Το ΝΑΡ πρέπει να ξεκαθαρίσει τη σύγχρονη κομμουνιστική φυσιογνωμία του

ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ

Οι εκλογές ανέδειξαν μια βαθιά κρίση αντιπροσώπευσης των λαϊκών δυνάμεων. Οι 1.000.000 αριστεροί ψήφοι είναι το αντικειμενικό αποτέλεσμα αυτής της κρίσης αντιπροσώπευσης. Αυτό δεν συνεπάγεται μια συστημική κρίση που θα οδηγούσε σε μια ενεργητική στράτευση των λαϊκών δυνάμεων στην αριστερά. Πρόκειται για μια αριστερή ψήφο διαμαρτυρίας που εύκολα σε μια επόμενη φάση θα επιστρέψει στον αστικό μπλοκ εξουσίας , εάν η αριστερά δεν πείσει για τα στρατηγικά της διακυβεύματα .

Φυσικά από την άλλη, οι 1.000.000 αριστεροί ψήφοι είναι μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς τόσο το ΚΚΕ, όσο και το ΣΥΡΙΖΑ είναι από τις πιο ριζοσπαστικές πολιτικές εκφράσεις στην Ευρώπη που επιμένουν σε ένα σχετικά ανεξάρτητο δρόμο από τις πολιτικές δυνάμεις των καπιταλιστικών- ιμπεριαλιστικών ευρωμονόδρομων. Και σε αυτό νομίζω πως σημαίνοντα ρόλο έπαιξε η έστω αντιφατική κομμουνιστική εργατική γραμμή του ΝΑΡ-ν.ΚΑ και ΜΕΡΑ που με την δράση τους απότρεψε την πλήρη ενσωμάτωση της ρεφορμιστική αριστερά στους καπιταλιστικούς ευρωμονοδρόμους, όπως έγινε με την Ευρωπαϊκή αριστερά.

Την ίδια στιγμή οι αγώνες των φοιτητών, οι αγώνες των δασκάλων, οι αγώνες των επιμέρους εργατικών στρωμάτων έδειξαν- και θα δείξουν και τώρα- πως αργά και βασανιστικά παράγεται το υλικό πλαίσιο μιας νέας εργατικής αντίστασης και αντεπίθεσης. Μια αντιφατική διαδικασία που δυνητικά αναδεικνύει μια πολύμορφη και μάχιμη εργατική δυναμική εντός του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, ικανή να παράγει το υλικό υπόβαθρο μιας νέας στρατηγικής απελευθερωτικής πρότασης .

Το κοινωνικό ζήτημα είναι που θα καθορίσει την μετεκλογική ελληνική πραγματικότητα. Μια νέα πραγματικότητα που από την μία θα έχουμε την κατά μέτωπο επίθεση στα λαϊκά - εργατικά δικαιώματα και από την άλλη θα γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρη η τάση της ενσωμάτωσης της «άκρας αριστεράς» στην ρεφορμιστική αριστερά(ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ) και της ρεφορμιστικής αριστεράς(ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ)στην νέα σοσιαλδημοκρατία, που φτιάχνεται μέσα από τα αποκαΐδια του ΠΑΣΟΚ, στην λογική των αντιδεξιών μετώπων.

Μια νέα πραγματικότητα που αυξάνει τις ευθύνες μας, ως ΝΑΡ και νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση να ξεφύγουμε εδώ και τώρα από την κύκλο της εσωστρέφειας και να δομήσουμε αυτές τις πολιτικές πρακτικές που θα λειτουργήσουν ως ανασχετικός παράγοντας στην γραμμή της δορυφοριοποίησης της ριζοσπαστικής αριστεράς στην ρεφορμιστική αριστερά και ταυτόχρονα να ενισχύσουμε και να ξεκαθαρίσουμε τις εμφανείς αλλά και αντιφατικές τάσεις ανεξαρτησίας και χειραφέτησης των υποτελών τάξεων. Βέβαια για να συμβεί αυτό θα πρέπει να κλείσουμε κάποιους ανοικτούς λογαριασμούς με το παρελθόν για να προσεγγίσουμε τις δυνατότητες της συγκυρίας με άλλο μάτι.

