ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ


Ας αρχίσουμε με κάτι ελαφρύ, που λέει ο λόγος: Πιστεύω να είδατε την εικόνα του πρωθυπουργού να φωτογραφίζεται ανάμεσα στα κέρινα ομοιώματα των προσωπικοτήτων της ελληνικής αστικής πολιτικής (Ε.Βενιζέλος - Α. Παπανδρεου - Κ. Καραμανλης) στο μουσείο της Μαντάμ Τισό; Εάν ναι τότε πιστεύω να συμφωνείτε πως τα κέρινα ομοιώματα έμοιαζαν ποιο αληθινά απ τι ο πρωθυπουργός. Και αυτό όχι μόνο για την τέλεια καλλιτεχνική δουλειά. Μάλλον διότι στην εικόνα των ομοιωμάτων αλλά και του πρωθυπουργού δεν εμφανίζονται μόνο οι κυρίαρχοι αντιπρόσωποι πολιτικών γενιών αλλα το κυριότερο η Πολιτική. Η μικρή και η μεγάλη , η αληθινή αλλά και η εικονική.


Πίσω από τους Βενιζέλο – Καραμανλή – Παπανδρέου εκφράστηκαν μεγάλα ιστορικά οράματα. «Μεγάλη ιδέα- ΕΟΚ –αλλαγή» που στράτευσαν στην αστική πολιτική το πλήθος των καταπιεσμένων στην ελλαδική ενδοχώρα κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα. Ο πρωθυπουργός ανεξάρτητα από την προσωπική του ικανότητα έτυχε σε μια εποχή έλλειψης μεγάλων διακυδευμάτων. Εποχή διαχείρισης της στρατηγικής κρίσης του παγκόσμιου κεφαλαίου. Εποχή της εικόνας που κατασκευάζεται από τα μμε σε βάρος των αναγκών των μισθωτών σκλάβων.

Εποχή που η μαφία και το παρακράτος κατέλαβαν το κράτος σκορπίζοντας την ανασφάλεια στα πλήθη. Ανασφάλεια που το ίδιο το παρακράτος και η μαφία θα την καλύψουν με αντίτιμο την σιωπή και την συνενοχή στις «μπάζες» των μεγάλων αφεντικών. «Προστάτες» των ζωών μας και των αναγκών μας.

Στο μουσείο της μαντάμ Τισό εκτίθεται η πραγματική αστική πολιτική που πέρασε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας εγκαινιαζόμενη από την σημερινή μικρή εικονική αστική ηγεσία. Μια ηγεσία που βασίζεται στους πραίτορες του Πολύδωρα για να κυβερνήσει, όπως έδειξαν άλλωστε και τα τελευταία γεγονότα. Προληπτικές συλλήψεις, στρίμωγμα πολιτικών χώρων, βασανισμός πολιτών που βρέθηκαν σε λάθος μέρος, από μασκοφόρους πραίτορες, ξυλοδαρμός συμβασιούχων που αγωνίζονται να πάψει ο εκβιασμός των 8μανινων συμβάσεων, δίνοντας ένα σαφές μήνυμα στην κοινωνία. Καθίστε ήσυχα στα σπίτια σας και μην ασχολείστε με τα κοινά. Διαφορετικά εάν μοιάζετε παράξενος και «αναρχικός», όπως θα περπατάτε ύστερα από την διαδήλωση μπορεί να «πέσετε» πάνω στις ζαρντινιέρες του Πολύδωρα και να κτυπήσετε άσχημα. Εάν βέβαια είστε τυχερός και σς τραβήξει καμία κάμερα, τότε έχετε ελπίδες να σας ζητήσει συγνώμη το αφεντικό των ζαρντινιέρων, διαφορετικά θα οδηγηθείτε σιδεροδέσμιος στο «κατή» για να αποδείξετε ότι δεν είστε ελέφαντας. Ότι βρεθήκατε σε λάθος μέρος , λάθος ώρα.

Από πολλές πλευρές βιώνουμε μια κατάσταση που κάτω από άλλες περιστάσεις θα’κανε τα πράγματα πιο εύκολα για αυτούς που επιθυμούνε και αγωνίζονται για ριζικές αλλαγές. Δυστυχώς τούτο δεν συμβαίνει σήμερα καθώς δεν υφίστανται οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την κρίση και θα την μετέτρεπαν σε επαναστατική κατάσταση.

ο μεσαίος χώρος ξεφουσκώνει αλλά και η αριστερά ασθενεί βαρέως….

Φυσικά από την άλλη η αντίδραση των κυβερνώντων είναι η άγαρμπη απάντηση τους στην φετινή άνοιξη των κοινωνικών αγώνων. Έχουμε και λέμε. Φοιτητές, δάσκαλοι, καθηγητές, μαθητές που με τους αγώνες τους στρίμωξαν την κυβερνητική πολιτική, η οποία απαντάει όπως ξέρει πολύ καλά, λόγω και ιστορίας . Ξύλο , ματ, τρομοκρατία. Στοχεύοντας να ποινικοποιήσει την αντιπολίτευση των «κάτω», την πολιτική των κινημάτων , την μόνη υπαρκτή αντιπολίτευση μπροστά στην ανυπαρξία της επίσημης αντιπολίτευσης. Το ΠΑΣΟΚ, περί άλλων τυρβάζει, συμφωνώντας στα κυρίαρχα διακυδευματα της συγκυρίας με την ΝΔ. Π.χ ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Εξάλλου ας μην ξεχνάμε πως το ΠΑΣΟΚ είναι που έσωσε την κυβέρνηση το προηγούμενο μήνα ζητώντας την αναβολή της συζήτησης του άρθρου 16 του συντάγματος. Έτσι η τραμπούκικη συμπεριφορά των ομάδων κρούσης της πασπ στην πορεία του πολυτεχνείου δεν είναι διόλου τυχαία. Με την ενέργεια της τσιμεντάρει τον κόσμο της απέναντι στα ριζοσπαστικά σκιρτήματα της σπουδάζουσας νεολαίας εξαιτίας των φοιτητικών αγώνων την προηγούμενη περίοδο. Ο ΣΥΝ περιφέροντας το πτώμα του ΣΥΡΙΖΑ, διαχειρίζωντας όπως μπορεί τον κόσμο των κοινωνικών κινημάτων αποπειράται να πλασαριστεί σε μια καλύτερη εκλογική θέση, δίχως να ξεχνά τον κυβερνητισμό. Απεναντίας οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές απέδειξαν πως ο κυβερνητισμός και η τάση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ αποτελούν το κυρίαρχο μοτίβο στις επιλογές του. Το ΚΚΕ, ίσως το πιο παραδοσιακό κομμουνιστικό κόμμα της Ευρώπης, αδυνατεί να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα από την περιπέτεια του ιστορικού κομμουνισμού κατά τον 20ο αιώνα με αποτέλεσμα να «κλίνεται» πίσω από μια υπερσταλινική πολιτική αντίληψη, βλέποντας παντού οχτρούς και όχι συναγωνιστές με διαφορετικές απόψεις που θα βαδίζουν μαζί. Όσο για την άκρα αριστερά, αδυνατεί εξίσου να σκεφτεί και δράσει καινοτόμα, ριζοσπαστικά και ενωτικά, αναπαράγοντας σε μεγάλη κλίμακα τα αδιέξοδα της επίσημης αριστεράς, δίχως όμως να μηδενίζεται η σημαντική συμβολή της στην αντιπολίτευση των «κάτω», ιδιαιτέρως στο φοιτητικό κίνημα του Μάη-Ιούνη.

Ο ολοκληρωτισμός του θεάματος

Η κρίση της κυρίαρχης κομματικής και κοινοβουλευτικής πολιτικής δεν εκφράζει παρά ένα κοινωνικό σώμα δίχως φανερό προσανατολισμό, κατακερματισμένο , όπου ο διπλανός μου, έλληνας και μετανάστης είναι ο οχτρός μου και όχι ο συνάδερφος ή ο συνάνθρωπος μου.

Ένα κοινωνικό σώμα που ο καταναλωτισμός και τα μμε το έχουν αλλοτριώσει σε απίστευτο βαθμό, ενσωματώνοντας στην έννοια του εμπορεύματος όλες τις διαστάσεις της κοινωνικής και ατομικής ύπαρξης Μια έννοια που αναπαράγεται με κόπο από τα τεμαχισμένα μέλη του κοινωνικού σώματος, που παραδίδουν κάθε ικμάδα αξιοπρέπειας σε τράπεζες, αφεντικά, πολιτικάντηδες, δημάρχους.

Σε ένα κόσμο που το εικονικό και το πραγματικό στις κοινωνικές σχέσεις μας έχει μια τόσο σχετικιστική αξία που όποιος, με οποιοδήποτε τρόπο, υπερασπίζεται ένα κόσμο που η αξιοπρέπεια, η ελευθερία, η αλληλεγγύη, η αδελφότητα θα’ναι καθολικές έννοιες διακριτές από όλους, θεωρείται «κολλημένος», γραφικός , δογματικός….!

Σε μια εποχή που όλα σχεδόν επιτρέπονται να λέγονται, αλλά τα μμε είναι αυτά που τελικά επιτρέπουν τι θα δημοσιεύεται. Όλα τα υπόλοιπα χάνονται ανάμεσα στα εκατομμύρια των πληροφοριών που κάθε μέρα διακινούνται. Και αυτό το ονομάζουν δημοκρατία και όχι κεφαλαιοκρατικός ολοκληρωτισμός. Φυσικά πρέπει να είμαστε δίκαιοι με τα μμε. Στα μμε παρόλο που η ανταλλακτική αξία εχει αυτονομηθεί από την αξία χρήσης τους , παράγωντας ένα εικονικό κόσμο, η αξία χρήσης τους σε κρίσιμες στιγμές δύναται να δράσει θετικά. Π.χ εάν δεν υπήρχαν τα μμε σίγουρα δεν θα αναγκαζόταν η κυβέρνηση να ζητήσει συγνώμη από τον κύπριο φοιτητή και το κυβερνητικό ψεύδος θα ήταν η επίσημη ψευδής ανάγνωση της πραγματικότητας.

