ΚΙΝΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ


O Μ.Φουκώ είχε υποστηρίξει πως άμεσα γνώση και εξουσία
αλληλεξαρτώνται σε τέτοιο βαθμό που «δεν υπάρχει σχέση
εξουσίας χωρίς συσχετισμένη σύσταση ενός πεδίο γνώσης,
ούτε και γνώση που να μην προϋποθέτει ή να μην αποτελεί
ταυτόχρονα σχέσεις γνώσης..». Κατά συνέπεια η εξουσία
του κεφαλαίου ως μορφή γνώσης παράγει την εξουσία-γνώση
διεύρυνσης της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης του
συνόλου της υλικής πραγματικότητας και κατά συνέπεια της
ζωής. Από την άλλη πλευρά η εξουσία-γνώση της γενικής
διανοητικής ικανότητας της ζωντανής εργασίας παράγει τις
εξουσίες-γνώση που ανοίγουν δρόμους χειραφέτησης από την
εξουσία του κεφαλαίου.

Εάν τα παραπάνω ισχύουν μπορούμε στο επίπεδο της
εκπαιδευτικής αντι-μεταρρύθμισης και εκπαιδευτικού
κινήματος να υποστηρίξουμε πως: Στην θέση ενός χώρου
πειθάρχησης το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε ένα ακόμη
εργαστήρι βιοπολιτικής παραγωγής και έλεγχου. Κόμβος του
παγκόσμιου παραγωγικού δικτύου όπου οι τεχνολογικά
αναπτυγμένες δομές συνδυάζονται με βάρβαρες μορφές
απόσπασης υπεραξίας. Στα πλαίσια μιας μεταδημοκρατικής
κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, που έγινε κανόνας στο
ύστερο καπιταλιστικό σύμπαν.

Εάν αυτή η διαδικασία έχει προχωρήσει σε αρκετά
σημαντικό βαθμό στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες
στην Ελλάδα για ιστορικούς λόγους έχει μείνει πίσω. Αυτό
αποπειράται να αλλάξει ο νέος νόμος-πλαίσιο. Με πρώτιστο
στόχο οι φοιτητές να εσωτερικεύσουν την προοπτική ενός
εργαζόμενου ευέλικτου-απασχολήσιμου- πειθαρχημένου στα
«πρέπει» των εργοδοτών. Καθώς η παραγωγή ενός τέτοιου
υποταγμένου βιοπολιτικού σώματος είναι αναγκαία για την
κερδοφορία του ελληνικού κεφαλαίου.

Την ίδια στιγμή όμως η πραγματικότητα, εμπεριέχει και
μια διαφορετική αισιόδοξη τάση. Αυτοί που παράγουν τον
κοινωνικό πλούτο κατέχουν συνολικά και όχι ατομικά την
δύναμη να αντισταθούν. Αρκεί να κατανοήσουν την δύναμη
τους. Αλλά και αυτό να μην γίνει άμεσα, η ίδια η
πραγματικότητα δημιουργεί τους όρους που γίνεται
κατανοήσιμη η αναγκαιότητα της συλλογικής δράσης.

Ας γίνω πιο συγκεκριμένος: Πως αλήθεια στο ελληνικό
κοινωνικό σχηματισμό θα οικοδομηθεί το κράτος της
ολοκληρωτικής υποταγής και εκμετάλλευσης; Μόνο με τον
φόβο της απόλυσης; Την τρομοκρατία των δανείων; Ή με τα
νέα ιδιώνυμα των πάσης φύσεως και θέσεως πραιτόρων της
νέας καπιταλιστικής τάξης; Πως θα εργαστεί με συνείδηση
ένας εργαζόμενος των 600 ευρω που έχει ένα ή δυο πτυχία;
Μήπως δεν είναι το κίνημα αυτής της γενιάς που «βλέπει»
πως θα ζήσει σε χειρότερες συνθήκες από την προηγούμενη,
που στρίμωξε την κυβέρνηση της ΝΔ; Δημιουργώντας μία νέα
γενιά πολιτικοποίησης που ξαναερευνά τους δρόμους που θα
ισχυροποιήσουν την τάση χειραφέτησης.

Το εκπαιδευτικό κίνημα των τελευταίων 10 μηνών(φοιτητές,
πανεπιστημιακοί, δάσκαλοι) έκφρασε κάποια χαρακτηριστικά
που θα πρέπει μέσα από άλλους δρόμους να γίνουν οργανικά
μέρη νέων εργατικών κινημάτων. Ας τα δούμε: Α)
Αυτοοργάνωση και αμεσοδημοκρατική διαδικασία(γενικές
συνελεύσεις, συντονιστικά κατάληψης) στην θέση των
γραφειοκρατικών διοικητικών συμβουλίων. Β) Ενωτική
κινηματική δράση στην βάση των αποφάσεων των συλλογικών
οργάνων. γ) μαζική δημοκρατική ανυπακοή που αμφισβητεί
το μονοπώλιο της βία των πραιτόρων του Πολύδωρα. Δ)
αριστερό ριζοσπαστικό πλαίσιο.

Αυτό που κάνει την διαφορά είναι η αμεσοδημοκρατική
οργάνωση των κινηματικών διαδικασιών που εκφράζει την
αντίληψη αυτοαπελευθέρωσης των καταπιεσμένων. Στοιχείο
που συναντιέται σε κάθε αυθεντικό επαναστατικό κίνημα.
Οικοδομώντας τους όρους μια πραγματικής δημοκρατικής
διακυβέρνησης, στην οποία η εξουσία(πολιτική και
οικονομική.. κτλ) μοιράζεται ισόποσα στις ίδιες τις
μάζες. Για να χρησιμοποιήσουμε την γλώσσα του Σπινόζα,
στο πλήθος. Ενώ το κράτος που κυβερνά το πλήθος στο
σύνολο του είναι το «απόλυτο κράτος». Ένα «πολιτικό
σώμα» μιας ενεργητικής και συμμετοχικής μάζας. Μια
δημοκρατική κοινότητα ενεργών μοναδικοτήτων. Ένα
«απόλυτο κράτος» που τείνει να μοιάζει με την «κοινωνία
των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών». Με μαρξικούς
όρους ένα σώμα αντι-«κράτους», που δεν μεταβιβάζει σε
κανένα κυρίαρχο ή αντιπρόσωπο, για μεγάλο χρονικό
διάστημα, την εξουσία των μερών του. Εκτός και εάν η
δύναμη της αυτοκυβέρνησης αδυνατίσει, με αποτέλεσμα να
ηγεμονεύσουν λογικές αντιπροσώπευσης και ανάθεσης. Είναι
ιστορικά βεβαιωμένο πως πάνω στα συντρίμμια αυτού του
σώματος αντι-«κράτους» αναπτύσσονται αντιδραστικές
ιδεολογίες και οικοδομούνται αντεπαναστατικά καθεστώτα.
Τα παραδείγματα γνωστά˙ σταλινισμός, ναζισμός,
φασισμός. Καθεστώτα που η παθητική μάζα μεταβίβασε την
δύναμη της στους «μεγάλους άνδρες». Διαχειριστές του
φόβου και της κοινωνικής ανασφάλειας Εκφραστές
μεσσιανικών ιδεολογημάτων,.

Είναι ουτοπία να πιστεύουμε πως οι μάζες παράγουν από
μόνες του πολιτική, δίχως να παρεμβαίνουν πολιτικές
δυνάμεις ή αντιλήψεις. Απεναντίας σε συνθήκες κοινωνικών
αγώνων πάντα είναι ζωντανή μια διαλεκτική μεταξύ των
οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων και αυθόρμητων εκφράσεων.
Μια διαλεκτική που άλλοτε επιταχύνει τις διαδικασίες και
άλλοτε τις μπλοκάρει. Στο εκπαιδευτικό κίνημα π.χ
σημαντικό ρόλο στην παραγωγή των ριζοσπαστικών στοιχείων
έπαιξαν οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά
καθοριστικός παράγοντας παραμένει η ενεργή συμμετοχή
χιλιάδων φοιτητών, πανεπιστημιακών και δασκάλων. Που
συναντήθηκαν στο δρόμο και στις συνελεύσεις με το παρόν,
και την ιστορία των ταξικών αγώνων.
Σε αυτούς ανήκει το μέλλον. Ένα μέλλον όμως δίχως
εγγυημένη την διαδικασία μετασχηματισμού. Ανοικτό σε
κάθε κατεύθυνση. Αλλά πάνω από όλα ανοικτό στην χαρά της
συμμετοχής στην αλλαγή αυτού του άκαρδου κόσμου.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

Monday, April 23 2007

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις