Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ- ΦΟΒΟΥ και η επιτροπή αγώνα

Nα δυναμώσουμε την επιτροπή αγώνα πολιτών (ΓΙΑΝΝΕΝΑ) - 4
Νοεμβρίου 2005

Επειδή το τελευταίο διάστημα διεξάγεται μια αρκετά
ενδιαφέρουσα, έντονη και ζωντανή κουβέντα ανάμεσα στις
συνιστώσες της επιτροπής αγώνα πολιτών στα Ιωάννινα για
το πώς μπορούμε να προχωρήσουμε από δω και μπρος,
ιδιαίτερα σε μια δύσκολη χρόνια, καταθέτω ένα κείμενο
προβληματισμού: Καταρχήν θέλω να τονίσω πως τα παρακάτω
δεν έχουν τόνο κριτικό προς κάποιους συντρόφους και
συναγωνιστές αλλα τόνο αυτοκριτικό γιατί όλοι έχουμε
ευθύνες για τα άσχημα κάποιων πραγμάτων, όπως και όλοι
έχουν μερίδιο στα όσα καλά έχουν γίνει. Και έχουν γίνει
πολλα καλά και ωραία πράγματα.


Ο Κ.Μαρξ είχε γράψει πως η ιστορία κάθε φορά βάζει τα
ερωτήματα που μπορεί να απαντήσει. Μια άποψη που
τοποθετεί την επαναστατική πράξη μπροστά από την θεωρία.
Και όχι το αντίθετο. Έτσι η δράση μας κρίνεται κάθε
στιγμή στο τι πράττουμε, μέσα στην μάχη και όχι στα
μανιφέστα. Μέσα από αυτό το πρίσμα μπορούν να κριθούν
και να εξηγηθούν πολλές από τις αδυναμίες που γεννάει ο
αγώνας και οι αναγκαιότητες της συγκυρίας .
Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε πως μόνο μέσα στην
κοινωνική και ταξική μάχη, μόνο στα οδοφράγματα, μόνο
όταν η εργατική τάξη γίνει τάξη για τον αυτό της, μόνο
όταν το όνειρο δείχνει να πραγματώνεται, τα δρώντα
υποκείμενα υπερβαίνουν θετικά τα ερωτήματα που βάζει η
ιστορία. Αντίθετα σε στιγμές σαν τις δικές μας, στιγμές
αντεπανάστασης και κρίσης της επαναστατικής προοπτικής,
συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Φοβόμαστε να αναλάβουμε
τις ευθύνες των περιστάσεων, να αναμετρηθούμε με τα
ερωτήματα της ιστορίας. Φοβόμαστε την απεραντοσύνη των
σκοπών μας, την ευθύνη της αυτοργάνωσης, της
αυτόθεσμισης και της ελευθερίας. Θυμίζοντας τους
κλεισμένους στο σπήλαιο του Πλάτωνα που φοβούνταν να
αντικρίσουν τον ήλιο, διότι θα τους τύφλωνε, μένοντας να
βλέπουν τις σκιές. Παραμένοντας στην ασφάλεια της
σκλαβιάς τους, παραμένοντας στην ασφάλεια της
μεταμοντέρνας σκλαβιάς μας. Και τούτο δεν είναι κάτι που
πρέπει να μας παραξενεύει. Είμαστε σώματα με επιθυμίες
και αδυναμίες και όχι υπεράνθρωποι ή θεοί.
Κατά την ταπεινή μου άποψη έτσι εξηγείτε η λογική και το
αποτέλεσμα της διαμεσολάβησης και της ανάθεσης. Έτσι
εξηγείτε ο παραγοντισμός και η γραφειοκρατία. Οι
παράγοντες πατάνε πάνω στο φόβο να είμαστε οι εαυτοί
μας. πάνω στο φόβο να παράγουμε τον εαυτός μας. Να
αποκτήσουμε την συνείδηση του παιχνιδιού. Η ίδια αυτή
αδυναμία μας είναι που κατασκευάζει παράγοντες και
γραφειοκράτες κατά αναγκαιότητα. Διαφορετικά τίποτε δεν
θα λειτουργούσε.
Σε κάθε περίπτωση, ο φόβος είναι η λέξη-κλειδί. Φόβος
μήπως μείνουμε λίγοι, μήπως μας «ρίξουν», μήπως
απογοητευτούμε. Φόβος μήπως γίνουμε υποχείρια πολιτικών
δυνάμεων. Και ας φωνάζουμε πως ο μόνος χαμένος αγώνας
είναι αυτός που δεν έγινε. Ένας φόβος που όταν
ηγεμονεύει πάνω στην ελευθερία ενισχύει και δυναμώνει το
σύστημα. Τον συναντάμε παντού, γιατί να μην τον
αντικρίσουμε και μέσα μας;
Είναι σύνηθες στις μέρες μας, συνειδητά ή ασυνείδητα, να
νιώθουμε έντονα την σύγκρουση του πάθους για την
λευτεριά που είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά και της
εξουσίας του φόβου που μας φυλακίζει σε φανταστικά ή
πραγματικά Γκουαντανάμο. Της τάσης χειραφέτησης και της
τάσης υποταγής. Όλο το είναι μας διαπερνάτε από αυτή την
ανταγωνιστική αντίθεση. Μια αντίθεση που δεν χωρά
διαλεκτική σύνθεση. Τα «δυο δεν μπορούν να γίνουν ένα».
Αλλα το να διαχωριστούν ευκρινώς θέλει μια τέχνη που
εχει ξεχαστεί στις μέρες μας.
Αυτό νομίζω συμβαίνει και στην επιτροπή αγώνα πολιτών.
Κάποτε αυτός ο φόβος νικιέται, όπως έγινε στο Ξενία και
άλλοτε όταν υπάρχει αδυναμία ουσιαστικής παρέμβασης των
« κάτω», ο φόβος κυριεύει τις ψυχές μας. Η επιτροπή
αγώνα πολιτών δεν είναι και ούτε μπορεί να γίνει
επαναστατική οργάνωση. Τούτο εχει σαν αποτέλεσμα να μην
μπορεί να παλεύει την ολότητα της μιζέριας και την