Η κυρίαρχη αντίθεση και η μετάβαση σε νέο πρόταγμα.

Την ίδια στιγμή όμως η κρίσης αξιοπιστίας και στρατηγικής της αστικής πολιτικής απορρέει εξίσου από την αντίθεση ανάμεσα στην παγκοσμιότητα των παραγωγικών δυνάμεων που με αντιφατικότητα αυξάνονται, δημιουργώντας ένα νέο κόσμο που δεν χωρά στα στενά και κλειστά πλαίσια των καπιταλιστικών σχέσεων που επαναφέρουν στις νέες βιομηχανικές χώρες την βιομηχανική φεουδαρχία και την εργασιακή δουλεία για να αντισταθούν στην τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους και στις μητροπόλεις χρησιμοποιώντας την τάση κατάργησης της εργασίας για να ελέγχουν το διαρκώς αυξανόμενο εφεδρικό στρατό εργασίας είτε με την μορφή των άνεργων, είτε με την μορφή των απασχολήσιμων.

Η άνωθεν αντίθεση αποδεικνύει πως αυτό που επιτίθεται δεν είναι το παγκόσμιο κεφαλαίο αλλα η ζωντανή εργασία με την μορφή της επινοητικότητας και της γενικής νόησης που δημιουργώντας διαρκώς και αντικειμενικά ένα διαφορετικό κόσμο βραχυκυκλώνει το κεφάλαιο που εν πολλοίς αντιδρά σπασμωδικά.

Αυτό προς θεού δεν συνεπάγεται πως οι δυναμεις της ζωντανής εργασίας έχουν το πάνω χέρι. Η δύναμη της γενικής νόησης για να μετατραπεί σε ανατρεπτική πολιτική ενέργεια θα πρέπει να απελευθερωθεί από την κυρίαρχη ιδεολογία που την αλλοτριώνει. Και αυτό είναι ένα ανοικτό ζητούμενο. Δηλαδη είναι ένα ανοικτό ζητούμενο το υποκειμενικό να συναντήσει το αντικειμενικό. Εξίσου μεγάλο ζήτημα είναι ο «καιρός» που θα πραγματωθεί αυτη η συνάντηση. Ο «καιρός» με μια αριστοτελική σημασία. Τούτο εχει μεγάλη άξια να μελετηθεί καθώς είναι μεγάλο θέμα η μεταβατική πολιτική των δυνάμεων της αριστεράς. Μεταβατική με την λογική της προετοιμασίας των δυνάμεων μέχρι την συγκυρία που το υποκειμενικό συναντήσει το αντικειμενικό. Αλλά ας ασχοληθούμε λίγο και με την ιστορία.

Το 1989 σήμανε την είσοδο στην επιθανάτια καπιταλιστική κρίση.

Για το παγκόσμιο καπιταλισμό το 1989 ηταν η καθοριστική χρόνια που έκλεινε την τρύπα που είχε ανοίξει στο καπιταλιστικό χωροχρονικό το 1917, η μεγάλη οκτωβριανή επανάσταση. Η χρονιά που έκλεισε ένα κύκλο αγώνων και θεωρήσεων που είχε ανοίξει το 1871, η πρώτη εργατική κυβέρνηση στην κομμούνα του Παρισιού. Χρονιά που το κομμουνιστικό χειραφετικό πρόταγμα, όπως το ζήσαμε, με τις ορθοδοξίες του και τις δεκάδες αιρέσεις του «κατέβαζε» ρολά. Το ακολούθησε και η καθολικότητα του διαφωτιστικού μοντέλου της ελευθερίας- ισότητας- αδελφότητας για να αναδειχτεί για μια ακόμη φορά η μεγαλοφυΐα της διαλεκτικής που μας λέει πως εάν μια ανώτερη εξελικτική διαλεκτική διαδικασία μπλοκάρεται, τότε κατ’ αναγκαιότητα επιστρέφουμε σε ένα χαμηλότερο επίπεδο εξέλιξης. Αυτό συνέβηκε και τον 20ο αιώνα. Η επαναστατική θεώρηση που βγήκε μέσα από την γαλλική κομμούνα απέκτησε υλικό χαρακτήρα με την μεγάλη οκτωβριανή επανάσταση, απότυχε να αποκτήσει παγκόσμιο καθολικό χαρακτήρα , παρόλο που επεκτάθηκε στο μισό κόσμο.

