
βάση τις κοινωνικές ανάγκες και την βιωσιμότητα της
φύσης. Την προστασία του δημοσίου χώρου από τα
επιχειρηματικά συμφέροντα.
v Τα ίσα κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά δικαιώματα
στους μετανάστες, ενάντια στο ρατσισμό, και την
ξενοφοβία. Η ουσιαστική κατοχύρωση και επέκταση του
πολιτικού ασύλου, κόντρα στην Ε.Ε.–φρούριο. Την
κατάργηση τρομονόμων, ειδικών συνθηκών κράτησης» και
«έκτακτων δικαστηρίων». Τον διαχωρισμό
κράτους-εκκλησίας.
v Την έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ και την
αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ στην προοπτική
μιας εργατικο-δημοκρατικής ενοποίησης της Ευρώπης. Την
άρνηση συμμετοχής και διευκόλυνσης των πάσης φύσεως
ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις