ΤΟΛΜΗΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ


Με τους νικηφόρους εργατικούς αγώνες, την
αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική συσπείρωση και την
επαναστατική κομμουνιστική προοπτική

Οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση τελείωσαν και
είναι θαρρούμε αναγκαιότητα να εξάγουμε κάποια
συμπεράσματα που θα ενισχύσουν την κοινή δράση των
αντικαπιταλιστικών δυνάμεων στην προοπτική να γίνουν
πραγματικά επικίνδυνες για την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.


Το ενιαίο μπλοκ εξουσίας συνεχίζει να συγκεντρώνει ένα
πολύ υψηλό ποσοστό «παίζοντας» με τον φόβο και την
κοινωνική ανασφάλεια των λαϊκών μαζών. Δίχως να
καταφέρνει να προτείνει ένα θετικό όραμα που θα
ενσωμάτωνε στρατηγικά τους καταπιεσμένους. Για αυτό το
λόγο εμφανίζονται και τα πρώτα ουσιαστικά ρήγματα στο
αντιδραστικό μπλοκ εξουσίας(ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- Κεφάλαιο-
ΕΕ).Ρήγματα κοινωνικά: Απεργίες των δασκάλων, που
εξασφάλισαν την ανοχή και ως ένα σημείο την σιωπηλή
υποστήριξη της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Φοιτητικοί
αγώνες που ανάγκασαν την κυβέρνηση σε τακτική υποχώρηση.
Ρήγματα πολιτικά: όπως τα εκατοντάδες χιλιάδες λευκά ,
άκυρα , αποχή, που αντανακλάνε μια άκρως αντιφατική
αποστασιοποίηση από τα πολιτικά δρώμενα και η ελπιδοφόρα
εμφάνιση στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση μιας
αντικαπιταλιστικής ζώνης με σχετικά μαζικούς όρους.
Την ίδια στιγμή ο ΣΥΝ με το «κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ» από τα
δεξιά του ΠΑΣΟΚ(Παπαγιαννάκης και η παρέα του) έως και
το «μοντέλο Τσίπρα»που ενσωματώνει ρεύματα της
ριζοσπαστικής αριστεράς, παίζει το χαρτί του
κυβερνητισμού και της διαχείρισης. Όπως απέδειξαν
περίτρανα και η επιλογές του στην περιοχή της
Ηπείρου(ΦΙΛΙΟΣ-ΜΑΝΤΑΣ, ΚΛΑΠΑΣ….κτλ). Ιδιαίτερα η λογική
ΚΛΑΠΑ(ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ) στο δήμο Πρέβεζας προβάλει ήδη από
πολιτικές δυνάμεις σαν λυση για την επόμενη τετραετία
και για το δήμο Ιωαννιτών, καθώς και για την
διακυβέρνηση της χώρας.
Το ΚΚΕ από την δική του ματιά προωθεί ένα μέτωπο με
δορυφορικές αριστερές δυνάμεις, π.χ ΚΑΝ ή με δυναμεις
στα δεξιά του, όπως το ΔΗΚΚΙ, στην βάση ενός μαχητικού
ρεφορμιστικού προγράμματος που δεν βλέπει νικηφόρους
αγώνες παρα μόνο την εκλογική ενίσχυση του. Το κύριο
πρόβλημα του βρίσκεται στην στρατηγική αδυναμία του να
βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα από το μεγαλείο , την
προδοσία και την κατάρρευση των ανολοκλήρωτων
επαναστατικών παραδειγμάτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Ένα γεγονός που το οδηγεί στην μικροαστική αντίληψη της
λαϊκής οικονομίας που συνεπάγεται μια γραμμή λαϊκής
διαχείρισης, στο επίπεδο των δήμων, με όλα τα
καταστρεπτικά αποτελέσματα της, π.χ ΖΙΤΣΑ ή τις
καιροσκοπικές συμμαχίες με παράγοντες τύπου Σ.
ΕΡΓΟΛΑΒΟΥ.
Και όλα τα παραπάνω σε μια εποχή που παρατηρείτε μια
τεράστια αύξηση του πλούτου και των δυνατοτήτων για
ριζική καλυτέρευση της ζωής των ανθρώπων. Κι όμως ο
πλούτος που παράγεται, μοιράζεται με τρομερά άνισο τρόπο
ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς, διερευνώντας
πρωτόγνωρα την κοινωνική ανισότητα.
Στην ελληνική επικράτεια το 10% καρπώνεται την
συντριπτική πλειοψηφία του παραγόμενου πλούτου.
Αντίστοιχα ένα 23% αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα
επιβίωσης, Τα ενδιάμεσα εργαζόμενα στρώματα
συμμετέχοντας με δανεικά αλλά όχι αγύριστα, στο κενό
πανηγύρι της κατανάλωσης, αναπαράγοντας ένα
εξατομικευμένο τρόπο ζωής, αποστασιοποιημένα από τα
συλλογικά οράματα, με ευθύνες και της αριστεράς, τρέχουν
από το πρωί ως το βράδυ, από δουλειά σε δουλειά, γεμάτοι
άγχος να καλύψουν τις άμεσες βιοτικές ανάγκες. Ο
φετιχισμός της κατανάλωσης που εκφράζει με ένα τρόπο
αλλοτριωμένο την δυνατότητα για ένα κόσμο όπου οι αξίες
χρήσης απελευθερώνονται από τις ανταλλακτικές αξίες και
μοιράζονται στους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου,
στην βάση της ικανοποίησης των πραγματικών αναγκών. Από
τις πρωταρχικές βιοτικές ανάγκες έως και τις ανάγκες
αυτοπραγμάτωσης.
Ταυτόχρονα η νέα εργατική τάξη, με απίστευτες
δυνατότητες και τεραστία μόρφωση πολλή μακριά όμως από
κάθε είδος ταξική συνειδητοποίηση, δέχονται την βίαιη
επίθεση του κεφαλαίου και των διαχειριστών του. Είναι η
γενιά που στην πλειοψηφία της εργάζεται κάτω από τις ήδη
χαμηλές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, που συμβιβάζεται
με τις δίμηνες κοροϊδίες των δήμαρχων αλλά που είναι η
πλέον ευπροσάρμοστη με την νέα τεχνολογία , που με
αντιφατικό τρόπο παράγει τον νέο κοινωνικό πλούτο. Πάνω
σε αυτούς τους νέους υλικούς όρους αναμένεται να
επιστρέψει μέσα σε διαφορετικές φόρμες η τάση της
εργατικής αμφισβήτησης και της κομμουνιστικής
απελευθερωτικής προοπτικής.