Σίγουρα ως ΜΕ.Ρ.Α είχαμε μια αποτυχημένη εκλογική παρουσία και η ευθύνη είναι όλη δική μας, καθώς δεν καταφέραμε να οικοδομήσουμε ένα αναγκαίο αντικαπιταλιστικό μέτωπο, όπως λίγο πολύ το καταφέραμε στο φοιτητικό και εκπαιδευτικό κίνημα ή στις δημοτικές –νομαρχιακές εκλογές.

Δεν ξέραμε τι ακριβώς θέλαμε και λειτουργήσαμε με τρόπο καθαρά εμπειρικό. Με τρόπο «βλέποντας και κάνοντας» που είχε ως αποτέλεσμα πολλές φορές να βλέπουμε το δέντρο(π.χ το ΣΕΚ) και να χάνουμε το δάσος, την αντικαπιταλιστική ενότητα στην μάχη των εκλογών.

Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Απλά, είτε εξαρχής να μπαίναμε με σοβαρότητα στην πολιτική διαδικασία που δημιούργησε την ΕΝΑΝΤΙΑ, προσπαθώντας να ξεκαθαρίσουμε τα πλαίσια και τις στοχεύσεις, κάτι που θα είχε ως αποτέλεσμα αυτό το πολιτικό σχήμα που θα προέκυπτε, εάν προέκυπτε , να κάνει μια καλή εκλογική εμφάνιση, αλλά με ερωτηματικό εάν μπορούσε να κρατηθεί σε αυτή την νέα πραγματικότητα που διαμορφώθηκε, εάν δεν ξεκαθάριζε έγκαιρα τα στρατηγικά και τακτικά ζητήματα. Αλλά σε κάθε περίπτωση, θα ήταν ένα θετικό βήμα προς την κατεύθυνση του αντικαπιταλιστικού πόλου.

Είτε από την άλλη, εξ αρχής με βάση τις «10 θέσεις για την αριστερά της εποχής μας» να προχωρούσαμε με όσες πολιτικές δυνάμεις συμφωνούσαν , μέσω του ΜΕΡΑ ή ενός άλλου πολιτικού σχήματος. Αυτό μπορούσε να μην είχε μια εκλογική επιτυχία που όλοι μας επιθυμούμε, αλλά σαφώς θα είχε πολύ καλύτερη παρουσία απ’ ότι είχε εκλογικά το ΜΕΡΑ, και αυτό διότι θα ξεκαθάριζε ένα πρόγραμμα με βάση τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζόμενων και τα υλικά προτάγματα της εποχής.

Η λύση των ερωτημάτων για το ΝΑΡ βρίσκεται στο ξεκαθάρισμα της φυσιογνωμίας του. Μέχρι τα τώρα το ΝΑΡ νομίζω ότι δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει να είναι . Μια σύγχρονη αριστερή φωνή που θα ριζοσπαστικοποιεί τα κινήματα στην κατεύθυνση της έκφρασης της τάσης της χειραφέτησης των εργαζόμενων με θολό όμως το κομμουνιστικό διακύβευμα; Μια μαχητική αριστερά που θα μπολιάζει με δημιουργικό τρόπο το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της αριστεράς, στην κατεύθυνση να γίνει το μεταβατικό όχημα μας μελλοντικής κομμουνιστικής αριστεράς που θα εμφανιστεί όταν οι προϋποθέσεις οικοδομηθούν; Εκφράζοντας στο σήμερα μια συνεπή αντικαπιταλιστική δύναμη του «γαλαξία» της ριζοσπαστικής αριστεράς; Αντιλήψεις που έως τα σήμερα έχουν αποτύχει τα εκφράσουν την «μάχιμη καθολικότητα», παραμένοντας στην όχθη του «μερικού»

Ή , όπως προσωπικά πιστεύω, να μετατραπεί σε ένα πολιτικό εργαλείο στα χέρια ανυπότακτων κομμουνιστών που θα επιχειρήσουν με τρόπο επιστημονικό να επαναθεμελιώσουν μια σύγχρονη κομμουνιστική αριστερά. Εκφράζοντας το «όχι ακόμη» των σύγχρονων δυνατοτήτων που παράγονται από την παγκόσμια προλεταριακή πληθυντικότητα. Αυτό συνεπάγεται την επαναθεμελίωση μιας κομμουνιστικής οργάνωσης - κόμματος, γνωρίζοντας πολύ καλά πως η επαναστατική διαδικασία λειτουργεί με πολλές ταχύτητες και πολλές φορές μέσα από αντιφατικά και συγκρουσιακά πλαίσια που κάνει αναγκαία την πολιτική οργάνωση και ανεξαρτησία της πλέον συνειδητής επαναστατικής πτέρυγας.

Με στόχο την οικοδόμηση ενός νέου κομμουνιστικού παραδείγματος. Στην θέση του κομμουνισμού της φορντικής βιομηχανικής παραγωγής , όπως ήταν ο κομμουνισμός του 20^ου αιώνα, τον κομμουνισμό της μεταφορντικής παραγωγής, της πληροφορικής, της βιοτεχνολογίας και της ρομποτικής. Το κομμουνιστικό παράδειγμα της απελευθέρωσης της προσωπικότητας, όπου η ανάπτυξη του καθενός μας θα είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη του συνόλου. Δηλαδή το κομμουνιστικό κίνημα ως μια παγκόσμια αδιάλλακτη επαναστατική δύναμη που εν τω γίγνεσθαι ενοποιεί τα πολλαπλά επίπεδα των εκφράσεων του «κοινωνικού είναι», καταστρέφοντας με κάθε μέσο το σύστημα που καταστρέφει την ανθρώπινη ζωή και την φύση. Μια ιστορική υλική έκφραση της «εργασίας του αρνητικού», που αίρει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, εντός μιας ανοικτής και γεμάτης από «διακλαδώσεις» διαδικασίας που εμπνέεται από τον υβριδικό κόσμο που παράγει η γενική διανόηση της ζωντανής εργασίας.

Γνωρίζοντας πως το διακύβευμα μιας νέας κομμουνιστικής απελευθερωτικής πρότασης δεν είναι μια εύκολη υπόθεση και αρκετοί θα είναι που θα κουραστούν και θα δειλιάσουν. Και αυτό είναι κάτι πολύ φυσικό. Αλλά είναι επίσης φυσικό νέες δυνάμεις να μπουν στον αγώνα και να σηκώσουν τις πεσμένες σημαίες της κοινωνικής χειραφέτησης. Όποτε δεν χρειάζεται μεμψιμοιρία, αλλά στο βαθμό που μας το επιτρέπουν οι βιοπολιτικές μας δυνάμεις, να βάλουμε όλοι μας ένα λιθαράκι στην οικοδόμηση αυτής της επαναστατικής διαδικασίας.

Εν κατακλείδι: Δεν πρέπει και δεν μπορούμε να χαμηλώσουμε το πήχη των απαιτήσεων και των προσδοκιών μας. Το ξεκαθάρισμα των στρατηγικών μας δεν συνεπάγεται να ρίξουμε τον πήχη των απόψεων μας , απεναντίας συνεπάγεται να τις κάνουμε πιο άμεσες και ελκυστικές στα σώματα της ζωντανής εργασίας. Ενιαίο μέτωπο με όλη την αριστερά , εντός των κινημάτων μέσα από ανοικτές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, αλλά όχι πίσω από τις τεράστιες δυνατότητες που γεννάει η εποχή μας.

Ταυτόχρονα άμεσα και με σοβαρότητα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της παρέμβασης μας στην εργατική τάξη. Πρέπει να δούμε εάν προκρίνουμε τις συσπειρώσεις-παρεμβάσεις ή μια αυτόνομη εργατική αντικαπιταλιστική κίνηση. Προσωπική μου άποψη είναι πως το ΝΑΡ άμεσα θα πρέπει να προκρίνει την δημιουργία μια αυτόνομης εργατικής αντικαπιταλιστικής κίνησης, που θα έχει ως αποτέλεσμα να ξεκαθαρίσει τον αντικαπιταλιστικό εργατικό λόγο του. Στοχεύοντας στην πολιτική ενοποίηση των πολλαπλών εργατικών τάξεων και την δημιουργία ενός νέου εργατικού κινήματος. Στο να μετατραπεί το ΝΑΡ σε μια αυθεντική εργατική οργάνωση. Αντίστοιχα πρέπει το ΜΕΡΑ να μετατραπεί σε ένα πολιτικό πρόπλασμα του αντικαπιταλιστικού πόλου με δομές και παρέμβαση. Συνεργαζόμενο με αντίστοιχες ενωτικές ή λιγότερο ενωτικές κινήσεις. Επίσης άμεσα πρέπει να ξεκινήσει και ο ανοικτός διάλογος για την κομμουνιστική μετάλλαξη του ΝΑΡ.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

Εφημερίδα ΠΡΙΝ