Τα μεταβατικά σοβιετικά συστήματα(μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού) ήταν τα καθεστώτα «έκτακτης κρίσης» που είτε θα ενίσχυαν την παγκόσμια επαναστατική διαδικασία, είτε θα μετατρεπόταν σε κλασικά αστικά καθεστώτα. Κάτι που και έγινε.

Η κατάρρευση δεν χάρισε στον καπιταλισμό υγεία, όπως πολλοί απολογητές του καπιταλισμού πίστευαν, απεναντίας η μονοκρατορία του και η έλλειψη αντίβαρων προκάλεσε την έκρηξη των αντιθέσεων και την εμφάνιση τερατουργημάτων από το χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Η εποχή της παγκοσμιοποιημένης αντιτρομοκρατικής δικτατορίας του κεφαλαίου, είναι η εποχή που το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό πλέγμα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, είναι ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, όπου οι ιμπεριαλιστές πλακώνονται μεταξύ τους για τις ζώνες επιρροής, έχοντας βάλει ως στόχο τις μορφές που παίρνει η βιοπολιτική έκφραση της ζωντανής εργασίας αποικίζοντας την συνολικότητα των μορφών ζωής.

Με αλλά λόγια, 15 χρόνια ύστερα από την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αυτό που βρίσκεται σε θανάσιμη κρίση τώρα είναι το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, που για να επιβιώσει τρώει τις σάρκες του κόσμου. Αυτό φυσικά δεν συνεπάγεται πως όπου να’ναι πέφτει από μόνος του σαν ώριμο φρούτο. Αντιθέτως αυτή η επιθανάτια κατάσταση μπορεί να κρατήσει αιώνες και να στοιχίσει σε ανθρώπινες ζωές και φυσικούς πόρους. Και εδώ είναι που αρχινάνε οι ευθύνες των επαναστατικών δυνάμεων, εάν υπάρχουν ακόμη τέτοιες.

Η ιστορία προχωρεί μέσα από ανολοκλήρωτα παραδείγματα

Ύστερα από 15 χρόνια αυτό το ερώτημα που απασχολεί αυτούς που παλεύουν κάθε μέρα για την αλλαγή αυτού του άδικου και άκαρδου κόσμου είναι εάν το πείραμα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» μπορούσε να είχε μια διαφορετική εξέλιξη. Εάν δηλαδή οι επαναστατικές εργατικές δυνάμεις μπορούσαν να νικήσουν. Ή εάν ήταν ανώριμες οι συνθήκες για την εποχή που πραγματοποιήθηκε Ή εάν ακομη χειρότερα ήταν μια απόπειρα καλών προθέσεων αλλά όπως συνηθίζεται η κόλαση πάντα είναι στρωμένη με τις καλύτερες συνθήκες.

Έχουν ακουστεί πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις, άλλες μπαίνουν σε μια λογική κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης και άλλες που απλώς δικαιολογούν την υπάρχουσα καπιταλιστική τάξη πραγμάτων.

Από την πλευρά αυτών που εμμένουν στην γραμμή κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης εκφράζονται δυο αντίθετες σχεδόν αντικρουόμενες αντιλήψεις. Η πρώτη υπερασπίζεται το παρελθόν, έστω και με κριτική ματιά θεωρώντας πως ο κύκλος του Οκτώβρη δεν έκλεισε, και από την άλλη εκφράζεται μια αντίληψη ενός σβησίματος του παρελθόντος, που καταλήγει στο μηδενισμό του. Και οι δυο απόψεις, κατά την δική μου ταπεινή γνώμη, είναι λάθος.

Ο ηρωικός Οκτώβρης θέλουμε δεν θέλουμε έκλεισε, με όλα τα καλά του και τα άσχημα του. Είναι καθήκον των διανοούμενων της επαναστατικής σκέψης να τον μελετήσουν να βγάλουν τα συμπέρασμα τους και να τα μπολιάσουν στους νέους επαναστατικούς κύκλους που ευχόμαστε να ανοίξουν σύντομα. Αλλα το να μηδενίζεις το παρελθόν, με στόχο να γράψεις την δική σου ιστορία σε λευκό χαρτί μάλλον είναι ανοησία. Δεν μπορείς ούτε να στηριχτείς στο παρελθόν, ούτε να κανείς δίχως αυτό. Για να κάνουμε μια εγελιανη παρομοίωση μπορούμε να πούμε πως ύστερα από το 1989 το «επαναστατικό πνεύμα» κλείσθηκε στο εαυτό του ποιο πλούσιο όμως σε εμπειρίες από τα πριν. Εμπειρίες που θα χρειασθούν στην επόμενη έξοδο του «επαναστατικού πνεύματος». Εξάλλου η ίδια η χρονικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από μια συνιστάμενη των αντιφάσεων και συγκρούσεων της ταξικής κοινωνίας, που παρέχει το υπόστρωμα της ιστορικής και κοινωνικής συνειδητοποίησης.

Για να ολοκληρωθεί το καπιταλιστικό πρόταγμα χρειάσθηκαν πάνω από 300 χρόνια αγώνων της αστικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων. Χρειάστηκαν να γίνουν δεκάδες επαναστάσεις που ηττηθήκανε και παλινορθωθήκανε από τις φεουδαρχικές δυνάμεις. Οι πρώιμες αστικές επαναστάσεις λίγα κοινά είχαν με την ολοκληρωμένη αστική δημοκρατία της μεταπολεμικής δυτικής Ευρώπης. Και μιλάμε για την αστική τάξη που πρώτα κατέκτησε την οικονομική εξουσία και ύστερα με νοθεύσεις , πρώτα με την μικροαστική τάξη, ύστερα με την φεουδαρχική τάξη και στην μεταπολεμική Ευρώπη με την εργατική αριστοκρατία και σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα στην ιστορική παρακμή της με την τεχνοκρατία και την μαφία, την πολιτική εξουσία.

Πόσο μάλλον για την εργατική τάξη που δεν κατέχει την οικονομική εξουσία παρόλο που κατέχει την απόλυτη δυνατότητα να καθορίζει μόνη της την παραγωγική διαδικασία. Εάν επισκεφτούμε ένα εργοστάσιο θα καταλάβουμε πως οι μάνατζερ και οι διευθυντές είναι απλώς παράσιτα που πληρώνονται από 10 έως 1000 φορές πάνω από τον μέσο εργατικό μισθό. Όποτε σε μια αντικειμενική σχεδόν βάση και κατά κάποιο αφαιρετικό τρόπο η μοντέρνα εργατική τάξη σε συνεργασία με την γενική νόηση κατέχει την οικονομική εξουσία της παραγωγικής διαδικασίας σε πολλή μεγαλύτερο ποιοτικό βαθμό από ότι κατέχει η αστική τάξη την οικονομική εξουσία στην περίοδο των επαναστάσεων της. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Και το ερώτημα παραμένει ανοικτό.

Πως εργατική τάξη και μάλιστα στην σημερινή αλλοτριωμένη και κατακερματισμένη μορφή της θα πάρει την πολιτική εξουσία από τα καπιταλιστικά παράσιτα;; Μια εξουσία στην προοπτική της κατάργησης των τάξεων, δηλαδη μια εξουσία που θα τείνει στην αυτοκατάργηση της ως κοινωνική τάξη. Και αυτό θα το πράξει μόνη της ή θα θέλει συμμάχους και πολιτικούς διαμεσολαβητές;

Οι λαοί της περιφέρειας αντιστέκονται αλλά αυτό δεν φτάνει

Αλλά ας επιστρέψουμε στο σήμερα για να δώσουμε κάποιες απαντήσεις στα πολλά ερωτήματα, γνωρίζοντας πως τελικά η ίδια η ζωή έχει περισσότερη φαντασία από εμάς. Την ίδια στιγμή που η καπιταλιστική μηχανή καταστρέφει τον άνθρωπο και την φύση, ενοποιώντας τον κόσμο κάτω από τον μανδύα του εμπορεύματος οι καταπιεσμένοι και οι λαοί, ιδιαίτερα της περιφέρειας, δίχως βέβαια φανερή και ξεκάθαρη στρατηγική συνεχίζουν να αντιστέκονται.

Στην Μέση Ανατολή ο ισλαμικός ριζοσπαστισμός γίνεται η σημαία αντίστασης των καταπιεσμένων μαζών στην αφομοίωση τους από το εμπορευματικό δυτικό πρότυπο. Όπως γίνεται η ευκαιριακή σημαία παζαρέματος των αραβικών και ιρανικών αρχουσών τάξεων με τους ιμπεριαλιστές. Και το όπλο έλεγχου των λαϊκών μαζών.

Στην Λατινική Αμερική οι λαϊκές τάξεις με μια βαθιά αντιιμπεριαλιστική συνείδηση που ζυμώθηκε μέσα από την μακροχρόνια καταπίεση από τους ντόπιους και ξένους πάτρωνες σήκωσε κεφάλι και απαιτεί την εθνική , οικονομική και κοινωνική χειραφέτηση της. Μια πράξη ανυπακουής, αντίστασης και εξέγερσης που έχει ως αποτέλεσμα την ύπαρξη αστικών κυβερνήσεων σε μια σειρά από χώρες που προσπαθούν να ενσωματώσουν την μαχητικότητα των κολασμένων τους και να την μετατρέψουν σε εργαλείο ανόδου στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Ένα γεγονός που τις φέρνει σε αντιπαράθεση με το μεγάλο αφεντικό τις ΗΠΑ. Δημιουργώντας όμως ένα μέτωπο που στην παρούσα στιγμή στο φαντασιακό δρα προοδευτικά στην αυτοπεποίθηση των λαϊκών μαζών σε όλο τον κόσμο. Διαμορφώνοντας όμως μια προεπαναστατική κατάσταση, όπου οι «κάτω» σε ενθέτω χρόνο είτε θα συγκρουστούν με τους αντι-αμερικανούς αστούς πολιτικούς τους, είτε ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός θα ξαναεπιβάλει την τάξη. Και παραφράζοντας την κόκκινη Ρόζα , όπου ακούς για τάξη αίμα μου μυρίζει.