Κατω από άλλες περιστάσεις(μαζική ύπαρξη μιας
επαναστατικής κομμουνιστικής διεθνιστικής αριστεράς) θα
λέγαμε πως βρισκόμαστε εν μέσω μιας προεπαναστατικής
κατάσταση, αλλά στην σημερινή πραγματικότητα απουσίας
της θα λέγαμε πως διαμορφώνονται οι όροι μιας ταξικής
πόλωσης .
Ας την δούμε μέσα από την μάχη της παιδείας , ένα
ευαίσθητο δείκτη των κοινωνικών εξελίξεων. Μια μάχη σε
εξέλιξη. Αφού έχουμε και τον αγώνα για το άρθρο «16». Οι
αγώνες στην παιδεία αντανακλάνε:α) την κρίση της
κυρίαρχης ιδεολογίας να αναπαραχθεί από τους μηχανισμούς
της εκπαίδευσης, με τον τρόπο που συνέβαινε παλαιοτέρα,
συνεχίζοντας φυσικά να ηγεμονεύει β) την κρίση της
εκπαίδευσης ως παραγωγικού κόμβου που συνδέεται όλο και
πιο στενά και άμεσα με την παραγωγική διαδικασία. Και
τούτο σε μια εποχή που η επιστήμη καθιστάτε με
αντιφατικό τρόπο μια άμεση παραγωγική δύναμη, μια
καθολική δημιουργική δύναμη που η απρόσκοπτη ανάπτυξη
της απαιτεί την χειραφέτησή της από την υποταγή της στα
αγοραία συμφερόντων και από αντίστοιχες κατασταλτικές
παρεμβάσεις.
Η επιτυχημένη η μη έκβαση της μάχης ενάντια στην
ιδιωτικοποίηση της παιδείας θα κρίνει πολλά στις ταξικές
αντιπαραθέσεις την επόμενη περίοδο, τόσο για τους
εργαζόμενους , όσο και για τα αφεντικά. Γ’ αυτό και
άλλωστε υπάρχει μια απόλυτη ταύτιση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σε αυτό
τον τομέα. Ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ με την επιλογή να στηρίξει
ανοικτά την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων μπορεί να
χάνει στην λαϊκή του βάση δίνει όμως εξετάσεις στο
κεφαλαίο στο κατά πόσο μπορεί να μετατραπεί σε αξιόπιστο
διαχειριστή των συμφερόντων του. Γ’ αυτό και από την
άλλη αστυνομοκρατία των πραιτόρων του Πολύδωρα αλλά και
η οικοδόμηση πελατειακών δικτύων με όχημα τους ΟΤΑ, π.χ
Δήμος και Νομαρχία Ιωαννιτών, με στόχο να μην εκφραστεί
ενιαία η εργατική αμφισβήτηση.
Για αυτό το λόγο είναι αναγκαία μια αριστερά μαχητική,
αντικαπιταλιστική εργατική που δεν φοβάται να μιλάει στο
όνομα μιας κομμουνιστικής διεθνιστικής αντίληψης και
προοπτικής . Μια αριστερά που οι μάζες και οι «κάτω» θα
βρίσκουν δρόμους να εκφράσουν την ανεξάρτητη
συγκρουσιακή δυναμική τους . Έτσι νομίζουμε πως είναι η
ώρα να μιλήσουμε με ειλικρίνεια και τιμιότητα για το
πείραμα «ΔΡΑΣΥ-ΝΟΡΑΣΥ»
Η ΔΡΑΣΥ-ΝΟΡΑΣΥ δημιουργήθηκαν μέσα από τους αγώνες και
τους αγωνιστές της προηγούμενης περιόδου στην τοπική
κοινωνία και ύστερα από ένα επίπονο ανοικτό
αμεσοδημοκρατικό διάλογο πολλών και διαφορετικών
πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Σε μια αντίληψη
αριστερή, ριζοσπαστική, συγκρουσιακη, αμεσοδημοκρατική,
αντιδιαχειριστική. Μια αντίληψη που έβαζε μπροστά τα
πολύμορφα δικαιώματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας στην
προοπτική της επαναθεμελίωσης της ανατρεπτικής αριστερής
πρότασης. Για εκφραστεί και εκλογικά το πνεύμα της
συνολικής αντίστασης- ρήξης-ανατροπής.
Εκ τον θεμελίων διαμόρφωσης της δεν χωρούσαν αριστερές
διαχειριστικές απόψεις ή ρεύματα που φλέρταραν με
τέτοιες αντιλήψεις. Δεν χώραγε ο ΣΥΝ που στήριξε τον
Φ.Φιλιο , ο όποιος επί της ουσίας έκανε κριτική από τα
δεξιά στο Γκόντα. Ας μην ξεχνάμε την υπόθεση με τις
«λίστες διορισμένων» που κτύπαγαν τους εργαζόμενους ,
θύματα της δημοτικής αρχής και όχι τον θύτη.
Δεν χώραγαν δυνάμεις που πήγαν πίσω από το
σοσιαλφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ. Το οποίο δεν κατάφερε να
διαχωριστεί επαρκώς και αποτελεσματικά από την δημοτική
αρχή , τόσο ιδεολογικά, όσο και πολιτικά. Βοά ο τόπος
των Ιωαννίνων για «συμφωνίες» κάτω από τραπέζι μεταξύ
δυνάμεων προερχόμενες από το ΠΑΣΟΚ που αντανακλάνε
μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα και της νεοδημοκρατικής
δημοτικής και νομαρχιακής αρχής. Δεν χώραγε τέλος το ΚΚΕ
που μέχρι την μέρα που ο Σ.ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ ανακοίνωνε την
συνεργασία του με τον ΓΚΟΝΤΑ αρνούνταν να διαχωριστεί με
την κίνηση του.
Κατά συνέπεια η ΔΡΑΣΥ-ΝΟΡΑΣΥ δεν ηταν και ούτε είναι μια
παναριστερή πρόταση αλλά μια κίνηση συσπείρωσης και
ενιαίας δράσης των αριστερών- ανατρεπτικών δυνάμεων. Και
αυτό είναι ένα γεγονός που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει
να ξεχνάμε. Οι συναγωνιστές του ΚΚΕ και του ΣΥΝ θέλουν
από εμάς να μαθαίνουν αλήθειες και όχι αυτά που θα
ακουστούν ευχάριστα στα αυτιά τους.
Η ΔΡΑΣΥ-ΝΟΡΑΣΥ με τις 5 μήνες ζωής της δεν κατάφερε
επαρκώς ούτε η ίδια να ξεκαθαρίσει στρατηγικά και
τακτικά τα ζητήματα , κάτι που είναι απόλυτα φυσικό .
Δεν κατάφερε να εκφράσει σε όλο της το εύρος και την
καθαρότητα τις ριζοσπαστικές της προτάσεις. Προτάσεις
που έμπαιναν στην βάση της κυρίαρχης αντίθεσης
κεφάλαιο-εργασία. Θεωρώντας πως και στα Γιάννενα το
πρόβλημα δεν βρίσκεται στην υπανάπτυξη αλλα στην
υπερεκμετάλλευση από το κεφάλαιο της ανθρώπινης
δημιουργικότητας , εργατικής δύναμης, φύσης , ελεύθερων
χώρων, πολιτιστικής κληρονομιάς.
Κατά συνέπεια λαμβάνοντας υπόψην το γεγονός πως οι
εκλογές ουδέποτε ηταν το γήπεδο που οι δυνάμεις της
ριζοσπαστικής αριστεράς παίζανε με άνεση και το γεγονός
πως η ΔΡΑΣΥ-ΝΟΡΑΣΥ στους 5 μήνες της ύπαρξης της δεν
κατάφερε επαρκώς να ενοποιηθεί πολιτικά και στρατηγικά
τότε το αποτέλεσμα μπορει να χαρακτηριστεί απόλυτα
επιτυχημένο εμφανίζοντας την εικόνα μιας μαχητικής
αριστερής πολιτικής δύναμης που σε κοινή δράση με άλλες
αριστερές, ανατρεπτικές και αγωνιστικές δυνάμεις μπορεί
να συμβάλει στην δημιουργία και στην οργάνωση νικηφόρων
εργατικών και λαϊκών αγώνων. Ενός
αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού δυναμικού που
εχει τις δυνατότητες να γίνει το κέντρο αναφοράς όσων
θέλουν να συγκρουστούν με τα καπιταλιστικά συμφέροντα,
συσπειρώνοντας το σύνολο των ριζοσπαστικών αριστερών
δυνάμεων. Το κέντρο αναφοράς όσων δυνάμεων επιζητούν την
οικοδόμηση μιας σύγχρονης ανατρεπτικής αριστεράς. Ας
συνεχίσουμε με τόλμη!!!!

ΜΕΤΩΠΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ- ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ


Wednesday, December 06 2006

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις