ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΕΙ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Και τώρα όλοι θα κάνουν ταμείο: Η κυβέρνηση που επιχειρεί να πείσει την οικονομική ολιγαρχία πως τα κατάφερε αρκετά καλά και μπορεί να τα καταφέρει ακόμη καλύτερα στην εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας και των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Ταυτόχρονα επιχειρεί με νύχια και με δόντια, να μην σπάσουν οι συμμαχίες της με τα μεσοστρώματα που την ανάδειξαν κυβέρνηση.

Το ΠΑΣΟΚ με ένα πρόγραμμα ήπιας σοσιαλφιλελεύθερης διαχείρισης αποπειράται να ξαναοικοδομήσει τις συμμαχίες με τα στρώματα που για δεκαετίες το στήριζαν , ενώ θέλει να αποδείξει πως αυτό μπορεί να είναι καλύτερος διαχειριστής των στρατηγικών συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης.

Την ίδια στιγμή η καθεστωτική αριστερά και στις δυο πλευρές της(ΚΚΕ-ΣΥΝ), απορρίπτοντας τον άμεσο επαναστατικό αγώνα, επιχειρούν να ενσωματώσουν τα κοινωνικά αυτά στρώματα που βλέπουν αριστερά.. Αντίστοιχα η ριζοσπαστική αριστερά τρώει τις σάρκες της ερίζοντας για το ποια πολιτική συλογικότητα είναι η πιο επαναστατική, ριζοσπαστική , εργατική , ενωτική ..κτλ, Ενώ σε ένα πιο γενικό πλαίσιο κανένας δεν πιστεύει πως αυτή η αριστερά μπορεί να εμπνεύσει αλλά και να νικήσει είτε ως επαναστατική, είτε ως μεταρρυθμιστική δύναμη.

Εκεί που το κίνημα μέσα από αντιφάσεις έκανε ένα βήμα μπροστά, οι πολιτικές συλλογικότητες δείχνουν ανίκανες να μιλήσουν στο όνομα των επιθυμιών του κόσμου της ριζοσπαστικής αριστεράς , στο όνομα των επιθυμιών του κόσμου του κινήματος και του αγώνα. Επιθυμίες που θέλουν να δουν αυτά τα πολιτικά σώματα που έδωσαν μαζί τη μάχη του πεζοδρομίου να δίνουν μαζί και στην πολιτική μάχη των εκλογών. Όχι γιατί υπάρχουν οι αυταπάτες πως οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα αλλά γιατί έτσι θα φανεί πως κάτι νέο γεννιέται πέρα του κυρίαρχου πολιτικού σκηνικού. Διαφορετικά είναι κοινή πεποίθηση πως τα πολιτικά διακυβεύματα που αναδείχτηκαν στα αμφιθέατρα και στα πεζοδρόμια, σε ένα μεγάλο βαθμό, θα εκφραστούν από τους δυο πόλους της καθεστωτικής αριστεράς και της κεντροαριστεράς.

Αντίστοιχα το διακύβευμα του αντικαπιταλιστικού πόλου θα χάσει μια μεγάλη ευκαιρία να αποκτήσει μια πολιτική οντότητα., που θα αναβάθμιζε την πολιτική επιρροή της ριζοσπαστικής αριστεράς, στα μαζικά εργατικά και λαϊκά ακροατήρια.

Και αυτό είναι το ζητούμενο και όχι η πολιτική καθαρότητα. Μια πολιτική και ιδεολογική καθαρότητα που είναι μια αφαίρεση. Όπως είπε και ένας γνωστός, όσο και να ψάξεις δεν μπορείς να βρεις καθαρή επανάσταση. Πρέπει να κατανοήσουμε πως ο ρεφορμισμός δεν είναι αποτέλεσμα της δράσης των πρακτόρων της αστικής τάξης στην εργατικό κίνημα , αλλά ένα πράγμα που βγαίνει μέσα από την κίνηση της ίδιας της εργατικής μάζας, που δεν μπορεί να περιμένει ποτέ θα πάρει όλη την πίτα, που η ίδια παράγει, και συμβιβάζεται με ένα μεγάλο ή μικρο κομμάτι από αυτήν. Αντίστοιχα η επαναστατική πολιτική δεν είναι αποτέλεσμα της ηρωικής παρέμβασης μιας δράκας επαναστατών, αλλά η συνειδητή δράση των «από κάτω» που διεκδικούνε την πίτα ολάκερη , με οποιοδήποτε τίμημα..

Αυτές οι δυο πολιτικές εκφράσεις σαν μια ενότητα αντίθετων θα συνυπάρχουν για μια μεγάλη χρονική περίοδο και θα παίρνουν διαφορετικό χαρακτήρα και μορφή κάθε στιγμή. Με κυρίαρχο για μακρό χρονικό διάστημα την τάση της υποταγής και την ρεφορμιστική αντίληψη. Ενώ είναι και θα συνεχίσει να είναι σύνηθες , πως αντιλήψεις και ιδέες που ήταν επαναστατικά σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, να είναι αντεπαναστατικά σε κάποια άλλη. Το κάθε τι κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Το κάθε τι κρίνονται από το «είναι» και όχι από το «φαίνεσθε».

Όποτε είναι ουτοπία να ψάχνουμε καθαρές επαναστατικές οριοθετήσεις, σε μια στιγμή που είναι αναγκαιότητα η κοινή δράση πολιτικών σωμάτων και αντιλήψεων που τα δένει ένα αναγκαίο μίνιμουμ στρατηγικών και τακτικών αντιλήψεων. Φυσικά είναι εξίσου αναγκαίο από τις πιο συνειδητές πολιτικές δυνάμεις να αναδεικνύεται κάθε φορά η τάση της χειραφέτησης με το πιο ολοκληρωμένο τρόπο, δίχως όμως αυτό να έρχεται σε σύγκρουση με το πλαίσιο κοινής δράσης που κάθε φορά οικοδομείται. Γιατί μόνο με την γραμμή της κοινής δράσης στην παρούσα φάση μπορούν να μπαίνουν στο παιχνίδι της πολιτικής δράσης όλο και μεγαλύτερες μάζες. Που αυτές είναι που θα κάνουν πολιτική για το εαυτό τους, μια πολιτική που θα καταργήσει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Οικοδομώντας μια άλλη πραγματικότητα με κέντρο αναφοράς τα δικαιώματα και τις ανάγκες της θιγόμενης εργατικής πλειοψηφίας.

Το έχουμε ξαναπεί˙ υπάρχουν στιγμές που το επαναστατικό πνεύμα στέκεται όρθιο καθορίζοντας το κοινωνικό γίγνεσθαι. Υπάρχουν και άλλες που κρύβεται καταχωνιασμένο και σαν τον τυφλοπόντικα σκάβει λαγούμια. Σε μια τέτοια φάση βρισκόμαστε τώρα, οικοδομώντας τις συνθήκες για την νέα επιστροφή του.

Καθήκον μας είναι να μιλήσουμε από την πλευρά του μέλλοντος και όχι από την πλευρά του παρελθόντος που δεν μας αφήνει να αναπνεύσουμε!!!! Καθήκον μας είναι να μην αφήνουμε τις ευκαιρίες να πάνε χαμένες. Ευκαιρίες που δεν μας δίνονται απλόχερα, ιδιαίτερα στις μέρες μας. Ευκαιρίες που αντανακλάνε δυναμικές που πρέπει να αναπτύξουμε κα να δυναμώσουμε!!!

Αισιοδοξώ˙ εάν δεν είμαστε εμείς που μπορούμε να φέρουμε εις πέρας το δύσκολο ρόλο της ενίσχυσης του επαναστατικού πνεύματος, στην μεταβατική εποχή μας, κάποια αλλά πολιτικά όντα, σε κάποια άλλη ιστορική στιγμή, είναι βέβαιο πως θα σταθούνε στο ύψος των στρατηγικών περιστάσεων.

Η ιστορία μισεί τα κενά. Φυσικά η κάλυψη των ιστορικών κενών συνήθως περνάει μέσα από την διαλεκτική της αρνητικότητας. Και αυτή εάν δεν πάρει το χαρακτήρα του επαναστατικού άλματος θα εκφραστεί μέσα από την βύθιση της εποχής μας στην ολοκληρωτική βαρβαρότητα. Όποτε αν δεν φανούμε ικανοί για τα καλύτερα., ας προετοιμαστούμε για τα χειρότερα….!!!!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

22 Ιουλίου 2007