Συγκρίνοντας τον ισλαμικό ριζοσπαστισμό και τον ριζοσπαστισμό των λατινοαμερικάνων, μπορούμε σαφέστατα μπορούμε να πούμε πως παρόλο που και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για κινήματα αντίστασης αλλα όχι χειραφέτησης, ο λατινοαμερικανικός ριζοσπαστισμός συναντιέται ανοικτά και συνομιλεί με ένα πρωτότυπο τρόπο με τα αριστερά χειραφετικά ιδεώδη, παραδοσιακά ή καινοτόμα. Σε αντίθεση με τον ισλαμικό ριζοσπαστισμό που έως τα τώρα είναι εχθρικός απέναντι σε κάθε νεωτερικό ιδεώδης και ιδιαίτερα με το κομμουνιστικό ιδεώδες, που το θεωρεί το πλέον υλιστικό, δηλαδή το πλέον εχθρικό. Στην νοτιανατολική Ασία υπάρχουν με σχετικά μαζικούς χαρακτηριστικά κομμουνιστικά, μαοϊκά ανταρτικά, που εκφράζουν με άλλους όρους αυτό που είπαμε πιο πάνω. Την τάση της εθνικής , οικονομικής και κοινωνικής χειραφέτησης δίχως όμως και τα ίδια να ‘χουν επιδιώξεις καθολικοποίησης. Πρόκειται για δυνάμεις αντίστασης που δυνητικά μπορούν να συναντηθούν με μια νέα κομμουνιστική επαναθεμελίωση.

Σε αυτό το σημείο έφτασε η ώρα να κάνουμε μια αναφορά στις χώρες που συνεχίζουν να κινούνται στα όρια των παραδειγμάτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Αναφέρομαι στα παραδείγματα των χωρών όπως η Κίνα, το Βιετνάμ , η βόρειος Κορέα και η ηρωική Κούβα. Η Κίνα μετα από πολυετής αγώνες του λαού της, με κορυφαία στιγμή την πολιτιστική- αντιγραφειοκρατική επανάσταση, η γραφειοκρατική άρχουσα τάξη της την παρέδωσε στην διεθνή αγορά παίζοντας μάλιστα και πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα ίδια πάνω, κάτω ισχύουν και για το Βιετνάμ που πολέμησε με τα όπλα τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές για να αγοραστεί από αυτούς μέσω του εμπορίου την δεκαετία του 90. Αντίθετα η Β.Κορέα ακολουθεί το μοναχικό δρόμο ενός «σοσιαλισμού σε μόνο μια χώρα» μόνο που ανεξάρτητα από την όποια εθνική αξιοπρέπεια του λαού της αυτός ο δρόμος δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο στην επαναθεμελίωση της ανατρεπτικής αντίληψης. Τέλος είναι η περίφημη Κούβα, που αντιστέκεται στην προοπτική να ξαναγίνει το μπουρδέλο των βορειαμερικάνων. Συμμαχώντας με τις αντιαμερικανικές κυβερνήσεις της νοτίου Αμερικής, βοηθώντας όσο μπορει στην καλυτέρευση της ζωής αυτών των λαών αλλά αυτό δεν άμεσα συσχετίζεται και πάλι με την κομμουνιστική επαναθεμελίωση, ούτε και η ίδια νομίζω το ισχυρίζεται. Πρόκειται για μια αξιοπρεπέστατη προσπάθεια ενσωμάτωσης σε μια καλή θέση στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Όλες αυτές οι χώρες απέναντι στο ιμπεριαλιστικό επακτατισμό θέλουν την στήριξη όλων των προοδευτικών δυνάμεων αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την ανοχή στις πρακτικές των καθεστώτων τους.

Η πλειοψηφία όμως των λαών της περιφέρειας, την ίδια στιγμή που επιθυμεί να κρατήσει τις εθνικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες της, επιλέγει να μεταναστεύσει στον πλούσιο βορρά, για να βρει μια αξιοπρεπή εργασία και ζωή. Ανεξάρτητα την υπερεκμετάλλευση που υφίστανται αυτοί οι άνθρωποι, τα νέα μεταναστευτικά ρεύματα παίζουν μακροπρόθεσμα ένα αντικειμενικό προοδευτικό ρόλο καθώς διάφοροι λαοί συνυπάρχουν βιοπολιτικά υπερβαίνοντας τους εθνικούς και άλλους διαχωρισμούς. Αλλά προσοχή πάντα μιλάμε για ένα μακροχρόνιο προτσές. Για το λόγο, εάν η επαναστατική αριστερά επιθυμεί να παίξει καινοτόμο χειραφετικό ρόλο στην μητροπολιτική δύση θα πρέπει να εργαστεί μέσα στους καταπιεσμένους μετανάστες.

