ΟΧΙ ΣΤΟ ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ

Wednesday, April 27 2005

ΟΧΙ ΣΤΟ ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ


Το Ευρωσύνταγμα εάν εκφράζει κάτι, είναι η απόπειρα του
ευρωπαϊκού κεφαλαίου, κάτω και από την ηγεμονία της
ευρωενωσιακής πτέρυγας του, να ξεμπερδέψει για μια
ολόκληρη ιστορική περίοδο με την προλεταριακή
ανταγωνιστικότητα. Θεσπίζοντας σαν απαράβατη βασική αρχή
την «χάρτα» δικαιωμάτων του κεφαλαίου στην θέση του
παλαιού κράτους-πρόνοιας . Έχοντας σαν στόχο να διαλύσει
ολοκληρωτικά τις εργασιακές σχέσεις. Απογειώνοντας την
κερδοφορία του κεφαλαίου και την κυριαρχία της νεκρής
εργασίας πάνω στην ζωντανή εργασία. Δημιουργώντας τις
προϋποθέσεις μιας νέα πρωταρχικής συσσώρευσης στην βάση
ενός νέου παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας , στα πλαίσια
ενός νεοφορντικού-νεοταιϋλορικού μοντέλου.

Για να καταφέρει αυτή την αντιδραστική τομή προωθεί στην
«απονιμοποίηση» των θεμελιωδών διακηρύξεων των
δικαιωμάτων του ανθρώπου και των διακηρύξεων της
Γαλλικής επανάστασης, μέσα στο όρια που καθορίζει η
αντιτρομοκρατική εκστρατεία του παγκόσμιου κεφαλαίου.
Επιβάλλοντας την δικτατορία των γραφειοκρατών και των
τεχνοκρατών της ευρωπαϊκής επιτροπής πάνω στους λαούς
της Ευρώπης. Πρόκειται με άλλα λόγια για ένα πραξικόπημα
των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων για την διαιώνιση της
εξουσίας τους.

Την ίδια στιγμή το ευρωσύνταγμα αποπειράται να
ισχυροποιήσει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ.
Συμμετέχοντας ακόμη πιο ενεργά στις ιμπεριαλιστές
επεμβάσεις και στην αστυνόμευση του πλανήτη. Δίπλα αλλά
και ενάντια στις ΗΠΑ. Είναι η έναρξη ενός επικίνδυνου
παιχνιδιού του ευρωπαϊκού κεφαλαίου ακολουθώντας κατά
πόδας την καταστροφική και βάρβαρη πολιτική της
παρακμάζουσας Αμερικάνικης αυτοκρατορίας.- Αυτής της
υπερκαπιταλιστικής αυτοκρατορίας που όλο και πιο πολύ
στηρίζεται στην ισχύ των όπλων και όχι στην πειθώ και
στην δύναμη των παραδειγμάτων.

Τελικά το παρόν της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης όχι
μόνο συναντά τα πιο σκοτεινά σημεία της ανθρώπινης
ιστορίας του 20αιωνα - όπως τον ναζισμό αλλά και τον
σταλινικό ολοκληρωτισμό- αλλά και τον υπερβαίνει προς το
χειρότερο και το καταστροφικότερο. Η Ευρώπη του
κεφαλαίου ακολουθώντας με γοργά βήματα τον ούλτρα
καπιταλιστικό καλπασμό της άλλης μεριάς του Ατλαντικού
την οδηγεί με γοργά βήματα να συμπεριφέρεται σαν ένας
κακός ηγεμόνας, που έχει κακοχωνέψει τον Μακιαβέλι, σαν
ένα τεράστιο παράσιτο, που «ρουφά» τον κοινωνικο πλούτο
που παράγουν εκατομμύρια προλετάριοι.

Αυτές οι αντιθέσεις, που βάζουν σε κίνδυνο την
βιωσιμότητα του πλανήτη γη, κατά ανάγκη ανοίγουν την
κουβέντα σε ένα κόσμο για το εάν μπορούμε να «πάμε
αλλιώς». Εάν μπορούμε να γκρεμίσουμε τους μονόδρομους
της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, την τρομοκρατική εκστρατεία των
ΗΠΑ, την νεοαποικιακή δικτατορία των πολυεθνικών στο
πάλαι ποτέ τρίτο κόσμο. Εάν μπορούμε να καταλύσουμε τον
σύγχρονο καταμερισμό εργασίας που κατακερματίζει την
πλειονότητα της τάξης των παραγωγών του κοινωνικού
πλούτου. Εάν μπορούμε να δομήσουμε ένα κόσμο που η
αλληλεγγύη, η ισότητα, η κοινωνική ευημερία, η εθνική
και πολιτιστική πολυποίκιλα, η φυσική βιωσιμότητα θα
καθορίζει την κοινωνική δυναμική και ανάπτυξη.

Το συγκεκριμένο πρόταγμα κάθε άλλο παρά εύκολο φαίνεται.
Ας δούμε π.χ την ευρωπαϊκή αριστερά(ριζοσπαστική ή μη):
Στην πλειοψηφία της υποτάσσεται στο ευρωπαϊκό μονόδρομο,
θεωρώντας ότι ένα ευρωπαϊκό υπερκράτος είναι μια
προοδευτική εξέλιξη σε σχέση με τα απομονωμένα
εθνικα-κράτη που τόσο αίμα δώρισαν τους ευρωπαίους
πολίτες. Ένα άλλο μικρότερο και σταλινογεννές, κύρια στα
πλαίσια του ευρωπαϊκού νότου, συνεχίζει να επιζητά την
θαλπωρή του έθνους-κράτους. Έτσι κατά βάση κάνει μια
κριτική στην ευρωενωσιακή καπιταλιστική λαίλαπα από μια
μικροαστική και εθνικιστική πλευρά. Χαρακτηριστικό
παράδειγμα το ΚΚΕ και ένα κομμάτι της ελληνικής άκρας
αριστεράς(Μ-Λ ρεύμα).

Το ζήτημα βέβαια δεν είναι να πεις όχι στην ΕΕ για τις
χάρες των εθνικών μεγαλείων, αλλά ούτε να απορρίψεις τον
εθνικισμό για να επιλέξεις μια πιο διευρυμένη έκφραση
του, τον κοσμοπολιτισμό των τεχνοκρατών των Βρυξελλών-
Τον ευρωενωσιακό εθνικισμό.

Το στοίχημα είναι να υπερβείς τους διχασμούς που
επιβάλλει η αγορά, τόσο στα όρια των εθνικών κρατών, όσο
και στα διευρυμένα πολυεθνικά δίκτυα. Να ενοποιήσεις την
αντάρτικη φύση της ζωντανής εργασίας σε ένα υψηλότερο
σημείο. Σε ένα σημείο-τομή όπου η επαναστατική τάση, η
τάση χειραφέτησης θα ηγεμονεύσει καθολικά πάνω στην
αντεπαναστατική τάση, στην τάση της υποταγής και της
ενσωμάτωσης.

Όπως σε κάθε ταξικό κοινωνικό σχηματισμό έτσι και στην
ΕΕ υπάρχουν αντικρουόμενα κοινωνικά συμφέροντα. Υπάρχει
η Ελλάδα και η Ευρώπη των βιομηχάνων των κερδοσκόπων και
των τραπεζιτών, όπως υπάρχει και η Ελλάδα και η Ευρώπη
των εργατών και των μεταναστών. Όποτε το να μιλάμε για
καθολικά κοινά συμφέροντα όλων των ευρωπαίων πολιτών
αποτελεί μια σαφής ένδειξη φενακισμένης μεταμοντέρνας
θεώρησης που στηρίζει το σημερινό στάτους.

Η Ευρώπη των πολυεθνικών και του χρηματιστηριακού
κεφαλαίου σε καμία περίπτωση δεν θα μπορέσει να ενώσει
ουσιαστικά τον ευρωπαϊκό χώρο. Όσο κι' εάν η σιδερένια
φτέρνα του όψιμου καπιταλισμού πατήσει πάνω στα
δικαιώματα και τις ανάγκες μας, επιβάλλοντας ίσως και
για χρόνια την σιωπή των αμνών, η αναρχία στην
καπιταλιστική παραγωγή θα γεννά τους βαρβάρους της,
ναρκοθετώντας τον καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό. Εξάλλου
πέρα από τον ευρωενωσιακό ηγεμονισμό της κυρίαρχης
πτέρυγας των ελίτ , υπάρχουν και αστικές πτέρυγες που
δράνε εν ονόματι της διατήρησης των εθνικών κρατών. Ο
αντιευρωπαϊσμός του ενωμένου Βασίλειου αποτελεί μόνο την
κορυφή του παγόβουνου. Από την άλλη την ενιαία
καπιταλιστική ΕΕ την υπονομεύουν οι μαύρες τρύπες τις
Ευρώπης. Τέτοιες είναι τα Βαλκάνια και οι χώρες που
«απελευθερώθηκαν» από τον «κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό»,
για να βουτηχτούν στην σαγήνη της αγοράς και να
ενσωματωθούν σαν αποικίες στην διεθνοποιημένη οικονομία
της αγοράς