αλλοτρίωσης με απόλυτα μη αλλοτριωμένες μορφές δράσης.
Είναι δημιούργημα της εποχής και δεν μπορεί να πάει πολύ
παρακάτω. Είναι στενοκεφαλιά και ιδεοληψία, με ευθύνη
όλων μας, να ζητάμε παραπάνω πράγματα από ότι μπορεί να
προσφέρει. Κάπως ετσι εξηγούνται οι αντιθέσεις, οι
διαφωνίες τα λάθη και οι παραλήψεις. Η μιζέρια και η
γκρίνια όμως αδικούνε την συνολική εικόνα:
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι η επιτροπή
αγώνα πολιτών σαν ένα ενεργό κινημα αντίστασης των
πολιτών κατάφερε τα τελευταία 5 χρόνια: α) η πλατεία να
μην καταστραφεί, β) το Ξενία να μην κατεδαφιστεί, γ) το
κτελ να μην μεταφερθεί στην Παπανδρέου. Κατάφερε να
γίνει η ουσιαστική κοινωνική αντιπολίτευση στην πόλη,
την στιγμή που οι κυρίαρχες πολιτικές, δημοτικές και
νομαρχιακές κινήσεις στήριξαν ουσιαστικά την δημοτική
και νομαρχιακή αρχή. Στήριξαν στον ένα ή στον άλλο βαθμό
την επίθεση που γίνεται στα συλλογικά δημόσια αγαθά και
το φυσικό περιβάλλον. Προκαλώντας το μίσος της
οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που προσπαθεί με όλα
τα μέσα να την ποινικοποιησει, να την περιθωριοποιήσει
και να διαλύσει .Αυτό νομίζω πως είναι το μέτρο που
πρέπει να βάλουμε και όχι οι αξιοσέβαστες ιδεολογικές
μας σταθερές. Πολλές φορές το προχώρημα ενός μέτρου του
κινήματος των καταπιεσμένων είναι δέκα φορές
ουσιαστικότερη εξέλιξη από δεκάδες τόμους βαθυστόχαστων
αναλύσεων.
Στο μέτρο των δυνατοτήτων, της εποχής και της
κινηματικής εμπειρίας, η επιτροπή αγώνα πολιτών είναι
ένα ζωντανό ανυπότακτο κινημα πολιτών, εργαζόμενων που
έρχεται από το αύριο. Ένα κίνημα γυναικών και αντρών που
αρνούνται το μέλλον που τους κατασκευάζουν οι ελίτ,
δείχνοντας με τις πράξεις τους ότι μπορούμε να πάμε
αλλιώς.
Ένα κίνημα δυνάμει-προλεταριακό, αλλά όχι εργατικό. Στην
σύγχρονη πραγματικότητα προλετάριος δεν είναι μόνο αυτός
που πουλάει την εργατική δύναμη αλλα κύρια αυτός που
λόγω τη εντεινόμενης αλλοτρίωσης εχει χάσει κάθε εξουσία
πάνω στην χρήση της ζωής. Προλεταριάτο σύμφωνα με αυτή
την αντίληψη δεν είναι η εργατική τάξη αλλα η τάξη
κριτικής της εργασίας(μισθωτής σκλαβιάς). Το σύνολο
αυτών που δεν «έχουν αποθέματα»(μπορντίκα), αυτών που
αρνούνται την καπιταλιστική κοινωνία και παλεύουν για να
καταστραφεί η κοινωνία των τάξεων. Προχωρώντας στην
καθολική κριτική του καπιταλιστικού διαχωρισμού. Ένα
κίνημα ρήξης και ανατροπής που κριτικάρει με σφοδρότητα
την αγορά και τις ανταλλακτικές αξίες, προτάσσοντας τις
αξίες χρήσης και τα δημόσια συλλογικά αγαθά. Απαιτώντας
ένα κόσμο δικαιωμάτων και αναγκών για το πλήθος των
κατοίκων.
Το να δυναμώσουμε και να μαζικοποιήσουμε την επιτροπή
αγώνα πολιτών είναι η πρόκληση. Και σε αυτή την πρόκληση
πρέπει να απαντήσουμε. Έτσι μόνο θα πολεμήσουμε τους
φόβους μας. Οδηγός μας σε αυτή την προοπτική πρέπει να
είναι η συγκρουσιακή και ανυπότακτη στάση μας. Μια
συγκρουσιακη στάση που πρέπει και μπορεί να εκφράζεται
σε όλα τα επίπεδα. Από το δρόμο απέναντι στα ματ, έως
και στο συμβούλιο επικράτειας. Όλοι μαζί μπορούμε, ο
καθένας με τον τρόπο του και την ιδιοσυγκρασία του. Όλοι
μαζί, ίδιοι και διαφορετικοί, οικοδομούμε την ενεργή
καθολικότητα. Εξάλλου ποιος είπε πως μια μελλοντική
εξισωτική κοινωνία θα είναι μια κοινωνία ομοίων. Ίσων
και αδερφών ναι, ομοίων όχι. Αλίμονο εάν γίνει
διαφορετικά. Θα είναι μια ακόμη καταστροφή.
Για αυτό ας βάλουμε το μυαλό μας να σκεφτεί πως θα
ανοιχτούμε σε ένα πολυπληθές πλήθος που με τον ένα ή τον
άλλο τρόπο εχει δείξει την συμπαράσταση και την
αλληλεγγύη του. Αυτό βέβαια με την σειρά του θέλει
υπομονή και επίμονη , θέλει γενναιότητα ψυχής και μια
καρδιά που θα χωράει όλο τον κόσμο. Μια απελευθερωμένη
καρδιά που θα βλέπει πέρα από το κόσμο των σκιών και των
ιδεών. Γνωρίζοντας επιτέλους πως οι ενάρετοι φιλόσοφοι
και οι φωτισμένοι ηγέτες του έθνους και του
προλεταριάτου δεν υπήρξαν και ούτε θα υπάρξουν ποτέ. Η
λύτρωση εάν ποτέ υπάρξει θα είναι παραγωγή των δικών μας
ανυπότακτων βιοπολιτικων σωμάτων και όχι θεών, σοφών και
καθοδηγητών.

Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΧΟΝΤΡΑΙΝΕΙ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΕΑΝ Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ
ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΡΑΤΗΘΕΙ, ΟΥΤΕ ΕΑΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ
ΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΟΥ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΑ ΙΩΑΝΝΙΝΑ ΦΕΟΥΔΟ
ΤΟΥΣ. ΟΥΤΕ ΕΧΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΗΜΑΣΙΑ. Η μάχη της
επιτροπής αγώνα πολιτών δεν μπορεί να βάλει οριστικό
φρένο στα σχέδια αυτής της νέας οικονομικής και
πολιτικής φεουδαρχίας. Για να επιτευχθεί αυτό
χρειάζονται δεκάδες επιτροπές αγώνα και ένα συνολικό
σχέδιο κοινωνικής απελευθέρωσης, που αυτή την στιγμή
απουσιάζει. Η νίκη, ΚΑΛΟΔΕΧΟΥΜΕΝΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ή μια πιθανή
ήττα της επιτροπής αγώνα πολιτών εντάσσεται σε αυτό το
πλαίσιο και θα κριθεί ιστορικά. Εξάλλου στην ιστορία
υπήρχαν ήττες που ήταν ανώτερες και από νίκες.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΠΟΛΙΤΩΝ
ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ ΕΩΣ ΤΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ
ΛΟΓΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΥ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΤΟΥΣ
ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ .

Δημήτρης Αργυρός