Ξεφύγαμε όμως και πάλι. Ας επιστρέψουμε στα κάθε εμάς. Στο τι μπορει να πράξουν στο σήμερα οι αριστερές δυναμεις που αυτοκαθορίζονται ως ανατρεπτικές μαθαίνοντας από τα λάθη μας και από το υπαρκτό κίνημα των μαζών, δίχως όμως να ταυτίζονται με την μέση αλλοτριωμένη συνείδηση των εργαζόμενων και των σύμμαχων τους που συχνά αναπαράγει τον μικροαστισμό, τον ρατσισμό κτλ. Εκκινώντας από τον χώρο της μητροπολιτικής δύσης και ιδιαιτερα από τα κάθε μας. Από την ελληνική ενδοχώρα

Από την αντίσταση στην….

Σε τούτο το σημείο θα προσπαθήσω να ‘μια σύντομος. Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς στην ελληνική ενδοχώρα με αρκετά πλούσιο αγωνιστικό παρελθόν αλλά και ένα συνεπές αγωνιστικό παρόν είναι καθήκον τους να μάθουν να συνυπάρχουν τα χνώτα τους. Να βαδίζουν χώρια, εάν το επιθυμούν αφού τους χωρίζει το παρελθόν, που πολλές φορές στοιχειώνει το παρόν, αλλά να κτυπάνε μαζί, γιατί τους ενώνει το τώρα. Τους ενώνουν τα προβλήματα , η επίθεση των αφεντικών. Οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση απέδειξαν πως υπάρχουν οι δυνατότητες για την συνάντηση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς. Τούτο είναι ένα συλλογικό καθήκον που μόνο διαισθητικά ο καθένας μπορει να πιάσει. Από την δική μου πλευρά, καθαρά συμβολικά, θα παρουσιάσω ένα περίγραμμα προγράμματος που η ριζοσπαστική αριστερά θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει και να καθορίσει τα γεγονότα. Στους τομείς: Ειρήνη, παιδεία, εργασία, πολιτισμός δημοκρατια.

Ειρήνη: όλοι μας κατανοούμε πως οι ιμπεριαλιστές με την παραμικρή ευκαιρία αιματοκυλούν τον πλανήτη. Γι αυτό άλλωστε δυνατό. ένα πλατύ αντιπολεμικό μέτωπο είναι Ένα αντιπολεμικό μέτωπο που δεν θα χαρίζεται στους ντόπιους κρατούντες, ένα μέτωπο αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό. Παλεύοντας για την έξοδο της χώρας μας από το ΝΑΤΟ, για την επιστροφή όλων των μισθοφορικών ελληνικών ταγμάτων. Για να δημιουργηθούν οι όροι μιας βαλκανικής αντιπολεμικής δράσης. Στοχεύοντας να απομακρυνθεί η προοπτική θερμής αντιπαράθεσης με την Τουρκία. Για να δοθεί μια λύση στο ζητημα της FYROM, που δεν θα αναπαράγει τον εθνικισμό και θα σέβεται το δικαίωμα του εθνικού αυτοκαθορισμού.

Παιδεία: η παιδεία μετατρέπεται σε πεδίο έντονων ταξικών συγκρούσεων, ικανών να ενοποιήσουν ένα ριζοσπαστικό αριστερό λόγο. Ένα λόγο αντίστασης στην λογική της ιδιωτικοποίησης αλλα και ένα λόγο που θα βάζει τη λογική μιας άλλης χειραφετημένης παιδείας που θα συνδέεται σε μια αντικειμενική βάση με το ζητημα της εργασίας. Καθώς η κρίση στην παιδεία αντανακλάνε : α)την κρίση της κυρίαρχης ιδεολογίας να αναπαραχθεί από τους μηχανισμούς της εκπαίδευσης, με τον τρόπο που συνέβαινε παλαιοτέρα, παρόλο που συνεχιζει να ηγεμονεύει β) την κρίση της εκπαίδευσης ως παραγωγικού κόμβου που όλο και πιο άμεσα και στενά συνδέεται με την παραγωγική διαδικασία. Σε μια εποχή που η επιστήμη καθιστάτε μια άμεση παραγωγική δύναμη, μια καθολική δημιουργική δύναμη που η απρόσκοπτη ανάπτυξη της απαιτεί την χειραφέτησή της από την υποταγή της στα αγοραία-ιδιοτελή συμφερόντων και από αντίστοιχες κατασταλτικές εξουσιαστικές παρεμβάσεις.