Κάτω από αυτό το πρίσμα μια μόνο ευρωπαϊκή ενοποίηση
είναι δυνατή και αναγκαία. Πρόκειται για την ενοποίηση
των καταπιεσμένων πλασμάτων που αρνούνται την καταπίεση
και την αλλοτρίωση Την αντικαπιταλιστική Ευρώπη των
εξεγερμένων σωμάτων. Μια σοσιαλιστική-κομμουνιστική
ευρωπαϊκή ενοποίηση που πρέπει να ξεκινήσει από σήμερα
με την δημιουργία ενός μετώπου αντίστασης - ρήξης και
ανατροπής της σημερινής ΕΕ σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο.
Αυτή η προοπτική όχι μόνο δεν απογειώνει την
αντικαπιταλιστική πάλη στα πλαίσια ενός νεφελώδους
ουτοπισμού, αλλά απεναντίας θα γειώσει τον επαναστατικό
διεθνιστικό λόγο στα πλαίσια της αντικαπιταλιστικής
πάλης μέσα στους εθνικούς κοινωνικούς σχηματισμούς. Μια
μόνο αντιΕΕ γραμμή είναι δυνατή- ανυπάκουη και
συγκρουσιακή. Πρόκειται για την πολιτική γραμμή της
αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης και της διάλυσης της ΕΕ.
Την γραμμή της παγκόσμιας επανάστασης.

Φυσικά κάποιοι πιστεύουν πως μια γραμμή αποδέσμευσης από
την ΕΕ κάνει την ριζοσπαστική αριστερά ουρά των
καθυστερημένων καπιταλιστικών τμημάτων που προσπαθούν να
επιβιώσουν, όπως είπαμε πιο πάνω, στον ανοικτό
ανταγωνιστικό χωρο της διεθνοποιημένης οικονομίας της
αγοράς. Προσωπική μου άποψη είναι πως αυτό συμβαίνει στο
βαθμό που ένας πολιτικός φορέας προτείνει ένα αλλού
τύπου κεφαλαιοκρατική ανάπτυξης στα πλαίσια μιας
αντικειμενικά ουτοπικής ελεγχόμενης εθνοκεντρικής
οικονομίας της αγοράς.

Αλλά στο βαθμό που ένα μέτωπο-πόλος αντίστασης -ρήξης
και ανατροπής προτείνει και παλεύει για ένα
δρόμο-μοντέλο πέρα από τον καπιταλιστικό καταμερισμό
εργασίας και πέρα από την συνολική κεφαλαιακή σχέση,
παλεύοντας για την αντικαπιταλιστική επανάσταση και την
κομμουνιστική απελευθέρωση, τότε αυτός ο φόβος όχι μόνο
δεν υπάρχει αλλά σπάει και τις πολυποίκιλες αυταπάτες
που δημιουργούνται από τους ευρωπαϊκούς μονόδρομους και
τους εθνοκεντρικούς παράδεισους.

Εάν όλα τα παραπάνω έχουν κάποια βάση τότε αποτελεί
άμεση αναγκαιότητα η οικοδόμηση ενός ανεξάρτητου αντιΕΕ
κινήματος με στόχο το μπλοκάρισμα των εντολών που θα
απορρέουν από την συλλογική ηγεσία της ΕΕ, σε κοινό
μέτωπο με αντίστοιχες αντικαπιταλιστικές - αντιΕΕ
κινήσεις σε όλη την Ευρώπη. Ένα πανευρωπαϊκό αντιΕΕ
μέτωπο αγώνα με σύνθημα- «Αυτή η συνθήκη- σύνταγμα να
μείνει στα χαρτιά» .

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