Εργασία: η εργασία δέχεται μια πολύπλευρη επίθεση. Την ίδια στιγμή που κλείνουν επιχειρήσεις, και η ανεργία αυξάνεται, υπάρχουν εργαζόμενοι που εργάζονται πάνω από 60 ώρες την εβδομάδα σε ένα ή παραπάνω εργοδότες «για να τα φέρουν βόλτα». Ένα ριζοσπαστικό εργατικό μέτωπο δεν μπορεί παρα να διεκδικεί να έχουν όλοι όσοι μπορούν να εργάζονται μια δουλειά με αξιοπρεπή μισθό. Και αυτό δεν μπορει να γίνει παρα μόνο με την μείωση των ωρών εργασίας αλλά και την κατάργηση της απασχολισιμότητας. Για τους άνεργους, επίδομα ανεργίας μέχρι την ημέρα που θα εργαστούν, ίσο με το κατώτερο εργατικό μισθό. Για τους αναξιοπαθούντες αλλα και για τους σπουδαστές κοινωνικό μισθό που θα του καλύπτει τις πολύμορφες βασικές βιοτικές τους ανάγκες. Επίσης θα αγωνίζεται για την πρόσβαση όλων των εργαζόμενων σε βασικά κοινωνικά αγαθά που σήμερα αγοράζονται. Κατοικία, νερό, υγεία, ρεύμα, τηλέφωνο, νέα τεχνολογία, διακοπές.

Πολιτισμός: εκεί που ηττήθηκε η παγκοσμια αριστερά σε μια πρώτη φάση ήταν στο ζήτημα των αξίων , στο ζήτημα του τρόπου ζωής, του πολιτισμού εν γένει. Η επικράτηση ενός καταναλωτικού αλλοτριωμένου τρόπου ζωής διέλυσε τις σταθερές της συλλογικότητας με αποτέλεσμα την φετιχοποιημένη αισθητικοποίηση της ατομικότητας, που μπορεί να μην κάλυπτε πλήρως τις ανάγκες της προσωπικότητας σε αναγνώριση και αυτοπραγμάτωση αλλά μεταμόρφωνε την καθημερινότητα σε ομοίωμα μιας αυθεντικής ζωής. Εκεί που χάθηκε σε ένα πρώτο επίπεδο το παιχνίδι , εκεί πρέπει να κερδισθεί. Σε αυτό το επίπεδο πρέπει να δοκιμαστούν σε ένα πειραματικό επίπεδο, σε μια πρώτη φάση , συμπεριφορές που δεν θα αφομοιώνονται εύκολα από τον χυλό της μεταμοντέρνας ολοκληρωτικής θεαματικής «δημοκρατίας». Πρέπει να πραγματώσουμε από τα σήμερα ρωγμές στην κυριαρχη ιδεολογία έτσι ώστε να ελπίζουμε για τις μεγάλες ανατροπές του αύριο.

Δημοκρατία: Είναι φανερό πως κάθε κοινωνική εκδήλωση που βάζει ουσιαστικά ερωτήματα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταστέλλεται. Κάθε «αιρετική» φωνή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κτυπιέται από τον ολοκληρωτισμό του μεσαίου χώρου και από την αντιτρομοκρατική υστερία. Η ανασφάλεια της εξουσίας είναι τέτοια που δεν ανέχεται την διαφορετικότητα που στοχάζεται και παλεύει την αλλαγή αυτού του κόσμου. Για αυτό το λόγο είναι αναγκαιότητα η οικοδόμηση ενός μετώπου υπεράσπισης των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων μας, είτε είμαστε έλληνες , είτε μετανάστες. Ένα μέτωπο που δεν θα μένει στην προάσπιση μόνο των αναγκαίων αστικών δημοκρατικών δικαιωμάτων αλλά θα βάζει και ζητήματα μιας ουσιαστικής δημοκρατικής διάρθρωσης. Δημοκρατία στους τόπους δουλειάς, δημοτικός, οικολογικός και εργατικός έλεγχος κτλ.

Σε αυτή την κοινη τους δραση οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι σίγουρο πως θα συναντηθούνε με τμήματα της εντός των τοίχων αριστεράς, αλλά και με τμήματα της πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατίας ή των αντιεξουσιαστών και άλλων κοινωνικών ρευμάτων. Δημιουργώντας μια πολιτική κατάσταση που θα φέρει σε δύσκολη θέση τις γραφειοκρατικές ηγεσίες της επίσημης και μη αριστεράς και τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου.

Οικοδομώντας ένα πλατύ και πολύμορφο μέτωπο αντίστασης που τα αγωνιστικά μας σώματα θα παράγουν μια δημόσια σφαίρα που ελπίζουμε πως θα ανοίξει με διαφορετικούς όρους την κουβέντα για την επαναθεμελίωση του χειραφετικού οράματος. Τον κομμουνισμό ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί το επαναστατικό πρόταγμα, του 21ου αιώνα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

25 Νοέμβρη 2006

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις